Deze blog is een verderzetting op Dag 788: De emotionele
cyclus van Stress,
en een continuatie in mijn process van
het leven van het woord berustend en daarin het veranderen van hoe ik mezelf
ervaar in relatie tot bureaucratie. Wat ik mij immers gerealiseerd heb is dat
ik heel snel in ervaringen van stress en zelfs wanhoop en ziedende woede en een
uiteindelijke staat van compleet opgeven ga wanneer ik te maken heb met het
systeem, met papperassen in order maken, bureaucratie navigeren en dan vooral
wanneer dingen niet makkelijk verlopen.
In het
afleggen van mijn visaprocess heb ik deze ervaringen dikwijls gemerkt in mezelf
en sinds het beginnen van mijn blogs en het process van het veranderen van deze
ervaringen is het een zeer langzaam pad geweest om beginnen te werken aan een
mogelijke verandering. Gisteren was weer zo een dag waarin er dingen niet
verliepen naar plan, terwijl bepaalde stress factoren in mezelf aan het
opbouwen waren.
De reden
waarom dit hele bureucratie gebeuren namelijk wo emotioneel destabiliserend kan
zijn is dat er verschillende stress punten samen komen en dan culmineren tot
een soort van overkoken en uitbarsten. Er is bijvoorbeeld de stress in verband
met tijd en de gedachte dat 'als ik dit niet op tijd allemaal gedaan krijg, dan
vallen al mijn toekomstplannen in duigen. Het brengt met andere woorden
allerhande diepe angsten naar boven die voornamelijk te maken hebben met
overleving en specifiek het kunnen uitleven van de plannen of doelstellingen
die ik mezelf voorgenomen en afgebeeld heb in mijn geest.
Bij elke
stap die ik afleg om bepaalde dingen in orde te krijgen met het oog op het
verzekeren van 'mijn toekomst', komt er dus ook een ervaring van prestatie bij
kijken aangezien ik 'een stap dichter ben bij het voltooiien van mijn doel en
het verzekeren van mijn toekomstplan'. Maar van het moment dat er iets misloopt
- hetgeen zo klein kan zijn als bijvoorbeeld een website of telefoonnummer die
even niet werkt of het niet vinden van bepaalde documenten - dan is daar
onmiddellijk een ervaring van falen en verlies die naar boven komt.
Het is
dus haast alsof ik in een polariteit besta waarin ik mij oftewel hoopvol en
verzekerd voel in verband met mijn toekomst oftewel compleet verloren en
wanhopig, alsof alles in duigen ligt. En wat daarin vreemd is, is het
schijnbare gebrek aan een middeweg. Een middeweg zijnde het besef dat er altijd
wel iets kan veranderen of 'mislopen', hetgeen echter niet wil zeggen dat alles
verloren is in dat ene moment. De geest heeft de neiging om te werken met
extremen en polariteiten. Je bent bijvoorbeeld in een moment oftewel goed op
weg en aan het slagen oftewel ben je hopeloos verloren en gefaald. De geest
kijkt niet naar de eigenlijke realistische gang van zaken, zoals het feit dat:
- De fysieke werkelijkheid niet verloopt volgens het plan dat jij in je geest hebt. Het plan dat deze planeet volgt is veel complexer en houdt veel meer in dan wat je geest je doorgaans laat zien. Je kan dus niet verwachten dat dingen absoluut zullen gaan volgens wat jij zou willen. Je kan wel een algemeen doel hebben, maar in het stappen naar dat doel toe moet je ruimte laten voor wat zich van moment tot moment in de realiteit ontvouwt
- De fysieke werkelijkheid is niet zo absoluut of extreem als de geest. Het is niet zo zwart wit en werkt niet volgens 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' of 'geslaagd' en 'gefaald'. Er is niet een 'juiste' manier waarop dingen zouden moeten lopen. Er zijn altijd verschillende, vaak onontdekte en onverkende, manieren om tot een doel te geraken. Je moet dus in feite kunnen loslaten van de idee dat de manier die jij in je geest hebt de enige 'juiste' is en de enige echte manier is. Zo geef je jezelf ook meer ademruimte om oplossingen te vinden of andere wegen te ontdekken wanneer iets niet loopt naar je verwachtingen.
Wordt
vervolgd.
No comments:
Post a Comment