Wanneer
je in een groep leeft, zoals in een gezin, commune, studentenhuis, etc.. dan
kan er een reactie ontstaan op wat 'de ander' gedaan heeft en een houding van
'dit is van mij, dat is van jou'. Daarmee verwijs ik naar wanneer er iets
misloopt in het huis of er staat vuile afwas aan de wastafel, de living ligt er
rommelig bij of iemand vergeet een taak uit te voeren die zij op zich hadden
genomen. Dan is de neiging om de vinger te wijzen naar de 'schuldige' en je
eigen naam te zuiveren door de positie in te nemen van 'ik heb het niet gedaan,
het was hij/zij!'.
En het
samenleven in de groep wordt op die manier een vorm van onderhandse en subtiele
oorlogvoering omdat elk constant uit is op het beschermen van zichzelf en 'mijn
spullen' en is zeer hapgraag om een ander te beschuldigen wanneer er iets
misloopt.
Dit heb
ik immers ondervonden met mezelf tijdens mijn verblijf hier op de Farm in een
groep van mensen waar ik de voorbije twee tot drie jaar mee heb samengeleeft.
Elke keer wanneer ik de keuken binnenwandelde en zag dat er afwas aan de
wastafel stond van andere mensen, reageerde ik met backchat in mijn geest van
'godverdomme, niet weer! Het is altijd hetzelfde, waarom kunnen ze niet gewoon
attent zijn voor hun omgeving en hun afwas doen! Nu is het weer aan een ander
om deze boel op te ruimen!'.
Dan ging
ik kwaad worden en liep daarna meestal gedurende een vijftal minuten rond mij
kwaad te maken op deze individuen in mijn geest en te denken aan wat ik hen zou
zeggen en hoe ik hen erop zou wijzen dat ze achter zichzelf moeten opruimen.
Meestal besloot ik dan om de afwas daar te laten staan om dan elke keer wanneer
ik de keuken weer binnengewandeld kwam weer te reageren op dezelfde manier
omdat 'ze het nog steeds niet gedaan hebben!'. Ik liet de afwas dus staan omdat
het mijn verantwoordelijkheid zogezegd niet was. Dat was althans wat mijn eigen
gedachten mij vertelden. 'Dit is mijn verantwoordelijkheid niet, ik heb dit
niet gedaan dus waarom zou ik het dan moeten opruimen!'.
En op
vlak van gedachten lijkt dit een vrij logische en redelijke gedachtengang, en
dit omdat ik zo ben opgegroeid om 'achter mezelf op te ruimen' en om
'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dingen', maar dan ook enkel mijn
dingen. Ik heb met andere woorden geleerd om die afscheiding te creëren tussen
'mijn spullen' als zijnde 'mijn verantwoordelijkheid' en 'een ander zijn
spullen' en dus 'hun verantwoordelijkheid' - dit is hoe we allemaal min of meer zijn aangeleerd. Dit leidt dan tot zo'n reacties van
kwaadheid bijvoorbeeld wanneer ik merk dat 'een ander' zijn/haar
verantwoordelijkheid niet genomen heeft voor 'zijn/haar spullen' en voor 'wat
hij/zij gedaan heeft'. Die kwaadheid is in wezen een vorm van
eigengerechtigdheid, gekoppeld met een idee in mijn geest van 'ik ben juist en
zij zijn fout' en 'ik heb alles juist gedaan en zij hebben hier een fout
begaan'.
En hoewel
dit standpunt van 'juist' tegenover 'fout' toch oh zo juist aanvoelt, aangezien
het ook is wat ik zelf tijdens mijn kindertijd geleerd heb van de mensen om mij
heen in verband met wat het wil zeggen om verantwoordelijkheid te nemen, toch
houdt het eigenlijk geen steek. En dit omdat ik het uiteindelijk ben die lijdt;
ik ben het die de emotie van kwaadheid door mij heen voelt razen en ik zit met al die backchat in mijn geest. Ik ben
het die mij druk maakt over de situatie. Wanneer ik dit besefte, kwam ik tot de
conclusie dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of het juist of rechtvaardig
aanvoelt. Het maakt niet uit of ik gelijk heb in de situatie of niet en het
maakt niet uit of ik het 'recht' heb om de ander te beschuldigen over iets.
Uiteindelijk ervaar ik de pijn in mijn lichaam die afkomstig is van de
emotionele ervaringen die ik ervaar binnenin mezelf als reactie op die
gedachten van beschuldiging, dus wie is het dan eigenlijk die verliest in deze
situatie?
Wordt
vervolgd in Dag 759
