Vandaag
bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb
meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over
heb gesteld. Het is ook een
gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal'
en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en
uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap
achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een
vreemd gedrag dit eigenlijk is.
Ik was
namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele
verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets
afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering
opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook
afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te
passen.
Dit was
het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het
doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij
plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt
te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die
ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele
oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met
andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.
Het is
uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen
van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze
reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik
doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf
in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik
op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer
ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde
situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te
veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.
Ik ben
het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk
afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om
iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van
simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb
opgemerkt.
In deze
situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte
(ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn
partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het
met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of
enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in
het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was,
dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.
Maar wat
ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan
gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle
mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan
uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar
boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het
hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als
voor mijn partner.
Dat soort
emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft
dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten
over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open
manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een
soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties --
een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie
net het meest voordehandliggende is...
Wordt
vervolgd in Dag 771
No comments:
Post a Comment