In de
voorgaande blog heb ik gekeken naar de gedachte en idee die kan opkomen in
relatie tot het schrijven in en van de
Reis naar Leven blogs, namelijk 'ik weet niet wat te schrijven', en hoe
die gedachte eigenlijk afkomstig is vanuit een ervaring van twijfel en
onzekerheid die eigen is aan hoe zelf-expressie in deze huidige wereld bestaat
of althans hoe ik het aanvaard heb te bestaan in en als mijn bewustzijn en
begrip van de wereld om mij heen.
Ik
bedoel, de stelling van 'ik weet niet wat te schrijven' en 'ik heb niets om
over te schrijven' of 'ik weet niet hoe ik mezelf moet uitdrukken' is een
stelling van limitatie - het is in feite zeggen dat ik zo gelimiteerd ben in
mezelf als wezen en dat ik zo 'leeg' ben vanbinnen, dat ik 'niets heb om uit te
drukken. Terwijl, de realiteit is dat ik als wezen een deel uitmaak van het
bestaan, van al wat bestaat en dat al wat bestaat dus binnenin en als mezelf
bestaat. Dit wil dus zeggen dat als ik zo'n stelling maak van 'ik heb niets om
over te schrijven' of 'ik heb niets om uit te drukken', dat ik dan in wezen
mezelf aan het onderdrukken ben als het bestaan en dat ik mezelf eigenlijk niet
wil toestaan een uitdrukking te hebben -- ik geloof liever dat ik 'leeg ben
vanbinnen' en 'niets te zeggen heb' of 'niets uit te drukken heb' dan mezelf de
kans te geven om mezelf uit te drukken en binnenin mezelf te kijken in het
besef dat ik wel degelijk iets uit te drukken heb.
Ik als
het bestaan heb wel degelijk iets uit te drukken in de zin van dat wat ik uit
te drukken heb en wat ik zal uitdrukken als ik mezelf maar de kans zou geven,
is wat er in mezelf bestaat als zijnde niet enkel mijn persoonlijke bewustzijn,
maar ook het collectieve bewustzijn en al wat bestaat -- in de zin van dat 'het
bestaan' zoals ik het waarneem met mijn zintuigen in en als mezelf bestaat,
anders zou ik het niet kunnen waarnemen.
Stellingen
en gedachten zoals 'ik heb niets te vertellen/schrijven/uit te drukken' zijn
dus opzettelijke zelf-limitaties waarin ik bij voorbaat mijn 'vleugels
kortknip' omdat er eigenlijk een angst in mezelf bestaat die ik verborgen
tracht te houden achter die stelling. Een angst van kritiek, een angst van
mensen, een angst van de wereld - of althans een versie van 'de wereld' die ik
in mijn geest geschilderd heb gebaseerd op hoe ik invloeden waarmee ik in mijn
externe omgeving in contact gekomen ben
geïnterpreteerd heb.
En dat is
wat we doen wanneer we zulk'n stellingen maken, intern of extern, van 'ik heb
niets te vertellen' of 'wat heb ik nu te zeggen' of 'ik heb niets te delen' -
we limiteren en onderdrukken wie we werkelijk zijn als het bestaan zelf, uit
angst van hoe wij binnenin onszelf de wereld zien. Ik bedoel, waarom en hoe is
het immers dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn in deze eigenschap van
zelf-expressie, waarin sommige mensen zichzelf steeds maar onderdrukken achter
en in de stelling van 'wat heb ik nu te vertellen' en andere mensen geen enkele
moeite lijken te hebben met het uitdrukken van zichzelf en het delen van hun
'meningen', 'ideëen', 'geloof-systemen', enzovoort…
Dat is
omdat we elk onze eigen interpretatie en perceptie hebben van onze omwereld en
van de wereld waarin we bestaan - ook al is dat één en dezelfde wereld. Ook al
delen we allen dezelfde wereld die in wezen voor elk mens hetzelfde is,
namelijk de fysieke meetbare en tasbare realiteit, toch hebben we elk onze
eigen interpretatie, perceptie en ervaring die bestaat in onze individuele
geest en die bepaalt hoe we onszelf zullen uitdrukken in die wereld - of we
onszelf zullen onderdrukken of uitdrukken.
Bekijken
en interpreteren we onze wereld in en vanuit angst of vanuit motivatie? Hebben
we een eerder negatief of een eerder positief wereld-beeld? En, nog
belangrijker, waarom zien we onze wereld niet als wat het simpelweg is,
positief noch negatief? Waarom lijkt
onze wereld verdeeld tussen hen met een positieve houding en instelling en hen
met een negatieve houding en instelling? Zij die zichzelf uitdrukken en zij die
zichzelf onderdrukken? Waarom is het dat we niet allen een natuurlijke
uitdrukking zijn van onszelf - eenvouding, vanzelfsprekend en natuurlijk?
Waarom bestaan er zulk'n zelf-limiterende gedachten zoals 'ik heb niets te
delen/uit te drukken' in de eerste plaats?
No comments:
Post a Comment