Telkens
wanneer ik terugdacht aan herinneringen met mijn vader, kreeg ik altijd de
indruk en kwam ik steeds tot de conclusie dat hij nooit werkelijk om mij gaf.
Hij had de neiging om nogal kritisch of beoordelend te zijn en de dingen te
benaderen vanuit een eerder kritische/beoordelende en meer 'negatieve' hoek.
Wanneer ik dan kijk naar de herinneringen die ik heb waarin ik ervoer dat hij
mij bekritiseerde of beoordeelde, kwam ik steeds tot de conclusie dat 'hij mij
gewoon niet graag had', dat hij mij niet wilde of niet echt om mij gaf.
Ik heb
zelfs mijn eigen interne beleving en dan voornamelijk in relatie tot mannen in
mijn leven opgebouwd rond dit geloof dat 'mijn vader mij niet wilde en niet om
mij gaf', waardoor ik mij in een relatie met een man bijvoorbeeld zeer snel
afgewezen voel en zeer snel de ervaring krijg dat hij niet echt om mij geeft,
hetgeen dan zorgt voor allerlei emotionele uitbarstingen of nefaste
gedragspatronen vandien.
Het was
echter pas recentelijk, terwijl ik zelf-vergeving aan het toepassen was in
verband met een gerelateerd punt, dat ik tot het inzicht kwam dat mijn
conclusie, perceptie en ervaring van 'mijn vader geeft niet om mij' nooit waar
geweest is en in wezen al die tijd een leugen is die ik mezelf heb verteld.
Ik
verkeek me namelijk steeds op 'wie hij was' in zichzelf, in zijn geest. Ik nam
zijn beoordelingen die soms naar boven kwamen en de eerder negatieve
ingesteldheid waarmee hij naar dingen keek, persoonlijk en nam dit aan als een
teken dat hij geen 'liefde' had voor mij. ik definieerde 'liefde' als een
gevoel, een positieve manier van het kijken naar dingen. Aldus veronderstelde
ik dat aangezien hij niet naar mij kijkt vanuit die positieve ingesteldheid dat
wil zeggen dat hij mij niet liefheeft en dus niet om mij geeft.
Wat ik
niet zag was hoe hij, ondanks zijn eigen geest, toch steeds zijn best deed om
een goede vader te zijn, om alles juist en correct te doen, om zijn kinderen te
geven wat ze nodig hebben en om er steeds voor hen te zijn. Het was ik die als
het ware onrealistische verwachtingen en ideeen had in mijn geest in verband
met wie of hoe hij als vader zou moeten zijn. En het was in die verwachtingen
en ideeen dat ik geen rekening hield met de realiteit van wie hij was en hoe
hij zo geworden is.
Hij had
zelf namelijk een verleden waarin hij die bepaalde persoonlijkheid in zichzelf
had opgebouwd van het eerder kritisch en negatief kijken naar dingen, dit was
een resultaat van zijn relatie met zijn vader, zijn ouders en zijn omgeving
doorheen zijn leven. En hier was ik als het ware aan het verwachten dat hij dat
allemaal zomaar kan veranderen om te voldoen aan mijn verwachtingen en
ideaalbeelden van wat of hoe een vader zou moeten zijn of wat 'geven om' wil
zeggen in de relatie tussen vader en kind.
Ik
besefte niet dat werkelijk geven om wil zeggen dat ondanks wie hij geworden is
in zijn eigen leven, persoonlijkheid en herinneringen, ondanks zijn eigen
geest, hij steeds toch moeite gedaan heeft om op fysiek vlak zijn kinderen de
ondersteuning te bieden die ze nodig hebben en om een goede vader te zijn. Hij
had het gereedschap en gewaarzijn misschien niet om zijn eigen geest aan te
pakken en bepaalde emotionele of gedachtenpatronen te veranderen, maar hij deed
wel altijd zijn best om in zijn eigen capaciteit te doen wat hij nodig achtte
om te geven om en te zorgen voor zijn kinderen.
Wat ik
met andere woorden heb beseft is dat echt 'geven om' niet te maken heeft met
gevoelens of bepaalde instellingen, maar eerder wil zeggen dat je als individu
je best doet om, in je eigen capaciteit, te doen wat nodig is om er te zijn
voor anderen en om ondersteuning te bieden. En het was door dit in te zien dat
ik besefte dat de gedachte die ik mijn hele leven heb meegedragen dat 'mijn
vader niet om mij gaf' in feite een leugen geweest is en dat het eerder ikzelf
was die nooit inzag wat 'geven om' eigenlijk echt wil zeggen.
No comments:
Post a Comment