Dag 570: Ben je Gewaar van wat je Eet? - Hoe we Eten op Basis van Herinnering

 Dag 570: Ben je Gewaar van wat je Eet? - Hoe we Eten op Basis van Herinnering

Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

De voorbije week ben ik ziek geweest met maaggriep, waardoor ik niet veel voedsel kon verdragen. Tijdens die week was het niet moeilijk voor mij om heel erg op te letten op wat voor eten ik in mijn lichaam steek omdat mijn lichaam duidelijk liet weten waar het zin in had en wat niet - hetgeen ik een heel interessante ervaring vond omdat ik, gewoon door te kijken naar specifieke voedingswaren of door eraan te denken, kon 'zien' hoe en waarom mijn lichaam dat voedsel niet verkoos. Brood was bijvoorbeeld niet goed omdat het een dikke klonter vormt in de maag hetgeen dan moeilijk te verteren is. Vlees is op zich veel te rijk en te zwaar - proteinen zijn ook een uitdaging voor het verteringsstelsel. Wat overbleef was zeer licht voedsel zoals fruit, specifiek ananas, en sommige groenten zoals komkommer en wortel.

En wat ik hieraan interessant vindt is dat ik nu niet meer ziek ben, maar vanaf het moment dat ik weer terugkeerde naar mijn gewoonlijke voedings- en eetpatroon, voelde ik dat mijn lichaam anders reageerde. Het is alsof ik een zekere gevoeligheid ontwikkeld heb in relatie tot voedsel tijdens mijn zieke periode. Gevoeligheid in de zin van dat ik mij er nu van gewaar ben geworden welke de eigenlijke mate is waarin ik doorheen mijn leven steeds heb gegeten vanuit mijn geest. Vanuit mijn geest, met andere woorden - omdat het altijd zo makkelijk was voor mij om te eten wat ik wilde zonder al te schadelijke of onaangename consequenties, heb ik de gewoonte ontwikkeld om mij bijvoorbeeld te overeten of dingen te eten louter op basis van de smaak - hetgeen dan over het algemeen bepaald wordt door de hoeveelheid suiker, zout en smaakstoffen er in het voedsel verwerkt zijn.

En in dat proces, van het volgen van mijn smaakpapillen en de gevoelens in mijn geest die daaraan verbonden zijn in relatie tot het voedsel dat ik eet, heb ik mezelf nooit de kans gegeven om te luisteren naar mijn lichaam. Ik bedoel, ik heb zelfs nooit beseft of gezien dat ik ook een lichaam heb en dat dat lichaam misschien andere dingen verkiest dan wat ik doorgaans verorber.

Het is eigenlijk sinds ik mijn proces ben gaan wandelen van de geest naar het lichaam - dat ik ben beginnen begrijpen dat er wel degelijk en verschil bestaat tussen wat de geest wil en verlangt, op basis van conditionering, en wat het lichaam wil, verlangt en nodig heeft. Maar omdat ik in mijn leven mezelf zodanig geconditioneerd heb in mijn relatie tot voeding om enkel mijn geest te volgen als voorgeprogrammeerde verlangens en ideëen in verband met 'wat ik lekker vindt' en 'wat ik wil' en 'mijn favoriete eten' enzovoort, heb ik zelfs ondanks het besef in mezelf dat wat ik wil eten vanuit mijn geest niet noodzakelijk goed is voor het lichaam en niet noodzakelijk is wat het lichaam wil eten, mijn voorgeprogrammeerde eetpatronen blijven verderzetten.

Ik ben dus in feite dankbaar dat ik ziek geworden ben en dat ik voor mezelf zo duidelijk de absolute gevoeligheid van het lichaam in relatie tot eten ben gaan zien en ervaren. Want, het is zo snel gebeurt - je loopt door de keuken of door een warenhuis en je neemt iets dat je lekker vindt en waarvan je denkt 'oh dat wil ik nu wel eten' en 'daar heb ik nu wel zin in', en je steekt het in je mond. Of je eet een hele zak chips leeg, gewoon omdat je er zin in hebt, omdat het zo lekker is en je krijgt er niet genoeg van.

Ik bedoel, dat is doorgaans hoe ik eet en hoe ik mezelf heb aangeleerd om te eten - ik eet op basis van mijn gedachten en mijn gevoelens --- en die zeggen mij 'ik ga die zak chips leegeten' of 'ik wil een groot bord spaghetti en ik ga dat hele bord leegeten' - omdat ik in mijn herinneringen veel momenten heb opgeslagen waarin ik van zo een zak chips of een bord spaghetti heb genoten. Dus, ik eet op basis van herinneringen. En vaak is het zo dat ik dan dat hele bord spaghetti heb leeggegeten en pas achteraf mijn maag voel keren en duidelijke tekenen van mijn lichaam krijg dat ik mij heb overeten - hetgeen ik niet opmerkte terwijl ik aan het eten was omdat ik niet aan het luisteren was naar mijn lichaam, ik zat immers in mijn geest in die herinnering, ik was een herinnering aan het eten.

En dat is wat ik de laatste tijd eigenlijk vreemd ben gaan vinden - omdat, eigenlijk geniet ik niet eens van mijn eten. Ik geef mezelf de kans niet eens om te genieten van wat ik eet omdat ik in feite niet eens aanwezig ben in mijn lichaam terwijl ik eet - ik zit in mijn geest, in de herinnering die mij een positief gevoel geeft in relatie tot het eten dat ik aan het consumeren ben. En ik eet het dan zo snel en zo vluchtig op dat ik in geen enkel moment echt heb stilgestaan bij wat het eigenlijk is dat ik in mijn lichaam aan het steken ben. En vaak is het zo dat ik nadat ik het heb opgegeten, mij slecht voel, en spijt ervaar dat ik zoveel gegeten heb omdat het duidelijk niet het beste was voor mijn lichaam. En dan moet ik de prijs betalen voor iets dat ik niet eens werkelijk met mijn volle gewaarzijn heb ervaren.

Het is dus pas nu dat ik mij hier accuut van gewaar geworden ben - van hoe vaak het eigenlijk is dat ik dingen eet op basis van mijn geest en op basis van gedachten en herinneringen in relatie tot 'wat lekker is'  en' wat ik wil' en op basis van mijn eetpatronen uit het verleden - alsof ik dat niet kan veranderen, alsof mijn eetpatronen uit mijn verleden een soort van gevangenis zijn waar ik niet uit kan (hetgeen dus de consequentie is van het bestaan in mijn geest als herinneringen, in de plaats van in mijn lichaam aanwezig te zijn in elk moment). Ik bedoel, ik merk nu pas op dat ik vaak door de keuken wandel en iets in mijn handen neem uit een automatische reactie, aangedreven door een gedachten in mijn geest van 'ik WIL dat', maar dan, zodra ik het in mijn mond steek besef ik pas dat het absoluut niet is wat mijn lichaam wilt - mijn lichaam heeft in dat moment niet eens honger en zal er niet wel bij varen als ik dat specifieke voedsel in mijn mond steek in dat moment.

En dit punt van het luisteren naar het lichaam in relatie tot eten is heel belangrijk - waardoor ik er nu ook over schrijf in mijn Reis naar Leven blog. Het is belangrijk om een relatie te vormen met mijn lichaam wanneer het aankomt op eten - en om mijn lichaam te voeden op basis van wat het eigenlijk wil, wanneer het dat wil - en dus mijn lichaam niet te dwangvoederen om specifieke gevoelens te kunnen produceren in mezelf. Ik heb nu immers voor mezelf gezien en beseft dat het lichaam wel degelijk een eigen 'intelligentie' heeft dat het kan communiceren met mij in relatie tot wat het wil eten - ik moet enkel bereid  en gevoelig genoeg zijn om te luisteren.

Wordt Vervolgd in Dag 571