Zoals ik
in Dag
749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe
je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen
en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om
je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is
een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het
steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets
of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon
reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.
Die
emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van
bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke
emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd.
Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op
een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om
jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is
op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent
een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het
vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een
rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe
deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals
je emotionele reacties op situaties.
Maar het
feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je
gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen
zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn
waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je
immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je
bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en
waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich
gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met
angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook
niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het
vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.
Maar als
volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om
terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt,
herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving
bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van
opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment
te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de
betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert
begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de
persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf
ervoer zoals je je ervoer.
Het is
inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het
verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op
zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over
wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven.
Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen
onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om
het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen
die we eraan gekoppeld hebben los te laten?
Wordt
vervolgd in Dag 750
No comments:
Post a Comment