Dag 637: De Dieperliggende Problemen die Schuilen onder Luiheid

In de voorgaande blog hebben we besproken en onderzocht hoe een specifiek persoonlijkheidssysteem van 'luiheid' ontstaat door middel van de woorden en emotionele lading verbonden met die woorden die we kopiëren en overnemen van onze ouders.  En het interessante en fascinerende aspect hier was de realisatie dat 'luiheid' op zich in deze context eerder een gevolg was van het woord 'luiheid' dat als beoordeling gebruikt werd, samen met een specifieke emotionele ondertoon - en dat dus deze persoonlijkheid van 'luiheid' een zichzelf creërend fenomeen is.

Ik bedoel, als het gedrag dat beoordeeld en belabeld werd in dat moment als een uitdrukking van 'luiheid' en waar emotioneel op gereageerd werd, in de plaats daarvan eerder onderzocht werd, in de zin van dat men vragen stelt in verband met wat het probleem in wezen is in het geobserveerde gedrag, waarom het is dat de persoon zich in dat moment als zodanig uitdrukt - dan had men tot veel meer conclusies en inzichten gekomen die zouden hebben aangetoond dat een gedragspatroon niet zo simpel en oppervlakkig te definieren is als in één woord zoals 'luiheid', dat in wezen als een bestempeling en een belabeling en dus als een limitatie van het individu gebruikt wordt.

Als men werkelijk zichzelf inzet om gedragspatronen te onderzoeken door ten eerste de eigen persoonlijke aanvankelijke reacties op het geobserveerde gedrag aan de kant te schuiven en dieper te kijken dan wat men op het eerste zicht denkt, dan komt men echter op dieper liggende problemen uit.

In het geval van de zogezegde 'luiheid' bijvoorbeeld, waarin ik in de situatie liever mijn tijd spendeerde met het kijken van televisie dan pakweg in de tuin werken of studeren, was het dieperliggende probleem het feit dat ik zelf niet inzag of begreep waar ik eigenlijk mee bezig was. Het eigenlijke probleem was dat ik niet besefte dat als ik zou studeren, dat ik daarin mijn vaardigheden zou ontwikkelen, dat ik zelf-discipline zou ontwikkelen en dat ik mezelf daarin mezelf zou helpen om een basis te leggen voor mijn eigen toekomst.

Ik besefte niet dat de manier waarop ik televisie kijken benaderde en uitoefende niet het beste was voor mezelf, in de zin van dat ik het deed om te ontsnappen aan allerlei emotionele ervaringen die ik voelde binnenin mezelf waar ik niet wist mee om te gaan. En daarin besefte ik niet dat hoe meer ik wie ik ben vanbinnen probeer te ontvluchten, des te meer ik die emoties zich laat opbouwen zonder mijn eigen vermogen te ontwikkelen om te kunnen omgaan met mijn interne realiteit en macht en controle te ontwikkelen over mezelf, hetgeen op zich dan ook weer een voedingsbodem vormt voor het gedragspatroon van luiheid.

Het is die kernproblematiek die in dat moment niet werd onderzocht of aangepakt, door mezelf noch mijn ouders, omdat niemand wist hoe een situatie te benaderen vanuit gezond verstand en niet vanuit persoonlijke emoties. We worden in onze wereld immers niet opgevoed of aangeleerd om naar binnen te kijken en te onderzoeken hoe het is dat we zelf onze wereld en realiteit zien en begrijpen en hoe we zelf het startpunt  en tegelijkertijd de sleutel zijn van al wat bestaat in onze wereld.