Dag 802: "Ik heb niets te zeggen..."

In het lezen van de blog Day 513: Nothing to Say alsook de daarop volgende blogs realiseerde ik me dat hetzelfde patroon als waar de auteur over schrijft ook in mezelf bestaat. Namelijk het patroon van vaak het gevoel te hebben in conversaties dat ik 'niets te zeggen heb' en over het algemeen de neiging te hebben om stilzwijgend te zijn en eerder te observeren of te wachten op wat anderen te vertellen hebben dan me zelf uit te drukken.

En de dimensie die voor mij specifiek naar voren kwam in dit patroon is de gewoonte om, in een conversatie met iemand terwijl de ander aan het praten is, in mijn geest te gedachten te entertainen in verband met wat ik zal zeggen als antwoord op de persoon. Dit is meestal wat ik doe binnenin mezelf wanneer ik in een gesprek ben met een ander, is namelijk dat ik mij zorgen ga maken over wat ik zal zeggen, vanuit een angst dat het gesprek zal stilvallen, angst dat ik niets te zeggen zal hebben en angst dat het 'vreemd' zal aanvoelen als/wanneer ik niets te vertellen heb.

Wat ik echter beseft heb is dat ik zo in een vicieuze cyclus terecht geraak aangezien ik door mij zorgen te maken over wat ik zelf zal zeggen, vergeet te luisteren naar wat de persoon in feite aan het vertellen is hetgeen dan op zich weer die angst voedt van zelf niet te weten hoe ik zal antwoorden eenmaal hij/zij gestopt is met praten.

Wat ik in dit patroon ook zie is dat het een enorm oppervlakkige manier is om conversatie te hebben met mensen. Ik bekommer me immers enkel om die oppervlakkige 'sociale manieren' en gebruiken en denk enkel aan mezelf, aan wat de ander over mij zal denken, hoe ik mij zal uitdrukken en gedragen en wie/hoe ik ben in het gesprek. Zo leer ik de ander echter niet kennen, noch sta ik hen toe mij te leren kennen aangezien ik mezelf alsook het gesprek zelf en de ander persoon verschuil achter dat 'sociale gedrag' en die 'sociale codes' die ik belangrijker schijn te vinden dan de eigenlijke inhoud van het gesprek zelf.

Wat het beste zou zijn voor mezelf alsook de ander is om onvoorwaardelijk te luisteren, zonder dat er gedachten op de achtergrond van mijn geest bewegen en zonder dat ik door allerlei zorgen en angsten in mezelf gepreoccupeerd ben. Het gaat erom dat ik luister en aanwezig ben in en als een oprecht geven om de ander, zodat ik niet enkel luister maar vooral ook HOOR wie de persoon eigenlijk is vanbinnen. Willen we immers niet allemaal een luisterend oor. Niet enkel in de zin van iemand waar we onze problemen aan kunnen vertellen maar vooral iemand die werkelijk om ons geeft. Iemand die ons ziet voor wie we zijn. Dit is wat ik voor mezelf wil dus is het vanzelfsprekend dat het dan ook mijn verantwoordelijkheid is om te geven aan anderen wat ik wil voor mezelf.

Dag 801: "De een z'n dood..."

"..is de ander z'n brood." Zo gaat het gezegde. En dit gezegde is niet ver af van hoe onze geest doorgaans werkt, op manieren die we niet eens opmerken. Hier heb ik het over het patroon van je beter voelen over jezelf wanneer een ander ongelukkig is of ongeluk ervaart in hun leven, of je jaloers voelen wanneer een ander geluk ervaart of bepaalde dingen heeft die je zelf ook wil hebben.

Dit is een gedachtenpatroon dat als het ware een bouwsteen is van de geest zelf, maar het is tevens een van de meest onderdrukte, verborgen en ontkende patronen. Wie wil er immers toegeven zo te denken? We denken echter allemaal zo, het gebeurt enkel op de achtergrond van onze geest, in die verborgen krochten die nooit het dachtlicht zien, zelfs niet voor onze eigen ogen.

Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb is dat de neiging om dat soort gedachten en reacties te beoordelen of onderdrukken me niet assisteert om het te veranderen en om ervoor te zorgen dat ik zo niet denk in de eerste plaats. Het zorgt er enkel voor dat ik uiteindelijk in ontkenning ga bestaan van wat er werkelijk in mijn geest allemaal bestaat in verband met hoe ik eigenlijk werkelijk reageer op mijn omgeving in mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Hoe kan ik mezelf ooit echt leren kennen als ik in ontkenning besta van bepaalde gedachten en reactiepatronen in mijn eigen geest? Het proces van zelf-verandering gaat niet om het onderdrukken van dit soort patronen in de geest, het gaat net om het onderzoeken van hoe het bestaat en wie ik eigenlijk ben in relatie tot de patronen.

Dit soort patronen laat ons immers een deel van onszelf zien -- een deel dat we misschien niet willen zien of onder ogen komen - maar een deel van onszelf niettemin. En het proces van zelf-realisatie gaat om het leren kennen van vooral die delen die we over het algemeen proberen te verbergen in de achterkamers van onze geest.

Het gaat in de eerste plaats om het erkennen van dat soort gedachten en ervaringen die soms in onze geest naar boven komen, zoals jaloezie en venijnigheid wanneer we zien dat iemand gelukkiger is dan onszelf of een soort van tevredenheid wanneer een ander slechter af is dan onszelf. Dan pas kunnen we kijken naar hoe we het kunnen veranderen. We zijn immers pas in staat om oplossingen te vinden wanneer we de problemen ten eerste verstaan.

Dag 800: Wat je Zegt ben je Zelf: Hoe Oprecht ben je Werkelijk?

Onlangs heb ik tot het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben. En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.

Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn angsten zijn, enzovoort.

Ik droeg het ideaal en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde met mijn partner.

Wanneer dan soms bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven. Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.

Onlangs kwam deze reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om de realiteit van mezelf te verbergen.

En het was maar omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische representatie van wie ik in werkelijkheid ben.

In het onderzoeken van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan het delen was.

Ik was bijvoorbeeld 'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties. Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot mezelf.

Echte eerlijkheid wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties, mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.

In deze situatie besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.

Dag 799: Wat is het Verruimen van je Zelf?

We kennen waarschijnlijk allen wel de uitdrukking "Verruim je geest", hetgeen duidt op het 'outside the box' denken en bepaalde vastgeroeste denkpatronen overstijgen zodat je tot nieuwe en verhelderende inzichten en realizaties kan komen. Wat wil het echter zeggen om je Zelf te verruimen? En wat is het verschil tussen het verruimen van je geest en het verruimen van je zelf?

Het primaire verschil ligt erin dat je in het verruimen van je geest louter je perceptie op je realiteit verandert. Je gaat een ander zicht hebben op dingen, maar het gebeurt nog steeds in JOUW geest. Zelf-verruiming gaat om het overstijgen van de afscheidingen en limitaties die we onszelf middels onze geest hebben opgelegd. Afscheidingen en limitaties die voornamelijk bestaan in hoe we ons Zelf in en als onze geest hebben gedefinieerd als een bepaalde 'identiteit' in deze wereld.

Zelf-verruiming houdt niet in dat we onze perceptie op de realiteit veranderen, maar dat we het concept 'perceptie' op zich overstijgen en onszelf realiseren ALS de realiteit, vanuit het inzicht en begrip dat we enkel werkelijk kunnen leren en dus onszelf kunnen verruimen als en wanneer we werkelijk in de schoenen van een ander kunnen zijn. En we kunnen pas werkelijk onvoorwaardelijk in de schoenen van een ander staan wanneer we onze 'zelf-definities' loslaten. Wanneer we onze persoonlijke gedachten, opinies, oordelen en percepties loslaten, namelijk die dingen die ons 'ik-bewustzijn' opmaken.

Het lijkt een beetje paradoxaal dat het verruimen van je Zelf in zekere zin wil zeggen dat je je 'Zelf' opgeeft. Het is echter niet zozeer een 'opgeven' als eerder een beseffen en begrijpen dat het 'ik' in en als je bewustzijn zeer gelimiteerd is aangezien het een geheel is aan gedachten en ervaringen die zich beperken tot jouw persoonlijke interne en externe omgeving en beleving.

Wat ik voor mezelf tot zover heb ontdekt in het leven en verkennen van het woord zelf-verruiming, is dat ik pas werkelijk kan veranderen en verruimen als en wanneer ik bereid ben om mijn bewustzijn, als mijn persoonlijke Zelf-beleving, op te geven. Het is immers mijn bewustzijn - mijn gedachten, gevoelens en emoties - die mij zo vaak belemmeren in mijn zelf-ontwikkeling. Het zijn mijn gedachten en reacties die middels beoordelingen, vergelijking, competitie, etc voor een afscheiding zorgen tussen 'anderen' en 'mezelf' waardoor ik nooit echt uitbreid en verruim in mijn zelf-expressie en -ervaring. Het is in het één worden met de wezens en de realiteit om mij heen, dat ik me kan realizeren dat ik zoveel meer en zoveel uitgebreider ben dan het 'ik' in mijn geest.