Dag 144: Angst om te Sterven

Wanneer en als ik de angst om te sterven zie opkomen in mezelf als een blinde paniek die ik ervaar in mijn lichaam alsof ik helemaal verstijf en versteen van absolute angst, als reactie op de gedachten die opkomen in mijn geest waarin ik mij inbeeld hoe ik op dat moment zou kunnen sterven op alle verschillende mogelijke manieren - dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze ervaring een teken is dat ik niet zelf-eerlijk ben en niet één en gelijk sta met en als de fysieke realiteit in en als het besef en het feit dat ik nu eenmaal zal sterven als een fysiek lichaam, omdat ik besef dat de geest altijd bestaat in een alternatieve innerlijke 'geloof-wereld' van irrationele verwachtingen, verlangens, gevoelens en gedachten --- waarin de angst om te sterven het ultieme bewijs is dat die alternatieve innerlijke wereld niet echt is

wanneer en als ik gedachten als beelden in mijn geest als alle mogelijke manieren waarop ik zou kunnen sterven zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem - en ik sta mezelf niet toe mezelf te verliezen in een energetische ervaring van angst, maar in de plaats daarvan adem ik en breng ik mezelf tot de fysieke realiteit van mezelf als een fysiek wezen, in het besef dat ALLE gedachten zowieso ontworpen zijn om mij weg te halen van de fysieke realiteit in functie van het genereren van energie en dat de fysieke realiteit als het lichaam als wie ik werkelijk ben, simpelweg functioneert aan de hand van en op basis van de simpele feiten zoals het FEIT dat de cellen van het lichaam omwille van voorbepaalde redenen uiteindelijk niet meer zullen hernieuwen en beschadigd raken door de slijting van de tijd en het lichaam langzaam maar zeker niet meer zal functioneren als 'bio-machine', waardoor het uiteindelijk zal terugkeren naar de aarde als voeding voor de aarde, hetgeen simpelweg de natuurlijke processen zijn van het leven als de aarde/natuur - en dat het feit dat ik geloof dat er iets 'meer' is aan mij dat kan 'sterven' wanneer het lichaam aftakelt en terugkeert naar de aarde, bewijst dat ik mezelf heb afgescheiden van het leven en dat ik dus nooit zelfs echt geleefd heb, en dat dat wat schijnbaar 'meer' was/is, in wezen 'minder' is

ik besef hierin dat de angst om te sterven in mezelf indiceert dat ik afgescheiden besta van het fysieke lichaam, in afscheiding van mezelf als het fysieke lichaam - en ik besef dat het fysieke lichaam is wie ik werkelijk ben, en dat het 'meer' dat ik altijd heb ervaren als 'wie ik ben', als energetische ervaringen in het lichaam - in wezen de afscheiding is die ik heb gecreëerd in het lichaam, via het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik de 'heelheid'/'volmaaktheid'/'eenheid' van het fysieke lichaam gebruik om de illusie van afscheiding te creëren --- en dat het lichaam dus in wezen alles is, eenheid en gelijkheid, en dat het systeem van  gedachten, gevoelens en emoties niet is wie ik werkelijk ben omdat de enige functie ervan is het creëren van energie als afscheiding in mezelf als het geheel en de eenheid van het menselijk lichaam