Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering - Waarom Zou Je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering

Waarom zou je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Wat wil het zeggen om een principe van zelf-zuivering te leven? En waarom zou je jezelf 'zuiveren'? Wat is er immers 'mis' met wie je nu bent? Ik bedoel, dat waren vragen en opmerkingen die ik te horen kreeg in het begin van mijn proces van zelf-zuivering. "Waarom?", "dat hoeft toch helemaal niet?!"

En, neen, uiteraard 'hoeft het niet' om jezelf te zuiveren en om een proces te bewandelen. Want, ja, een proces bewandelen vergt moeite. En waarom zou je moeite moeten doen als je dat ook gewoon niet kan doen? Het is immers zo makkelijk om je leven te leiden zoals het voorgeprogrammeerd is. Voorgeprogrammeerd in de zin van dat je nooit de moeite doet om jezelf te bevragen, om de patronen die je dagelijks leeft in je interne en externe realiteit te bevragen. Patronen zoals niet enkel je gewoontes in de fysieke realiteit  maar ook de specifieke gedachten en emotionele ervaringen die op herhaling staan binnenin jezelf.

Ik bedoel, 'waarom' ik mijn proces ben beginnen wandelen is omdat ik niet zomaar op herhaling wil staan. Ik wil 'meer' van en in mijn leven en mijn bestaan. En, vanuit het perspectief van de omgeving waarin ik ben opgegroeid, zou het zeer makkelijk geweest zijn voor mij om mijn proces niet te bewandelen en om mezelf te aanvaarden in en als het uitleven van een bestaan dat in zekere zin al voorgekauwd zou zijn voor mij. Om precies hetzelfde te worden als de mensen om mij heen. 'precies hetzelfde' in de zin van dat ik mezelf geen vragen zou stellen bij mijn bestaan - ik zou mezelf aanvaarden als 'een mens', als 'Kim', als 'vrouw', als 'belg', als mijn cultuur, en mijn familie, mijn geslacht, mijn positie in de samenleving waarin ik ben opgegroeid, mijn financiele situatie en positie, enzovoort.

Maar dat kon en kan ik niet. Ik zie niet hoe ik in staat zou zijn om de vragen te negeren die er in mezelf  bestaan en die als het ware inherent zijn aan mijn bestaan als 'mens'. Vragen die inherent zijn aan het feit dat ik niet werkelijk weet wie ik ben of waar ik vandaan kom als zijnde mijn ware origine. Ik bedoel, ik kan wel zeggen dat ik opgegroeid ben als mens, en ik heb herinneringen van en kennis over waar ik min of meer vandaan kom -- maar, in termen van bijvoorbeeld wie ik ben als wezen in en als mezelf, waar mijn 'identiteit' vandaan komt en de 'bouwstenen' van mijn 'persoonlijkheid' die ik doorheen mijn bestaan heb aangenomen als 'vanzelfsprekend' en 'wie ik ben', als zijnde mijn gevoelens, gedachten en emoties. Het zou absurd zijn om dat niet te bevragen of te willen onderzoeken.

Hoe kan je zelfs leven met jezelf als zijnde een 'iets' dat bestaat maar dat tegelijkertijd geen waarachtig gewaarzijn of begrip heeft van zijn bestaan? Dan ben je niets dan een soort van machine, die draait op een voorgeschreven script waarvan je zelf niets weet. Dat was mijn startpunt in het beginnen met het bewandelen van mijn proces -- is dat ik wil weten wie ik ben, ik wil mijn bestaan leren kennen - ik wil mezelf niet aanvaarden als een systeem/machine -- ik wil mezelf als systeem/machine begrijpen, zodat ik ten minste  in een leidinggevende en creërende positie kan staan in relatie tot mezelf als machine/systeem.

Wat echter fascinerend was, toen ik die, al dan niet bewuste, beslissing maakte om een proces te bewandelen van het leren kennen van wie ik ben en het transformeren van mijn relatie met en tot mezelf, is hoe mijn omgeving reageerde op deze beslissing…

Wordt vervolgd in Dag 524