Deze
blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs
- zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in
termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt
die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving
kleuren en bepalen.
Om een
concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen
onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden
hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België
waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me
dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was
het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep
mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.
Wat voor
mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven
waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik
nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de
gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn
kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te
maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot
de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan
niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En
gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de
groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn
expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.
Al deze
ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt
bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten
dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie
tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie
tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je
immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen
en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd
worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik
over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit
wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf
toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen
dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling
en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen
dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.
Dit is
dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat
je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn
diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in
specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties
of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.
In de
volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke
onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd
geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier
waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik
niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.
No comments:
Post a Comment