Dag 809: Een Decennia met Desteni

Wanneer ik terugkijk op de voorbije tien jaar en het proces van verandering dat ik bewandeld heb, een process waarin ik geleerd heb op een meer constructieve manier om te gaan met mijn emoties, mezelf en mijn omgeving, dan besef ik maar al te goed dat ik het zonder Desteni nooit had kunnen doen.

En dit dan wel specifiek omwille van het platform van ondersteuning dat Desteni steeds geboden heeft, een platform waar ik steeds mezelf kon toetsen aan het proces van anderen en waarin ik kon leren van en putten uit hoe anderen zichzelf veranderd hebben.

Als je dit proces alleen probeert te bewandelen of tracht te beweren dat je alleen op jezelf werkelijk kan veranderen dan is dat in feite het ego dat spreekt - het ego dat steeds individualistisch wil zijn en zich steeds wil afscheiden van anderen. Het ego dat niet wil en niet kan leren van anderen maar steeds denkt van "ik weet wat ik doe".

Als je immers jezelf niet openstelt om te leren van anderen en om uit te proberen wat anderen ook uitgetest hebben, zal je nooit iets nieuws kunnen inzien. Het is pas door jezelf te delen met anderen dat je buiten je eigen persoonlijke grenzen kan stappen en nieuwe perspectieven kan krijgen op wat jij steeds als waar hebt aangenomen.

Dit is steeds ook een maatstaf geweest in het proces van zelf-verandering. Als je denkt en gelooft dat het je 'alleen' zal lukken en dat je geen ondersteuning van anderen nodig hebt, dan zou je moeten weten dat je in wezen je ego aan het beschermen bent. Hoe kan je immers werkelijk jezelf en de wereld om je heen leren kennen als je niet in communicatie, openheid en gelijkheid wil stappen met andere mensen? Hoe kan je verwachten dat je je eigen geest zal overstijgen wanneer al wat je ziet en kent je eigen geest is?

Je hebt anderen nodig als klankbord om jezelf aan te toetsen en dit in de zin van het uitdagen van je ego. Dit was ook steeds wat Desteni een unieke groep maakte. Je bent nog steeds alleen in je eigen proces en het is nog steeds aan jezelf om jezelf uit te dagen, jezelf te onderzoeken en de nodige stappen te ondernemen om jezelf te veranderen, maar tegelijkertijd heb je een groep mensen die hetzelfde proces bewandelen, elk voor zichzelf, en die elk hun eigen perspectief kunnen bieden. Zo leer je niet enkel van jezelf maar ook van elkaar  en zo ontstaat er een platform van ondersteuning voor elk individu dat zich aangaat dit proces te bewandelen

Dag 808: De Oplossing voor Faalangst

Dit is een verderzetting op Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken waarin ik deelde hoe het patroon van angst om te falen, een patroon dat ik doorheen mijn leven heb geleeft, de kop opstak nu ik aan de aanvang van een groot project stond en welke de invloed was die dit patroon had op niet enkel mijn denken en ervaring van mezelf maar ook mijn fysieke lichaam en gezondheid.

In deze blog deel ik tot welke inzichten en realizaties ik ben gekomen middels het toepassen van het gereedschap van schrijven en zelf-vergeving, hetgeen mij heeft ondersteund om in een quantum moment het patroon van de angst om te falen te veranderen in mezelf en wel zo dat het me nu niet meer beinvloedt.

Wat ik me realiseerde is dat wat er gebeurt en wat ik doe in mijn eigen geest wanneer ik me in de angst om te falen bevindt, is dat ik als het ware een beeld heb van wat ik wil bereiken en hoe het project dat ik aan het opstarten ben er uiteindelijk moet uitzien en dat ik dan dat beeld aan mezelf probeer op te dringen vanuit een ervaring van dringendheid. Ik overlaad mezelf met gedachten over al de taken die ik nog moet volbrengen en al de dingen die ik nog moet doen om dat beeld te kunnen manifesteren en verwacht van mezelf dat ik die taken 'hier en nu' volbreng, zo snel mogelijk.

Uiteraard is het simpelweg onmogelijk voor mij om dit te doen en het is zelfs zo dat mij uiteindelijk geimmobiliseerd voel. Ik voel me zo overspoeld door de druk om het allemaal zo snel mogelijk gedaan te krijgen en door de chaos van veelvoud aan taken, dat ik niet eens weet of zie waar aan te beginnen. Deze hele ervaring van chaos, overspoeldheid en druk leidt dan er dan uiteindelijk toe dat ik het hele project gewoon wil opgeven omdat ik er een onaangename ervaring van aan het maken ben.

Wat ik besefte is dat ik realistisch gezien, hoeveel druk ik ook op mezelf leg en hoeveel ik me ook probeer op te jagen om sneller te zijn en meer te doen, eigenlijk maar zoveel kan doen als fysiek mogelijk is van moment tot moment. In mijn geest bestaat namelijk geen tijd of ruimte en lijkt het dus allemaal redelijk om van mezelf te verwachten dat ik alles 'hier en nu' klaarspeel, maar wanneer het aankomt op de fysieke werkelijkheid heb je te maken met factoren zoals tijd en ruimte waardoor je maar zoveel kan doen in een moment van ademhaling.

Ik kwam tot het begrip dat de ervaring van angst om te falen eigenlijk niet echt of relevant is omdat het simpelweg geen rekening houdt met de fysieke realiteit en met wat realistisch gezien mogelijk is. Welk project ik ook probeer uit te voeren en te manifesteren, ik zal immers altijd maar kunnen bewegen volgens het ritme van de fysieke werkelijkheid, ongeacht hoeveel ik mezelf probeer op te jagen in mijn geest. Uiteindelijk moet ik mezelf erbij neerleggen dat ik mezelf de nodige tijd en ruimte zal moeten geven om het project stap voor stap uit te voeren.

Dit begrip assisteerde mij om de ervaring van angst om te falen te laten vallen in mezelf en mezelf eerder naar een rust en stabiliteit te brengen, gepaard gaande met de wetenschap dat ik zowieso doe wat fysiek en realistisch gezien mogelijk is om mijn visie ter manifestatie te brengen en dat is al wat ik kan doen.

Nadat ik dit proces had bewandeld en de ervaring van angst in mezelf had kunnen veranderen, herstelde mijn lichaam ook meteen. De dag erop voelde ik me al niet meer zwak of ziek als hoe ik me voordien had gevoeld, hetgeen maar weer bevestiging was van de invloed die emoties kunnen hebben op je gezondheid en de macht en het vermogen dat je zelf hebt om jezelf te genezen door jezelf vanbinnen te veranderen.

Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken

Een van mijn grootste valkuilen, in de zin van patronen die ik doorheen mijn leven op al dan niet bewuste wijze geleeft heb, is steeds een angst om te falen geweest. Dit is steeds een grote 'valkuil' geweest voor mij omdat het een programma is in mijn geest dat opgebouwd is uit specifieke gedachten en ervaringen die geactiveerd worden in situaties waarin ik iets nieuws ga uitproberen of wanneer ik een bepaald plan in gedachten heb dat ik wil uitvoeren en waar ik tijd en moeite wil gaan insteken om het uit te voeren.

Deze gedachten en ervaringen komen dan, wanneer ik begin aan de uitvoering van dit plan, langzaam maar zeker naar boven en voor ik het weet begin ik zin te krijgen om te stoppen waar ik aan begonnen was en dus toch maar niet dit nieuwe project aan te vangen. Het is altijd zo geweest dat ik ook steeds daadwerkelijk stopte en als het ware mezelf opgaf door mijn plannen, dromen, wensen, verlangens en visies op te geven als datgene wat ik wilde verwezenlijken. Dit patroon noem ik de 'angst om te falen' omdat de ervaring ervan grotendeels bestaat uit een angst om uiteindelijk mijn plan toch niet te kunnen verwezenlijken en dan door al de emoties te moeten gaan die gepaard gaan met 'falen' en 'mislukken'.

Sinds een tijd ben ik ook bezig geweest met het voorbereiden van een onderneming waarin ik als zelfstandige zou kunnen beginnen - iets dat ik als het ware van de grond heb opgebouwd op basis van een visie dat ik voor ogen had en wilde manifesteren. Mezelf en dit patroon van 'angst om te falen' in mezelf kennende, trad ik zeer voorzichtig en langzaam en bouwde ik zeer langzaam maar zeker aan het manifesteren van mijn visie. Hoe meer ik zo verderging en consistent bleef in dit opbouwen, des te meer ik me ook zelf-verzekerd begon te voelen in wat ik aan het doen was en in mijn vaardigheden om deze visie te verwezenlijken.

Het was pas recentelijk, wanneer ik een meer definitieve beslissing moest gaan maken om van al wat ik tot nu toe heb opgebouwd mijn 'onderneming' en 'beroep' te maken, dat de angst om te falen weer in volle glorie naar voren trad. Aanvankelijk leek het kleine gedachten en reacties te zijn die zich op de achtergrond in mijn geest afspeelden. Subtiele ervaringen van onzekerheid over de toekomst en korstondige reacties van angst  op de gedachte of ik wel de vaardigheden bezit om hiervan mijn beroep te maken en een onderneming in stand te houden.

Na een aantal dagen voelde ik me ziek worden. Ik voelde me moe, mijn lichaam voelde zwak aan en ik ervoer die pijn achterin mijn keel dat steeds voor mij het voorteken is van ziekte. Het was dan dat ik besefte welke de mate is waarin deze angst om te falen eigenlijk invloed aan het hebben was op mezelf en bijgevolg mijn lichaam. Ik zag hoe ik me op verschillende vlakken in mezelf gelimiteerd en beperkt voelde en hoe ik me aan het laten onderdrukken was door deze angst, op vlak van mijn zelf-ervaring en -uitdrukking maar duidelijk ook op fysiek vlak.

 Ik besefte dat ik erover moest gaan schrijven teneinde mezelf te ondersteunen om tot een oplossing te komen en eens en voor altijd richting te geven aan dit patroon. Ik weet immers maar al te goed dat als ik de angst om te falen zomaar op de achtergrond in mijn geest laat verderdoen, dat ik dan langzaam maar zeker meer en meer twijfel en onzekerheid over mezelf en mijn beslissing zal gaan opbouwen en mezelf er zo uiteindelijk van zal overtuigen dat het beter is om op te geven, en dus te luisteren naar wat de angst me aan het influisteren is.

In de Dag 808 deel ik wat ik middels mijn schrijven heb gerealiseerd met betrekking tot welke oplossing ik kan toepassen om de angst om te falen te overstijgen en hoe ik mezelf heb kunnen versterken in mezelf en mijn lichaam en zodoende de op de loer liggende ziekte heb kunnen ontwijken.

Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.