Aanvankelijk
toen ik begon met het bewandelen van mijn Reis naar Leven als namelijk het
realiseren van mezelf als 'wie ik werkelijk ben', dan dacht en geloofde (of
eerder hoopte) ik dat 'wie ik werkelijk ben als een soort van boeddha is die
als het ware gewoon aanwezig is en niet echt iets doet. Ik veronderstelde dat
als ik mezelf zou realiseren als wie ik ben, dan zou ik gewoon kunnen 'zijn'.
En ik geloofde dat 'gewoon zijn' en gewoon 'aanwezig zijn', wil zeggen dat ik
als het ware zou verdwijnen uit deze wereld en dat ik niets meer te maken zou
moeten hebben met deze wereld.
Ik
'hoopte' hierop en ik had die idee gevormd in mijn geest, omdat ik steeds angst
gehad heb om mezelf uit te drukken. Voor mij was de idee om te 'verdwijnen' en
om dus niet echt meer uit te drukken iets dat voortkwam uit mijn eigen angsten,
onzekerheden en twijfels die ik zelf had verbonden met mezelf uitdrukken. Mijn startpunt om mijn proces te bewandelen
was dus in feite het willen wegvluchten en vermijden van die angsten.
Wat ik
echter toen niet besefte was dat 'aanwezig zijn' helemaal niet wil zeggen dat
je daar zomaar zit en amper nog beweegt en dat je fysiek haast onbeweeglijk zou
zijn. Integendeel, hier in en als de fysieke realiteit aanwezig zijn wil zeggen
dat je ook net participeert en in interactie treed met de realiteit om je heen.
Ik had een idee gevormd in mijn geest van wat het wilde zeggen om mijn geest te
stoppen en terug te keren naar het fysieke, net zoals de idee dat als je je
emoties stopt dat je dan levensloos wordt en dat je dan niet echt meer jezelf
bent of jezelf uitdrukt.
In wezen
is het stilleggen van je geest net het tegenovergestelde dan wat je
aanvankelijk denkt. Voor mij was de idee die ik had gevormd bijvoorbeeld
afkomstig vanuit mijn eigen verlangen om mijn eigen angsten en onzekerheden in
verband met het omgaan met mensen en mijn omgeving. Ik was dus op onderbewust
vlak in feite op zoek naar een manier om te 'verdwijnen' of op de één of andere
manier mijn eigen angsten te kunnen ontwijken en dus niet te hoeven werkelijk
aanwezig te zijn en fysiek te communiceren en mezelf uit te drukken in relatie
tot de mensen om mij heen. Daardoor bekeek ik het proces van zelf-realisatie
vanuit die ogen en verwachting, maar besefte ik absoluut niet wat er de
eigenlijke realiteit van zou zijn.
Zo ook
bekijken mensen die bijvoorbeeld eerder weerstand zouden ervaren tegenover de
idee van te 'verdwijnen' of geen persoonlijkheid meer te hebben zonder emoties,
dit proces ook vanuit die gekleurde blik van hun eigen angsten. Voor mij was
het een verlangen en voor anderen is het een angst om te verdwijnen, maar beide
gevallen zijn gebaseerd op een vals beeld en interpretatie van wat het wil
zeggen om uit je geest te stappen of je emoties te stoppen.
Wordt
vervolgd in Dag 767
No comments:
Post a Comment