Dag 795: Hoe is Beschuldiging eigenlijk Zelf-Onderdrukking?

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen voor de zelf-vergeving die ik in

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving gedeeld heb. Deze stellingen spreek ik in momenten waarin ik beschuldiging zie opkomen in mijn geest nadat ik zelf-vergeving heb toegepast om de beschuldiging terug naar mezelf te brengen. De zelf-vergeving assisteert in het ontwikkelen van inzicht in verband met hoe ik ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest zoals het beschuldigen van een ander zelf creeer en zelf-correctieve stellingen assisteren met het formuleren en richting geven aan hoe ik mezelf kan en zal veranderen middels de inzichten waartoe ik ben gekomen.

De inzichten die ik in mijn zelf-vergeving in verband met beschuldiging in Dag 795 heb ontwikkeld zijn voornamelijk:

• Wanneer ik een ander beschuldig, dan ga ik in een ervaring van kwaadheid, frustratie en/of haat in mijn geest waarin ik mezelf als het ware opblaas of groter maak, terwijl ik mij vanbinnen eigenlijk heel klein voel. De kwaadheid is dus een illusie, iets dat ik gebruik om de echte emoties die ik voel vanbinnen te verbergen en te onderdrukken - emoties waarin ik me eigenlijk net het tegenovergestelde voel zoals bijvoorbeeld gekwetst, minderwaardig, angstig, onzeker, enzovoort.

Hier zal mijn zelf-correctieve stelling dus als volgt gaan:

Als en wanneer ik de ervaring van kwaadheid zie opkomen in mijn geest, samen met gedachten van beschuldiging naar X toe, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze ervaring van kwaadheid eigenlijk fungeert als onderdrukking van de werkelijke emoties die ik ervaar binnenin mezelf waarin ik me eerder klein en angstig voel

Ik zie, besef en begrijp dat als ik mezelf toesta de emoties van angst, machteloosheid, onzekerheid en minderwaardigheid - als hoe ik me werkelijk voel vanbinnen - te onderdrukken door in het patroon van beschuldiging te gaan tegenover X, dan zal ik nooit tot een oplossing of verwerking kunnen komen van die aanvankelijke emotionele reacties van angst, onzekerheid, machteloosheid en minderwaardigheid en dan zal dit patroon van beschuldiging in relatie tot X zich blijven herhalen en uiteindelijk bepaalde gevolgen creeren in mijn relatie met X als reflectie van mijn relatie met mezelf waarin ik mezelf niet aan het ondersteunen ben om mijn interne conflicten te verwerken

Ik stel mezelf tot doel om mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen in het verwerken en richting geven aan mijn interne conflicten door het patroon van beschuldiging in mijn geest te zien als een teken dat er bepaalde ervaringen in mezelf zijn die ik aan het onderdrukken ben, en mezelf dus niet toe te staan mezelf te definieren in en als het patroon van beschuldiging in en als het besef en het inzicht dat de beschuldiging nooit werkelijk gaat om X maar eerder een patroon is dat mijn geest gebruikt om delen van mezelf die ik eigenlijk onder ogen zou moeten komen en waar ik van kan leren over mezelf te onderdrukken

• Wanneer ik een ander beschuldig leg ik mijn focus op 'de ander' waardoor ik de realiteit van mezelf niet zie, hetgeen vaak is dat ik eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik de ander van beschuldig. Beschuldiging is dus in feite de geest die ervoor wil zorgen dat ik in ontkenning blijf van mezelf en van die delen van mezelf waar ik me nooit van gewaar geweest ben door een ander ervan te beschuldigen.

Zelf-correctieve stellingen:

Als en wanneer ik zie dat ik X in mijn geest aan het beschuldigen ben van bvb niet om mij te geven, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging een systeem is in de geest dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf niet zal inzien door die eigenschappen te zien in een ander en een ander ervan te beschuldigen en mezelf in de slachtofferrol te plaatsen

Ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging mij dus eigenlijk die delen van mezelf laat zien die ik eigenlijk niet wil zien, zoals het feit dat ik eigenlijk niet om mezelf geef en niet onvoorwaardelijk mezelf waardeer

Ik stel mezelf tot doel om beschuldiging terug te brengen bij mezelf en mezelf te ondersteunen om eerder die delen te zien van mezelf die ik probeer te onderdrukken en verbergen in de plaats van een ander te gaan beschuldigen en mijn gewaarzijn weg te halen van wie ik ben vanbinnen -- zodat ik mezelf compleet kan maken en kan bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor die delen van mezelf waar ik anderen voor beschuldig door beschuldiging te zien als een teken dat er bepaalde dingen zijn die ik niet geef aan mezelf en dat er eigenschappen zijn van mezelf waar ik niet eerlijk over wil zijn -- zodat ik kan bestaan als een zelf-verantwoordelijk individu, vrij van beschuldiging, kwaadheid en haat

Dag 788: De emotionele cyclus van Stress

Dit is een verderzetting op mijn toewijding om het woord 'berustend' te leven, specifiek gezien in relatie tot het systeem. In mijn blog van Dag 785: Welke woorden kan je leven om het best te kunnen omgaan met bureaucratie? was ik begonnen met het uiteenzetten van wat het wil zeggen om het woord berustend te leven op praktische wijze in die momenten waarin ik in een ervaring van stress ga in relatie tot bureaucratie.

Sinds toen heb ik verschillende momenten en mogelijkheden gekregen om de theorie in de praktijk om te zetten. Ik ben bezig geweest met een visa applicatie, hetgeen meer complex en ingewikkeld bleek dan ik uiteindelijk had gedacht en hierdoor heb ik mij vaak in een ervaring van stress bevonden. Wat ik tot zover heb geobserveert in verband met mijn toepassing van het woord 'berustend' is dat het zeker geen natuurlijke beweging is van mezelf om automatisch en onmiddellijk dat woord te leven. Het is zelfs zo dat mijn automatische reactie op bureaucratie - en dan vooral wanneer er dingen mislopen of anders gaan dan eerst gedacht - er één is van stress.

Wat ik heb gemerkt bij mezelf is dat het niet enkel stress is dat ik ervaar, maar meer een soort van emotionele/energetische cyclus waar ik doorwandel terwijl ik bezig ben met het zoeken van documenten, lezen van richtlijnen en creëren van bestanden op mijn laptop in een poging om de nodige stappen te bewandelen in het systeem teneinde het gewenste resultaat te bereiken.

Ik begin er meestal aan met 'goede moed' en ik haal zelfs een beetje plezier uit het invullen van documenten en het volgen van richtlijnen... Zolang alles nog van een leien dakje loopt. Van zodra ik een taak moet uitvoeren die al iets moeilijker is of van zodra er iets misloopt, zoals een website of programma dat niet werkt naar behoren, reageer ik zeer snel met frustratie en kwaadheid. Vaak stapelen dit soort momenten zich ook op, wanneer dus het één na het ander fout lijkt te gaan of althans zich niet lijkt te gedragen naar mijn wil. In zo'n gevallen gaat mijn frustratie over in een staat van totale wanhoop.

Wanneer dit zich voordoet is het in feite al de energie van frustratie die zich heeft opgebouwd die dan als het ware een hoogtepunt bereikt heeft - als een ketel die overkookt en de vloeistof in de ketel die opbouwt en opbouwt tot het een hoogtepunt bereikt en dan weer naar beneden valt. Dat is precies de ervaring die zich uitspeelt wanneer ik overschakel van frustratie naar wanhoop. En het was pas wanneer ik dit punt van wanhoop bereikt had in mezelf dat ik mij mijn doelstelling om het woord 'berustend' te leven herinnerde. Het was pas nadat ik die hele cyclus had doorlopen dat mij te boven schoot dat er ook een andere manier is om om te gaan met bureaucratie en het systeem, namelijk één waarin ik het sturende principe ben van mezelf en mezelf niet laat beïnvloeden door automatische emotionele reacties.

Deze specifieke emotionele/energetische cyclus van stress, frustratie en wanhoop in verband met het systeem is echter een patroon dat ik doorheen mijn leven in diepe lagen in mezelf heb opgebouwd en het is iets dat een groot deel heeft uitgemaakt van mijn persoonlijkheid. Dit wil zeggen dat het dus waarschijnlijk een tijdje zal duren eer ik het woord 'berustend' kan leven in dit soort situaties en dat die emotionele cyclus niet meer een automatische reactie is.

Wordt vervolgd...

Dag 759: De Vijand die je ziet in een Ander is de Vijand die schuilt Vanbinnen

Eén van de dingen die ik tot dusver geleerd heb uit het samenleven in een groep van mensen, specifiek mensen die niet meteen aan je verwant zijn en waar je dus ook niet automatisch een 'verwantschap' of 'connectie' mee ervaart, is dat er een automatische houding van zelf-bescherming en -verdediging bestaat in de geest tegenover die andere mensen in de groep.

En die houding komt aan het oppervlak wanneer iemand bijvoorbeeld een fout maakt of wanneer iemand aan je spullen komt of op de één of andere manier tussen jou en je plannen komt. Het is een houding waarin je in zulk 'n momenten heel snel en scherp reageert met een ervaring van kwaadheid, frustratie of irritatie tegenover de persoon in kwestie. Het is het automatisch en onmiddellijk veronderstellen dat die persoon kwade bedoelingen gehad moest hebben of dat ze je opzettelijk probeerden te kwetsen ofzo.

Die houding van het zien van de ander als vijand is wat er steeds onder het oppervlak lijkt te drijven in relatie tot de mensen om ons heen. We zullen uiteraard wel zo vriendelijk en begrippelijk mogelijk zijn, maar dan vanaf het moment dat iets in je wereld en omgeving misloopt of moeilijk gaat omwille van wat een ander gedaan heeft komt die onderliggende reactie van zelf-bescherming naar boven in de vorm van gedachten waarin je de ander beschuldigt en ervaringen van irritatie, frustratie en kwaadheid. En het is in die automatische reactie dat duidelijk wordt dat onder al de vriendelijkheid in wezen een vijandigheid schuilt in relatie tot de mensen in je omgeving. Maar die verscholen en onderdrukte vijandigheid komt enkel naar het oppervlak in momenten waarin er dingen 'mislopen'.

Ik ben mij zelf pas onlangs gewaar geworden van deze automatische reactie op de mensen om mij heen waarin ik er bijvoorbeeld steeds vanuit ga dat mensen opzettelijk kwade bedoelingen hebben of opzettelijk niet attent zijn of niet genoeg opletten elke keer wanneer er iets gebeurt dat mij in de weg staat op de één of andere manier.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld in het delen van een wasmachine waarbij ieder persoon zijn/haar dag heeft om de machine te gebruiken, maar wanneer ik mijn was wil doen merk ik dat er was van iemand anders in de machine steekt. Mijn eerste reactie is er in dat moment één van frustratie op de persoon wiens was in de machine steekt omdat het 'hun dag niet is'. In mijn geest komen dan beschuldigende gedachten naarboven waarin ik hen er bijvoorbeeld van beschuldig dat ze 'om niets geven', dat ze 'achteloos zijn' en 'geen moeite doen om attent te zijn voor een ander'. Wat ik in die gedachten en reacties dus aan het doen ben, is het vormen van een bepaald beeld van de persoon als zijnde een soort van booswicht, namelijk iemand die kwaad doet, een 'slecht persoon'/'slecht karakter'.

Maar in de werkelijkheid is geen enkel mens zomaar 'slecht' of 'kwaadaardig'. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom mensen doen wat ze doen, en geen enkele van die redenen is ooit werkelijk 'van slechte aard'. Ik voelde me dus verbaasd wanneer ik zag hoe snel en hoe vaak ik echter ok die manier reageerde waarin ik in momenten een beeld schilderde in mijn geest van een ander persoon als zijnde 'slecht', gewoon omdat ze iets gedaan hadden dat mij persoonlijk in de weg stond en waarvan ik persoonlijk dacht dat ze 'het niet hadden mogen doen'.

Sinds ik mij gewaar ben geworden van deze perceptie in mijn geest waarin ik de mensen om mij heen zie als mijn 'vijanden' en in feite zeer snel en zeer makkelijk het ergste denk van hen. En het eigenaardige hierin is dat ik mezelf dus niet herken in anderen. Ik zal dus makkelijk denken dat andere mensen kwade bedoelingen hebben of 'om niets geven', maar ikzelf ben in mijn ogen steeds 'goed' en heb steeds zogezegd 'goede bedoelingen'. Dus vroeg ik mezelf af van 'waarom is dat eigenlijk, dat ik niet zie, besef of begrijp dat andere mensen net als ik zijn? Waarom is het dat ik zo een gelimiteerd perspectief heb op mijn realiteit dat ik ervan overtuigd ben dat ik de enige ben die 'goed' is en iedereen die 'ik' niet is, is 'slecht' of op de één of andere manier niet zo 'goed' als ik ben?

En, hoe komt het dat ik nooit gezond verstand heb toegepast en heb beseft dat ik ook maar gewoon een mens ben in deze wereld en dat mensen eigenlijk allemaal min of meer hetzelfde in elkaar zitten en dat hoe ik besta in mezelf en hoe ik in elkaar zit in mijn geest, is eigenlijk precies hetzelfde als wie andere mensen zijn vanbinnen? Dit houdt dus in dat andere mensen mijn 'vijanden' niet zijn, net zoals ik de vijand van anderen niet ben. En dat ik dat dus ook enkel zo zal kunnen zien en ervaren als en wanneer ik mijn eigen reacties van vijandigheid - namelijk de irritatie, frustratie, kwaadheid en beschuldigingen - binnenin mezelf laat vallen.

Dag 758: Samenleven en de illusie van 'Gelijk Hebben'

Wanneer je in een groep leeft, zoals in een gezin, commune, studentenhuis, etc.. dan kan er een reactie ontstaan op wat 'de ander' gedaan heeft en een houding van 'dit is van mij, dat is van jou'. Daarmee verwijs ik naar wanneer er iets misloopt in het huis of er staat vuile afwas aan de wastafel, de living ligt er rommelig bij of iemand vergeet een taak uit te voeren die zij op zich hadden genomen. Dan is de neiging om de vinger te wijzen naar de 'schuldige' en je eigen naam te zuiveren door de positie in te nemen van 'ik heb het niet gedaan, het was hij/zij!'.

En het samenleven in de groep wordt op die manier een vorm van onderhandse en subtiele oorlogvoering omdat elk constant uit is op het beschermen van zichzelf en 'mijn spullen' en is zeer hapgraag om een ander te beschuldigen wanneer er iets misloopt.

Dit heb ik immers ondervonden met mezelf tijdens mijn verblijf hier op de Farm in een groep van mensen waar ik de voorbije twee tot drie jaar mee heb samengeleeft. Elke keer wanneer ik de keuken binnenwandelde en zag dat er afwas aan de wastafel stond van andere mensen, reageerde ik met backchat in mijn geest van 'godverdomme, niet weer! Het is altijd hetzelfde, waarom kunnen ze niet gewoon attent zijn voor hun omgeving en hun afwas doen! Nu is het weer aan een ander om deze boel op te ruimen!'.

Dan ging ik kwaad worden en liep daarna meestal gedurende een vijftal minuten rond mij kwaad te maken op deze individuen in mijn geest en te denken aan wat ik hen zou zeggen en hoe ik hen erop zou wijzen dat ze achter zichzelf moeten opruimen. Meestal besloot ik dan om de afwas daar te laten staan om dan elke keer wanneer ik de keuken weer binnengewandeld kwam weer te reageren op dezelfde manier omdat 'ze het nog steeds niet gedaan hebben!'. Ik liet de afwas dus staan omdat het mijn verantwoordelijkheid zogezegd niet was. Dat was althans wat mijn eigen gedachten mij vertelden. 'Dit is mijn verantwoordelijkheid niet, ik heb dit niet gedaan dus waarom zou ik het dan moeten opruimen!'.

En op vlak van gedachten lijkt dit een vrij logische en redelijke gedachtengang, en dit omdat ik zo ben opgegroeid om 'achter mezelf op te ruimen' en om 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dingen', maar dan ook enkel mijn dingen. Ik heb met andere woorden geleerd om die afscheiding te creëren tussen 'mijn spullen' als zijnde 'mijn verantwoordelijkheid' en 'een ander zijn spullen' en dus 'hun verantwoordelijkheid' - dit is hoe we allemaal min of meer zijn aangeleerd. Dit leidt dan tot zo'n reacties van kwaadheid bijvoorbeeld wanneer ik merk dat 'een ander' zijn/haar verantwoordelijkheid niet genomen heeft voor 'zijn/haar spullen' en voor 'wat hij/zij gedaan heeft'. Die kwaadheid is in wezen een vorm van eigengerechtigdheid, gekoppeld met een idee in mijn geest van 'ik ben juist en zij zijn fout' en 'ik heb alles juist gedaan en zij hebben hier een fout begaan'.

En hoewel dit standpunt van 'juist' tegenover 'fout' toch oh zo juist aanvoelt, aangezien het ook is wat ik zelf tijdens mijn kindertijd geleerd heb van de mensen om mij heen in verband met wat het wil zeggen om verantwoordelijkheid te nemen, toch houdt het eigenlijk geen steek. En dit omdat ik het uiteindelijk ben die lijdt; ik ben het die de emotie van kwaadheid door mij heen voelt razen en ik  zit met al die backchat in mijn geest. Ik ben het die mij druk maakt over de situatie. Wanneer ik dit besefte, kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of het juist of rechtvaardig aanvoelt. Het maakt niet uit of ik gelijk heb in de situatie of niet en het maakt niet uit of ik het 'recht' heb om de ander te beschuldigen over iets. Uiteindelijk ervaar ik de pijn in mijn lichaam die afkomstig is van de emotionele ervaringen die ik ervaar binnenin mezelf als reactie op die gedachten van beschuldiging, dus wie is het dan eigenlijk die verliest in deze situatie?

Wordt vervolgd in Dag 759

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 691: De Relevantie van Overlevingsangst als Basis voor de dingen die je Doet

Ter verderzetting op Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress? schrijf ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen uit die ik in het moment waarin ik de emotioneel overweldigende ervaring in mezelf opmerkte in relatie tot het project waar ik aan het werken was.

Zelf-Correctie

Wanneer ik de ervaring zie opkomen in mezelf van stress en gejaagdheid wanneer ik iets aan het doen ben zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik bezig ben mezelf af te scheiden van wat ik aan het doen ben en van mijn uitdrukking en expressie in het moment, door te denken aan het eindresultaat van wat ik aan het 'maken' ben, op zoek naar een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik verbonden heb met het kunnen maken of hebben van een product of iets waar ik potentieel geld mee zou kunnen verdienen en mee zou kunnen overleven

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik mijn uitdrukking en expressie in en als het moment gedefinieerd heb in en als overleving en emotionele ervaringen en reacties zoals stress, angst, frustratie en spanning en dat ik daarin wie ik werkelijk ben als het leven zelf, heb onderdrukt door mezelf niet toe te staan te ontspannen en comfortabel en stabiel te zijn in en als elk moment van ademhaling

En ik zie, besef en begrijp dat het mijn verantwoordelijkheid is tegenover mezelf en al het leven als mezelf om te leven en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en om dus te leven op een manier die als voorbeeld staat voor een wereld waarin elk levend wezen kan en mag leven in en als stabiliteit en comfortabiliteit, waarin niemand dingen hoeft te doen vanuit die ervaring van overlevingsangst en vanuit emotionele ervaringen en reacties en waarin niemand zich zorgen hoeft te maken over de toekomst en zichzelf hoeft te onderdrukken in en als die toekomstzorgen

Dus ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen  voor wie ik ben in en als deze wereld als een creatieve kracht en macht en als een deel van deze wereld en realiteit, in en als het besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om een voorbeeld te zijn van hoe het ook anders kan, een voorbeeld van verandering, van verbetering van deze realiteit vanbinnen en vanbuiten - en om dit levende voorbeeld te leven op elk vlak, door mezelf niet toe te staan mezelf te laten sturen, begeleiden of bepalen in de dingen die ik doe door emotionele ervaringen en reacties en zelf onderdrukking

Ik stel mezelf tot doel om mezelf als het leven zelf als ademhaling, als onvoorwaardelijke zelf-expressie en zelf-aanvaarding als wat het beste is voor elk levend wezen op de eerste plaats te zetten en te ontdekken wat het is om te leven en te bestaan als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven zelf in en als wie ik werkelijk ben en om mezelf dus niet te limiteren of onderdrukken in functie en naam van overlevingsangst en het systeem van de geest als gedachten, emoties en gevoelens gebaseerd op die overlevingsangst

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479

Dag 477: Hoe bouw ik Zelf een Emotionele Instorting Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 476: Wanneer je Beseft dat je Verantwoordelijk bent voor Jezelf?" - waarin ik een volgende stap zette in mijn reis van het veranderen van mezelf in en als een specifieke emotionele ervaring in mezelf - in de zin van dat ik, na een herevaluatie van mezelf in een fysieke situatie die de specifieke emotionele reactie activeerde in mezelf, opnieuw onderzocht in welke zin ik veranderd was en wie ik ben in relatie tot deze emotionele ervaring.

Wat ik ondervond is dat, de emotionele reactie die opkwam, was een gevolg van wat er in mijn geest omging in relatie tot de mensen om mij heen. ik was mij druk aan het maken over wat zij van mij denken en hoe zij mij beoordelen en ik voelde mij angstig dat ze op de één of andere manier ontevreden zouden zijn over mij --- en daarin bestond ik in feite in constante spanning, die dan tot een kookpunt kwam op een bepaald punt en dan viel ik in allerlei emotionele ervaringen van wanhoop en zelf-medelijden en kwaadheid die opkwamen in mezelf.

dus, de emotionele ervaringen van frustratie, kwaadheid, zelf-medelijden en wanhoop waren mijn eigen creatie door middel van de spanning die ik had opgebouwd in mezelf en waren als het ware een soort van 'neerstorten' dat gebeurde in mezelf omdat ik mezelf had 'opgebouwd' in een energetische ervaring.

Dus, mijn nieuwe stap in het proces van het veranderen van deze specifieke emotionele ervaringen is om de spanning niet te laten opbouwen en mezelf te ondersteunen om een manier te vinden waarop ik mezelf niet meer toelaat om die spanning op te bouwen in mezelf --- zodat ik bijgevolg ook niet meer zal 'vallen' in de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/zelf-medelijden/wanhoop.

Ik bedoel, het is omdat ik geen verantwoordelijkheid nam voor wat ik aan het opbouwen was in mezelf, omdat ik het verbond in mijn gedachten met de mensen om mij heen --- door te denken aan 'wat ZIJ over mij denken' en 'hoe ZIJ mij beoordelen' en 'of ZIJ niet tevreden zullen zijn over mij' - daardoor heb ik zelf de emotionele ervaringen gecreëerd waarin ik feitelijk 'ineen stortte' en 'opgaf'.

Dus, in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaringen van 'opgeven', zal ik het praktische proces moeten bewandelen van het veranderen van hoe ik in mezelf in relatie sta met de mensen om mij heen - door bijvoorbeeld mij te realiseren dat ik die spanning opbouw in mezelf en dat dat niets te maken heeft met de mensen om mij heen --- ik heb die gedachten toegestaan te bestaan in mezelf in relatie to 'wat zullen andere mensen van mij denken' en 'wat als ze niet tevreden zijn over mij' enzovoort. ik heb die gedachten waarde gegeven in mezelf en dus heb ik een spanning opgebouwd in mezelf -- daarin ben ik verantwoordelijk voor mezelf en uiteraard voor de consequenties die ik creëer door de spanning die ik opbouw. Consequenties namelijk de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/wanhoop/zelf-medelijden.

Wordt vervolgd in Dag 478

Dag 409: Hoe het Verleden het Heden bepaald

 

Dit is een vervolg van "Dag 408: Wanneer Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit" - waarin ik een fascinerende reactie aankaartte - waarin ik in een moment begon te huilen vanuit/door een ervaring van machteloosheid, hulpeloosheid en wanhoop ... omdat ik een gordijn niet opgehangen kreeg.

In de vorige blog heb ik gezien/beseft hoe deze reactie een directe herafspeling was van mijn kindertijd - dezelfde emotionele reactie in een moment dat specifieke gedachten oprakelde in mijn bewustzijn en onderbewustzijn - die dan op hun beurt specifieke emoties activeerden. Ik bedoel, hoe is het mogelijk dat iets zo simpel als gordijnen ophangen zo een intense emotionele ervaring/reactie kan oproepen in mezelf - als niet omdat ik ergens in mijn geest een relatie/verbinding heb gemaakt tussen dat specifieke moment en een emotioneel geladen herinnering in mijn geest.

In termen van wat er precies omging in mijn geest dat die reactie activeerde van de emotionele toestand van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid en frustratie - heb ik in de vorige blog al kunnen omschrijven en inzien dat het een gevolg is van hoe ik mezelf als kind ervoer tegenover specifieke volwassenen in mijn omgeving. Waarin, het punt van 'iets niet kunnen', zoals bvb gordijnen ophangen, een rol speelde in verschillende momenten waarin ik geconfronteerd werd met reacties van die volwassenen in mijn omgeving. En die reacties ervoer ik als zeer intens, als een vorm van frustratie en kwaadheid, dat een gevolg was van het feit dat ik iets niet 'kon' of dat iets me niet 'lukte' - waarin ik dan reageerde met angst in mezelf omdat ik niet wist waar die kwaadheid/frustratie in die volwassenen vandaan kwam --- 'waarom reageerden ze zo intens op mij? Wat heb ik gedaan? Ik zal wel iets verschrikkelijk gedaan hebben om zo een reactie te krijgen' - waren de gedachten die dan door mijn hoofd gingen.

En dus bijgevolg, elke keer wanneer ik nu geconfronteerd wordt met 'iets niet kunnen' of iets dat ik wil en probeer te doen, maar dat mij niet 'lukt' - komt diezelfde ervaring van angst op en diezelfde ervaring van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid waarin ik me net een klein kind voel, compleet verloren, net zoals toen --- zo klein en machteloos en verloren tegenover de 'toorn' van de volwassenen om mij heen die zal opkomen en naar mij gericht zal worden wanneer/omdat ik iets niet kan en omdat mij iets niet lukt, omdat dat immers zo was in die paar specifieke herinneringen die in mijn onderbewuste geheugen gebrand zijn - dat al wat ik in dat moment wil of kan doen, is huilen. Omdat, in dat moment voelt het alsof ik geen stabiliteit meer onder mijn voeten heb, en dat ik niet weet wat er met mij zal gebeuren --- net zoals in die momenten in mijn herinneringen, dat ik niet wist wat er met mij ging gebeuren als en wanneer die volwassenen kwaad werden op mij zonder dat ik precies wist waarom of hoe ik het kon goedmaken -- ik deed immers mijn best in de taak die ik moest uitvoeren

En dus, het is in de ervaring van angst dat de 'volwassenen' zouden kwaad worden omdat ik niet snel genoeg werk of niet slim of vaardig of efficient genoeg ben -- dat ik mezelf ga beginnen 'opjagen' in mijn geest, dat ik mezelf probeer te 'pushen' in wat ik doe, dat ik het 'nu' gedaan wil krijgen, zo snel en zo goed mogelijk, in dit moment - en dat ik dus geen geduld heb met mezelf.

In het geval met de gordijnen was het namelijk zo dat ik mezelf tijd moest gunnen om de techniek onder de knie te krijgen waardoor ik uiteindelijk wel sneller zou gaan. Maar, door die voorgeprogrammeerde ervaringn van angst in mezelf, verbonden met de gedachte dat  mensen kwaad zullen worden op mij en zullen reageren op mij als en wanneer ik het niet 'kan' - kon ik mezelf het geduld niet gunnen om die vaardigheid te ontwikkelen -- waardoor ik dus uiteindelijk onvermijdelijk op de realiteit van mezelf aanbotste, als de fysieke beperkingen van mijn vaardigheden en het feit dat ik nu eenmaal niet zo snel kan gaan - waar dan de ervaring van frustratie naar boven kwam --- frustratie met mezelf omdat ik eigenlijk angst heb dat, als ik niet kan wat ik aan het doen ben, dat mensen dan zullen kwaad worden op mij en zullen reageren op mij.

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden.

ik bedoel, dat was immers een techniek die leek te werken tijdens mijn kindertijd. Die reactie en uitdrukking van hulpeloosheid, machteloosheid en verlorenheid in/van mezelf, in de vorm van 'huilen' - leek volwassenen altijd milder en zachter te maken in hun uitdrukking tegenover mij - waardoor ik mij dan uiteindelijk veiliger voelde, zogezegd 'beschermd' tegen hun kwaadheid.

Maar - was ik wel werkelijk 'beschermd' tegen kwaadheid --- of is het dat ik kwaadheid in feite net macht gegeven heb over mij door mezelf in mijn expressie te compromitteren teneinde kwaadheid te kunnen ontvluchten? Want, uiteindelijk, wat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen en begrijpen is dat 'kwaadheid' op zich niet werkelijk zo 'erg' of zelfs 'echt' is - 'kwaadheid' is maar een emotionele ervaring/reactie die op zich niet zo erg is. Maar het is omdat ik op een welbepaald punt gereageerd heb met een intense ervaring van angst in mezelf, op die kwaadheid die ik zag in bepaalde mensen in mijn omgeving - dat ik die 'kwaadheid' een bepaalde aandacht en betekenis gegeven heb. En dus, heb ik steeds die angst vertrouwd in mezelf - en niet de eigenlijke fysieke realiteit, waarin 'kwaadheid' een emotionele ervaring is in de mens, die komt en gaat, en die dus niet werkelijk zo impactvol is als hoe ik het interpreteerde, vanuit mijn reactie en ervaring van angst. Want, gezien en ervaringen vanuit angst, leek de reactie van kwaadheid in 'de volwassenen' als het einde van de wereld --- omdat het die ervaring van angst was waarin ik mij verloren voelde, die als het ware de grond van onder mijn voeten leek te halen. Het was de ervaring van angst die de illusie schiep dat dat moment waar ik op reageerde met angst, werkelijk het eind van de wereld was, het ergste dat mij kon overkomen --- hetgeen in de werkelijkheid eignelijk niet echt zo was.

En dus, in de volgende blog zal ik overgaan naar de toepassing van zelf-vergeving --- om mezelf te ondersteunen en assisteren om mezelf te corrigeren in hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn omgeving en mijn werkelijkheid --- zodat ik niet meer kijk vanuit de ogen van angst en emotionele reacties, maar eerder de realiteit zie als wat ze eigenlijk werkelijk is.

Dag 158: Het Zal je Leren - Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 156: Het Zal je Leren" en "Dag 157: Het Zal je Leren - Zelf Vergeving"

ik besef dat het zelf-beeld/identiteit van 'het goede lieve meisje' dat ik heb opgebouwd in mezelf gebouwd is op de angst om 'gemeen' en 'slecht' te zijn en de negatieve energie te ervaren die ik mezelf heb toegestaan met die woorden te verbinden


ik besef dat ik deze angst als een GELOOF heb geleerd in mijn interactie met mijn primaire relaties tijdens mijn kindertijd -- waar ik leerde dat ik 'niet goed' was wanneer en als ik woede en frustratie uitte

ik besef dat ik mijn macht volledig had weggegeven aan mijn omgeving door mezelf te laten sturen en bepalen door de energetische/emotionele reactie van wrok en rancune in de plaats van mezelf te verplaatsen in de schoenen van mijn omgeving en mij te realiseren dat zij zichzelf aan het uitdrukken zijn vanuit zichzelf als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat zij hebben toegestaan te bestaan in zichzelf, hetgeen op geen enkele manier iets te maken heeft met mij persoonlijk, en aldus stabiel te blijven in en als mezelf

hierin stel ik mij tot doel om, wanneer en als ik de energetische reactie van wrok en rancune zie opkomen in mezelf, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik hierin enkel mezelf aan het saboteren ben door mijn macht weg te geven aan mijn omgeving in en als emotionele reacties - en ik sta op in en als zelf-verantwoordelijkheid, stabiel en constant

 dat deze emotionele reactie van wrok en rancune in mezelf een voorgeprogrammeerde reactie is van de geest als het 'ik-bewustzijn' als het systeem van overleving waarin ik mezelf heb laten programmeren in en als het menselijke lichaam en dat dit systeem van overleving werkt volgens een blind programma van eigenbelang en niet volgens gezond verstand als wat het beste is voor al het leven op aarde in en als eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de emotionele reactie van frustratie en woede zie opkomen in mezelf als reactie op mijn omgeving die mij verhindert om mijn wil en verlangen uit te voeren, in de eerste plaats te onderzoeken of mijn 'wil' en 'verlangen' dat ik probeerde uit te voeren werkelijk zo belangrijk en speciaal was en wel het beste was voor alle wezens, in het besef dat de reactie van woede en frustratie altijd een blinde, voorgeprogrammeerde en automatische reactie is van het systeem van eigenbelang als de geest, die niet gefundeerd is door inzicht  in hoe de realiteit werkt en wie ik werkelijk ben als een levend wezen hier op aarde en/of door gezond verstand

ik stel mij tot doel om, wanneer en als ik de emotionele ervaring van frustratie zie opkomen in mezelf, één en gelijk te staan met frustratie en verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf en niet zomaar mijn vertrouwen weg te geven aan een voorgeprogrammeerde, automatische energetische reactie

ik besef dat de ervaring van frustratie altijd uit eigenbelang komt als persoonlijke verlangens en dus niet het beste is voor allen

Dag 157: Het Zal je Leren - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van Dag 156: Het Zal je Leren


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij gefrustreerd te voelen wanneer mijn plannen verstoord worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de frustratie die opkomt in mezelf als een automatische voorgeprogrammeerde energetische reactie in mezelf wanneer iemand/iets mijn plannen/doel/wil/verlangen verstoort te onderdrukken en bewust willen verbergen in mezelf door het personage/de persoonlijkheid van 'het goede liefde meisje' te willen spelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het personage van 'het goede lieve meisje' te willen zijn in mijn geest als mijn 'zelf-definitie'/identiteit/zelf-beeld zodat ik mij goed/positief kan voelen over mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het personage van 'het goede lieve meisje' als een 'bewust' zelf-beeld dat ik van mezelf gecreëerd heb in mijn geest en dit personage te aanvaarden als 'wie ik ben' zonder te beseffen dat dit zelf-beeld/identiteit gebouwd is op de angst om 'gemeen' en 'slecht' te zijn en de negatieve energie te ervaren die ik mezelf heb toegestaan met die woorden te verbinden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mensen die kwaad en gefrustreerd worden 'slecht' en 'gemeen' zijn en daarom mijn innerlijke automatische reacties van woede en frustratie op/in situaties te onderdrukken en verbergen zodat andere mensen niet zien dat ik kwaad ben, zodat ze mij niet zouden beoordelen als 'slecht' en 'gemeen', zodat ze mij niet zouden afwijzen en afkeuren in hun gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn innerlijke energetische ervaringen en reacties van woede en frustratie te verbergen en onderdrukken om 'andere mensen' hun gedachten/beoordelingen en gevoelens over mij te manipuleren als een overlevingstechniek waarin ik mezelf veilig wil stellen in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat andere mensen mij zouden beoordelen als 'gemeen' en 'slecht' als ik mijn woede en frustratie zou uitdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om afgewezen en verworpen te worden door mijn omgeving als ik mijn woede en frustratie zou uitdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik deze angst als een GELOOF heb geleerd in mijn interactie met mijn primaire relaties tijdens mijn kindertijd -- waar ik leerde dat ik 'niet goed' was wanneer en als ik woede en frustratie uitte

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd uit wrok en rancune tijdens mijn kindertijd de beslissing te maken om al mijn innerlijke ervaringen en reacties te onderdrukken en verborgen te houden als reactie op de inperking en beoordeling die ik ervoer van mijn omgeving, zodat ik mij machtig en superieur kon voelen tegenover mijn omgeving -- in de plaats van te beseffen dat ik hierin mijn macht net volledig had weggegeven aan mijn omgeving door mezelf te laten sturen en bepalen door een energetische/emotionele reactie in de plaats van mezelf te verplaatsen in de schoenen van mijn omgeving en mij te realiseren dat zij zichzelf aan het uitdrukken zijn vanuit zichzelf als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat zij hebben toegestaan te bestaan in zichzelf, hetgeen op geen enkele manier iets te maken heeft met mij persoonlijk, en aldus stabiel te blijven in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele reactie van wrok en rancune op de beoordelingen en inperking die ik ervoer van mijn omgeving tegenover mijn expressie in de plaats van te beseffen dat deze emotionele reactie in mezelf een voorgeprogrammeerde reactie is van de geest als het 'ik-bewustzijn' als het systeem van overleving waarin ik mezelf heb laten programmeren in en als het menselijke lichaam en dat dit systeem van overleving werkt volgens een blind programma van eigenbelang en niet volgens gezond verstand als wat het beste is voor al het leven op aarde in en als eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring en reactie van woede en frustratie wanneer mijn wil/verlangen verstoord wordt, als een ego-reactie waarin ik mij machtig voel over mijn omgeving als tegenreactie op de machteloosheid die ik ervoer wanneer mijn omgeving mijn verlangens/wil verstoorde -- in de plaats van in de eerste plaats te onderzoeken of mijn 'wil' en 'verlangen' dat ik probeerde uit te voeren werkelijk zo belangrijk en speciaal was en wel het beste was voor alle wezens, in het besef dat de reactie van woede en frustratie altijd een blinde, voorgeprogrammeerde en automatische reactie is van het systeem van eigenbelang als de geest, die niet gefundeerd is door inzicht  in hoe de realiteit werkt en wie ik werkelijk ben als een levend wezen hier op aarde en/of door gezond verstand

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring van frustratie door deze te beoordelen als 'slecht' en 'negatief' in de plaats van één en gelijk te staan met frustratie en verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf door mezelf erdoor te laten bepalen en definieren in mijn expressie en gedrag


Wordt vervolgd in Dag 158

Dag 156: Het zal je leren

Terwijl ik voor de computer zat mijn werk te doen, geconcentreerd op het 'juist doen' van mijn werk, kwam mijn poes over het toetsenbord wandelen, waarop ik haar dan zachtjes ervan af duwde, terwijl ik de frustratie die in mezelf borrelde verborg. Dan sprong ze van de tafel om er even later weer op te springen, maar hierbij miste ze haar doel en schoof samen met de papieren van de tafel. 'Het zal je leren' dacht ik dan venijnig in mezelf, waarin al mijn opgekropte frustratie even een kanaliseringspunt leek te krijgen in de schock die mijn poes te verwerken had gekregen.

Ik heb doorheen mijn leven me een persoonlijkheid aangemeten van 'het goede meisje', het altijd lieve, brave, mededogende, begripvolle, respectvolle, attente, goedhartige, beleefde en vriendelijke meisje... langs de buitenkant. Terwijl ik vanbinnen vaak mijn frustratie, beoordelingen, woede, haat, verachting, minachting en afkeer verbeet en verborg.

Is dit echter een manier van leven en 'omgang' die het beste is voor allen? Wanneer ik venijnig dacht 'het zal je leren' in mezelf wanneer ik mijn poes ongelukkig van de tafel zag schuiven, verplaatste ik mezelf dan in de schoenen/poten van mijn poes en was ik er werkelijk mee begaan dat ze iets moest 'leren' dat het beste zou zijn voor haar, of was mijn reactie er één van leedvermaak, waar ik al mijn opgekropte energie van woede en frustratie op kon kanaliseren, omdat ik eigenlijk geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor de frustratie die ik had toegestaan te bestaan in mezelf op het moment dat ze over het toetsenbord wandelde?

Ik ging er gewoon van uit dat die frustratie echt was, dat mijn poes werkelijk 'frustrerend bezig was', ook al liet ik langs de buitenkant het tegenovergestelde gedrag zien, namelijk één van het liefhebbende, liefkozende en begripvolle baasje die zich nooooit gefrustreerd of kwaad zou voelen op haar dier - niet beseffend dat die energie van woede/frustratie daar zou blijven zitten om uiteindelijk noodgedwongen een uitlaatklep/kanaliseringspunt te vinden als ik er geen verantwoordelijkheid zou nemen door te onderzoeken via schrijven waarom ik mij gefrustreerd voel, waar die frustratie vandaan komt en of die frustratie eigenlijk wel te vertrouwen is in het bewerkstelligen van een wereld die het beste is voor alle wezens.



Wordt vervolgd in Dag 157