Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.

Dag 776: Levende woorden als Remedie voor Angst

Gisteren voelde ik me de hele dag als in een vreemde staat. Ik voelde me niet erg aanwezig in het moment en had een soort van ervaring van 'onheil' diep in mezelf, alsof er iets vreselijk mis is. Ik voelde me niet geaard of gegrond in mijn lichaam en toen mijn partner mij aanraakte voelde ik bijvoorbeeld haast niets. Het was alsof ik ergens in mijn geest was afgedwaald en in een andere dimensie was.

Ik paste zelf-vergeving toe en kon via gesproken zelf vergeving uiteindelijk het patroon in mijn geest identificeren waarin ik was afgedwaald. Dit patroon zijnde een vrees voor het ergste. Dit patroon is iets wat in mijn onderbewuste geest doorheen mijn leven steeds op de achtergrond in mijn geest heeft gedraaid. Het is een patroon waarin ik in feite op een bepaald niveau in mezelf geloof dat als ik mij constant zeer veel zorgen maak over al wat er kan mislopen in mijn leven en al de ergste scenarios die zich kunnen afspelen, dat ik op die manier mezelf het beste in staat stel om te kunnen omgaan met die situaties.

Dit zijn angsten zoals een angst om kanker te krijgen, angst om geld of mijn job of mijn huis te verliezen, angst om te sterven, enzoverder. Dit zijn dus angsten die op onderbewust vlak in wezen continu aanwezig zijn in mijn geest en aangezien het op onderbewust vlak is, heb ik nooit echt door dat het er is omdat het zo min of meer een automatisch programma is dat zich afspeelt. Het voelt zelfs aan als een 'natuurlijk' en vanzelfsprekend deel van mezelf, omdat het er als het ware steeds geweest is. Het is steeds simpelweg geweest 'hoe ik nu eenmaal ben vanbinnen'.

En dit specifiek omdat het zich haast onopgemerkt heeft opgebouwd in mezelf. Het is namelijk niet verbonden met specifieke momenten in mijn verleden zoals bepaalde traumatische gebeurtenissen en/of momenten waarin ik reageerde op een situatie met angst. Het is een onderbewust patroon van specifieke gedachten en emoties van angst dat ik op onbewuste wijze heb overgenomen van mijn omgeving, zoals ouders en familie -- een bepaalde wijze van denken, een bepaalde interne persoonlijkheid van 'het ergste vrezen'.

Wat ik besefte in mijn zelf-vergeving voor dit patroon is dat er een geloof bestaat dat al die angst van het ergste en de toekomstprojecties in mijn geest waarin ik me als het ware al inbeeld dat het ergste gebeurt mij aan het voorbereiden is voor als ik ooit die situaties zou tegenkomen. Maar in wezen is die zogezegde voorbereidheid een illusie omdat wat er werkelijk gebeurt is dat ik  door de angst van het ergste en door constant in een onderliggende angst te verkeren, ik mij in feite haast de hele tijd onzeker en angstig voel, hetgeen mij emotioneel onstabiel maakt. Dit wil zeggen dat ik niet stabiel in mijn schoenen zal staan als en wanneer er eens iets 'ernstig' gebeurt of iets waar ik bereid voor moet zijn en ik zal door de angst en paniek waar ik in verkeer ook niet in staat zijn om de situatie op efficiente manier richting te geven.

Hier realiseerde ik mij dat dit het woord is dat ik in deze context moet onderzoeken en leven op een manier die het beste is voor mezelf. Het woord "bereidheid" zou met andere woorden in wezen moeten betekenen dat ik net niet in een constante staat van angst verkeer maar dat ik juist aanwezig ben in elk moment van ademhaling met mijn volle aandacht en gewaarzijn en dat ik mij dus niet laat afleiden door alternatieve dimensies van gedachten en emoties in mijn geest maar eerder in elk moment met beide voeten op de grond sta en op die manier in elk moment ook stabiel, zelf-zeker en standvastig ben.

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! - Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! 

Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Wat is het dan dus dat ervoor nodig zou zijn opdat wij één en gelijk kunnen staan met onze interne onzekerheden en onszelf niet toestaan in een reactie gaan van het onderdrukken van deze onzekerheden en in het ego van de geest te gaan en daarin een rigide standpunt in te nemen van schijnbare zelf-zekerheid teneinde zowel onszelf als andere mensen ervan te overtuigen dat de onzekerheid en minderwaardigheid die wij ervaren in onszelf tegenover onze omwereld niet bestaat in onszelf?

Ten eerste moeten we ons ervan gewaar worden dat we bestaan in een angst van deze ervaring van onzekerheid in onszelf en dat we daardoor in het ego willen vluchten waar de illusie bestaat van zelf-bescherming in en als en door middel van het alsof doen dat er wel zekerheid bestaat in onszelf. Maar, uiteraard door alsof te doen, negeren we de realiteit, waardoor we in feite consequenties aan het creëren zijn voor onszelf omdat we immers ons vertrouwen gaan plaatsen op een illusie van zekerheid in relatie tot wat we weten en begrijpen over de realiteit waarin we ons bevinden, die in functie bestaat van het genereren van een Gevoel in onszelf -- in de plaats van dat we de eigenlijke realiteit zien zoals die werkelijk bestaat.

De gevolgen daarvan zijn dan bijvoorbeeld dat we zowel in ons individuele leven als in en als het collectieve bestaan als mensheid beslissingen gaan nemen die niet gebaseerd zijn op gezond verstand en die op langere termijn niet het beste zijn -- omdat we eerder ons vertrouwen plaatsen op geloofsystemen en meningen over hoe de realiteit in elkaar zit, dan dat we onze ogen gebruiken om te zien wat hier gaande is. Ik bedoel, als we werkelijk zouden zien wat er aan de hand is in onze wereld, zouden we dan niet al lang oplossingen gevonden hebben voor de problemen die hier duidelijk aanwezig zijn? In de plaats daarvan leven we in een persoonlijke bubbel, volledig afgeschermd van onze omwereld en de levens van andere wezens, mens, plant en dier --- omdat we hebben leren vertrouwen op ons ego als een reactie op de ervaring van onzekerheid in onszelf, dan eerlijk te zijn met onszelf en te vertrouwen op wat onze ogen eigenlijk werkelijk zien en wat hier werkelijk aanwezig is in onze wereld en realiteit.

En, zelfs al zouden we ons op dit punt belanden van het zien en beseffen dat er misschien een korrel van waarheid zit in deze bemerkingen - dat dit is wat we daadwerkelijk doen in en als onze geest als we eerlijk zouden zijn met mezelf en als we de moed zouden hebben en de moeite zouden doen om onszelf te onderzoeken in en als wie we zijn en hoe we hebben bestaan binnenin onszelf in relatie tot onze omwereld - dan nog zouden de meesten onder ons ervoor kiezen om niet de weg te nemen van zelf-eerlijkheid en zelf-integriteit maar om terug te glijden in de gemakzucht van de geest en de ervaring van comfort die we ervaren in het niet bevragen van onszelf en in het aanvaarden van de patronen uit het verleden ook al kunnen we duidelijk zien dat die patronen aan verandering toe zijn omdat ze niet overeen komen met de idee die we van onszelf hebben in onze geest als zijnde een 'goed persoon'.

In de volgende blog zal ik zelf-vergeving delen - als een gereedschap waarmee we onszelf assisteren en ondersteunen om uit deze ego-gewoonten te breken en onszelf de kans te geven om te kunnen veranderen - en in de eerste plaats verandering te kunnen overwegen --- zodat we kunnen bestaan als een zelf-eerlijk en integer wezen dat niet enkel beweert te geven om het leven maar dat ook daadwerkelijk genoeg geeft om het leven om op te staan en zichzelf in te zetten voor ware verandering van dit bestaan op aarde ten dienste van het verbeteren van het leven voor ieder wezen.

Wordt Vervolgd in Dag 537