Dag 522: De Paradox van jezelf Onderdrukken om jezelf te kunnen Zijn

Dag 522: De Paradox van Jezelf Onderdrukken om Jezelf te kunnen Zijn

Uit de voorgaande Blog:

Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk mogelijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wat ik persoonlijk heel fascinerend vindt is dat het proces van zelf-zuivering door middel van het toepassen van het schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie voornamelijk zo lang duurt omwille van het punt van het willen verbergen van wie ik ben vanbinnen. Ik bedoel, langs de ene kant was ik er van overtuigd dat mijn geest is wie ik werkelijk ben, het is mijn identiteit, mijn 'ik', maar dan langs de andere kant wil ik die 'ik' verbergen van niet enkel andere mensen maar ook mezelf. Hoe vreemd.

Ik heb mezelf zeer veel verborgen gehouden in mijn leven in relatie tot andere mensen. Ik heb mezelf vaak verscholen achter schaamte en angst van beoordeling - dat ik uiteindelijk die ervaring normaal ben gaan vinden. Die emotie van schaamte en schuld en angst waarin ik mezelf wegsteek en mezelf niet durf uitdrukken en dus ook nooit werkelijk mezelf ben. Hetgeen ook weer zo een paradoxaal punt is - dat ik langs de ene kant mijn interne realiteit probeer te beschermen door het verborgen te houden van de mensen om mij heen omdat ik geloof dat het is wie ik werkelijk ben en dat als andere mensen mij zouden beoordelen dan zou ik mij gekwetst voelen, maar langs de andere kant durf ik wie ik zogezegd werkelijk ben niet uit te drukken en is die zelf-onderdrukking een direct gevolg van het proberen beschermen van 'mezelf'.

Dus, ik bedoel, hoe verwacht of geloof ik eigenlijk van mezelf dat ik mezelf kan zijn terwijl ik mezelf eigenlijk onderdruk? Dat is mijn realiteit geweest voor het grootste deel van mijn leven - ik verborg mezelf en ik drukte mezelf niet uit omdat die eigenschap van de geest om altijd alles in het geheim te doen een deel was geworden van mezelf. En het is vreemd dat ik mezelf verborgen houdt uit angst dat andere mensen zouden denken dat ik iets fout doe als ze zien wie ik werkelijk ben vanbinnen - maar tegelijkertijd creëer ik net dat gevoel en die ervaring in mezelf dat ik iets 'fout' en 'verkeerd' bezig ben door mezelf de hele tijd te verbergen en door alles van mezelf geheim proberen te houden -- het creëert een zeer 'wrang' gevoel in mezelf, alsof ik al op de één of andere manier iets fout gedaan heb en ik verschuild moet leven.

Tot ik op een punt kwam in mijn proces waarin ik besefte dat ik mezelf helemaal niet moet verschuilen - dat het zelfs zoveel aangenamer is om te leven zonder geheimen. Om gewoon Hier te zijn, hetzelfde vanbinnen en vanbuiten. Het is als een last die van mijn schouders geheven werd, om te beseffen dat ik mezelf niet verborgen moet houden.

Ik bedoel, je gaat uiteindelijk je leven en interne ervaring aanvaarden als 'normaal' en 'wie je bent' uit gewoonte, omdat je nooit anders gekend hebt. En je gelooft dat die interne gevangenis  echt is zonder werkelijk te begrijpen waarom het is dat je jezelf zo ervaart -- omdat je ook nooit begrepen hebt hoe het tot stand gekomen is, want je hebt nooit overwogen om jezelf te onderzoeken. Zo was het voor mij - tot ik mijn proces ben gaan bewandelen.