Waarom is
het zo moeilijk om jezelf te apprecieren? Het lijkt zoveel makkerlijker om
fouten in jezelf te zien, om jezelf te onderwaarderen en het ergste te denken.
Dit is iets wat ik gemerkt heb bij mezelf de laatste tijd. Gedurende lange tijd
heb ik een proces bewandeld van het veranderen van mezelf, van bepaalde
patronen die ik leefde; patronen van gedachten, gevoelens en emoties die niet
het beste waren voor mezelf.
In dat
proces lag de focus dus steeds op het identificeren en veranderen van datgene
wat problematisch was, op de problemen. Door dit proces te bewandelen van het
langzaam maar zeker veranderen van bepaalde reactiepatronen, creëer je
uiteindelijk een zekere stabiliteit in jezelf. Dat is dan het moment waarop je
kan gaan kijken naar wat je wil creëren, wat je in de plaats van de oude
patronen wil leven.
Je kijkt
met andere woorden naar je potentieel en je stelt je de vraag 'wie ben ik?',
vanuit en gebaseerd op het besef dat je je eigen bestaan in handen hebt en dat
jij als het ware de mogelijkheid hebt om de patronen van gedachten, emoties en
gedrag die je doorheen je leven hebt aanvaard als 'wie je nu eenmaal bent' en
als je 'identiteit', te veranderen. Je hebt het vermogen om jezelf te
programmeren op dezelfde manier als hoe jij je omgeving hebt toegestaan je te
programmeren vanaf het moment dat je geboren bent.
Eenmaal
je de verbanden begrijpt die jij in jezelf gevormd hebt met die
voorgeprogrammeerde patronen, heb je immers het inzicht en de macht om die
verbanden te veranderen. Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb wanneer ik begon
te kijken naar hoe ik mezelf kan beginnen 'creëren' en hoe ik mijn potentieel
kan beginnen verkennen en manifesteren, kwam er een interessant patroon naar
boven.
Ik leek
in een soort put te zinken in mezelf waarin ik mij inferieur en minderwaardig
voelde en gedachten begonnen op te komen dat ik nog niets bereikt heb, dat ik
nergens sta in mijn leven, dat ik niets dan tegen mezelf gelogen heb en dat ik
gefaald heb. Ik voelde mij alsof ik langzaam maar zeker in een soort drijfzand
aan het zinken was in mezelf - drijfzand in de zin van een gevoel van depressie
en opgeven dat samen met die gedachten naar boven was gekomen.
Ik ging
dus van het kijken naar en overwegen van mijn potentieel en creatieve expressie
en het uitbreiden van mezelf in mijn bestaan, naar een totale onderdrukking en
ontkenning van mezelf en dat potentieel. Aanvankelijk bemerkte ik dit verband
niet maar wanneer ik ging kijken naar wanneer en hoe dit patroon was opgekomen
in mezelf, zag ik dat het een reactie leek te zijn op het beginnen van een
nieuw project als het ware. Het was immers wanneer ik de beslissing maakte in
mezelf om te gaan kijken naar wat ik kan of wil creëren, dat ik plots reageerde
met een patroon van zelf-onderdrukking.
Wordt
vervolgd in Dag 774
No comments:
Post a Comment