Dag 699: Wanneer je reactietijd trager is in sociale situaties

In navolging van Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken? ga ik in deze blog verder op de kwantum reacties die ik zag afspelen in een situatie waarin iemand een grapje maakte of commentaar gaf en dan onmiddellijk mijn gedrag of blik van neutraliteit en non-responsiviteit persoonlijk opnam als een vorm van 'afkeuring' van het grapje of de commentaar die deze persoon gemaakt had.

Het was dus interessant om gade te slaan hoe dit allemaal gebeurde in haast een fractie van een seconde en vooral omdat het vaak eerder is voorgevallen dat mensen op die manier reageerden op mij, maar ik was in zulk'n momenten vaak  nooit gewaar genoeg of stabiel genoeg binnenin mezelf om te kunnen zien wat er werkelijk aan het gebeuren was in die momenten. Ik nam dan eerder het moment zelf persoonlijk op en voelde mij dan slecht over mezelf en dacht dat ik 'verkeerd' gereageerd had of dat mijn gedrag op de één of andere manier 'niet goed genoeg' was.

Dit keer reageerde ik echter niet emotioneel, of althans niet in de mate waarop ik vroeger gereageerd zou hebben, waardoor ik met meer duidelijkheid kon zien wat er zich aan het afspelen was in het moment binnenin mezelf maar ook binnenin de persoon die op mij aan het reageren was in die kwantum-seconde. Ik besefte in dat moment ook dat dit een specifiek patroon was dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld.

Vaak heb ik mij in zo'n situaties bevonden waarin er iets aan het gebeuren was in mijn externe realiteit, bijvoorbeeld iemand maakt een commentaar of maakt een grapje en verwacht dat ik daar op een bepaalde manier op reageer, en ik neem te lang met het proberen uit te vissen hoe ik moet reageren op die commentaar of dat grapje, en in die tijd waarin nog bezig ben met het uitvissen hoe ik moet reageren, is die persoon al aan het reageren op mijn 'non-reactie' door de 'non-reactie' en wat voor mij een eerder 'neutraal' moment is te interpreteren als een teken dat ik zijn of haar grapje of commentaar 'niet te pruimen vindt' of 'niet grappig/leuk vindt'. En uiteindelijk heb ik dan steeds het gevoel dat ik in mijn geest niet erg 'sociaal' ingesteld ben, in de zin van dat mijn 'sociale' responsen op de mensen om mij heen en op wat er gezegd word niet automatisch en onmiddellijk zijn. Ik denk vaak even na voordat ik reageer.

Het is dus interessant om te onderzoeken wat er eigenlijk precies gebeurt in dat moment van 'nadenken' en waarom het precies is dat niet enkel ik maar ook veel mensen net als ik, niet 'sociaal' ingesteld zijn of eerder 'afgestemd' zijn op onze externe realiteit. Het zou maar al te makkelijk zijn uiteraard om te denken van 'ja, dat is nu eenmaal wie ik ben' omdat ik altijd zo geweest ben. Maar in de realiteit toont dit patroon mij een aspect van mezelf waarin er iets binnenin mezelf aan het gebeuren is in mijn gedachten en emotionele ervaringen dat mij aan het saboteren is in 'wie ik ben' en hoe ik mij ervaar in 'sociale situaties'.

Dit specifieke patroon is namelijk duidelijk niet het beste voor mezelf en voor mensen zoals mezelf, omdat ik uiteindelijk steeds achter blijf met de ervaring en de indruk in mezelf dat er iets 'mis' is met mij, dat ik niet 'normaal ben', omdat ik trager lijk te functioneren in mijn geest dan andere mensen en omdat ik doorgaans niet hetzelfde lijk te reageren of mij niet hetzelfde lijk te gedragen dan de meeste mensen in zo'n situaties.

Wat ik echter nooit heb begrepen is dat in deze stelling juist het probleem loert. Wordt verdergezet in de volgende blog.

Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken?

Vandaag ontvouwde zich een interessant moment wanneer ik een coaching seminarie bijwoonde. Ik zat buiten met een paar vrienden voordat de seminarie van start ging en een man wandelde ons voorbij die een grapje maakte. Hij maakte een commentaar op een plagerige manier maar ik besefte niet meteen wat hij ermee bedoelde dus ik reageerde er niet meteen op met wederwoord.

Hij keek even naar mij en zegde dan nog iets maar ik wist niet meteen wat ik van zijn blik moest maken dus reageerde ik ook niet meteen op zijn commentaar. En daarop zegde hij dan iets zoals 'ze kan er precies niet mee lachen'. Hier besefte ik dat hij in dat moment in een reactie gegaan was op mijn blik en op het feit dat ik hem niet automatisch en onmiddellijk van weerwoord voorzag, omdat uit zijn woorden bleek dat hij mijn blik en mijn houding in dat moment opvatte als een afkeuren van zijn gedrag of een reactie op zijn gedrag waarin hij dus ervan uitging dat ik zijn commentaar of grapje 'niet amusant' vond.

En hier zag ik hoe mensen soms zo snel kunnen reageren in hun geest op hun eigen perceptie van de realiteit. Omdat, in mijn geest en mijn gedachten was ik nog bezig met het verwerken van wat hij had gezegd en het zoeken naar de gepaste reactie daarop. Ik wist niet goed of hij een grapje aan het maken was of commentaar aan het geven was en ik wist dus niet goed hoe ik erop moest reageren. En in dat moment stond mijn blik als het ware op 'neutraal'. Maar wat voor mij 'neutraal' was, was voor hem 'negatief'. Hij vatte mijn blik op als eerder negatief van aard, als kwaad of geïrriteerd. En daar reageerde hij dan op met de opmerking 'ze vindt het precies niet om te lachen', op zijn eigen perceptie van hoe ik mezelf uitdrukte, waar ik me in dat moment niet eens van gewaar was.

Ik was me in dat ene moment even niet gewaar van hoe mijn uitdrukking eruit zag, omdat ik bezig was in mijn eigen geest wat er om mij heen ging te verwerken. En dit is interessant omdat ik dit patroon eerder in mijn leven heb zien opkomen. Het patroon waarin iemand in mijn omgeving iets zegt tegen mij en ik niet goed weet wat die persoon bedoelt of welke reactie ze eigenlijk van mij verwachten, en terwijl ik het gezegde nog aan het verwerken ben in mezelf, is die persoon al aan het reageren op hoe mijn blik er in dat moment uitziet en op het feit dat ik niet meteen automatisch reageer.

Dit is iets dat ik vaak heb opgemerkt in mijn interacties met mensen, is dat ik soms wat trager ben in hoe ik dingen verwerk dan de meeste mensen, en omwille van die traagheid ben ik me soms niet gewaar van hoe mensen de blik op mijn gezicht interpreteren. Terwijl ik dan nog aan het nadenken ben over hoe ik moet reageren op iets wat iemand zegt, is die persoon al aan het reageren op de - voor mij - neutrale blik op mijn gezicht omdat zij die neutraliteit eerder opvatten en zien als een boze of kwade blik en dat dan meteen volledig persoonlijk gaan opnemen.

Voordat ik het dus weet voelt iemand zich persoonlijk aangevallen door mij, zonder dat ik zelfs de kans had om werkelijk iets te zeggen of goed te begrijpen wat er aan het gebeuren was of wat er gezegd werd.  Wat zich dus afspeelt in zulk'n momenten is niet enkel dat patroon in mijn geest waarin ik in een staat van verwarring ga in verband met het niet weten hoe te reageren op iets dat zich afspeelt in mijn omgeving, maar ook het patroon in die andere mensen die een bepaalde blik onmiddellijk 'persoonlijk' gaan opnemen en onmiddellijk gaan denken dat ik 'kwaad' ben op hen, hetgeen ook iets zegt over hun geest en de invulling die zij geven aan de realiteit die zij zien met hun ogen.

Omdat, ze zien duidelijk niet wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mij, ze zien niet dat wat zij interpreteren als kwaadheid, in wezen verwarring is. En dat is omdat zij misschien al snel in die reactie van kwaadheid schieten in relatie tot dingen die andere mensen zeggen of doen, en dan dus ook die reactie gaan zien in anderen omdat het iets is wat ze zelf doen. Maar dat wil dan niet zeggen dat wanneer ze die reactie zien in een ander, ook werkelijk is wat er in die ander afspeelt.

Dit is dus de 'les' van vandaag, dat we namelijk maar al te snel veronderstellen dat hoe we denken dat een ander reageert op ons werkelijk is wat er zich in die persoon aan het afspelen is. We zien echter niet verder dan onze neus lang is, met andere woorden wat we niet zien is dat wat we zien in een ander in termen van hun reacties op ons zich enkel limiteert tot hoe we zelf in elkaar zitten. Hoe we anderen dus zien reageren op ons is hoe we zelf vaak reageren op anderen.