Onlangs heb ik tot
het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf
eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben.
En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van
zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.
Ik heb mezelf altijd
gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik
mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee
dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht
omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe
ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn
angsten zijn, enzovoort.
Ik droeg het ideaal
en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van
overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde
dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde
met mijn partner.
Wanneer dan soms
bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde
manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven.
Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de
vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en
hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.
Onlangs kwam deze
reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de
reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan
tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de
plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd
zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner
en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die
idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo
compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen
in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest
is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om
de realiteit van mezelf te verbergen.
En het was maar
omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en
oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en
mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met
een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische
representatie van wie ik in werkelijkheid ben.
In het onderzoeken
van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de
belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de
eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite
een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was
het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest
met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan
het delen was.
Ik was bijvoorbeeld
'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik
tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van
manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van
mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet
bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in
het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties.
Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot
mezelf.
Echte eerlijkheid
wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties,
mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat
er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel
wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn
partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem
en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk
werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.
In deze situatie
besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van
aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere
manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.
No comments:
Post a Comment