Dag 772: De Fundatie die je legt in het Proces van Creatie

Ik heb ondertussen zo'n twee en een half jaar achter de rug in het bewandelen van een agreement met mijn partner. Een agreement in termen van dat het een relatie was en is waarin ik de toewijding toepaste om patronen in de geest die saboterend en compromitterend werken te onderzoeken en te veranderen. In voorgaande relaties ging ik bijvoorbeeld in bepaalde patronen van angst, zelf-onzekerheid, inferioriteit en onderdrukking - waardoor die relaties ook uiteindelijk niet konden duren.

En in deze relatie kwamen die patronen ook één voor één naar boven, maar aangezien dit een agreement was, waarin we beiden toegewijd waren om die patronen te veranderen in onszelf, elkaar en de relatie, pakte ik met de ondersteuning van mijn partner die patronen aan om ze uiteindelijk te kunnen veranderen. Op deze manier veranderde ik niet enkel de relatie dynamiek, in termen van hoe ik omging met mijn partner en de relatie in mijn leven, maar ook mezelf als persoon. Een relatie is immers iets dat vaak je hele leven en zelf bepaalt en definieert omdat het zoveel van je aandacht opneemt. Als je relatie met andere woorden iets is dat haast continu allerhande emotionele patronen in jezelf activeert, ga je ook over het algemeen jezelf en je leven op een onstabiele manier ervaren.

Ik geef het voorbeeld van mijn relatie ter verklaring wat de 'fundatie' is die je legt in het proces van creatie, gewoon omdat het daar is dat ik voor mezelf het meest bemerkt dat ik die fundatie wel degelijk gecreëerd heb. Mijn relaties waren doorheen mijn leven altijd zeer stormachtig en intens emotioneel geladen, in de zin van dat ik zelf plots een emotioneel wrak werd bij wijze van spreken vanaf het moment dat ik in een relatie stapte. Het is pas nu, na jaren van het hebben afgelegd van mijn proces, dat er een constante stabiliteit is in mijn relatie.

Ik wil uiteraard niet zeggen dat alles altijd goed en stabiel en hetzelfde is, er zijn altijd wel reacties die naar boven komen zo nu en dan. Maar wat wel veranderd is, is dat er een punt van stabiliteit zich gevormd heeft in mezelf waarvan ik weet dat ik er steeds naar zal terugkeren, wat voor reacties en ervaringen er ook in mezelf naar boven komen. De fundatie is met andere woorden de wetenschap dat je niet werkelijk zal verliezen, ook al voelt het soms wel zo wanneer er emoties naar boven komen. Het is het besef dat je niet je emoties bent en dat wie je werkelijk bent in wezen stabiel en constant is.

Ik ben zelf altijd een zeer emotioneel individu geweest. Het was voor de meeste mensen misschien niet merkbaar omdat ik het langs buiten niet liet zien, maar vanbinnen liet ik me heel snel meeslepen in emoties. Dus voor mij is het heel wat om dat soort stabiliteit te kunnen ervaren, aangezien het iets is dat ik nooit voor mogelijk had geacht voor mezelf.

Dag 771: Het Proces van Creatie

Een eigenaardig fenomeen dat je kan terugvinden in sociale media, vooral via het delen van foto's, is dat je een bepaalde oppervlakkige kijk te zien krijgt van mensen. Wat ik bij mezelf bijvoorbeeld heb ondervonden wanneer het aankwam op de foto's die ik deelde - waarin ik in feite voor een deel mijn eigen leven aan het delen was met mensen online - was dat ik soms geobsedeerd kon zijn door wie ik was en hoe ik eruit zag en het beeld dat ik als het ware uitstraalde naar anderen toe in die foto's.

Het voelde soms aan alsof ik meer tot leven kon komen door een bepaald beeld van mezelf te kunnen delen en presenteren naar buiten toe - ik kon een bepaald karakter belichamen, en ervoor kiezen om in feite gezien te worden hoe ik gezien wilde worden. Ik deelde met andere woorden enkel die delen van mezelf die ik wilde delen. De delen die ik aanvaardbaar en zelfs superieur of bijzonder vond aan mezelf.

Zoals bijvoorbeeld dingen die ik had gemaakt en/of dingen waar ik trots op was; prestaties die ik had behaald en waar ik waarde aan hechtte, enzoverder. Wat ik echter niet deelde was het proces - de kleine stapjes, de strijd, de conflicten - dat ik doorging om tot dat ene moment te komen dat ik dan op foto vastlegde. Vaak is het zelfs zo dat ik eerder over het algemeen conflict en strijd ervaar binnenin mezelf, en dat er af en toe momenten zijn waarin ik trots ben op mezelf of het gevoel heb dat ik iets heb bereikt.

Het is dus in feite een oneerlijkheid tegenover mezelf om mezelf te gaan identificeren met de foto's die ik neem, met die kortstondige momentopnames waarin ik kan denken dat ik 'iets gecreëerd heb'. Hierdoor zal ik uiteindelijk het tegenovergestelde effect creëren, namelijk dat ik bijvoorbeeld de ervaring ga beginnen krijgen dat ik eigenlijk niets bereikt heb of dat mijn leven een leugen is of dat ik maar onbeduidend ben. Het is door waarde te hechten aan iets dat op zich in wezen niet 'echt' is - in de zin van dat een foto letterlijk maar een momentopname is en op zich niet meer waarde heeft dan dat, het is een moment in de tijd gelijk aan elk moment dat HIER is - dat ik mij uiteindelijk zelf minder-waardig begin te voelen.

In wezen zijn het eigenlijk net de kleine momenten, de momenten van conflict en strijd en wat hoe ik daardoor ben gewandeld, die belangrijk en waardevol zijn. De diepste dallen in mezelf waar ik door gewandeld ben vertellen nog het meeste het verhaal van wie ik ben - en dat zouden in feite de dingen moeten zijn die we aan elkaar delen. We zouden elkaar zowel als onszelf veel beter kunnen ondersteunen als we die waarheden zouden delen, omdat dat ook net is wat we het meest zullen herkennen.

Het zijn net de dingen die we liever niet zouden delen waar we elkaar in kunnen herkennen. Maar het zijn net die zaken die ons meer relateerbaar en herkenbaar maken voor elkaar, die we dan eerder verborgen houden, om dan enkel die dingen te delen die een in wezen onwaar beeld scheppen over wie we eigenlijk zijn.

Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 769: Een Vreugdevol Weerzien! Of toch niet...

In deze blog heb ik het over een interessant fenomeen dat ik heb ervaren nu dat ik ben verhuisd naar een volledig nieuwe omgeving en samenwoon met mijn partner. Gedurende lange tijd hadden we een lange afstands relatie en spraken we enkel via telefoon en text, terwijl we nu elkaar fysiek kunnen zien en aanraken. Aanvankelijk hadden we beiden verwacht dat dit gewoon een verderzetting zou zijn van de relatie die we al hadden gecreëerd en dat het fysiek samenzijn enkel een mooie 'bonus' zou zijn die we nu kunnen ervaren.

Wat we ervoeren haast van zodra het eerste moment dat we elkaar zagen, was echter dat er heel wat meer bij komt kijken en dat het toch andere dimensies met zich meebrengt dan wanneer je niet fysiek samen bent. Aanvankelijk kwamen er ervaringen in mij naar boven van onzekerheid en ongemakkelijkheid, waarvan ik niet meteen wist wat ik ermee moest aanvangen omdat het compleet van de pot gerukt leek te zijn aangezien ons samenzijn net een vreugdevolle beleving zou moeten zijn.

Dus, waarom ervoer ik mij niet zoals ik had verwacht dat ik mij zou ervaren en zoals ik mij in feite zou moeten ervaren, in de context van het feit dat we eindelijk samen kunnen zijn na zo lang wachten en na al die maanden geduld te oefenen? Dit was een vraag die ik bij mezelf en bij hem opwierp en die we samen onderzochten. Het was namelijk niet zomaar een korststondige ervaring. Elke keer wanneer ik dacht de ervaring te hebben gedefiniëerd en heb kunnen loslaten, kwam het na een tijdje gewoon terug naar boven en voelde ik mij weer ongemakkelijk, onzeker en soms angstig en over het algemeen zoveel meer onstabiel dan toen we gescheiden leefden.

Uiteindelijk keek ik naar wat het eigenlijk was aan het alleen en gescheiden leven, en enkel 'samen' te zijn via gesproken communicatie dat tegelijkertijd toch het gevoel gaf dat we net meer 'samen' en 'verbonden' waren dan wanneer we daadwerkelijk op fysiek vlak samen waren. En wat ik besefte was dat ik mij veel meer op mijn gemak voelde wanneer ik alleen was met mezelf. Ik ervoer mij als het ware alsof ik meer 'mezelf' kon zijn en mezelf beter kon uitdrukken omdat ik mij minder 'bekeken' en 'beoordeeld' voelde.

Ook omdat ik hem niet fysiek kon zien terwijl ik met hem praatte - behalve dan tijdens videogesprekken die we nu en dan hielden - kwamen er ook veel minder beoordelingen naar boven in mijn geest in relatie tot en over hem. Hier is het echter wel belangrijk om te begrijpen dat deze beoordelingen die wel naar boven komen als je fysiek samen bent met iemand, totaal automatisch en op onderbewust en onbewust vlak gebeuren. Het is gewoonweg hoe je geest automatisch reageert op wat je ziet met je ogen en het was iets waar ik me klaarblijkelijk niet volledig van bewust was, van de mate waarin dit automatische proces van beoordelingen gebeurt.

Wordt vervolgd in Dag 770

Dag 768: waar je angst van hebt, is wat zich manifesteert

Met deze stelling "waar je angst van hebt, is wat zich manifesteert", verwijs ik niet meteen naar dingen die waarschijnlijk  aanvankelijk in ieders geest naar boven komen zoals angst dat je auto gestolen zal worden, angst om je huis of je geld te verliezen, angst om te sterven, enzovoort. Ik heb persoonlijk het vermogen niet om te zien of uit de doeken te doen hoe zulk'n angsten zich zouden manifesteren, dus ga ik hier in deze blog ook niet pogen te beweren dat als jij angst hebt om te sterven of angst dat je auto gestolen zal worden, dit ook zal plaatsnemen omwille van de angst.

Wel zal ik me toespitsen op de dimensie van het manifesteren van angst die ik bij mezelf heb waargenomen en ervaren en waarvan ik al wel kan zeggen dat ik zie hoe dat werkt. Deze welbepaalde dimensie speelt zich af op de bewuste, onderbewuste en onbewuste lagen van de geest, namelijk de niveaus in en delen van jezelf die je, mits enige oefening, zelf kan waarnemen.

En de angsten die op deze niveaus de macht hebben om zich onmiddellijk te manifesteren zijn bijvoorbeeld angst om afgewezen te worden, angst om beoordeeld te worden, angst om gepest te worden, en dergelijke. Dit zijn angsten die zich hoofdzakelijk als niet enkel en alleen in het veld van de waarneming afspelen. Het veld van de waarneming zijnde je eigen percepties, interpretaties, observaties en waarnemingen - met andere woorden: hoe jij zelf door jouw ogen de realiteit om je heen waarneemt. Deze angsten zullen dus vaak te maken hebben met hoe je jezelf ziet en hoe andere mensen je zien.

Wat ik bij mezelf gemerkt heb is dat zulk'n angsten zich in een kwestie van seconden manifesteren op drie niveaus: 1. in je denken en voelen, 2. in je waarnemen/perceptie en 3. in je gedrag en je fysieke werkelijkheid. Dit proces van manifestatie van je angst verloopt zo snel dat je niet zou doorhebben of zien dat het allemaal begint met één gedachte die opkomt in je achterhoofd. Enkel wanneer jij in jezelf vertraagt en de stappen doorneemt van de kettingreactie die plaatsvond in je geest zal je zien hoe jij als het ware je eigen angst gemanifesteerd hebt van het innerlijke en geestelijke rijk van je gedachten, naar de fysieke werkelijkheid.

Het probleem zit'm in het feit dat we doorgaans niet getraind zijn om ons gewaar te zijn van wat er in onze eigen geest gebeurt en hoe het is dat onze perceptie en ervaring van de realiteit die we zien gekleurd en gevormd wordt door wat er in onze geest opkomt, en hoe die perceptie en ervaring dan onze interactie met die omgeving stuurt en destengevolge leidt tot hoe die omgeving ook met onszelf omgaat.

In de blogs die volgen zal ik dieper ingaan op hoe het precies is dat angst zich kan manifesteren in onszelf en onze werkelijkheid.