Dag 771: Het Proces van Creatie

Een eigenaardig fenomeen dat je kan terugvinden in sociale media, vooral via het delen van foto's, is dat je een bepaalde oppervlakkige kijk te zien krijgt van mensen. Wat ik bij mezelf bijvoorbeeld heb ondervonden wanneer het aankwam op de foto's die ik deelde - waarin ik in feite voor een deel mijn eigen leven aan het delen was met mensen online - was dat ik soms geobsedeerd kon zijn door wie ik was en hoe ik eruit zag en het beeld dat ik als het ware uitstraalde naar anderen toe in die foto's.

Het voelde soms aan alsof ik meer tot leven kon komen door een bepaald beeld van mezelf te kunnen delen en presenteren naar buiten toe - ik kon een bepaald karakter belichamen, en ervoor kiezen om in feite gezien te worden hoe ik gezien wilde worden. Ik deelde met andere woorden enkel die delen van mezelf die ik wilde delen. De delen die ik aanvaardbaar en zelfs superieur of bijzonder vond aan mezelf.

Zoals bijvoorbeeld dingen die ik had gemaakt en/of dingen waar ik trots op was; prestaties die ik had behaald en waar ik waarde aan hechtte, enzoverder. Wat ik echter niet deelde was het proces - de kleine stapjes, de strijd, de conflicten - dat ik doorging om tot dat ene moment te komen dat ik dan op foto vastlegde. Vaak is het zelfs zo dat ik eerder over het algemeen conflict en strijd ervaar binnenin mezelf, en dat er af en toe momenten zijn waarin ik trots ben op mezelf of het gevoel heb dat ik iets heb bereikt.

Het is dus in feite een oneerlijkheid tegenover mezelf om mezelf te gaan identificeren met de foto's die ik neem, met die kortstondige momentopnames waarin ik kan denken dat ik 'iets gecreëerd heb'. Hierdoor zal ik uiteindelijk het tegenovergestelde effect creëren, namelijk dat ik bijvoorbeeld de ervaring ga beginnen krijgen dat ik eigenlijk niets bereikt heb of dat mijn leven een leugen is of dat ik maar onbeduidend ben. Het is door waarde te hechten aan iets dat op zich in wezen niet 'echt' is - in de zin van dat een foto letterlijk maar een momentopname is en op zich niet meer waarde heeft dan dat, het is een moment in de tijd gelijk aan elk moment dat HIER is - dat ik mij uiteindelijk zelf minder-waardig begin te voelen.

In wezen zijn het eigenlijk net de kleine momenten, de momenten van conflict en strijd en wat hoe ik daardoor ben gewandeld, die belangrijk en waardevol zijn. De diepste dallen in mezelf waar ik door gewandeld ben vertellen nog het meeste het verhaal van wie ik ben - en dat zouden in feite de dingen moeten zijn die we aan elkaar delen. We zouden elkaar zowel als onszelf veel beter kunnen ondersteunen als we die waarheden zouden delen, omdat dat ook net is wat we het meest zullen herkennen.

Het zijn net de dingen die we liever niet zouden delen waar we elkaar in kunnen herkennen. Maar het zijn net die zaken die ons meer relateerbaar en herkenbaar maken voor elkaar, die we dan eerder verborgen houden, om dan enkel die dingen te delen die een in wezen onwaar beeld scheppen over wie we eigenlijk zijn.

Dag 761: De Oppervlakkigheid in de Angst om Oppervlakkig te zijn

Iets wat ik meer en meer ben beginnen merken is dat er vaak een zekere ongemakkelijkheid bij mij vanbinnen naar boven komt wanneer ik met mensen gesprekken houdt. En bij het onderzoeken van die ongemakkelijkheid en waarom het is dat ik mij eigenlijk zo ongemakkelijk voel, realiseerde ik mij dat ik in wezen aan het reageren was op de schijnbare 'oppervlakkigheid' die ik scheen te zien in de conversaties.

Ik bedoel, dit is eigenlijk een patroon dat ik geleefd heb, namelijk dat ik mij altijd verzette tegen het houden van zogezegde 'oppervlakkige' conversaties, zoals bijvoorbeeld steeds praten over het weer, of altijd dezelfde vragen stellen over de persoon in kwestie zijn/haar leven of steeds over dezelfde onderwerpen praten omdat het makkelijke 'go-to' onderwerpen zijn als het gesprek stroef verloopt.

De ongemakkelijkheid creëerde ik dus zelf omdat ik ergens in mijn achterhoofd in feite mezelf aan het beoordelen was telkens wanneer ik dacht dat ik een 'oppervlakkig' gesprek aan het houden was met iemand of oppervlakkige vragen aan het stellen was, of ik beoordeelde anderen wanneer ik hen hetzelfde zag doen. Maar wat die beoordelen dan eigenlijk doen is een soort van druk creëren binnenin mezelf waarin ik het gevoel heb dat ik anders moet zijn en doen en dat ik niet mezelf mag zijn, omdat ik zogezegd 'te oppervlakkig' ben. Maar ja, hoe kan je zomaar 'anders' zijn dan wie je eigenlijk bent en dan wat er in feite natuurlijkerwijze naar boven komt? Dus uiteindelijk voel e je dan gewoon gestresseerd en ongemakkelijk vanbinnen omdat je dat interne conflict creëert van iemand anders te willen zijn dan wie je eigenlijk bent en anders proberen te doen dan wat je aanvankelijke reflext/tendens is.

Ik heb dan steeds veel moeite gedaan om niet 'oppervlakkig' te zijn, maar uiteindelijk zorgde dat enkel voor meer ongemakkelijkheid en intern conflict wanneer ik dan met mensen praatte en mij in sociale situaties bevond waarin praten over het weer nu eenmaal iets is dat veel gedaan wordt. Wat ik echter nooit heb ingezien of begrepen is dat het niet gaat om wat je doet maar eerder om wie je bent in wat je doet. Het gaat bijvoorbeeld niet om wat je zegt, of je nu over het weer praat of steeds dezelfde vragen stelt of het over dezelfde onderwerpen hebt, omdat uiteindelijk wat je zegt toch maar informatie is. En waarde hechten aan die informatie is net wat in wezen oppervlakkig is.

Oppervlakkigheid wordt met andere woorden dus niet bepaald door de dingen die je al dan niet zegt, maar eerder door wie je bent in relatie tot wat je zegt en tot hoe je jezelf uitdrukt. Als jij waarde hecht aan het 'hoe' en het 'wat' van je uitdrukking en je dus druk maakt over hoe het eruit ziet, dan hecht je waarde aan de oppervlakkige dimensie van wie je bent, namelijk hoe je eruit ziet, en dan ben je dus zelf oppervlakkig bezig. Echte diepgang zit niet in de dingen die je zegt of hoe of wat je zegt, maar in wie je bent in wat je zegt. Je kan bijvoorbeeld in conflict zitten met jezelf omdat je jezelf aan het beoordelen bent op wat je zegt en hoe je het zegt, en daarin eventueel ook conflict of beoordelingen uitlokken in de mensen om je heen die beïnvloed worden door wie je bent. Of je kan bestaan in onvoorwaardelijke zelf-aanvaarding wat je ook zegt en hoe je je ook uitdrukt, en dan is dat uiteindelijk wat telt want dat is wie je werkelijk bent diep vanbinnen.

Diepgang creëren en diep zijn wil dus zeggen dat je de waarde verplaatst van 'wat' je zegt en 'hoe' je het zegt, naar wie je bent vanbinnen in en achter hoe je jezelf uitdrukt, waarin je weet dat het niet uitmaakt of je nu over het weer praat of duizend keer dezelfde vragen stelt of dingen zegt want dat is immers de oppervlakkige dimensie van de realiteit - het gaat erom dat jij weet wie je bent vanbinnen en dat dat de werkelijke waarde van jezelf bepaalt - dat is echte diepgang.

Dag 743:: De oppervlakkige dimensie waarin je jezelf vastzet wanneer je jezelf vergelijkt

Hoe kan je jezelf dus ondersteunen in een moment waarin je jezelf aan het vergelijken bent met een ander en jezelf ziet en ervaart als 'minder' dan die ander omwille van een bepaalde eigenschap die jij niet schijnt te hebben en zij wel? Hoe Kan je ervoor zorgen dat je in dat moment niet in die ervaring van zelf-vermindering  gaat maar eerder stabiel blijft in een besef dat wat er ook gebeurt, wat je ook ziet in de ander en wat jij of zij al dan niet hebben, je blijft steeds evenwaardig?

Ik heb dit gedachten- en emotionele patroon van vergelijking extensief bewandeld in mijn leven. Ik vergeleek me constant met de mensen om mij heen en ik ervoer mezelf vaak als minderwaardig diep binnenin mezelf. Er waren zoveel dingen die ik zag in anderen die ik niet in mezelf zag, zoals zelf-zekerheid, spontaniteit, aantrekkelijkheid, vrouwelijkheid,  inzichtelijkheid, enzovoort.

Steeds wanneer ik me in het bijzijn bevond van iemand waar ik één of meerdere van die eigenschappen in zag, ging ik mij meteen minder voelen, alsof ik in mekaar zakte en mijn schouders bukte om mezelf op te stellen als zijnde 'minder' dan die persoon. En die ervaring van minderwaardigheid in relatie tot mensen om mij heen aanvaarde ik steeds doorheen mijn leven als 'normaal', als 'wie ik ben'. Ik geloofde immers dat ik nu eenmaal al die eigenschappen niet bezit en daarom ben ik nu eenmaal 'minder' dan zij die die eigenschappen wel bezitten.

Er waren zoveel dingen waar ik mij niet gewaar van was, in de zin van bijvoorbeeld hoe de geest in elkaar zit en hoe de geest die ervaring en perceptie van minderwaardigheid produceert en hoe het in wezen een illusie is. Een 'illusie', namelijk omwille van het feit dat wanneer je jezelf ziet als minderwaardig aan een ander omwille van een bepaalde vergelijking, dan zie je alerlei aspecten en dimensies niet in relatie tot wie jij bent en wie de ander is. Al wat je ziet in dat moment van vergelijking is die ene eigenschap die jij 'niet hebt' en die de ander 'wel heeft'.

Je ziet bijvoorbeeld niet waarom de ander die eigenschap bezit en jij niet. Je ziet niet hoe zij doorheen hun leven specifieke dingen hebben meegemaakt en daardoor die eigenschap in zichzelf ontwikkeld hebben. Je ziet ook niet dat jij eigenschappen hebt die zij niet bezitten en ook omwille van het leven dat jij geleeft hebt en de dingen die jij meegemaakt hebt in je leven en die jouw persoonlijkheid en manier van zijn hebben gestuurd.

Je ziet dus ook niet dat realistisch gezien, als jij die eigenschap zou willen ontwikkelen in jezelf dan zou het simpelweg tijd vergen. Je ziet en beseft je eigen vermogen en potentieel niet om jezelf te creëren en om de eigenschap die jij ziet in een ander te ontwikkelen in jezelf.

Zo'n momenten van vergelijking zijn als het ware een ziekte in en van de geest omdat het in zulk 'n oppervlakkige laag en ruimte gebeurt in je geest dat je de eigenlijke realiteit van de situatie niet inziet en realiseert. Al wat je ziet is 'ik ben minder en hij/zij is meer'. En dit is één inzicht dat mij geassisteerd heeft om in momenten waarin ik mezelf zie vergelijken met een ander en die ervaring van minderwaardigheid zie opkomen stabiel te blijven in mijn eigen zelf-waardigheid en mezelf dus niet te laten meesleuren door die ervaring van minderwaardigheid.

Dit heeft mij geholpen om niet enkel mijn eigen potentieel te erkennen maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn, en dus niet alleen maar als gezien door die oppervlakkige vergelijking.