Dag 783: Herdefinieren van woorden - De Val en het Potentieel van het woord IK

Hoe fascinerend is het niet dat we allemaal - gegeven dat we dezelfde taal spreken - dezelfde woorden gebruiken in ons dagelijkse bestaat maar dat we tegelijkertijd zo verschillend lijken en zo afgescheiden en ver verwijderd lijken van elkaar en elkaar's leven.

Kijk maar eens naar het meest gebruikte woordje, en ook het woord dat het meest betekenis heeft in elk van ons leven - het woordje "Ik". We zijn allemaal "Ik" en tegelijkertijd is er maar eentje "Ik" en kunnen we niet allemaal "Ik" zijn. Een van de meest verwarrende woorden die we dagelijks gebruiken om naar onszelf te verwijzen, niet te min.

Waarom is het dat ik in deze blog ervoor kies om zulk een schijnbaar onbeduidend en simpel woord te onderzoeken? Wat is er zo speciaal aan een woordje?

Het proces van zelf-creatie begint eigenlijk feitelijk met het onderzoeken en herdefinieren van woorden. En dit vanuit het oogpunt en gebaseerd op het begrip dat woorden de bouwblokken zijn van wie je bent - niet enkel van wie je bent maar van deze hele wereld en realiteit die jij in elk moment ervaart en gadeslaat. Je hele identiteit en begrip van 'wie jij bent', in termen van hoe jij over jezelf denkt, hoe je jezelf ziet en ervaart en hoe je naar jezelf verwijst in je eigen geest is gedefinieerd en bepaald door de woorden die in je geest bestaan.

Maar hebben we ons ooit echter afgevraagd waar die woorden vandaan komen. En nog, wie of wat is het die de definities van de woorden die ons bestaan opbouwen vastgelegd hebben. Een nog belangrijkere vraag is dan: Waarom is het dat we zelf nooit het belang geleerd hebben van het definieren van woorden - van het onderzoeken van wie wij zijn als individu in en als en in relatie tot de woorden die we gebruiken om ons bestaan richting en duiding te geven? En welk woord om beter mee te beginnen dan het woord "Ik"?

Het kan misschien onbeduidend lijken en vanzelfsprekend dat het woord "Ik" gewoonweg verwijst naar de 'eerste persoon', naar jezelf. Het woord "Ik" is de term die je gebruikt om naar jezelf mee te verwijzen en duidelijk te maken over wie het gaat als je over jezelf praat. Dit is echter een excuus en een redenering die de geest gebruikt om ervoor te zorgen dat jij je niet investeert in het daadwerkelijk binnenin jezelf kijken en het waarachtig onderzoeken van wat er schuilt in en  achter het woordje "Ik". In dit woord schuilt immers enerzijds de kern van het bewustzijn van de geest, namelijk je identiteit en al wat en wie je bent in je geest, en tegelijkertijd bevat dit woord het potentieel tot zelfempowerment en zelf-besturing.

Hiermee wil ik zeggen dat hoe het woord "Ik" steeds in je geest bestaan heeft is op een voorgeprogrammeerde manier, aangezien je het gebruikt zonder je gewaar te zijn van waar het vandaan komt, waar je werkelijk naar verwijst elke keer je "Ik" zegt en wie jij eigenlijk bent in relatie tot dit woord. Dit maakt dat het een functie heeft van zelfontmachtiging - aangezien je in feite steeds maar je eigen voorgevormde en aanvaardde identiteit en persoonlijkheden verbonden met het woord "Ik" blijft bevestigen elke keer je dit woord gebruikt. Dit wil echter niet zeggen dat ik wil voorstellen dat we het woord "Ik" helemaal niet meer gebruiken, absoluut niet.

Al wat nodig is, is dat we simpelweg het woord onderzoeken en herdefinieren, zodat we elke keer we "Ik" zeggen onszelf ondersteunen om de beste vorm te worden van onszelf en dus niet zomaar onze aanvaardde vorm blijven bevestigen. Dit klinkt misschien allemaal een beetje vreemd en niet bepaald praktisch. Maar het is in feite zo simpel als gewoon binnenin jezelf kijken om te zien welke betekenis het woord in je geest heeft, om dan te kijken welke betekenis het werkelijk kan hebben als ondersteuning voor jou potentieel. Dit wil echter ook niet zeggen dat je de betekenis van het woord compleet verandert! Je zorgt er enkel voor dat de woorden die jij dagelijks gebruikt en die jouw hele bestaan als wezen hier op aarde vormgeven ook ondersteunend zijn en het beste zijn voor jezelf.

Dag 782: Van Denken naar Doen - Overschrijdt de Drempel naar Ware Zelf-Verandering

In elk proces van het veranderen van jezelf op een bepaald vlak is het belangrijkste maar ook het moeilijkste deel steeds het 'doen'. Er is de voorbereidingsfase, waarin je de achterliggende factoren onderzoekt en bekijkt en waarin je inzicht ontwikkelt van de gewoonte of het patroon dat je van plan bent te veranderen, zodat je kan zien hoe je het patroon kan veranderen. Danzij de voorbereidingsfase en het inzicht dat je hebt ontwikkelt ben je beter in staat om te zien hoe het patroon zich voltrekt in jezelf, waar en wanneer het geactiveerd wordt en hoe het zich beweegt. Door middel van dit inzicht ben je dan voorbereid om het patroon op praktische wijze te gaan aanpakken en ben je het best in staat om ook efficient te zijn in hoe je het aanpakt.

Vaak echter hebben we moeite met het overschrijden van de drempel tussen denken en doen, of tussen inzicht en uitvoering. We zien hoe, wat, wanneer en waar en begrijpen de details van het patroon, maar blijken de meeste moeite te hebben met het eigenlijk daadwerkelijk stoppen van het patroon in de fysieke werkelijkheid. Neem bijvoorbeeld een gewoonte zoals roken. Als je een verslaving hebt aan roken, dan kan het je helpen om die verslaving te stoppen door te begrijpen hoe en waarom de verslaving bestaat in de eerste plaats. Misschien rook je om jezelf af te leiden van bepaalde nare ervaringen in jezelf. Misschien heb je het gevoel dat roken je helpt om beter om te gaan met stress. Als jij tot een begrip en inzicht kan komen van hoe de verslaving van roken 'werkt' in jezelf, dan kan je ten eerste de interne redenen van de verslaving aanpakken en veranderen zodat het makkelijker wordt voor jezelf om op extern vlak te stoppen.

Een fysieke gewoonte is echter moeilijk om zomaar te veranderen omdat het zo ingeburgerd zit in onszelf als fysiek wezen. Soms is het dus zo dat je de interne factoren die bijdragen aan de instandhouding van de verslaving verwerkt hebt maar dat wanneer het aankomt op het 'echt' maken van de verandering door de fysieke verslaving en gewoonte te corrigeren, komen er plots allerlei redenen en rechtvaardigingen en excuses naar boven waarmee je jezelf afleidt om op fysiek vlak niet werkelijk te verandering.

Soms is het zelfs zo dat je uiteindelijk gaat geloven dat je al veranderd bent omdat je het voorbereidingsproces bewandeld hebt en omdat je begrijpt hoe bepaalde patronen en gewoontes in jezelf bestaan. Je gelooft met andere woorden dat, gewoon omdat je inzicht hebt in jezelf en in waarom je doet wat je doet, dat je daardoor een verandert mens bent. Wat je hierin echter aan het doen bent is dat je de realiteit van jezelf aan het onderdrukken bent omdat je in feite niet werkelijk wil veranderen. Je overtuigt jezelf er dus van dat je wel veranderd bent gewoon omdat je je uitkijk en je perspectief op je gedrag veranderd hebt zodat je je goed kan voelen en niet geconfronteerd hoeft te worden met je eigen angsten en weerstand om die fysieke patronen daadwerkelijk te gaan veranderen.

Wat we bij Desteni dus steeds benadrukken is hoe zeer het van belang is dat je interne en je externe proces van verandering hand in hand gaan, zodat je uiteindelijk niet verloren geraakt in onderdrukking en ontkenning in je eigen geest en zodat jij 100 percent kan weten dat je verandering echt is, op alle vlakken van je bestaan.

Dag 781: Zelf-Vergeving en het Ontluiken van Potentieel

Een interessant fenomeen dat zich meer en meer heeft ontplooit in mijn bewandelen van mijn proces van zelf-vergeving, is een bepaalde ervaring van 'dankbaarheid'. En die dankbaarheid komt voort uit het erkennen en realiseren van de waarde en het potentieel dat elk wezen in mijn realiteit heeft en specifiek in verband met de ondersteuning die ik put uit die wezens in mijn omgeving en werkelijkheid.

In het begin van mijn proces bestond mijn ervaring en perceptie in relatie tot de wereld om mij heen meer uit een vorm van onderhuidse beschuldiging. Ik zag met andere woorden veeleer de 'negatieve' kant van dingen. Ik zag hoofdzakelijk de fouten in dingen en mensen, zowel als in mezelf. Ik had in feite een vrij kritische en beoordelende houding en had bepaalde ideëen en geloofsystemen in verband met wie en hoe mensen en deze hele wereld zouden moeten zijn en leven en bestaan. Ik zag over het algemeen dus enkel hoe het was dat mensen niet aan dit ideaalbeeld voldeden en hoe men dus 'niet goed genoeg' was.

Ik zag bijvoorbeeld enkel hoe mijn ouders, vrienden en mensen over het algemeen op de één of andere manier ondermaats waren en het was haast alsof ik in een constante staat verkeerde van het 'vinger wijzen' naar de mensen om mij heen. Maar naarmate ik mijn proces bewandelde van het vergeven van mezelf en zodoende bepaalde eigenschappen in en als mezelf ontwikkelde zoals zachtheid, begripvolheid, empathie, zorgzaamheid en vergevingsgezindheid, begon die perceptie te veranderen naar het eerder erkennen en zien van het potentieel dat bestaat in mezelf zowel als in anderen.

Ik begon meer en meer de eigenschappen in mensen te erkennen die wel bewonderenswaardig zijn en die wel ondersteunend zijn, in tegenstelling tot eigenschappen die zogezegd 'inferieur' of 'slecht' zijn. Op een bepaald punt in mijn proces realiseerde ik mij dat je door aandacht te schenken aan iets, dat iets net kracht bij zet. Het was dus door mensen (zowel als mezelf) enkel te zien door de ogen van het kritiek hebben op hun schijnbare 'fouten', dat ik die 'fouten' net ondersteunde en dat ik als het ware steeds bevestigde dat dat is wie en hoe mensen zijn.

Maar als je iedereen net als jezelf gaat zien en benaderen door de ogen van het herkennen van potentieel, dan ga je dat potentieel tegelijkertijd voeden en kracht bijzetten. Dat is hoe we onze werkelijkheid immers creëren en dat is waar creatie uit voortvloeit, uit jouw perspectief op je realiteit en hoe je je realiteit ziet. Hiermee wil ik echter niet zeggen dat het een kwestie is van een doen alsof alles 'positief' is en het negeren van problemen. Het is eerder een kwestie van het veranderen van de neiging om te focusen op de problemen in het zoeken naar oplossingen en het vinden van het potentieel dat in alles en iedereen bestaat om de beste versie van zichzelf te worden.

En die verandering in je perspectief komt tot stand wanneer je je eigen potentieel begint te realiseren en te verwezenlijken; wanneer jij de 'problemen' in jezelf begint te veranderen in oplossingen. Met andere woorden, hoe jij omgaat met en hoe je je omgeving ziet loopt rechtevenredig en gelijk met hoe je met jezelf omgaat en hoe je jezelf ziet.

Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.