Dag 412: Waarom kan er maar één iemand de Leider zijn?

Samenleven met verschillende mensen, samen op één domein, waarin we dagelijks met elkaar in contact komen - opent interessante realiteiten in/van de Geest in mezelf. Zoals bijvoorbeeld een punt dat ik heb ervaren in relatie tot specifieke mensen - bepaalde vrouwen die in hun uitdrukking een soort van 'leidinggevendheid' resoneren - waarin ze weten wat ze willen en niet aarzelen om de mensen in hun omgeving te laten weten wat het is dat ze willen - op een manier die zeer rechtuit en direct is. En door hun rechtuitte en directe manier van spreken en handelen, heb ik in mijn geest automatisch de relatie/verbinding gevormd met de gedachte/idee dat zij 'de baas' zijn, dat zij 'de leider' zijn, de dirigent, degene die al de beslissingen maakt - en ervoer ik mezelf minderwaardig/inferieur tegenover hen.

Omdat, in mijn gedachte bestond er een idee van 'er kan er maar één de baas zijn' - hetgeen dus wil zeggen dat wanneer en als er één individu die rol/positie inneemt van 'de baas spelen' in hun gedrag/uitdrukking tegenover de mensen in hun omgeving -- dat die persoon dan automatisch die positie ook toegewezen krijgt door iedereen. Dan lijkt het wel alsof iedereen zich daarnaar schikt, en die ene persoon die zichzelf schijnbaar geprofileerd heeft als 'de leider', in die positie aanvaardt. Waarin er precies een onzichtbare structuur bestaat in en tussen mensen in groep, een soort van 'sociale stratificatie' - zoals in het dierenrijk, waarin je in groepen altijd een 'leider'/'alfa' hebt, en die 'leider'/'alfa', is eigenlijk gewoon een individueel wezen dat zichzelf heeft 'uitgeroepen' tot leider/alfa, door middel van een specifiek 'alfa-gedrag', een specifieke dominante manier van spreken/uitdrukken -- en elk lid van de groep aanvaard zichzelf als 'minder' dan de 'alfa', uit angst van die 'dominante expressie' van de 'alfa' --- en omdat, in en als het principe van 'er kan maar één de leider zijn', wil dat zeggen dat, als er een ander lid van de groep zelf de 'leider'/'alfa' wil zijn, dat dat individu de huidige leider/alfa moet uitdagen en gaan duelleren, en dat er dan conflict ontstaat -- hetgeen veel wezens niet zien zitten omdat je jezelf dan echt wel moet bewijzen in je kracht en macht en vermogen om een groep te leiden en beslissingen te maken --- waardoor vaak de leider/alfa niet uitgedaagd wordt.

Ik bedoel, dat is het systeem dat in mijn geest bestaat - die hele structuur die ik gereflecteerd zie in de natuur - dat hele idee van 'er kan maar één iemand de leider/alfa/beste/dominante zijn' --- en dat is waarom ik die specifieke persoon/personen in mijn omgeving definieer en beoordeel in mijn geest als 'de leider'/'de beste'/'de alfa'/'de baas', en waarom ik mij minderwaardig/inferieur voel tegenover hen. En, hand in hand hiermee gaat dan ook het principe/concept van 'verantwoordelijkheid' - en het fenomeen van het uit handen geven van mijn verantwoordelijkheid aan het wezen dat ik zie als de leider/alfa -- omdat ik in mijn geest aanvaard heb dat deze ene persoon 'beter' is dan ikzelf en daarin er dus onbewust vanuit ga dat die persoon meer/beter in staat is dan ikzelf om beslissingen te nemen en mijn leven en mijn realiteit in goede banen te leiden.

Dus, waar komt die specifieke structuur vandaan dat in mijn Geest bestaat, als de 'blauwdruk' van hoe ik mijn omgeving/wereld/realiteit zie en interpreteer en ervaar? Waar is het dat we zo een structuur leren? Omdat, terwijl natuurkundigen en antropologen en wetenschappers zouden durven beweren dat deze manier van denken 'natuurlijk' is, omdat het ook in de 'natuur' bestaat - is het toch niet 'natuurlijk' in de zin van dat het iets is dat aangeleerd wordt tijdens de kindertijd, omdat het een idee is dat eigen is aan de Geest --- ik bedoel, dat hele punt van 'ja, maar het bestaat toch ook in de natuur, en dus is het 'natuurlijk'', is een excuus dat mensen gebruiken om niet werkelijk te onderzoeken hoe het echt zit.

Want, waar die structuur begint, is wanneer je als baby/kind je omgeving begint te observeren - je omgeving waarin er altijd 'een baas' is, iemand die zich in een positie plaatst van leiderschap over jou - zoals je ouders, je leerkrachten, religieuze leiders, scoutsleiders, politici, werkgevers, etcetera. En, zelfs op de speelplaats tussen de kinderen onderling, is er steeds één iemand die zichzelf zal profileren als 'de leider', één iemand die altijd beslist welk spel er zal gespeeld worden, of wat de mening van de groep zal zijn over de nieuwkomer of over wie bij de groep mag horen en wie niet -- en die ene persoon is altijd het individu die dat specifieke 'alfa-gedrag' vertoont en die daarin zichzelf profileert en aanwijst als 'de beste'/'de leider'/'de baas'.

Maar, wat hierin eigenaardig is, is dat 'de baas'/'de leider' niet kan bestaan zonder de volgelingen - die te angstig zijn om op te staan en de leider/baas uit te dagen --- de 'volgelingen', namelijk alle andere individuen in de groep die gemakshalve hun verantwoordelijkheid in de handen leggen van de 'leider', omdat ze conflict willen vermijden.

Dus, wil dat dan zeggen dat 'leiderschap' als hoe het op dit moment bestaat in deze wereld/realiteit -- een kwestie is van conflict en dominantie -- in de zin van dat de enige reden waarom 'de leider' in die positie staat en al de macht heeft/krijgt, is omdat alle andere mensen angst hebben van die ene persoon, en niet zozeer omdat hij/zij werkelijk een 'leider' is, wat dat woord dan ook wil zeggen? Omdat, waarom is het in de eerste plaats dat de meeste mensen zichzelf niet willen of kunnen 'leiden'? Waarom is het in de eerste plaats dat we één iemand nodig hebben die al de touwtjes in handen neemt/heeft? Waarom is het dat we iemand nodig hebben die 'beter' is dan onszelf en die ons dan zal 'leiden'? Ik bedoel, waarom is het dat wij onszelf hebben aanvaard als 'inferieure/minderwaardige wezens' die schijnbaar niet in staat zijn om zichzelf te leiden/besturen en hun eigen beslissingen te maken?

En, is het zelfs mogelijk dat er mensen zijn in deze wereld die 'beter' zijn dan de rest van ons? Want, zijn we niet allemaal gewoon 'mensen' - van hetzelfde materiaal gemaakt? En zijn we daardoor niet allemaal één en gelijkmatig in staat om een 'leider' te zijn, om richting te geven aan onze omgeving, en dus om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en onze omgeving?

En dus, in de confrontatie met die persoon in mijn omgeving die ik zie/ervaar als 'de leider', is het niet zozeer dat zij werkelijk 'beter' is dan ikzelf of dat ze werkelijk 'de baas' is - maar het is eerder mijn onzelfzekerheid en gebrek aan zelf vertrouwen in mezelf waardoor ik denk van 'nah, ik wil geen verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en mijn omgeving, laat haar dat maar doen, dat is veel gemakkelijker' -- waardoor het LIJKT alsof zij 'beter' is dan mezelf --- hetgeen dus in werkelijkheid een IDEE is dat ik zelf gecreëerd heb in mijn geest om een excuus te hebben om zelf niet in die positie te staan van leiderschap en verantwoordelijkheid.

Omdat, met leiderschap en verantwoordelijkheid komt aansprakelijkheid - dan moet ik mezelf bewijzen in mijn woorden en mijn daden, want dan kan iedereen mij zien - dan is er nergens meer dat ik mezelf kan verschuilen of verbergen. Dus, heeft onze weerstand en onwil om zelf in de positie van leiderschap te staan te maken met ons verlangen om geheimen te houden en de mogelijkheid te hebben om te ontvluchten van de realiteit en onszelf te verschuilen, ver weg van andere mensen waar niemand zich bemoeit met waar wij ons mee bezig houden in ons leven -- met andere woorden: ons verlangen om dingen te doen die niet in lijn staan met de eigenschappen van oprechtheid, eerlijkheid en integriteit die een leider zou moeten bezitten?


Wordt vervolgd in Dag 413