Dag 808: De Oplossing voor Faalangst

Dit is een verderzetting op Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken waarin ik deelde hoe het patroon van angst om te falen, een patroon dat ik doorheen mijn leven heb geleeft, de kop opstak nu ik aan de aanvang van een groot project stond en welke de invloed was die dit patroon had op niet enkel mijn denken en ervaring van mezelf maar ook mijn fysieke lichaam en gezondheid.

In deze blog deel ik tot welke inzichten en realizaties ik ben gekomen middels het toepassen van het gereedschap van schrijven en zelf-vergeving, hetgeen mij heeft ondersteund om in een quantum moment het patroon van de angst om te falen te veranderen in mezelf en wel zo dat het me nu niet meer beinvloedt.

Wat ik me realiseerde is dat wat er gebeurt en wat ik doe in mijn eigen geest wanneer ik me in de angst om te falen bevindt, is dat ik als het ware een beeld heb van wat ik wil bereiken en hoe het project dat ik aan het opstarten ben er uiteindelijk moet uitzien en dat ik dan dat beeld aan mezelf probeer op te dringen vanuit een ervaring van dringendheid. Ik overlaad mezelf met gedachten over al de taken die ik nog moet volbrengen en al de dingen die ik nog moet doen om dat beeld te kunnen manifesteren en verwacht van mezelf dat ik die taken 'hier en nu' volbreng, zo snel mogelijk.

Uiteraard is het simpelweg onmogelijk voor mij om dit te doen en het is zelfs zo dat mij uiteindelijk geimmobiliseerd voel. Ik voel me zo overspoeld door de druk om het allemaal zo snel mogelijk gedaan te krijgen en door de chaos van veelvoud aan taken, dat ik niet eens weet of zie waar aan te beginnen. Deze hele ervaring van chaos, overspoeldheid en druk leidt dan er dan uiteindelijk toe dat ik het hele project gewoon wil opgeven omdat ik er een onaangename ervaring van aan het maken ben.

Wat ik besefte is dat ik realistisch gezien, hoeveel druk ik ook op mezelf leg en hoeveel ik me ook probeer op te jagen om sneller te zijn en meer te doen, eigenlijk maar zoveel kan doen als fysiek mogelijk is van moment tot moment. In mijn geest bestaat namelijk geen tijd of ruimte en lijkt het dus allemaal redelijk om van mezelf te verwachten dat ik alles 'hier en nu' klaarspeel, maar wanneer het aankomt op de fysieke werkelijkheid heb je te maken met factoren zoals tijd en ruimte waardoor je maar zoveel kan doen in een moment van ademhaling.

Ik kwam tot het begrip dat de ervaring van angst om te falen eigenlijk niet echt of relevant is omdat het simpelweg geen rekening houdt met de fysieke realiteit en met wat realistisch gezien mogelijk is. Welk project ik ook probeer uit te voeren en te manifesteren, ik zal immers altijd maar kunnen bewegen volgens het ritme van de fysieke werkelijkheid, ongeacht hoeveel ik mezelf probeer op te jagen in mijn geest. Uiteindelijk moet ik mezelf erbij neerleggen dat ik mezelf de nodige tijd en ruimte zal moeten geven om het project stap voor stap uit te voeren.

Dit begrip assisteerde mij om de ervaring van angst om te falen te laten vallen in mezelf en mezelf eerder naar een rust en stabiliteit te brengen, gepaard gaande met de wetenschap dat ik zowieso doe wat fysiek en realistisch gezien mogelijk is om mijn visie ter manifestatie te brengen en dat is al wat ik kan doen.

Nadat ik dit proces had bewandeld en de ervaring van angst in mezelf had kunnen veranderen, herstelde mijn lichaam ook meteen. De dag erop voelde ik me al niet meer zwak of ziek als hoe ik me voordien had gevoeld, hetgeen maar weer bevestiging was van de invloed die emoties kunnen hebben op je gezondheid en de macht en het vermogen dat je zelf hebt om jezelf te genezen door jezelf vanbinnen te veranderen.

Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken

Een van mijn grootste valkuilen, in de zin van patronen die ik doorheen mijn leven op al dan niet bewuste wijze geleeft heb, is steeds een angst om te falen geweest. Dit is steeds een grote 'valkuil' geweest voor mij omdat het een programma is in mijn geest dat opgebouwd is uit specifieke gedachten en ervaringen die geactiveerd worden in situaties waarin ik iets nieuws ga uitproberen of wanneer ik een bepaald plan in gedachten heb dat ik wil uitvoeren en waar ik tijd en moeite wil gaan insteken om het uit te voeren.

Deze gedachten en ervaringen komen dan, wanneer ik begin aan de uitvoering van dit plan, langzaam maar zeker naar boven en voor ik het weet begin ik zin te krijgen om te stoppen waar ik aan begonnen was en dus toch maar niet dit nieuwe project aan te vangen. Het is altijd zo geweest dat ik ook steeds daadwerkelijk stopte en als het ware mezelf opgaf door mijn plannen, dromen, wensen, verlangens en visies op te geven als datgene wat ik wilde verwezenlijken. Dit patroon noem ik de 'angst om te falen' omdat de ervaring ervan grotendeels bestaat uit een angst om uiteindelijk mijn plan toch niet te kunnen verwezenlijken en dan door al de emoties te moeten gaan die gepaard gaan met 'falen' en 'mislukken'.

Sinds een tijd ben ik ook bezig geweest met het voorbereiden van een onderneming waarin ik als zelfstandige zou kunnen beginnen - iets dat ik als het ware van de grond heb opgebouwd op basis van een visie dat ik voor ogen had en wilde manifesteren. Mezelf en dit patroon van 'angst om te falen' in mezelf kennende, trad ik zeer voorzichtig en langzaam en bouwde ik zeer langzaam maar zeker aan het manifesteren van mijn visie. Hoe meer ik zo verderging en consistent bleef in dit opbouwen, des te meer ik me ook zelf-verzekerd begon te voelen in wat ik aan het doen was en in mijn vaardigheden om deze visie te verwezenlijken.

Het was pas recentelijk, wanneer ik een meer definitieve beslissing moest gaan maken om van al wat ik tot nu toe heb opgebouwd mijn 'onderneming' en 'beroep' te maken, dat de angst om te falen weer in volle glorie naar voren trad. Aanvankelijk leek het kleine gedachten en reacties te zijn die zich op de achtergrond in mijn geest afspeelden. Subtiele ervaringen van onzekerheid over de toekomst en korstondige reacties van angst  op de gedachte of ik wel de vaardigheden bezit om hiervan mijn beroep te maken en een onderneming in stand te houden.

Na een aantal dagen voelde ik me ziek worden. Ik voelde me moe, mijn lichaam voelde zwak aan en ik ervoer die pijn achterin mijn keel dat steeds voor mij het voorteken is van ziekte. Het was dan dat ik besefte welke de mate is waarin deze angst om te falen eigenlijk invloed aan het hebben was op mezelf en bijgevolg mijn lichaam. Ik zag hoe ik me op verschillende vlakken in mezelf gelimiteerd en beperkt voelde en hoe ik me aan het laten onderdrukken was door deze angst, op vlak van mijn zelf-ervaring en -uitdrukking maar duidelijk ook op fysiek vlak.

 Ik besefte dat ik erover moest gaan schrijven teneinde mezelf te ondersteunen om tot een oplossing te komen en eens en voor altijd richting te geven aan dit patroon. Ik weet immers maar al te goed dat als ik de angst om te falen zomaar op de achtergrond in mijn geest laat verderdoen, dat ik dan langzaam maar zeker meer en meer twijfel en onzekerheid over mezelf en mijn beslissing zal gaan opbouwen en mezelf er zo uiteindelijk van zal overtuigen dat het beter is om op te geven, en dus te luisteren naar wat de angst me aan het influisteren is.

In de Dag 808 deel ik wat ik middels mijn schrijven heb gerealiseerd met betrekking tot welke oplossing ik kan toepassen om de angst om te falen te overstijgen en hoe ik mezelf heb kunnen versterken in mezelf en mijn lichaam en zodoende de op de loer liggende ziekte heb kunnen ontwijken.

Dag 785: Welke woorden kan je leven om het best te kunnen omgaan met bureaucratie?

Vandaag nam ik een kijkje naar welk woord ik zou kunnen leven in verband met het wereldsysteem? Omdat, ik merk dat elke keer wanneer ik te maken heb met het systeem, zoals het aanvragen van een of ander document of visa, en ik moet allerhande documenten vinden en ik ervaar het als nogal moeizaam en ingewikkeld en specifiek wanneer bepaalde zaken niet gaan zoals ik wil, 'van een leien dakje', dan wordt ik gefrustreerd.

En over het algemeen elke keer wanneer ik daarmee te maken heb, met zo'n 'systeem-zaken', dan ervaar ik een soort van zinkend gevoel binnenin mezelf, depressie bijna. Omdat er op de achtergrond van mijn geest in feite een heuse klomp angst zit in verband met 'het systeem'. En dit voornamelijk in verband met wat ik zie als de 'medogenloosheid' van het systeem, van bureaucratie. Mijn documenten zullen immers bekeken worden door bepaalde beampten en als er om de een of andere reden volgens hen iets schort aan mijn aanvraag, zullen ze mij gewoon afwijzen en mijn aanvraag afkeuren. Ik bedoel, het zijn maar documenten en papieren en als er ergens iets opstaat dat hen niet aanstaat en dat door 'het systeem' wordt aanzien als niet goed genoeg, dan wordt je gewoon afgekeurd.

Er is geen compassie of empathie, in de zin van dat ik een mens ben, een individu en ik zou graag bijvoorbeeld samenwonen met mijn partner hier in Canada, en ik zie geen enkele reden waarom ik dat niet zou mogen. Maar, volgens het 'systeem' ben je niet zomaar een individu, je bent een nummer, een document en een dossier, en je moet als nummer voldoen aan bepaalde regels en voorwaarden om bepaalde dingen te verkrijgen. En van een systeem-perspectief lijkt dit vanzelfsprekend en 'normaal' omdat er nu eenmaal regels zijn, er is nu eenmaal een bepaalde gang van zaken op economisch vlak waarin bijvoorbeeld landen in feite bedrijven zijn die bepaalde handelsakkoorden hebben met andere landen. En als individu ben je ook als het ware een bedrijf, of een werkkracht, en of je al dan niet in een land binnen mag, wordt bepaald door je 'handelswaarde', door hoe je in de markt ligt. Je moet voldoen aan bepaalde voorwaarden.

Terwijl als je mensen zou beoordelen op basis van wie ze zijn als individu, als persoon, dan is iedereen even waardevol en dan zou iedereen aanvaard worden. Dus ik heb de laatste tijd, met hier naar Canada te verhuizen, nogal vaak te maken gehad met dat hele 'systeem' waarin ik besef dat ik 'maar een nummer' ben, en dat degenen die mijn dossier zullen behandelen mij niet zullen behandelen als het individueel wezen dat ik ben, maar als de data die in de documenten staat en op basis van hoe zij volgens voorbepaalde regels die data verwerken. En in verband met dit systeem bestaan er dus allerlei ervaringen in mezelf van angst en minderwaardigheid en onbeduidendheid. En in zekere zin zijn deze ervaringen ogenschijnlijk gebaseerd op de realiteit, op de eigenlijke stand van zaken. Omdat, in de realiteit ben ik nu eenmaal 'onbeduidend', ik ben nu eenmaal een nummer in de hele machine en ik zal ook zo behandeld worden door dit systeem waarin ik besta.

Dus, welke woorden kan ik leven in die momenten waarin ik te maken heb met de bureaucratie van het systeem, zodat ik mezelf niet verlies in die ervaringen van angst, minderwaardigheid, onbeduidendheid en frustratie, maar zodat ik het hele proces kan bewandelen in en als geduldigheid, kalmte en berustendheid? Berustend lijkt hier het sleutelwoord, hetgene dat het meest naar voren springt in termen van wat de oplossing zou kunnen zijn voor de emotionele ervaringen.

Berustend in de zin van 'vrede hebben met' de situatie door steun te vinden in een bepaald punt. Dus, om berustend te kunnen zijn, en dus vrede te kunnen maken met de situatie waar je je in bevindt, moet je steun vinden in iets dat onvoorwaardelijk is. Onvoorwaardelijk vanuit het oogpunt dat je enkel kan berusten in iets, wanneer je weet dat het niet zal veranderen, dat je het niet zal verliezen - enkel dan is de steun echt en stabiel. Je kan bijvoorbeeld steun vinden en berusten in de wetenschap dat wat er ook gebeurt op vlak van het systeem en wat er ook mag voorvallen of veranderen, jij bent nog steeds hier als individu. Dat is iets dat niet zal veranderen, jij blijft hier als wie je bent wat zich ook voltrekt in je fysieke realiteit.

Dit is hoe ik op dit moment zie dat ik het woord "berustend", en daarbij ook het woord "gelaten" kan leven - twee woorden die ik erken en zie als de oplossing voor de ervaringen van angst, onbeduidendheid, minderwaardigheid, onstabiliteit, onmacht en frustratie die ik doorgaans ervaar in relatie tot het systeem. Zolang ik immers mijn 'steun' zoek in het systeem, in het wel dan niet en de onvoorspelbaarheid van hoe het systeem zal beslissen over mijn lot, zal ik mij steeds onstabiel, ontmachtigd, hulpeloos, angstig en gefrustreerd voelen. Ik kan niet berusten in het systeem omdat het in zekere zin onvoorspelbaar is, ondanks dat het zogezegd werkt en functioneert volgens voorbepaalde regels. Ik kan uiteraard mijn best doen om die regels zo goed mogelijk te verstaan, maar dan nog is er geen absolute zekerheid in de uitkomst. Absolute zekerheid bestaat enkel in het feit en het begrip dat ik hier ben, ik besta. Ik ben wie ik ben wat er ook gebeurt.

Dag 776: Levende woorden als Remedie voor Angst

Gisteren voelde ik me de hele dag als in een vreemde staat. Ik voelde me niet erg aanwezig in het moment en had een soort van ervaring van 'onheil' diep in mezelf, alsof er iets vreselijk mis is. Ik voelde me niet geaard of gegrond in mijn lichaam en toen mijn partner mij aanraakte voelde ik bijvoorbeeld haast niets. Het was alsof ik ergens in mijn geest was afgedwaald en in een andere dimensie was.

Ik paste zelf-vergeving toe en kon via gesproken zelf vergeving uiteindelijk het patroon in mijn geest identificeren waarin ik was afgedwaald. Dit patroon zijnde een vrees voor het ergste. Dit patroon is iets wat in mijn onderbewuste geest doorheen mijn leven steeds op de achtergrond in mijn geest heeft gedraaid. Het is een patroon waarin ik in feite op een bepaald niveau in mezelf geloof dat als ik mij constant zeer veel zorgen maak over al wat er kan mislopen in mijn leven en al de ergste scenarios die zich kunnen afspelen, dat ik op die manier mezelf het beste in staat stel om te kunnen omgaan met die situaties.

Dit zijn angsten zoals een angst om kanker te krijgen, angst om geld of mijn job of mijn huis te verliezen, angst om te sterven, enzoverder. Dit zijn dus angsten die op onderbewust vlak in wezen continu aanwezig zijn in mijn geest en aangezien het op onderbewust vlak is, heb ik nooit echt door dat het er is omdat het zo min of meer een automatisch programma is dat zich afspeelt. Het voelt zelfs aan als een 'natuurlijk' en vanzelfsprekend deel van mezelf, omdat het er als het ware steeds geweest is. Het is steeds simpelweg geweest 'hoe ik nu eenmaal ben vanbinnen'.

En dit specifiek omdat het zich haast onopgemerkt heeft opgebouwd in mezelf. Het is namelijk niet verbonden met specifieke momenten in mijn verleden zoals bepaalde traumatische gebeurtenissen en/of momenten waarin ik reageerde op een situatie met angst. Het is een onderbewust patroon van specifieke gedachten en emoties van angst dat ik op onbewuste wijze heb overgenomen van mijn omgeving, zoals ouders en familie -- een bepaalde wijze van denken, een bepaalde interne persoonlijkheid van 'het ergste vrezen'.

Wat ik besefte in mijn zelf-vergeving voor dit patroon is dat er een geloof bestaat dat al die angst van het ergste en de toekomstprojecties in mijn geest waarin ik me als het ware al inbeeld dat het ergste gebeurt mij aan het voorbereiden is voor als ik ooit die situaties zou tegenkomen. Maar in wezen is die zogezegde voorbereidheid een illusie omdat wat er werkelijk gebeurt is dat ik  door de angst van het ergste en door constant in een onderliggende angst te verkeren, ik mij in feite haast de hele tijd onzeker en angstig voel, hetgeen mij emotioneel onstabiel maakt. Dit wil zeggen dat ik niet stabiel in mijn schoenen zal staan als en wanneer er eens iets 'ernstig' gebeurt of iets waar ik bereid voor moet zijn en ik zal door de angst en paniek waar ik in verkeer ook niet in staat zijn om de situatie op efficiente manier richting te geven.

Hier realiseerde ik mij dat dit het woord is dat ik in deze context moet onderzoeken en leven op een manier die het beste is voor mezelf. Het woord "bereidheid" zou met andere woorden in wezen moeten betekenen dat ik net niet in een constante staat van angst verkeer maar dat ik juist aanwezig ben in elk moment van ademhaling met mijn volle aandacht en gewaarzijn en dat ik mij dus niet laat afleiden door alternatieve dimensies van gedachten en emoties in mijn geest maar eerder in elk moment met beide voeten op de grond sta en op die manier in elk moment ook stabiel, zelf-zeker en standvastig ben.

Dag 757: Terreur in België en het Verraderlijke Gebruik van het Woord "Terrorisme"

Gisterenochtend gingen explosies af in Brussel vluchthaven en metro met verscheidene doden en gewonden. Dit leidde tot de volgende krantenkoppen (onder meer):

• Tientallen doden en gewonden bij terreuraanslagen in Brussel(NOS)
• Belgium: Europe's front line in the war on terror (CNN)
• The Belgium terror attacks: Complete coverage(CNBC)
• Brussels bombings: 34 killed and hundreds wounded in two attacks as terrorists 'remain at large' - live (Telegraph)

Een eigenaardig fenomeen, en één waar we blijkbaar ondertussen aan gewoon geworden zijn, is het haast vanzelfsprekende gebruik van de woorden 'terreur' en 'terrorisme' wanneer het aankomt op aanslagen zoals vandaag. En je kan misschien denken van 'ja, maar het is toch gewoon terreur/terrorisme wanneer schijnbaar onschuldige mensen schijnbaar zonder enige aanleiding aangevallen worden op deze manier', toch is het interessant om even stil te staan bij het hoe en waarom van het woord 'terrorisme' en vooral van onze bereidheid om deze term te aanvaarden als een correcte omschrijving van de realiteit wanneer de media dit woord gebruikt. En hier is het ook van belang om te bemerken dat deze term wel degelijk begonnen en opgekomen is in de media.

Het woord 'terrorisme' op zich is, als je erbij stilstaat, eigenlijk maar vaag en geeft absoluut geen duidelijke omschrijving (en eigenlijk zelfs geen enkele omschrijving) van wat er precies gebeurt en gaande is in de situatie waarnaar verwezen wordt met dit woord. In het woordenboek wordt het woord als volgt omschreven:

het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur

"terrorisme" werd in de media, en vooral na de vliegtuigcrash op 9/11, zo snel en gemakkelijk gebruikt voor dat soort daden dat we het normaal zijn gaan vinden zonder dat we ons ooit hebben afgevraagd waarom die 'terreur' in de eerste plaats eigenlijk bestaat. Waarom is het dat een bepaalde groep mensen plots de beslissing neemt om zulk'n daden te verrichten? En wat is het verband tussen hen en onszelf?

Het probleem met woorden zoals 'terreur' en 'terrorisme' is dat ze een bepaalde toon plaatsen en een bepaalde atmosfeer creëren - een toon en atmosfeer van angst. Dat is immers waar het woord 'terror' naar verwijst, een intense staat van angst. En het is door deze angst die automatisch verbonden wordt met woorden zoals terrorisme, dat onze blik op datgene wat we omschrijven als 'terroristisch' of 'daden van terreur' vertroebeld wordt door de ervaring van angst. En wat angst ons steeds vertelt in onze geest is dat wat het ook is waar we angst van hebben, 'slecht' en 'monsterlijk' is.

Onze angst is wat monsters onder het bed en de boeman creëert. Angst creëert namelijk een bepaald vervormd beeld van de realiteit hetgeen compleet gekleurd wordt door onze eigen interne emotionele ervaring. Angst is geen goede raadgever is het gezegde, maar ondanks dat het toch een populair gezegde is hebben we er blijkbaar nooit iets uit geleerd.

Het is belangrijk dat we stil staan bij de woorden die we vanzelfsprekend lijken aan te nemen om dingen te beschrijven die in onze wereld gebeuren, omdat die woorden wel eens een limiterend effect kunnen hebben op hoe we die wereld zien, interpreteren en ervaren. Als wij er bijvoorbeeld voor kiezen om het woord 'terrorisme' te plakken op wat er gisteren in Brussel gebeurd is, kiezen we er tegelijkertijd voor om niet verder te kijken en om onze blik niet te verruimen middels onderzoek en het toepassen van gezond verstand teneinde te kunnen verstaan en begrijpen wat er precies gebeurd is en waarom.

Geen enkel mens is 'slecht', en het aannemen van de idee en het concept van schijnbare 'boemannen' en 'slechterikken' zoals bijvoorbeeld de zogenaamde 'terroristen', is in wezen een daad van opzettelijk je kop in het zand steken. En dit doordat je liever gelooft in de eendimensionele en oppervlakkige perceptie van de realiteit als verdeeld in 'goed' en 'slecht', dan te onderzoeken hoe dingen werkelijk in elkaar steken (door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te verplaatsen van een ander) en in te zien dat dingen altijd multidimensioneel zijn en nooit zo simpel als 'goed' of 'slecht' of 'juist' of 'fout'.

Zolang we met andere woorden bepaalde daden bestempelen als 'terrorisme' of mensen als 'terroristen', zullen we nooit de multidimensionele verbanden zien die bestaan tussen onszelf en wat er gebeurt in onze wereld en zullen we tegelijkertijd ook nooit zien welke oplossingen er bestaan om onze wereld een betere plek te maken waarin 'terrorisme' niet meer bestaat.

Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress?

Als vervolg op Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in het moment waarin ik merkte en ervoer dat de stress die ik in de achtergrond in mijn geest had toegestaan te bestaan in relatie tot het nieuwe project dat ik bezig was uit te voeren 'te veel' werd voor mij en ik mij in een slachtofferrol aan het plaatsen was in relatie tot mijn eigen ervaringen van stress. En in de volgende blog deel ik dan de zelf-correctie waarin ik het script creëer om dit patroon op een praktische manier te veranderen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te zien, ervaren en definieren als slachtoffer van de stress die ik voel en ervaar binnenin mezelf en mij zodanig overspoeld te voelen door die ervaring dat ik zelfs wil opgeven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de stress die ik in mezelf in de eerste plaats heb laten opbouwen door mezelf in de slachtofferrol te plaatsen in relatie tot de overspoelende opgebouwde ervaring van stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd stress te laten opbouwen in mezelf tot op het punt dat het 'overspoelend' wordt in de plaats van mezelf te stabiliseren vanaf het moment dat ik die ervaring van gehaastheid en opgejaagdheid zie opkomen in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf op te jagen in het project waar ik mee bezig ben door de hele tijd terwijl ik bezig ben enkel te denken aan het eindproduct dat ik in handen wil hebben, hetgeen ik in mijn geest verbonden heb met 'success' en dus 'geld' en 'overleving' - en daardoor dan stress te creëren in mezelf en emotionele reacties die opkomen elke keer ik een fout maak of elke keer er iets gebeurt dat het proces anders doet verlopen dan ik aanvankelijk in gedachten had

Ik vergeef mezelf  dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als angst van de toekomst en de dingen die ik doe te doen vanuit het startpunt van die toekomstangst - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben is mezelf aan het saboteren in het bewegen en uitdrukken van mezelf in en als deze fysieke werkelijkheid omdat ik enkel stress, spanning, angst en emotionele reacties aan het produceren en opwekken ben in mezelf in reactie op mezelf en mijn eigen uitdrukking in momenten, waarin ik de dingen die ik doe enkel moeilijker aan het maken ben voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd ervoor te zorgen dat ik in elk moment van ademhaling vrij ben van reacties en emotionele of gevoelens ervaringen binnenin mezelf  wanneer en terwijl ik dingen doe en mezelf uitdruk in en als de fysieke realiteit, om er zo voor te zorgen dat ik mezelf niet uiteindelijk saboteer door  middel van het opbouwen en accumuleren van energie en stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie en uitdrukking en bestaan van wie ik ben als het leven in en als mezelf te compromitteren, saboteren en onderdrukken door mezelf te laten sturen, leiden en dirigeren door een emotionele ervaring van gehaastheid, gejaagdheid, angst en stress - in de plaats van in elk moment van ademhaling in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben als het leven zelf is HIER, en het is mijn verantwoordelijkheid als het leven in en als mezelf om te bestaan en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en dus mijn sturing en macht en creatieve vermogen niet weg te geven aan de geest als overlevingsangst en emotionele reacties in en als het besef dat dat soort overlevingsmentaliteit niet gebaseerd is op een bestaan en een realiteit die het beste is voor het leven in en als elk wezen

Dag 660: Spreken voor een Publiek en Het Verbreken van de Angst-Cyclus

Ter verderzetting op de voorgaande blog, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen ter afsluiting van de zelf-vergevings stellingen die ik in het moment van reactie op het geven van een bespreking gebruikte om mezelf en met name de angst, onzekerheid en gespannenheid die ik ervoer in mezelf te stabiliseren.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mezelf in de fysieke uitdrukking van diep zuchten zie gaan in relatie tot het maken van fouten en het moeten herdoen van mijn bespreking, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat die uitdrukking van zuchten een fysieke expressie van irritatie en frustratie is die op zich aanduid dat ik in mezelf mijn macht aan het weggeven ben aan emotionele reacties in relatie tot wat ik aan het doen ben

Dus in de plaats van het zuchten te aanvaarden als een uitdrukking van wie ik ben, stel ik mezelf tot doel om even stil te staan om te onderzoeken waar en hoe het is dat ik in mezelf op aan het reageren ben zodat ik die 'kern-reacties' kan aanpakken en stabiliseren teneinde mezelf ook te kunnen bevrijden van irritatie en frustratie omdat ik zie en besef dat de reactie van frustratie niet is wie ik werkelijk ben aangezien het in wezen een illlusie van superioriteit en controle is die afkomstig is van een ervaring van machteloosheid binnenin mezelf in relatie tot datgene waarin ik mij inferieur, angstig, gespannen of onzeker voel

Ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van de cyclus en het patroon van angst, gespannenheid en onzekerheid in relatie tot het geven en het doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek verder te zetten door te participeren in de illusie van macht en controle die zich uitdrukt in en als de fysieke expressie van zuchten als verborgen irritatie en frustratie - om in de plaats daarvan dat patroon te doorbreken en te veranderen door mijn ademhaling te gebruiken om los te laten van spanning en stress dat ik heb gecreëerd in mijn lichaam en mezelf te aarden en te stabiliseren in en als het lichaam en daarin mezelf in en als mijn lichaam in het moment te vertrouwen in mijn uitdrukking om te doen wat het is dat ik wil en van plan ben te doen

Omdat, ik zie, besef en realiseer mij dat als en wanneer ik mijn geest als gedachten en emotionele ervaringen laat instaan om mij leiding en richting te geven in relatie tot hoe ik mezelf moet uitdrukken in momenten - dat ik dan mijn macht weggeef  aan de patronen uit het verleden om zich te herhalen, waarin ik de zelf-definitie en de overtuiging heb opgebouwd, op basis van mijn herinneringen, dat ik niet in staat ben om een publiek aan te spreken en op een kundige manier en bespreking te doen omdat ik in al mijn herinneringen mij steeds angstig en onkundig voelde

Dag 657: Het Toespreken van een Publiek: Een Vreselijke Straf of Kans tot Zelf-Ontplooiing?

Om verder te gaan op de voorgaande blogs waarin ik mijn proces deelde en omschreef in relatie tot het stabiliseren van mezelf in momenten waarin ik een 'spreekbeurt' geef in de zin van dat ik voor een camera sta om over een onderwerp te praten hetgeen dan uiteindelijk bekeken zal worden door een publiek. En voornamelijk heb ik het over het stabiliseren van de 'voorgeprogrammeerde' automatische ervaringen van gespannenheid, angst en onzekerheid die steeds opkwamen.

En dit proces deel ik omdat ik heb gemerkt hoe het toepassen van zelf-vergeving mij geassisteerd heeft in het 'tot rust komen' tijdens mijn bespreking en het ontspannen van mezelf in de plaats van het opspannen en onder stress plaatsen van mezelf. Langs de ene kant heeft die ontspanning die ik nu ervaar te maken met mijn toepassing van zelf-vergeving en ademhaling in relatie tot mijn ervaringen maar langs de andere kant heeft het ook veel te maken met het feit dat ik mezelf steeds een duwtje in de rug gegeven heb ondanks de ervaring voor mezelf in het begin misschien wat beangstigend en oncomfortabel was.

Ik heb steeds doorgezet in iets waarvan ik aanvankelijk dacht dat het niets voor mij was omdat mijn ervaring met spreekbeurten in het verleden steeds was dat ik de indruk kreeg dat ik niet gemaakt ben om voor een publiek te spreken en dat ik nu eenmaal een 'verlegen' meisje ben dat absoluut niet in staat is om op een zelfzekere manier zichzelf uit te drukken of iets kan mededelen wanneer er andere mensen bij betrokken zijn.

En nu heeft dat doorzetten haar vruchten afgeworpen in de zin van dat ik door consistent te zijn en door te zetten mezelf heb ondersteund om mijn 'vaardigheid' om een bespreking over iets te geven heb bijgeschaaft en gevormd. Wat de ervaring van gespannenheid, angst en onzelfzekerheid gepaard met herinneringen van mijn schooltijd doen uitschijnen is dat ik 'nu eenmaal niet goed ben' in datgene waar ik mij onzeker voel, en dat dat 'nu eenmaal is wie ik ben'.

Maar wat die ervaring niet laat zien is dat als je doorduwt en als je toch die stap zet om iets te beoefenen zonder op te geven, dat je dan jezelf zal uitbreiden door nieuwe manieren te leren kennen om iets te doen. Als je iets blijft proberen zal je immers uiteindelijk nieuwe ervaringen opdoen en door nieuwe ervaringen op te doen krijg je ook nieuwe inzichten die je dan kunnen ondersteunen om een bepaalde vaardigheid te ontwikkelen.

Het is maar jammer dat ik dit nooit eerder had ingezien en dat ik met andere woorden die paar herinneringen aan mijn spreekbeurt ervaringen tijdens mijn schooltijd de macht had gegeven om in mijn geest de overtuiging  te planten dat spreekbeurten, toespraken of besprekingen geven 'niets voor mij is' en 'dat ik er nu eenmaal niet goed in ben' terwijl dat in feite absoluut limiterend is om niet te zeggen compleet onwaar.

Het gereedschap dat ik in dit proces van zelf-ontplooiing heb gebruikt om mezelf te ondersteunen tot deze inzichten en ervaringen te komen, heb ik geleerd via de GRATIS online cursus DIP Lite - voor eenieder die zich op het pad wil wagen van zelf-onplooiing en klaar is om meer te ontdekken van wat het leven te bieden heeft.

Dag 555: Hoe Falen Vervat zit in Success - Het Stoppen van Angst van De Toekomst

Dag 555: Hoe Falen Vervat zit in Success - Het Stoppen van Angst van De Toekomst

Het Proces van Transformatie van Emotionele Zelf-Sabotage

Dit is een verderzetting op Dag 546 waarin ik drie situaties die zich afspeelden in mijn dagelijkse leven in de vorm van een patroon dat ik had onderzocht in relatie tot het detecteren en definieren voor mezelf waar en hoe het is dat ik mezelf saboteer in mijn eigen geest in relatie tot het leren van nieuwe dingen of het uitbreiden en ontwikkelen van mijn vaardigheden, talenten en vermogens. In Dag 549 had ik aldus de eerste situatie die ik had gedetecteerd, met name het creëren van een emotionele relatie met toekomstprojecties in mijn geest, bekeken en onderzocht en 'ontrafeld' in en als en door middel van het gereedschap van Schrijven in Zelf-Eerlijkheid.

In dit Schrijven in Zelf-Eerlijkheid kon ik voor mezelf zowel het probleem als de oplossing zien in relatie tot het creëren van toekomstprojecties in mijn geest -- waarin bijvoorbeeld het probleem was dat ik, omwille van de emotionele en gevoelsmatige relatie die ik had opgebouwd in mijn geest met toekomstprojecties, mezelf in wezen vastzette in en als een afleidingsmechanisme in mijn geest door mezelf te preoccuperen en bezig te houden met allerlei interne reacties op beelden in mijn geest die zogezegd 'mijn toekomst' afschilderde' en daardoor mezelf in wezen saboteerde in mijn eigenlijke echte fysieke beweging die plaatsvindt in en als mijn fysieke werkelijkheid in elk moment.

Met andere woorden, door geobsedeerd te zijn met 'de toekomst' en specifiek met 'wie ik zal zijn' en 'hoe mijn leven er zal uitzien' in 'de toekomst' in mijn geest in en als een angst/verlangen relatie in mezelf met die zogezegde 'toekomst' - was ik er eigenlijk voor aan het zorgen dat ik mezelf niet daadwerkelijk toepas in mijn dagelijkse realiteit om die 'toekomst' ook te verwezenlijken. Omdat, het enige waar ik mij eigenlijk mee bezig hield, is met het creëren van allerlei 'mogelijke' toekomstscenarios die op zich niet eens van praktische aard waren omdat die toekomstprojecties gebaseerd waren op verlangens en angsten - dus in wezen, was het enige dat ik werkelijk geprojecteerd zag in die toekomstbeelden in mijn geest, mijn eigen angsten en verlangens die op zich niet noodzakelijk te maken hadden met de eigenlijke realiteit van wie ik eigenlijk ben en van hoe mijn leven eigenlijk werkelijk bestaat op realistisch vlak.

Hierin had ik dus als het ware een gevangenis van energie gecreëerd in mijn geest waarin ik er in wezen voor zorgde dat ik nooit daadwerkelijk mezelf zou toeleggen op de praktische aard van mijn leven en mijn bestaan en op wat er praktisch gezien voor nodig zou zijn om een realistische toekomst voor mezelf uit te bouwen in en als mijn leven in deze wereld -- omdat ik meer vertrouwen plaatste in die fantasie-beelden in mijn geest die louter representaties waren van mijn eigen voorgeprogrammeerde angsten en verlangens. Ik zeg 'voorgeprogrammeerd' omdat als ik die angsten verlangens nader onderzoek dan zie ik dat ze bestaan in en als allerhande ideëen en geloofsystemen over wat 'goed' is en over wie ik denk en geloof dat ik zou moeten zijn om een 'goed' persoon te zijn en een 'goed' leven te leiden. Zoals bijvoorbeeld, kinderen krijgen, rijk zijn, een groot huis hebben, een schijnbaar gelukkig en successvol leven hebben, etcetera. 'schijnbaar successvol' omdat die toekomstfantasiëen in mijn geest op zich maar beelden zijn, het is een uiterlijke verschijning, een beeld, een idee, iets dat niet de eigenlijke realiteit toont die achter het beeld ligt. En het zijn die ideëen in relatie tot wat het wil zeggen om 'gelukkig en successvol' te zijn die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd.

Het zijn 'idealen' en 'waarden' die voorgeprogrammeerd zijn in mijn 'bewustzijn' op basis van de 'idealen' en 'waarden' die bestaan in en als het 'bewustzijn' van mijn familie en van de samenleving waar ik mij in bevindt. Maar het zijn niet 'idealen' die praktisch zijn voor mij om mijn leven errond op te bouwen - in de zin van dat het eendimensionele beelden zijn in mijn geest, verbonden met een eendimensionele gedachte van 'zo moet ik zijn' en 'zo moet mijn leven eruit zien'. En zo ook met de angsten die in mijn geest bestaan in verband met die toekomstbeelden - hetgeen in wezen angsten zijn dat mijn leven zal 'falen' en dat ik die ideaalbeelden niet zal kunnen verwezenlijken. Maar, ik bedoel die angsten en het 'falen' zit eigenlijk al vervat in die toekomstidealen op zich omwille van het feit dat die ideaalbeelden niet realistisch opgemaakt zijn en dus gedoemd zijn om te 'falen'. Dus dit is het fascinerende punt in en van het sabotage mechanisme van de geest in en als de emotionele relatie met toekomstprojecties - is dat het een systeem van energie is waarin een polariteit van angst en verlangen mij cirkels doet draaien in mijn geest omdat ik nooit heb ingezien dat de angst en het verlangen één en gelijk zijn, het is één en hetzelfde - de angst zit gedefinieerd in het verlangen --- het 'falen' zit vervat in het '(schijnbare) success'.

Dag 553: Hoe Transformeer ik De Angst van de Toekomst met Zelf-Vergeving?

 Dag 553: Hoe Transformeer ik De Angst van de Toekomst met Zelf-Vergeving?

Het Proces van het Veranderen van De Emotionele Zelf-Sabotage van Toekomstprojecties

Dus in de voorgaande blog heb ik de zelf-correctieve statements toegepast en gedeeld in relatie tot de zelf-vergeving statements van Dag 551. Dit wil echter niet zeggen dat dit proces nu voorbij is - dat ik, door die aantal zelf-vergeving en zelf-correctieve statements te schrijven, het patroon van het projecteren van angst en verlangen in een toekomstbeeld in de geest nu helemaal gecorrigeerd en veranderd heb.

In tegendeel - wat ik in de vorige blogs gedaan heb is als het ware aan het oppervlak gekrabt, waardoor er verschillende dimensies bloot kwamen te liggen die ik voordien niet had ingezien of overwogen in relatie tot hoe dit specifieke patroon van het creëren van toekomstprojecties in mijn geest eigenlijk bestaat in en als mijn geest --- dimensies die ik uiteindelijk ook zal moeten doorwandelen in een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie. Wat ik dus gedeeld heb in Dag 551 en 552 is de aanvankelijke eerste laag en eerste dimensie die ik kon zien en vaststellen in het kijken naar en onderzoeken van hoe dit specifieke patroon bestaat in mezelf - maar dat omvat bijlange niet de volle omgang van dit patroon/construct in mijn geest, als al de specifieke relaties waarin dit patroon verankerd zit in en als mezelf.

Het is dus de moeite waard om dit proces verder te zetten in het onderzoeken van de dieperliggende dimensies in en van het patroon van emotionele zelf-sabotage via toekomstprojecties - bijvoorbeeld door te observeren waar, wanneer en hoe dit patroon de kop opsteekt in mijn dagelijkse leven en door, wanneer ik merk dat ik in het patroon heb geparticipeerd (omdat ik het vaak niet meteen doorheen in het moment dat het opkomt in mezelf) - uit te schrijven wat het is dat maakt dat ik mezelf toesta mijn vertrouwen te plaatsen in en als dat patroon -- omdat, het feit dat het patroon opkomt in mezelf en dat ik niet absoluut stabiel blijf staan in mezelf en dat ik mezelf laat meeslepen in en als emotionele en gevoelsmatige reacties op de specifieke gedachten en projecties in mijn geest in en als het patroon, wil zeggen dat er nog specifieke relaties en verbindingen en associaties zijn die in mezelf bestaan waarin ik mezelf geïdentificeerd heb met dit patroon - relaties die dus onderzocht, vergeven en gecorrigeerd dienen te worden.

Deze relaties zijn voornamelijk opgebouwd op basis van herinneringen - dus soms, wanneer ik merk dat ik een patroon niet lijk te kunnen veranderen en corrigeren door middel van het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctie in relatie tot de specifieke sturctuur en werking van het systeem, zoals ik in Dag 551 en 552 gedaan heb, om dan op zoek te gaan naar de herinneringen die in mezelf bestaan als 'ruggengraat' van dit patroon in en als mijn geest -- en om dan mijn relatie met die herinneringen zodanig te corrigeren en te veranderen in mezelf opdat ik niet meer emotioneel reageer in mezelf in het moment dat die herinneringen opkomen in mijn geest -- en zodat daardoor dus die herinnering ook geen macht meer heeft om specifieke patronen te activeren in mijn geest, zoals bijvoorbeeld de emotionele zelf-sabotage van toekomstprojecties.

Wordt Vervolgd in Dag 554

Dag 552: Het Transformeren van De Toekomst als Angst naar De Toekomst als Zelf-Beweging

 Als verderzetting op Dag 551, zal ik hier de Zelf-Realisaties, inzichten en Zelf-Correctieve Statements toepassen volgend op de Zelf-Vergeving Statements die ik in de voorgaande blog gedeeld heb - zijnde de volgende:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een angst te gaan in mezelf in relatie tot de toekomst zoals mijn geest die voorstelt en afbeeld in mijn verbeelding - en specifiek in relatie tot achterliggende gedachten in mijn geest 'maar wat als het mij niet zal lukken' en 'wat als er iets zal mislopen' en 'wat als ik zal falen', met betrekking tot bepaalde doelen die ik voor mezelf gezet heb in mijn geest als wat ik wil bereiken en behalen in mijn leven --- en dat ik mezelf in en als die angst heel klein maak binnenin mezelf omdat ik in en als die ervaring van angst het gevoel creëer dat ik gelimiteerd en beperkt ben in mijn vaardigheden en kennen --- in de plaats van in te zien dat dat de illusie is die angst creëert, is dat al wat ik kan zien in mezelf is die eendimensionele ervaring van angst waarin ik mezelf bombardeer met al de gedachten die die angst representeren zoals 'wat als'  en daardoor geen andere manieren, uitwegen, oplossingen of mogelijkheden zie in mezelf om daadwerkelijk te kunnen bereiken wat het is dat ik wil bereiken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van angst en de ervaring van minderwaardigheid die ik genereer in mezelf door middel van die angst een deel uitmaakt van een polariteit in mezelf, waarin er naast die negatieve ervaring altijd ook een positieve ervaring aanwezig is --- en dat ik dus nooit heb ingezien, beseft en begrepen dat ik naast al die angsten in verband met mijn toekomst ook verlangens en verwachtingen en ideaalbeelden geprojecteerd heb in mijn geest in verband met wat ik wil doen en wie ik wil zijn in 'de toekomst' - hetgeen als het ware een lichtgevend beeld is van schijnbare 'perfectie', verbonden met positieve gevoelens in mezelf wanneer ik naar dat beeld kijk en wanneer ik mezelf identificeer met dat beeld --- en dat ik in feite, door langs de ene kant dat positieve ideaalbeeld te projecteren en te gebruiken om positieve energie op te wekken in mezelf, tegelijkertijd de negatieve beelden in mijn geest gecreëerd heb die negatieve energie opwekken, omdat dat is hoe energie zich uitbalanceert in en als de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met deze polariteit in mijn geest waarin ik mezelf slinger tussen langs de ene kant angsten en zorgen en minderwaardigheid in relatie tot 'mijn toekomst' en 'mijn capaciteiten' en langs de andere kant verlangens, verwachtingen en opwinding in relatie tot mijn toekomst en mijn capaciteiten en de dingen die ik zal bereiken en de persoon die ik zal worden --- in de plaats van gezond verstand toe te passen in het onderzoeken van mijn geest en van wat ik eigenlijk werkelijk bezig ben in mijn geest, en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik noch die positieve ideaalbeelden ben noch de angstbeelden omdat beide deel uitmaken van eenzelfde polariteit en in wezen hersenspinsels zijn In mijn geest, die enkel bestaan in en als mijn eigen verbeelding, gevoed door mijn gevoelens en emotionele reacties --- en daarin dan in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben en wat mijn toekomst werkelijk is, is HIER, is mijn fysieke beweging en participatie in mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid die zich HIER in elk moment van ademhaling bevindt -- omdat mijn toekomst het gevolg en de consequentie en het product zal zijn van de moeite, de precisie, de aandacht en de zorgzaamheid die ik toewijdt en besteed aan mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid in elk moment - en dat, als ik in elk moment mezelf onttrek aan die werkelijkheid door mezelf af te leiden met toekomstprojecties en verlangens en angsten in relatie tot die zogezegde en in wezen nietbestaande 'toekomst', dan ben ik eigenlijk kansen aan het verliezen en aan het verkijken om daadwerkelijk mijn echte toekomst vorm te geven en te sturen en te creëren hetgeen ik doe door volledig en absoluut aanwezig te zijn met mijn volle wezen en gewaarzijn in elk moment en daarin dus te bestaan ALS mijn toekomst, als verleden, heden en toekomst in en als één uitdrukking van mezelf als zijnde HIER

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik zie en opmerk dat ik in mijn geest zit, in een energetische ervaring van angst en piekeren en zorgen in relatie tot een toekomstprojectie of toekomstprojecties in mijn geest waarin ik angst heb dat bepaalde dingen zullen mislopen of falen en met andere woorden angst dat ik mijn angsten en onzekerheden zal tegenkomen in de toekomst - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze negatieve energetische ervaring in mezelf als de angst van de toekomst en specifiek de 'angst om te falen' en de 'angst om te mislukken' in direct verband staat met een verlangen in mezelf in relatie tot het 'slagen' in iets en specifieke ideaalbeelden bereiken en behalen in 'de toekomst' -- en met mijn participatie in positieve gevoelens zoals opwinding in relatie tot die beelden in mijn geest van wie ik zogezegd zal zijn en wat ik bereikt zal hebben in de toekomst

En daarin dus zie, besef en begrijp ik dat die angsten en onzekerheden in relatie tot mijn vaardigheden en mijn 'kunnen' als geprojecteerd in dat beeld in mijn geest van mezelf 'in de toekomst' een direct gevolg is van het feit dat ik allerlei ideëen en ideaalbeelden gecreëerd heb van mezelf in relatie tot mijn 'vaardigheden' en mijn 'kunnen' waarin ik in feite 'beter' wil zijn dan wie ik ben in dit eigenlijke moment -- en dus uiteraard, als en wanneer ik dingen van mezelf verwacht die niet in lijn staan met wie ik eigenlijk werkelijk ben hier in het moment, dan zal ik uiteraard ook allerlei onzekerheden en angsten kweken in mezelf in verband met het niet kunnen voldoen aan die verwachtingen - terwijl, ik nu zie en besef en begrijp dat die verwachtingen nooit echt geweest zijn in de eerste plaats omdat ze simpelweg onrealistisch zijn

Dus ik stel mezelf tot doel om mijn toekomst op een 'realistische' manier aan te pakken door allereerst mezelf niet toe te staan te participeren in emotionele en gevoelens reacties op toekomstprojecties - maar om eerder één en gelijk te staan met die toekomstprojecties als een systeem in mijn geest en dit systeem richting te geven op basis van gezond verstand - door los te laten van de ideaalbeelden, verlangens en verwachtingen die ik in mijn geest gecreëerd heb in relatie tot mezelf en te werken met wat echt is, met wie ik ben in het moment hier ---- en mezelf dan in dit moment van ademhaling bewegen in en als de fysieke realiteit, volgens wat realistisch en bereikbaar is in het moment zelf --- omdat ik zie en besef en begrijp dat de beelden en projecties in mijn geest niet bereikbaar zijn wanneer het aankomt op de fysieke  werkelijkheid omdat ik in de fysieke werkelijkheid niet werk met beelden en idealen en ideëen, maar eerder met het gereedschap dat ik hier voor mij heb staan als mijn fysieke beweging, mijn ademhaling, mijn aanwezigheid en mijn gezond verstand

En daarin zie, besef en begrijp ik dat als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in toekomstprojecties, waarin ik in feite aan het leven ben voor de toekomst en naar de toekomst gericht - dat ik in wezen mezelf aan het saboteren ben in het daadwerkelijk creëren van een toekomst omdat ik mijn aandacht en gewaarzijn onttrek aan het moment zelf waarin ik de kans heb om mezelf toe te passen, om volledig ergens voor te gaan, om mezelf volledig uit te drukken en daadwerkelijk vorm te geven aan iets echt, iets fysiek --- omdat ik ergens 'ver weg' ben in mijn geest, bezig met 'de toekomst', als iets dat op zich niet echt bestaat in mijn geest omdat de toekomst in wezen simpelweg de accumulatie is van mijn daden -- net zoals ik op dit moment in 'de toekomst' besta van mijn 'verleden' waarin wie ik nu ben en hoe mijn leven bestaat op dit moment is niet als een beeld in mijn geest, maar eerder als een accumulatie van de daden die ik verricht heb in het verleden

En dus ik zie, besef en begrijp dat wie ik ben in dit moment is de levende toekomst, is verleden, heden en toekomst --- en dat ik mijn toekomst in elk moment vormgeef door middel van de mate van aandacht, gewaarzijn en zorgzaamheid die ik besteed aan mijn fysieke bewegingen en uitdrukking in elk moment van ademhaling

En dus stel ik mezelf tot doel om mezelf in elk moment van ademhaling te bewegen in en als een absoluut gewaarzijn dat ik mijn toekomst beslis in elk moment van ademhaling en beweging - en dat de toekomst dus niet een beeld is in mijn geest, als iets dat op zichzelf zal gebeuren --- neen, de toekomst is HIER, en zal niets meer of minder zijn dan wie ik ben in dit moment en dan wat ik accumuleer in en als de momenten waarin ik besta, leef en adem als een fysieke expressie

Dus, als en wanneer ik zie en besef dat ik in een energetische ervaring van haast of angst of onzekerheid zit in relatie met een beeld in mijn geest van 'de toekomst' als een idee in mijn geest van wat ik moet doen of worden of bereiken - dan stop ik en ik adem - en ik breng mijn gewaarzijn HIER naar mijn fysieke aanwezigheid, naar mijn fysieke beweging en ademhaling --- in en als het besef dat dat beeld in mijn geest van 'de toekomst' niet echt is, omdat wie ik ben is HIER, ik ben geen beeld, ik ben geen idee, ik ben een levende fysieke uitdrukking en ik zal nooit een beeld of idee of ideaalbeeld zijn of worden -- ik zal altijd, in elk moment, verleden, heden of toekomst, HIER bestaan, binnenin mezelf als een fysiek lichaam --- en wie ik ben in dit moment in en als mijn fysieke bestaan, is wat de toekomst ook zal zijn, omdat ik hier in dit moment mijn toekomst beslis, maak en creëer door middel van de statement die ik leef

Dag 551: Hoe detecteer je de Illusie van de Toekomst in de Geest?

 Dag 551: Hoe detecteer je de Illusie van de Toekomst in de Geest?

Het Transformeren van het Zelf-Sabotage Mechanisme van de Geest

Nu dat ik in de voorgaande blogs het probleem heb uit de doeken gedaan voor mezelf in mijn schrijven in relatie tot een situatie waarin ik had gemerkt dat ik in een zelf-sabotage mechanisme ga in mijn geest in relatie tot het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden of nieuwe dingen leren kennen - en specifiek in relatie tot dit fenomeen dat ik in Dag 546 had omschreven:

Wanneer ik denk aan mijn toekomst en specifiek aan wat ik wil doen in en met mijn leven en het specifieke 'beroep' dat ik wil uitvoeren - dan komt er een angst op in mezelf verbonden met de gedachten in mijn geest in relatie tot het niet weten hoe ik het zal moeten aanpakken, wat ik zal moeten doen om dat plan uit te werken in de fysieke realiteit - en tesamen met die ervaring van angst komt er zelfs een soort van 'opgeven' ervaring naar boven waarin ik als het ware in mijn achterhoofd de overtuiging heb gecreëerd dat 'het mij niet zal lukken' en 'dat ik er niet toe in staat ben' en dat 'ik zal falen', etcetera.

In deze blog zal ik dan de eerste stap zetten in de richting naar het formuleren van een oplossing die rekening houdt met al de dimensies die ik heb onderzocht en die bijdragen aan het bestaan en ontstaan van het probleem in mezelf --- het probleem zijnde dat ik mijn vertrouwen heb geplaatst in mijn geest en in een polariteit in mijn geest van het mij zowel zorgen maken over als uitkijken naar 'de toekomst' en dat ik in die polariteit mijn huidige participatie en beweging in en als mijn fysieke realiteit saboteer.

In deze eerste stap pas ik zelf-vergeving toe, hetgeen het gereedschap is voor het praktisch loslaten van dit specifieke patroon opdat ik als het ware ruimte vrijmaak in mezelf om de oplossing en dus een transformatie van het patroon kan integreren in mezelf en mijn dagelijkse leven.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een angst te gaan in mezelf in relatie tot de toekomst zoals mijn geest die voorstelt en afbeeld in mijn verbeelding - en specifiek in relatie tot achterliggende gedachten in mijn geest 'maar wat als het mij niet zal lukken' en 'wat als er iets zal mislopen' en 'wat als ik zal falen', met betrekking tot bepaalde doelen die ik voor mezelf gezet heb in mijn geest als wat ik wil bereiken en behalen in mijn leven --- en dat ik mezelf in en als die angst heel klein maak binnenin mezelf omdat ik in en als die ervaring van angst het gevoel creëer dat ik gelimiteerd en beperkt ben in mijn vaardigheden en kennen --- in de plaats van in te zien dat dat de illusie is die angst creëert, is dat al wat ik kan zien in mezelf is die eendimensionele ervaring van angst waarin ik mezelf bombardeer met al de gedachten die die angst representeren zoals 'wat als'  en daardoor geen andere manieren, uitwegen, oplossingen of mogelijkheden zie in mezelf om daadwerkelijk te kunnen bereiken wat het is dat ik wil bereiken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van angst en de ervaring van minderwaardigheid die ik genereer in mezelf door middel van die angst een deel uitmaakt van een polariteit in mezelf, waarin er naast die negatieve ervaring altijd ook een positieve ervaring aanwezig is --- en dat ik dus nooit heb ingezien, beseft en begrepen dat ik naast al die angsten in verband met mijn toekomst ook verlangens en verwachtingen en ideaalbeelden geprojecteerd heb in mijn geest in verband met wat ik wil doen en wie ik wil zijn in 'de toekomst' - hetgeen als het ware een lichtgevend beeld is van schijnbare 'perfectie', verbonden met positieve gevoelens in mezelf wanneer ik naar dat beeld kijk en wanneer ik mezelf identificeer met dat beeld --- en dat ik in feite, door langs de ene kant dat positieve ideaalbeeld te projecteren en te gebruiken om positieve energie op te wekken in mezelf, tegelijkertijd de negatieve beelden in mijn geest gecreëerd heb die negatieve energie opwekken, omdat dat is hoe energie zich uitbalanceert in en als de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met deze polariteit in mijn geest waarin ik mezelf slinger tussen langs de ene kant angsten en zorgen en minderwaardigheid in relatie tot 'mijn toekomst' en 'mijn capaciteiten' en langs de andere kant verlangens, verwachtingen en opwinding in relatie tot mijn toekomst en mijn capaciteiten en de dingen die ik zal bereiken en de persoon die ik zal worden --- in de plaats van gezond verstand toe te passen in het onderzoeken van mijn geest en van wat ik eigenlijk werkelijk bezig ben in mijn geest, en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik noch die positieve ideaalbeelden ben noch de angstbeelden omdat beide deel uitmaken van eenzelfde polariteit en in wezen maar hersenspinsels zijn In mijn geest, die enkel bestaan in en als mijn eigen verbeelding, gevoed door mijn gevoelens en emotionele reacties --- en daarin dan in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben en wat mijn toekomst werkelijk is, is HIER, is mijn fysieke beweging en participatie in mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid die zich HIER in elk moment van ademhaling bevindt -- omdat mijn toekomst het gevolg en de consequentie en het product zal zijn van de moeite, de precisie, de aandacht en de zorgzaamheid die ik toewijdt en besteed aan mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid in elk moment - en dat, als ik in elk moment mezelf onttrek aan die werkelijkheid door mezelf af te leiden met toekomstprojecties en verlangens en angsten in relatie tot die zogezegde en in wezen nietbestaande 'toekomst', dan ben ik eigenlijk kansen aan het verliezen en aan het verkijken om daadwerkelijk mijn echte toekomst vorm te geven en te sturen en te creëren hetgeen ik doe door volledig en absoluut aanwezig te zijn met mijn volle wezen en gewaarzijn in elk moment en daarin dus te bestaan ALS mijn toekomst, als verleden, heden en toekomst in en als één uitdrukking van mezelf als zijnde HIER

Wordt vervolgd in Dag 552

Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Dag 550: Hoe ik mijn Toekomst Saboteerde door Mijn Obsessie met De Toekomst

 Het Transformeren van toekomstprojecties als zelfsabotage

Om verder te gaan op Dag 549 waarin ik mijn proces heb onderzocht en bekeken in relatie tot het transformeren van een specifieke ervaring van onzekerheid in relatie tot toekomstprojecties die opkomen in mijn geest - waarin ik in de vorige blog had vastgesteld hoe het systeem werkt en functioneert waarin deze toekomstprojecties bestaan in en als de geest - en hoe het is dat dit specifieke systeem van het projecteren van mezelf en mijn leven in een toekomstbeeld in mijn geest in wezen een sabotagemechanisme is in en van de geest.

En daarin had ik ingezien en beseft, door middel van het toepassen van het gereedschap van schrijven waarin ik door middel van het uitschrijven van hoe ik dit specifieke mechanisme en patroon in mijn geest ervaar, al de dimensies onderzoek en bekijk die ik kan vinden in relatie tot hoe het is dat het patroon van toekomstprojecties in de geest bestaat. Ik had dus ingezien dat wanneer ik mezelf toesta in mijn geest te gaan in en als toekomstprojecties, dat, waar ik eigenlijk mee bezig ben is het projecteren van mijn eigen onzekerheden, angsten en twijfels die al in mezelf bestaan in relatie tot mijn eigen vaardigheden in dat beeld van de 'toekomst' en dus uiteraard ben ik in feite mezelf gewoon angst aan het aanjagen - waardoor ik zelfs uiteindelijk soms de beslissing maak om ergens niet mee door te gaan of iets op te geven gewoon omdat ik angst heb van die toekomstprojecties die verzadigd zijn van mijn eigen angsten in mijn geest.

Omdat, een punt dat ik zelf ook nooit begrepen heb en dat ik nu pas in mijn proces van het wandelen door mijn geest heb beseft - is dat de geest werkelijk niet te vertrouwen is. Ik bedoel, ik heb altijd mijn geest vertrouwd, met andere woorden bijvoorbeeld in relatie tot die toekomstprojecties in mijn geest - ik vertrouwde altijd op die projecties, ik geloofde dat de angsten die opkwamen in mezelf 'echt' waren en 'mezelf' waren en dat - omdat ik mijn angsten zie uitspelen in mijn verbeelding als die toekomstprojecties in mijn geest, en omdat ik daar emotioneel op reageer in mezelf, dat het daarom ook zo zal gaan. Ik heb echter nooit ingezien dat de menselijke geest in en als mezelf een soort van machine is die niet bestaat volgens wat het beste is voor mij. Mijn geest is iets dat enkel bestaat met als enige doel om energie op te wekken - als een soort generator.

Want, ik bedoel, de toekomstprojecties en beelden die opkomen in mijn geest bestaan altijd in langs de ene kant idealen die ik projecteer in de toekomst waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'positief' verloopt en langs de andere kant zie ik mijn angsten geprojecteerd waarin ik mij inbeeld dat mijn leven 'negatief' zal verlopen. En daarin zit ik dan gevangen in een polariteit van angst en verlangen/verwachting in mezelf als een positieve en een negatieve ervaring in relatie tot iets dat op zich eigenlijk niet echt is. Want, ik bedoel, die toekomstprojecties in mijn geest zijn letterlijk verbeelding, want ik kan namelijk onmogelijk weten wat de toekomst zal brengen - ik ben niet in staat om te voorspellen hoe de realiteit zal gaan en verlopen, ik kan niet eens voorspellen wie ik zal zijn in de toekomst, in de zin van dat ik niet weet welke vaardigheden ik nog zal of kan ontwikkelen of hoe ik die vaardigheden precies zal ontwikkelen, omdat… ik het nu eenmaal nog nooit gedaan heb. Zo simpel is het.

Maar ik heb dat nooit beseft omdat ik blindelings vertrouwen plaatste in mijn eigen geest alsof het een soort van goddelijke entiteit was in mezelf -- nooit inziend en beseffend dat de geest een supersimplistisch systeem is dat enkel ervaringen wil creëren - angst en opwinding, emoties en gevoelens - en dat doet het door middel van beelden en plaatjes in de geest, precies zoals een Disneyfilm bijvoorbeeld ook beelden en plaatjes laat zien van langs de ene kant de prins en de prinses en hun liefde en magische vrienden, en langs de andere kant de kwaadaardige tovenaar of heks --- het zijn maar plaatjes die als enige doel hebben om energie op te wekken in het kind, emoties en gevoelens. Simpel -- de plaatjes op zich hebben geen enkel praktisch nut. Net zoals mijn eigen verbeelding en toekomstprojecties op zich geen enkel praktisch nut hebben - want al wat ze werkelijk doen is het opwekken en genereren van emotionele en gevoelens reacties in mezelf waarin ik dan verloren geraak en waardoor ik uiteindelijk zelfs mijn toekomst ga opgeven. Dat is dan ook net het absurde van de hele situatie - is dat ik in mijn obsessie met 'de toekomst' als die beelden in mijn geest, mijn toekomst net ga saboteren omdat ik mij zo verloren voel in mijn gevoelens en emotionele reacties op al die beelden in mijn geest dat ik niet eens meer weet hoe ik in godsnaam aan die 'toekomst' moet beginnen in de eerste plaats.

Wordt Vervolgd in Dag 551

Dag 430: Het Veranderen van een Angst-Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie

Dit is een verderzetting van een proces dat ik begonnen ben vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?!" - een proces waarin ik de emotionele reacties in mezelf op een moment waarin iemand kritiek had op mij en mij advies gaf in verband met hoe ik een bepaald punt beter zou doen/benaderen in mijn fyieke uitdrukking en realiteit, onderzocht in mijn schrijven, en dan veranderde en corrigeerde in mezelf in mijn zelf-vergeving en zelf-correctieve toepassingen.

Na het toepassen van deze drie stappen, zet ik in deze blog verder in dit proces met het herbekijken van mijn ervaringen in een moment waarin iemand mij bekritiseert op mijn fysieke uitdrukking/handelingen en/of mij advies geeft in verband met hoe ik het beter zou doen - om voor mezelf te kunnen zien en berekenen of mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie wel degelijk effectief was en hoe en waar er nog specifieke punten bekeken, onderzocht en doorwandeld moeten worden. Deze specifieke situatie had zich namelijk herafgespeeld in mijn realiteit vandaag, als een punt in mijn proces waarin mijn fysieke werkelijkheid zegt van "Ok, als je beweert jezelf gecorrigeerd en veranderd te hebben in dit punt, bewijs het dan!".

Ik bedoel, als ik kijk naar hoe het moment zich in de fysieke werkelijkheid afspeelde, dan zie ik dat het nagenoeg hetzelfde is als de situatie die de hele emotionele ervaring activeerde in mezelf waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 423. De vraag is dus of ik op precies dezelfde manier reageerde in mijn geest of was er verandering in mezelf in relatie tot hoe ik de situatie benaderde en ervoer in mezelf? Met andere woorden: Hoe efficient was het hele proces dat ik bewandeld heb in de voorbije dagen in mijn blogs eigenlijk?

Dus, wat er veranderd en gecorrigeerd was in mijn ervaring in mezelf in relatie tot het moment dat ik kritiek/advies kreeg van iemand in mijn omgeving - is dat, ten eerste, de hele situatie geen emotionele stortvloed activeerde in mijn geest, als wat ik in de voorgaande blogs had uitgeschreven, waarin ik van een emotionele reactie van angst en minderwaardigheid, in woede ga en dan uiteindelijk naar zelf-medelijden -- gestuurd door backchat in mijn geest die zichzelf transformeerde -- en ten tweede, een punt dat hand in hand gaat met het eerste punt, is dat ik mij in het moment zelf meer gewaar was van wat er aan het gebeuren was en wie ik ben in relatie tot de situatie, en dat ik daarin stond in een punt van 'autoriteit' in relatie tot de situatie en vooral in relatie tot wat er omgaat in mezelf.

Aanvankelijk, in het moment dat ik omschreef in Dag 423, was er geen enkele autoriteit in mezelf aanwezig ten aanzien van de gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest als reactie op de situatie - de gedachten, backchat en emoties kwamen met andere woorden gewoon op in mijn geest, en ik volgde ze, tot op het punt dat ze bleven muteren naar steeds andere emotionele ervaringen en ik op een bepaald punt mezelf isoleerde in mijn kamer en begon te huilen omdat het mij allemaal teveel werd.

Dit keer echter, besefte ik onmiddellijk van 'ok, ik ben hier eerder geweest, dus, dit moment is een test voor mezelf om te zien waar ik sta in mezelf ten opzichte van deze situatie' - dus, vanuit dit perspectief, was het best een fascinerend proces om in het moment zelf mijn eigen vooruitgang te meten en gade te slaan in verband met het vestigen van mezelf als het punt van 'autoriteit' in relatie tot mijn geest.

Ik zag de emotionele ervaringen van angst en inferioriteit opkomen in mezelf, en ik besefte in het moment van 'als ik mezelf hier toesta mezelf te definieren in en als die ervaring van angst en inferioriteit, dan zal ik uiteindelijk in een reactie van kwaadheid en beschuldiging gaan in relatie tot deze persoon, en dan weer vallen in een emotionele ervaring van zelf-medelijden, en de cirkel zal weer rond zijn' - en dus, zoals ik in mijn zelf-correctieve statements had voorgeschreven, ademde ik door de ervaring die opkwam en stabiliseerde ik mezelf op die manier in het moment en zo voorkwam ik een 'emotionele episode'  in mijn geest.

Wat ik echter wel opmerkte in termen van welke gedachten en backchat er nog reacties activeerden in mijn geest - en waar ik dus zag dat ik niet specifiek genoeg geweest ben in mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie -- was een beeld dat opkwam in en als mijn gedachten van deze persoon die 'boven' mij staat. En dat beeld activeerde backchat van "als deze persoon denkt dat ik dingen niet juist/correct doe en dat ik dom ben, dan zal ze mij afwijzen en dan zal ik niet kunnen overleven", verbonden met een ervaring van overlevings angst.

Hierin zie ik dus dat het achterliggende punt van hoe en waarom ik reageerde op een situatie van kritiek krijgen met angst, kwaadheid en zelf-medelijden - is een persoonlijkheidsstructuur waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als een specifiek 'idee' van mezelf als 'een slim/intelligent persoon', dat ik gebruik om 'relaties' te vormen met de mensen in mijn omgeving. En dit omdat ik doorheen mijn kindertijd heb geleerd dat mensen zich 'groeperen' op basis van 'intelligentie', dat mensen 'relaties' vormen met andere mensen op basis van het 'respect' en het 'aanzien' dat ze hebben voor wat een ander mens kan en kent --- en dat, wanneer mensen denken dat je 'dom' bent omdat je niets kan of kent/weet in termen van wat andere mensen bruikbaar of interessant zouden vinden, dan vinden ze je de moeite niet waard om mee om te gaan en dan 'hoor je niet bij de groep'.

Een patroon dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld is dat ik mij in situaties bevond waarin mensen mij iets vroegen of ik moest iets doen, en dan ging ik 'blanco' in mijn geest, alsof er geen enkel 'script' bestond in mezelf in verband met hoe ik deze taak moet uitvoeren, of zelfs in verband met wat 'normaal gedrag' is --- alsof die stabiele basis van gezond verstand ontbrak in mezelf in relatie tot mijn interactie met en beweging in mijn fysieke omgeving. En in die momenten werd mijn geest overspoeld met die angst van 'als ik dit niet juist/correct doe, op een 'normale' manier, dan zullen mensen denken dat ik dom ben en ze zullen mij afwijzen'.

De essentie van hoe deze persoonlijkheidsstructuur dus in elkaar zit, is dat ik mijn vertrouwen plaats in de mensen in mijn omgeving en dat ik erop vertrouw dat zij mij ondersteunen in mijn overleving, dat zij als het ware voor mij zorgen en mijn 'vangnet' vormen -- en ik probeer hen te manipuleren om die ondersteuning/zorg te krijgen van hen, door bijvoorbeeld een beeld/idee van mezelf te projecteren als 'iemand die weet wat ze doet' en 'een intelligent persoon', in de veronderstelling dat ze mij dan zullen aanvaarden als een volwaardig deel van de 'groep' -- en door bijvoorbeeld, wanneer ik in zo een situatie terechtkom waarin iemand die 'intelligentie' uitdaagd door mij kritiek/advies te geven, in een emotionele reactie te gaan van zelf-medelijden, verbonden met gedachten van 'wat is er mis met mij?' en 'waarom kan ik niet normaal zijn?'.

En dus, zolang ik deze persoonlijkheidsstructuur niet aanpak, en mezelf niet corrigeer in mijn startpunt van waar ik mijn vertrouwen en macht/kracht in plaats - zullen dit soort reacties blijven opkomen in mezelf in situaties waarin ik kritiek/advies krijg van mensen in mijn omgeving.


Ik zet dit proces verder in Dag 431