Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 792: Wat onthult de gedachte 'Ik kan mezelf niet vergeven' over jezelf?

Een interessant patroon dat zeer prominent aanwezig is in de geest en ook zeer geniepig te werk gaat, is het patroon van angst hebben van verandering. In deze blog deel ik mijn recente ervaring met dit patroon en hoe het bij mij dingen op z'n kop zette gewoon omdat ik niet besefte en zag dat ik met dit patroon te maken had. Ik heb nu ondertussen immers al een jarenlang proces achter de rug waarin ik me ertoe aanzet om mezelf te veranderen, om mezelf onder ogen te komen en voorgeprogrammeerde patronen in mijn geest te onderzoeken en richting te geven en zodoende mijn potentieel te kunnen leven.

Ik zou dus niet meteen van mezelf denken dat ik angst heb van verandering en vooral ook omdat deze angst helemaal niet op de voorgrond in mezelf aanwezig was. Ik heb de laatste tijd echter wel meer te maken gehad met een bepaald emotioneel patroon van angst dat hardnekkig leek te zijn en steeds maar de kop opstak. Wanneer ik mezelf weer eens emotioneel zag worden omwille van bepaalde angsten (zoals de angst om mijn partner te verliezen), begon ik te kijken naar waarom het is dat ik ondanks al de moeite die ik gedaan heb om dit mezelf uit deze emotionele ervaring te halen het mij toch niet lijkt te lukken. Waarom al de zelf-vergeving en het schrijven dat ik gedaan heb de voorbije weken niet echt iets veranderd hebben.

En wat opkwam in mezelf toen ik mezelf deze vraag stelde is de gedachte dat 'ik mezelf niet kan vergeven'. Ik voelde een ervaring van spijt over mezelf komen wanneer ik keek naar al die momenten waarin ik mezelf zo liet overspoelen door emoties. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf niet werkelijk kan vergeven omdat dat ik als het ware mezelf zodanig onteerd heb door mijn macht weg te geven aan emoties en door niet gewoon stabiel te blijven in mezelf en soms zelfs in een staat te verkeren waarin ik het gevoel heb dat ik absoluut geen controle heb over mezelf, mijn emoties en zelfs mijn daden wanneer ik mij zo overspoeld voel.

Wanneer ik dan echter zelf-vergeving begon toe te passen op hoe ik zelf-vergeving van mezelf heb afgescheiden door als het ware te hopen op vergeving maar tegelijkertijd te geloven dat ik mezelf niet kan vergeven en hoe ik mijn eigen zelf-vergeving hier al die tijd door heb gesaboteerd, kwam ik tot een interessant inzicht.

Ik zag plots hoe die hele ervaring waarin ik schijnbaar mezelf absoluut niet kan vergeven en ervan overtuigd ben dat ik als het ware geen verandering verdien of dat ik niet in staat ben om dit patroon te overstijgen in mezelf, omwille van mijn beoordelingen tegenover mezelf, in feite een leugen is die ik mezelf was aan het vertellen. Ik besefte dat de echte reden waarom ik zo hard ben voor mezelf en waarom ik mezelf die dingen vertel, dat ik mezelf zogezegd niet kan vergeven, is niet omdat dat werkelijk zo is maar eerder omdat ik eigenlijk gewoon angst heb van verandering.

Die zelf-beoordeling is een truc van de geest waarin ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik niet kan veranderen, dat ik vast zit in een bepaald patroon of dat ik om de een of andere reden niet in staat ben om iets te veranderen aan mezelf. Het echte probleem ligt niet in het eigenlijke punt dat ik zogezegd niet kan veranderen, maar in het feit dat ik gewoon angst heb van verandering en angst van het onbekende.

Ik ben nooit werkelijk te zwak geweest of niet in staat geweest om mezelf te vergeven en mijn relatie met angst te veranderen, ik had gewoon angst van de verandering die plaats zou vinden als ik dat deel van mezelf zou veranderen. Want, ik wist immers dat ik zou veranderen, maar het feit dat ik niet kon zien hoe precies deed mij schrik aan. En die angst van verandering die zich afspeelde op de achtergrond van mijn geest creerde en fabriceerde dan allerlei 'redenen' die ik mezelf kon vertellen over waarom het was dat ik iets niet kan veranderen.

Het moraal van dit verhaal is dus dat het belangrijk is om steeds je eigen geest met een korreltje zout te nemen, ook al lijken sommige ervaringen nog zo echt of oprecht. De geest is immers een machien dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat jij vast blijft zitten in bepaalde voorgeprogrammeerde patronen die jij aanvaard in en als jezelf en ervoor te zorgen dat jij als wezen nooit verandert.

Dag 791: De Hersenspinsels die onze Herinneringen zijn

Telkens wanneer ik terugdacht aan herinneringen met mijn vader, kreeg ik altijd de indruk en kwam ik steeds tot de conclusie dat hij nooit werkelijk om mij gaf. Hij had de neiging om nogal kritisch of beoordelend te zijn en de dingen te benaderen vanuit een eerder kritische/beoordelende en meer 'negatieve' hoek. Wanneer ik dan kijk naar de herinneringen die ik heb waarin ik ervoer dat hij mij bekritiseerde of beoordeelde, kwam ik steeds tot de conclusie dat 'hij mij gewoon niet graag had', dat hij mij niet wilde of niet echt om mij gaf.

Ik heb zelfs mijn eigen interne beleving en dan voornamelijk in relatie tot mannen in mijn leven opgebouwd rond dit geloof dat 'mijn vader mij niet wilde en niet om mij gaf', waardoor ik mij in een relatie met een man bijvoorbeeld zeer snel afgewezen voel en zeer snel de ervaring krijg dat hij niet echt om mij geeft, hetgeen dan zorgt voor allerlei emotionele uitbarstingen of nefaste gedragspatronen vandien.

Het was echter pas recentelijk, terwijl ik zelf-vergeving aan het toepassen was in verband met een gerelateerd punt, dat ik tot het inzicht kwam dat mijn conclusie, perceptie en ervaring van 'mijn vader geeft niet om mij' nooit waar geweest is en in wezen al die tijd een leugen is die ik mezelf heb verteld.

Ik verkeek me namelijk steeds op 'wie hij was' in zichzelf, in zijn geest. Ik nam zijn beoordelingen die soms naar boven kwamen en de eerder negatieve ingesteldheid waarmee hij naar dingen keek, persoonlijk en nam dit aan als een teken dat hij geen 'liefde' had voor mij. ik definieerde 'liefde' als een gevoel, een positieve manier van het kijken naar dingen. Aldus veronderstelde ik dat aangezien hij niet naar mij kijkt vanuit die positieve ingesteldheid dat wil zeggen dat hij mij niet liefheeft en dus niet om mij geeft.

Wat ik niet zag was hoe hij, ondanks zijn eigen geest, toch steeds zijn best deed om een goede vader te zijn, om alles juist en correct te doen, om zijn kinderen te geven wat ze nodig hebben en om er steeds voor hen te zijn. Het was ik die als het ware onrealistische verwachtingen en ideeen had in mijn geest in verband met wie of hoe hij als vader zou moeten zijn. En het was in die verwachtingen en ideeen dat ik geen rekening hield met de realiteit van wie hij was en hoe hij zo geworden is.

Hij had zelf namelijk een verleden waarin hij die bepaalde persoonlijkheid in zichzelf had opgebouwd van het eerder kritisch en negatief kijken naar dingen, dit was een resultaat van zijn relatie met zijn vader, zijn ouders en zijn omgeving doorheen zijn leven. En hier was ik als het ware aan het verwachten dat hij dat allemaal zomaar kan veranderen om te voldoen aan mijn verwachtingen en ideaalbeelden van wat of hoe een vader zou moeten zijn of wat 'geven om' wil zeggen in de relatie tussen vader en kind.

Ik besefte niet dat werkelijk geven om wil zeggen dat ondanks wie hij geworden is in zijn eigen leven, persoonlijkheid en herinneringen, ondanks zijn eigen geest, hij steeds toch moeite gedaan heeft om op fysiek vlak zijn kinderen de ondersteuning te bieden die ze nodig hebben en om een goede vader te zijn. Hij had het gereedschap en gewaarzijn misschien niet om zijn eigen geest aan te pakken en bepaalde emotionele of gedachtenpatronen te veranderen, maar hij deed wel altijd zijn best om in zijn eigen capaciteit te doen wat hij nodig achtte om te geven om en te zorgen voor zijn kinderen.

Wat ik met andere woorden heb beseft is dat echt 'geven om' niet te maken heeft met gevoelens of bepaalde instellingen, maar eerder wil zeggen dat je als individu je best doet om, in je eigen capaciteit, te doen wat nodig is om er te zijn voor anderen en om ondersteuning te bieden. En het was door dit in te zien dat ik besefte dat de gedachte die ik mijn hele leven heb meegedragen dat 'mijn vader niet om mij gaf' in feite een leugen geweest is en dat het eerder ikzelf was die nooit inzag wat 'geven om' eigenlijk echt wil zeggen.

Dag 790: De geest als afleider - Weet je wel waar je echt kwaad om bent?

In deze blog ga ik verder in op Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de GeesT waarin ik tot zover al had in gezien in verband met waarom en hoe het is dat ik overspoeld kan worden door emotionele reacties zoals wanhoop, frustratie en woede wanneer er bepaalde zaken mislopen wanneer ik te maken heb met bureacratie. Sinds toen heb ik echter ondervonden dat dit patroon zich niet enkel voordoet in verband met bureaucratie, maar in verschillende situaties waarin de algemene deler is dat iets probeer klaar te spelen maar er allerlei factoren in de weg komen te staan die het veel moeilijker maken voor mij om te bereiken wat ik aanvankelijk voor ogen had.

Dit patroon komt echter wel vaker naar boven wanneer ik te maken heb met bureaucratie en bedrijven omdat het vooral daar is dat ik dingen niet in de hand heb. Je krijgt namelijk te maken met een doolhof van regeltjes en processen die je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen, hetgeen wil zeggen dat je dingen nog moet uitcijferen en dat er vaak dingen zullen voorkomen die je niet had kunnen voorspellen. Het zal dus niet allemaal van een leien dakje verlopen, in tegenstelling tot wat je had gewild wanneer je eraan begon.

Vandaag kwam de ervaring van frustratie, hetgeen bijna overliep in wanhoop, wanneer ik een nieuwe sim kaart probeerde te activeren via de website van een telecommunicatiebedrijf, waarbij dan uiteindelijk bleek dat de dame in de winkel mij de foute richtlijnen gegeven had en dit dus wil zeggen dat ik vaak de ervaring had dat het allemaal niet wil meewerken en dat alles mij tegenzit.

Toen ik dan echter een kijkje nam naar de intensiteit van de emoties die opkwamen in mezelf bedacht ik me dat al die frustratie hoogstwaarschijnlijk niet enkel en alleen afkomstig was van of te maken had met wat ik in dat moment probeerde te doen. Energie is immers iets dat zich opbouwt en dat niet zomaar 'uit het niets' opkomt in jezelf. Als je dus te maken hebt met een enorme uitbarsting of ervaring van energie zoals de emotionele ervaring en reactie van kwaadheid, die zelfs tot het ziedende af naar boven komt, dan heb je te maken met onderdrukte energie die zich heeft opgebouwd in jezelf, waar je eigenlijk gefrustreerd bent over iets anders maar hetgeen je onderdrukt hebt in jezelf en waar je niet noodzakelijk eerlijk over bent met jezelf.

Daar is het dan een kwestie van diep in jezelf kijken naar wat het is dat je aan het onderdrukken bent en waarover je je werkelijk gefrustreerd voelt. Is er iets in je leven waarin je je gevangen of geconflicteerd voelt en dat nu een uitlaatklep heeft gevonden waarin jij je woede en wanhoop richt naar 'bureaucratie'  of wat het ook is dat je in de weg staat.

Wordt vervolgd.