En dit is hoe het beoordelen van wat
je doet en jezelf identificeren met hoe je je 'prestaties' beoordeelt, kan
leiden tot uitstelgedrag en stagnatie en 'gebrek aan motivatie' -- hetgeen in
wezen gewoon uitvloeisels zijn van de angst die je voelt vanbinnen in relatie
tot je eigen beoordelingen over jezelf. En de oplossing hier ligt dus in het
veranderen van die relatie die je met jezelf gevormt hebt zodat je tot rust kan
komen en stabiliteit en kalmte kan ervaren wat je ook doet - of je nu 'stilzit
en niets doet' of druk bezig bent aan een groot project.
Dus, hoe en waarom
is het dat we een alternatief 'ego' creëren binnenin onszelf dat in afscheiding
bestaat van wie we eigenlijk zijn vanbinnen, gebaseerd op wat we 'doen' in deze
realiteit? Met andere woorden, hoe en waarom is het dat er in onze geest een
alternatieve realiteit bestaat waarin we geloven dat de dingen die we doen een
specifieke waarde geven aan 'wie we zijn'? Waarom is dus ons 'doen'
afgescheiden van ons 'zijn', door de beoordelingen die we geven aan wat we
'doen' in de fysieke werkelijkheid, waarin we gaan geloven dat wanneer we
specifieke dingen 'doen' en bijvoorbeeld onszelf kunnen definieren als
'hardwerkend' of 'gemotiveerd' of 'productief', dat we dan 'meer' zijn dan
wanneer we specifieke dingen niet doen, of onszelf definieren als zijnde 'lui',
'onproductief', 'apatisch' en 'traag'?
Een groot deel van
het 'waarom' van dit vraagstuk zou
uiteraard te maken hebben met geld en overleving en met het feit dat je om te
overleven in deze wereld en om geld te verdienen dingen moet 'doen', je moet je
inzetten en jezelf bewegen. Dus, vanuit dat perspectief heeft de 'positieve
waarde' die we geven aan het 'doen' van dingen en het neerzetten, creëren en
bewegen van dingen in wezen te maken met onze drang naar overleving en is de
negatieve waarde verbonden met het zogezegd 'niets doen', 'lui zijn',
'ongemotiveerd zijn' en 'niets neerzetten of creëren' in wezen een angst om
niet te overleven.
Maar wat dan
eigenaardig is, is dat we vergeten lijken te zijn dat deze primitieve
ingesteldheid van overleving datgene is dat onze ervaring bepaalt in relatie
tot onze zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid, en dat we uiteindelijk
onszelf gaan identificeren met die ervaringen die voortvloeien uit het
overlevingsinstinct dat geprogrammeert zit in ons onderbewustzijn. We vergeten
met andere woorden dat die ervaringen niet eigenlijk zijn wie we zijn als
wezen, maar eerder het 'systeem' is dat in onze geest bestaat en dat
voorgeprogrammeerd is om te zorgen voor onze overleving.
Het probleem waar we
dan mee te maken hebben is dat ons 'doen' en onze fysieke beweging, motivatie
en 'productiviteit' in onze fysieke realiteit dan aangedreven zal worden vanuit
een verlangen om de positieve waarde te kunnen ervaren die in onze onderbewuste
geest verbonden is met het vooruitzicht van 'overleving' en dus met het 'doen'
van dingen en productief zijn, enzovoort - en vanuit een angst om de negatieve
waarde te ervaren die in ons onderbewustzijn verbonden is met 'niets doen',
'beslissingloosheid', twijfel en 'luiheid'.
Deze polariteit van
verlangen en angst van de waarde-oordelen waar wij onszelf in onze eigen geest
mee identificeren maakt dan dat de motivatie achter de dingen die we doen, en
hoe we die dingen doen, gecorrumpeerd is door achterliggende redenen die verscholen
liggen in ons onderbewustzijn, en dat we daardoor zelf niet werkelijk staan als
het absolute bepalende en sturende principe van onze eigen daden. Dit wil
zeggen dat ons interne mechanisme waarin en waarmee we beslissingen maken en
onze handelingen op basis van die beslissingen aangedreven wordt door
allerhande ervaringen en gedachten die in onze eigen geest bestaan maar waar we
ons zelf niet eens van bewust zijn -- hetgeen dan kan resulteren in
gedragsstoornissen zoals 'luiheid', apathie, lethargie en uitstelgedrag.
No comments:
Post a Comment