Dag 398: Is Zelf-Medelijden werkelijk zo Onschuldig als het Lijkt?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?" - waarin ik vertrokken ben vanuit de observatie en realisatie dat Emoties en emotionele reacties en ervaringen die verbonden zijn met herinneringen in mijn geest een systeem zijn van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en daardoor niet te vertrouwen zijn omdat ze niet bestaan op een manier die het beste zijn voor mezelf --- en waarin ik heb onderzocht hoe ik emoties kan transformeren tot een mechanisme dat wel bestaat ter ondersteuning van mezelf.

Een voorbeeld van hoe een emotionele ervaring bestaat als een opzettelijke zelf-sabotage - is de emotie van Zelf-Medelijden. De Atlanteans hebben een aantal interviews gedaan over Zelf-Medelijden (Self Pity: Understanding Self Pity - Atlanteans - Part 142 en Self Pity: Starting to Let Go - Atlanteans - Part 143), die zeer treffend zijn in het omschrijven van wat er eigenlijk werkelijk gebeurt 'achter de schermen' in de geest wanneer men zelf-medelijden ervaart.

Wat ik doorheen het bewandelen van mijn proces meer en meer begin te erkennen en in te zien, is hoe energie in de geest in de vorm van gevoelens en emoties, als ervaringen en reacties die in een moment 'zomaar' schijnbaar uit het niets opkomen in mezelf, in werkelijkheid niet 'zomaar' opkomen, maar altijd een bepaalde 'verborgen agenda' hebben --- waarin ik in het diepst van mijn wezen eigenlijk de touwtjes in handen heb en in het geheim zelf opzettelijk die specifieke energetische ervaring van een gevoel of een emotie heb opgewekt/opgeroepen in mezelf teneinde mezelf opzettelijk te saboteren --- zodat ik niet zou afwijken van mijn 'pad'. Mijn 'pad' zijnde het verleden, als wie en wat en hoe ik denk dat 'ik' ben en besta, als een blauwdruk en patroon van het leven/bestaan dat ik ken en dat bestaat als een soort van cirkel, een slang die haar eigen staart opeet en daarin als primaire functie heeft om zichzelf te blijven herhalen, eindeloos.

Momenten dat ik van dat 'pad' zou afwijken is bijvoorbeeld een moment waarin ik plots inzicht krijg in hoe mijn gedachten functioneren, een moment waarin ik een mogelijkheid en kans heb om in mezelf te kijken en te zien hoe ik eigenlijk echt besta, hetgeen dus een potentieel moment is van Verandering. Omdat, als ik inzicht zou hebben in hoe ik zelf in elkaar zit, hoe mijn geest werkt, waarom ik besta zoals ik besta, waarom en hoe ik heb bestaan doorheen mijn leven hier op aarde, dan zou ik misschien wel kunnen beginnen overwegen om het eens over een andere boeg te gooien en mezelf te veranderen teneinde specifieke consequentiele beslissingen en ervaringen uit het verleden niet meer te herhalen. En, 'Verandering', is een bedreiging voor de structuur van de Geest, de structuur van de eindeloze cirkel/cyclus -- en dus heeft de Geest allerlei mechanismen om die potentiele momenten en mogelijkheden tot verandering te onderdrukken en saboteren.

Dit bijvoorbeeld door hoofdzakelijk een bepaalde energie op te wekken in het lichaam en de geest waarin we onszelf voor een moment even afleiden van waar we naar aan het kijken waren en wat we aan het contempleren waren - door onszelf even te verliezen in die energie die opkomt in onszelf -- omdat, het eigenaardige aan onze relatie tegenover energie, is dat we het niet bevragen, het komt gewoon op in onszelf, en we volgen het -- zo gaat dat en zo is dat altijd gegaan - omdat we onze Geest vertrouwen, we geloven dat het is 'wie we zijn'.

Die energetische ervaringen van emoties en gevoelens die opkomen in onszelf zijn dus zeker en vast niet 'zomaar' of onschuldig - ze maken deel uit van een specifiek plan en infrastructuur die onze Geest is en die in functie bestaan van één enkel doel: de Cirkel/Cyclus van de Geest intact houden en ervoor zorgen dat wij nooit afwijken van de blauwdruk/het patroon van ons leven als voorgeprogrammeerd tijdens ons verleden in en als onze herinneringen.

Wat ik bijvoorbeeld gemerkt en ingezien heb, in het bestuderen en onderzoeken van de emotionele ervaring van zelf-medelijden --- is dat het heel toevallig altijd opkomt precies in een moment waarin ik op het punt sta te kijken naar een heel aanwezig/groot punt in mezelf - wanneer ik bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur in mezelf aan het bekijken ben en op het punt sta een inzicht te verwerven in hoe die persoonlijkheidsstructuur in elkaar zit, teneinde mezelf erin te kunnen veranderen en bevrijden.

Ik bedoel, elke keer wanneer die ervaring van zelf-medelijden opkomt in mezelf, heb ik het altijd opnieuw gevolgd, zonder aarzeling -- en waarom? Omdat die energie een bepaalde aangename ervaring biedt in mezelf - plots voel ik mij veilig en geborgen in die energie die opkomt in mezelf - en daarom heb ik het nooit in vraag gesteld, ik liet me er steeds gewoon door meevoeren. Maar wanneer ik even een moment stilstond en het moment onderzocht waarin die ervaring precies naar boven kwam - in het besef dat die ervaring toch ergens vandaan komt, en opkomt met een bepaalde motivatie/reden, omdat als de emotionele ervaring van zelf-medelijden niet een specifieke motivatie had die specifiek is aan een bepaald moment/situatie, dan zou ik constant die ervaring in mezelf voelen, en dat is niet zo --- dus, is er iets in het moment dat de ervaring van zelf-medelijden naar bovenkomt dat die ervaring 'triggert'.

Hierin zag ik dat ik in dat eigenste moment op het punt stond om iets te zien in mezelf - om een werkelijk inzicht te verwerven in mezelf en voornamelijk in relatie tot een heel groot persoonlijkheidsstructtuur waarin ik altijd al heb bestaan en waarin ik mezelf in die mate altijd heb verloren dat ik niet eens merk dat ik erin besta -- in mijn geval is dat bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur waarin mezelf systematisch blijf isoleren en onttrekken van de mensen om mij heen. Dit is een bepaalde persoonlijkheid waarin ik mezelf gedurende het grootste deel van mijn leven heb ervaren alsof het is 'wie ik werkelijk ben', het zit zo diep geworteld in mijn systeem, in de cellen van mijn lichaam - dat ik niet eens opmerk dat het een systeem is, maar dat ik werkelijk ben gaan geloven dat die ervaring is wie ik werkelijk ben.

En dus op dat moment waarin ik op het punt sta dat systeem te ontrafelen of een bepaald inzicht te verwerven dat mij in staat zou stellen het systeem beter te begrijpen en bijgevolg mezelf te kunnen veranderen in dat systeem - daar komt de ervaring van zelf-medelijden aanzetten --- en daar ga ik dan, de energie in getuimeld, en ik verlies mezelf in die energetische ervaring die mij meevoert in mezelf en mij even afleidt van dat specifieke moment opdat ik zou vergeten wat ik zou gaan inzien en beseffen en begrijpen in dat moment --- zodat het moment van potentiele verandering aan mijn neus voorbijgaat en ik mezelf wederom veranker in de cirkel/cyclus beweging van de Geest.

En het is in dat moment, dat ik zag wat deze energie van zelf-medelijden werkelijk is en waarom het werkelijk bestaat - dat ik ook inzag en begreep dat het niet Mezelf is, dat deze energie niet te vertrouwen is en dat het in wezen niets meer is dan een Mechanisme van een Systeem dat bestaat tot één enkele functie - namelijk Zelf Behoud. De Geest is een systeem dat enkel wil verderbestaan - en tot dat doel heeft het allerlei mechanismen gecreëert om ervoor te zorgen dat dat ook gebeurt, en dat ik dus met mijn 'Gewaarzijn', niet tussenbeide kom en het systeem in de war breng. De geest gebruikt dus energie als emoties en gevoelens om mijn Gewaarzijn te 'bevangen' in allerlei ervaringen die ervoor zorgen dat ik niet even kan stilstaan in mezelf en kan kijken naar wat er eigenlijk gebeurt in mezelf en waar ik eigenlijk mee bezig ben en hoe ik eigenlijk besta in mezelf.

Ik bedoel, nu begrijp ik ook waarom de Atlanteans in hun Interviews uitlegden dat de emotionele ervaring van Zelf-Medelijden zo sterk/krachtig is in het lichaam, waarom het die kracht/macht heeft om onszelf in één moment, plots mee te voeren  tot in het diepst van onszelf, en dus te onttrekken van één specifiek moment --- omwille van die ene mogelijkheid en kans tot zelf-verandering, om dat moment te saboteren.

Emoties zijn absoluut niet te vertrouwen - zelfs niet emotionele ervaringen die zo 'eigen' aanvoelen, zoals de ervaring van zelf-medelijden --- ik bedoel: zelf medelijden heeft echt een heel comfortabel aanvoelen, alsof het 'thuis' is --- maar in werkelijkheid is het absolute zelf-misleiding en bedrog. Dat op zich is vrij alarmerend --- omdat dat impliceert dat al wat ik ooit voor lief heb aangenomen - al de ervaringen en gevoelens die ik in mezelf heb gedefinieerd als 'thuis' en als 'wie ik ben' - zijn leugens en bedrog.


Wordt Vervolgd in Dag 399