Iets wat
ik meer en meer ben beginnen merken is dat er vaak een zekere ongemakkelijkheid
bij mij vanbinnen naar boven komt wanneer ik met mensen gesprekken houdt. En
bij het onderzoeken van die ongemakkelijkheid en waarom het is dat ik mij
eigenlijk zo ongemakkelijk voel, realiseerde ik mij dat ik in wezen aan het
reageren was op de schijnbare 'oppervlakkigheid' die ik scheen te zien in de
conversaties.
Ik
bedoel, dit is eigenlijk een patroon dat ik geleefd heb, namelijk dat ik mij
altijd verzette tegen het houden van zogezegde 'oppervlakkige' conversaties,
zoals bijvoorbeeld steeds praten over het weer, of altijd dezelfde vragen
stellen over de persoon in kwestie zijn/haar leven of steeds over dezelfde
onderwerpen praten omdat het makkelijke 'go-to' onderwerpen zijn als het
gesprek stroef verloopt.
De
ongemakkelijkheid creëerde ik dus zelf omdat ik ergens in mijn achterhoofd in
feite mezelf aan het beoordelen was telkens wanneer ik dacht dat ik een
'oppervlakkig' gesprek aan het houden was met iemand of oppervlakkige vragen
aan het stellen was, of ik beoordeelde anderen wanneer ik hen hetzelfde zag
doen. Maar wat die beoordelen dan eigenlijk doen is een soort van druk creëren
binnenin mezelf waarin ik het gevoel heb dat ik anders moet zijn en doen en dat
ik niet mezelf mag zijn, omdat ik zogezegd 'te oppervlakkig' ben. Maar ja, hoe
kan je zomaar 'anders' zijn dan wie je eigenlijk bent en dan wat er in feite
natuurlijkerwijze naar boven komt? Dus uiteindelijk voel e je dan gewoon
gestresseerd en ongemakkelijk vanbinnen omdat je dat interne conflict creëert
van iemand anders te willen zijn dan wie je eigenlijk bent en anders proberen
te doen dan wat je aanvankelijke reflext/tendens is.
Ik heb
dan steeds veel moeite gedaan om niet 'oppervlakkig' te zijn, maar uiteindelijk
zorgde dat enkel voor meer ongemakkelijkheid en intern conflict wanneer ik dan
met mensen praatte en mij in sociale situaties bevond waarin praten over het
weer nu eenmaal iets is dat veel gedaan wordt. Wat ik echter nooit heb ingezien
of begrepen is dat het niet gaat om wat je doet maar eerder om wie je bent in
wat je doet. Het gaat bijvoorbeeld niet om wat je zegt, of je nu over het weer
praat of steeds dezelfde vragen stelt of het over dezelfde onderwerpen hebt,
omdat uiteindelijk wat je zegt toch maar informatie is. En waarde hechten aan
die informatie is net wat in wezen oppervlakkig is.
Oppervlakkigheid
wordt met andere woorden dus niet bepaald door de dingen die je al dan niet
zegt, maar eerder door wie je bent in relatie tot wat je zegt en tot hoe je
jezelf uitdrukt. Als jij waarde hecht aan het 'hoe' en het 'wat' van je
uitdrukking en je dus druk maakt over hoe het eruit ziet, dan hecht je waarde
aan de oppervlakkige dimensie van wie je bent, namelijk hoe je eruit ziet, en
dan ben je dus zelf oppervlakkig bezig. Echte diepgang zit niet in de dingen
die je zegt of hoe of wat je zegt, maar in wie je bent in wat je zegt. Je kan
bijvoorbeeld in conflict zitten met jezelf omdat je jezelf aan het beoordelen
bent op wat je zegt en hoe je het zegt, en daarin eventueel ook conflict of
beoordelingen uitlokken in de mensen om je heen die beïnvloed worden door wie
je bent. Of je kan bestaan in onvoorwaardelijke zelf-aanvaarding wat je ook
zegt en hoe je je ook uitdrukt, en dan is dat uiteindelijk wat telt want dat is
wie je werkelijk bent diep vanbinnen.
Diepgang
creëren en diep zijn wil dus zeggen dat je de waarde verplaatst van 'wat' je
zegt en 'hoe' je het zegt, naar wie je bent vanbinnen in en achter hoe je
jezelf uitdrukt, waarin je weet dat het niet uitmaakt of je nu over het weer
praat of duizend keer dezelfde vragen stelt of dingen zegt want dat is immers
de oppervlakkige dimensie van de realiteit - het gaat erom dat jij weet wie je
bent vanbinnen en dat dat de werkelijke waarde van jezelf bepaalt - dat is
echte diepgang.
