Dag 153: Leven betekent Verantwoordelijkheid

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn  mijn prioriteiten?" en "Dag 152: Het Leven of de Dood"


wanneer en als ik de gedachte zie opkomen in mezelf waarin ik mezelf vergelijk met 'andere mensen' in en als het verlangen naar het valideren van een verlangen, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat 'andere mensen' geen excuus of validatie zijn voor mijn daden en mijn bestaan, omdat ik geen systeem ben dat bepaald is door haar omgeving, ik ben een levend wezen, en dus compleet zelf-verantwoordelijk, compleet zelf-standig

wanneer en als ik de ervaring van jaloezie zie opkomen in mezelf, als reactie op de gedachte aan 'andere mensen' en de backchat 'dat het niet eerlijk is' dat zij de verlangens mogen/kunnen uitoefenen die ik wil uitoefenen en ik niet, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit een voorgeprogrammeerd construct is waarin ik mijn verantwoordelijkheid als levend wezen weggeef aan een systeem als 'de mensheid' - en op die manier enkel het gebrek aan verantwoordelijkheid in en als de mensheid als het leven op aarde ondersteun en voedt

hierin stel ik mij tot doel het proces van het stoppen van alle verlangens die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf te bewandelen omdat ik besef dat deze verlangens enkel het resultaat zijn van het gebrek aan inzicht in hoe het lichaam en de fysieke realiteit waarin ik besta functioneert, hetgeen enkel in stand gehouden wordt door het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar', hetgeen in wezen opzettelijke domheid en blindheid is voor de waarheid van wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mij tot doel te staan als het punt van verantwoordelijkheid, als het levende voorbeeld - omdat ik besef dat de huidige staat van zaken op aarde als het misbruik van het menselijk systeem, het resultaat is van de participatie van elk mens in het construct van 'eerlijkheid' als het wegschuiven/verschuiven van verantwoordelijkheid naar 'andere mensen' door te bestaan in en als het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar' als één of ander Heilig Godgegeven Gebod, waarin elk mens maar 'de grote hoop' volgt en dat gebruikt als excuus en rechtvaardiging voor al zijn eigen daden

ik stel mij tot doel uit het systeem van onwetendheid, domheid en blindheid van het menselijk systeem als de voorgeprogrammeerde geest te breken, in en als het besef dat dit geheel mogelijk is door middel van toewijding, geduld en consistentie in het toepassen van schrijven, zelf vergeving en zelf correctie - omdat ik besef dat wij mensen hier alleen zijn, er is geen god die ons zal of kan redden of helpen, wij zijn hier op dit punt geraakt door onze eigen gewillige/vrijwillige domheid, onwetendheid en blindheid terwijl we diep vanbinnen eigenlijk wel altijd geweten hebben waar we mee bezig waren en dat we ooit zouden moeten stoppen - omdat het in wezen zeer makkelijk te begrijpen en bevatten is wat er moet gebeuren om een betere wereld te creëren voor elk levend wezen op aarde, en dus is de enige verklaring voor waarom wij mensen dit nooit verwerkelijkt hebben dat we opzettelijk kiezen voor egoisme, ondanks wat we zien gebeuren in de levens van andere wezens als de directe consequenties van onze laksheid en onverschilligheid, wat maakt dat we in wezen compleet kwaadaardig zijn en dat onze zogezegde 'onwetendheid' tegenover de waarheid van onszelf en wat er gebeurt in deze wereld als de consequenties van onze daden niets is dan een zelf-gecreëerd excuus om ons egoïsme te rechtvaardigen en valideren