In de
voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele
patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat
het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het
samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste
plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en
kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een
emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.
De
zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot
deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om
dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te
bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in
mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet
het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste
gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.
En dit
doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal
belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf
bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als
'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van
gevoeld heb.
Neem
bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en
eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets
dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn
expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil'
ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat
ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat
het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.
En dit
automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik
mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de
verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik
heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met
zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.
Zelf-vergeving
is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem
voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij
dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere
woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit
gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het
in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door
mijn directe betrekking.
En
interessant genoeg is het deze
verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst.
Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik
voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het
'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu
eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.
No comments:
Post a Comment