Dag 143: Angst om te Sterven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in angst om te sterven ondanks het feit dat ik weet dat mijn tijd ooit zal komen en dat ik onvermijdelijk zal sterven, door deze angst doorheen de generaties te hebben laten bestaan in mezelf, waarin ik zelf dan ook gegenereerd werd als het product van de voorgaande generaties - niet beseffend dat ik enkel een wereld van angst zal creëren door te bestaan in angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik een realiteit van angst heb gecreëerd door te bestaan/leven in angst van de dood - en dat ik evengoed een realiteit kan creëren van leven, door te bestaan als het leven, in en als respect voor het leven en respect voor de dood als een natuurlijk proces

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat zolang de angst om te sterven bestaat in mezelf, er geen plaats is voor het leven, en ik dus enkel de dood manifesteer in en als de realiteit als mezelf -- en mezelf dus nooit werkelijk leer kennen als het leven

hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik deze realiteit als de dood en verderf en vernieling en verwaarlozing van het fysieke heb gemanifesteerd door te bestaan in angst om te sterven en daarin totaal geen oog te hebben voor het leven - en zo de fysieke realiteit op te consumeren in mijn race om te 'overleven' hetgeen in wezen een compleet irrationele poging tot vluchten is van de dood, waarin ik nooit zelfs geleefd heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken aan de dood als beelden in mijn geest waarin ik mezelf 'zie' sterven - waarop ik dan reageer met een doodsangst als pure blinde paniek in mezelf -- en daarin alle contact met de fysieke realiteit verlies door mezelf te verliezen in een energetische ervaring in mezelf getriggerd door een irrationele gedachte van 'wat er zou kunnen gebeuren met mij' --- in de plaats van te beseffen dat die gedachte en de ervaring van paniek op geen enkele manier relevant is in mijn leven, omdat dit construct mij op geen enkele manier beschermt van de realiteit van de dood die uiteindelijk toch zal gebeuren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf opzettelijk angst aan te jagen door opzettelijk in mijn verbeelding te stappen en na te denken over al de manieren waarop ik kan sterven, waarin ik mezelf opzettelijk afscheid van de fysieke realiteit in mijn zoektocht naar een excuus om energie te ervaren in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angst om te sterven in wezen de angst is om iets los te laten waarvan ik weet dat de onvermijdelijkheid van de dood er uiteindelijk een eind aan zal maken -- en dus gewoon los te laten in en als het besef dat ik uiteindelijk toch alles zal moeten loslaten bij de dood

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angst om te sterven in wezen de angst is om te veranderen, omdat ik eigenlijk niet wil veranderen ondanks het feit dat ik weet dat datgene waar ik aan blijf vasthouden in mijn geest toch niet eens echt is omdat ik het allemaal kan en zal verliezen bij de dood

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf als het leven als onvoorwaardelijke zelf-expressie te saboteren door angst te hebben om te sterven


wordt vervolgd in Dag 144