Dag 767: Hoe loslaten van een Reactie je Blik doet Verruimen

Vandaag speelde zich een interessant moment af tussen mijn vriend, Paul, en mezelf. Hij had zijn gordijnen in de keuken op hun zij gehangen, waarbij hij gaten had gemaakt in wat in principe de zijkant was waar hij dan de gordijnen aan kon ophangen en de eigenlijke voorontworpen gaten dan langs de zijkant hingen.

Voor mij zag hierdoor de keuken er niet uit als hoe ik persoonlijk wilde dat mijn huis eruit ziet en aangezien ik nu bij hem ben gaan inwonen, verkoos ik om de gordijnen te hangen zoals ze behoorden te hangen volgens hoe ze waren gefabriceerd.

Toen ik hem echter vroeg of ik de gordijnen anders kon hangen, met de 'juiste' kant naar boven, ontmoette ik bij hem meteen al een zekere weerstand tegen het idee. Dit kon ik niet meteen begrijpen aangezien het voor mij een simpele kwestie was van dingen te plaatsen zoals ze bedoeld waren en dus ging ik er vanuit dat hij zomaar 'moeilijk doet', zonder echt goede reden.

En dus duwde ik mijn wens verder door, met op de achtergrond van mijn geest de idee dat hoe ik het zie 'juist' is en dat het 'maar normaal' is om gordijnen op hun bedoelde manier op te hangen en dat hij dus maar gewoon aan het reageren is. Hij bleef echter standvastig in zijn weerstand tegen het idee van de gordijnen te veranderen, dus besloot ik om bij mezelf even op de rem te gaan staan.

Ik vertraagde even in mezelf en bemerkte dat ik langs de ene kant een reactie in hem leek te zien, maar dat ik langs de andere kant mij zelf in een reactie bevond waarin ik aan het vechten was voor hoe ik het zag en wat ik dacht dat 'juist' was. Wanneer ik dit bemerkte, wist ik dat mijn verantwoordelijkheid in de situatie zowieso was om mijn eigen reactie te onderzoeken en los te laten omdat ik mezelf in een argument aan het verwikkelen was over iets dat op zich niet eens echt zo veel uitmaakt.

Ik besloot dan om meteen de energie in mezelf te laten vallen en te stoppen met vechten, zodat ik ruimte kon maken in mezelf om de situatie nader te onderzoeken en te zien waar het is dat ik eigenlijk in de eerste plaats op reageerde. Wanneer ik mezelf kalmeerde en op kalme wijze en vanuit oprechte interesse vroeg aan Paul waarom het eigenlijk was dat hij de gordijnen op zijn manier wilde houden, bleek dat hij naar de situatie keek vanuit meer praktische overwegingen, terwijl ik het meer bekeek vanuit de overweging van wat 'mooi' is en wat overeenkwam met een idee dat ik had in mijn geest van wat 'huiselijk' is.

Wanneer ik dan begreep hoe hij de situatie zag, kon ik ook onmiddellijk het nut inzien van de manier waarop hij de gordijnen aanvankelijk had opgehangen en was het ook geen 'probleem' meer voor mij. Door dus mijn reactie te laten vallen in het moment heb ik mezelf de kans gegeven om mijn blik te verruimen en de dingen te bekijken vanuit zijn perspectief, hetgeen een dimensie blootgaf die ik zelf niet zag, namelijk wat 'praktisch' is en dus niet zomaar 'mooi'.

Dag 766: De Misvattingen die je Geest maken over het Proces van Zelf-Realisatie

Aanvankelijk toen ik begon met het bewandelen van mijn Reis naar Leven als namelijk het realiseren van mezelf als 'wie ik werkelijk ben', dan dacht en geloofde (of eerder hoopte) ik dat 'wie ik werkelijk ben als een soort van boeddha is die als het ware gewoon aanwezig is en niet echt iets doet. Ik veronderstelde dat als ik mezelf zou realiseren als wie ik ben, dan zou ik gewoon kunnen 'zijn'. En ik geloofde dat 'gewoon zijn' en gewoon 'aanwezig zijn', wil zeggen dat ik als het ware zou verdwijnen uit deze wereld en dat ik niets meer te maken zou moeten hebben met deze wereld.

Ik 'hoopte' hierop en ik had die idee gevormd in mijn geest, omdat ik steeds angst gehad heb om mezelf uit te drukken. Voor mij was de idee om te 'verdwijnen' en om dus niet echt meer uit te drukken iets dat voortkwam uit mijn eigen angsten, onzekerheden en twijfels die ik zelf had verbonden met mezelf uitdrukken.  Mijn startpunt om mijn proces te bewandelen was dus in feite het willen wegvluchten en vermijden van die angsten.

Wat ik echter toen niet besefte was dat 'aanwezig zijn' helemaal niet wil zeggen dat je daar zomaar zit en amper nog beweegt en dat je fysiek haast onbeweeglijk zou zijn. Integendeel, hier in en als de fysieke realiteit aanwezig zijn wil zeggen dat je ook net participeert en in interactie treed met de realiteit om je heen. Ik had een idee gevormd in mijn geest van wat het wilde zeggen om mijn geest te stoppen en terug te keren naar het fysieke, net zoals de idee dat als je je emoties stopt dat je dan levensloos wordt en dat je dan niet echt meer jezelf bent of jezelf uitdrukt.

In wezen is het stilleggen van je geest net het tegenovergestelde dan wat je aanvankelijk denkt. Voor mij was de idee die ik had gevormd bijvoorbeeld afkomstig vanuit mijn eigen verlangen om mijn eigen angsten en onzekerheden in verband met het omgaan met mensen en mijn omgeving. Ik was dus op onderbewust vlak in feite op zoek naar een manier om te 'verdwijnen' of op de één of andere manier mijn eigen angsten te kunnen ontwijken en dus niet te hoeven werkelijk aanwezig te zijn en fysiek te communiceren en mezelf uit te drukken in relatie tot de mensen om mij heen. Daardoor bekeek ik het proces van zelf-realisatie vanuit die ogen en verwachting, maar besefte ik absoluut niet wat er de eigenlijke realiteit van zou zijn.

Zo ook bekijken mensen die bijvoorbeeld eerder weerstand zouden ervaren tegenover de idee van te 'verdwijnen' of geen persoonlijkheid meer te hebben zonder emoties, dit proces ook vanuit die gekleurde blik van hun eigen angsten. Voor mij was het een verlangen en voor anderen is het een angst om te verdwijnen, maar beide gevallen zijn gebaseerd op een vals beeld en interpretatie van wat het wil zeggen om uit je geest te stappen of je emoties te stoppen.

Wordt vervolgd in Dag 767

Dag 765: waarom versteken we onze expressie achter onze gedachten?

In en door het bewandelen van mijn proces ben ik gaan inzien en ervaren dat er onder alle twijfels, onzekerheden, gedachten, persoonlijkheden en ervaringen die in de geest kunnen bestaan, een bepaalde pure expressie bestaat. En deze pure expressie bestaat 'onder' maar tegelijkertijd ook ondanks de geest. De geest is wat die expressie onderdrukt, maar tegelijkertijd ben je zelf in elk moment in staat om die expressie te laten doorkomen en jezelf te realiseren in en als die expressie ondanks wat er ook in je geest speelt en ondanks hoe extensief, 'erg', 'groot' en overweldigend je geest ook kan lijken te zijn.

Het is zelfs zo dat ik die expressie pas heb kunnen ervaren en realiseren op momenten waarin ik zelf mijn gedachten, emoties, angsten, onzekerheden, enzovoort, in de ogen heb gekeken en heb gezegd van 'weet je wat, ik laat me niet onderdrukken of onderdoen door mijn geest, ik ga in plaats daarvan mijn geest en al de dingen die in mezelf bestaan en wat ik steeds als obstakels gezien en ervaren heb gebruiken om mezelf kracht bij te zetten om mezelf ondanks alles toch uit te drukken als wie ik ben.

Bijvoorbeeld, ik zelf heb altijd een vrij intense zelf-beoordelende persoonlijkheid en bijbehorende gedachten ervaren. Ik had altijd allerlei redenen voor waarom ik mezelf niet kan of mag of zou uitdrukken of waarom mijn uitdrukking niet goed genoeg was op de één of andere manier. Het was vaak alsof ik mezelf aan het pesten was in mijn eigen gedachten door mezelf te zeggen dat ik mezelf zus of zo niet mag uitdrukken, want 'wat zal die of deze persoon ervan denken', 'het is niet normaal' of 'die/deze persoon zal minder van mij denken', enzoverder.

En dan liet ik mij ook steeds neerhalen door dat soort gedachten, tot ik dan op een bepaald punt besefte dat gedachten niet iets 'slecht' zijn waar je moet tegen vechten of waar je je moet tegen verzetten. Je kan je eigen gedachten, ook al zijn het gedachtenpatronen van zelf-beoordeling en zelf-vermindering, gebruiken als ondersteuning. Het is maar een kwestie van je houding tegenover je gedachten.

Als je je namelijk gaat verzetten tegen gedachten die in je naar boven komen omdat je zelf niet onderdrukt wil worden en je wil zelf opkomen voor jezelf tegenover je eigen geest bij wijze van spreken, dan zal je uiteindelijk je gedachten kracht bijzetten en zal je je nog meer een slachtoffer voelen van dat soort pestende gedachten. Maar als je tegenover je gedachten staat en ze 'inademt', ze namelijk gewoon door je heen laat gaan waarbij je bij elke gedachte zegt van 'ok, ik zie je wel, maar dat wil niet zeggen dat het is wie ik ben en dat ik erdoor beinvloed moet worden', dan gebruik je je gedachten om jezelf kracht bij te zetten en dus niet andersom.

Wordt vervolgd in Dag 766