Eén van
de dingen die ik tot dusver geleerd heb uit het samenleven in een groep van
mensen, specifiek mensen die niet meteen aan je verwant zijn en waar je dus ook
niet automatisch een 'verwantschap' of 'connectie' mee ervaart, is dat er een
automatische houding van zelf-bescherming en -verdediging bestaat in de geest
tegenover die andere mensen in de groep.
En die
houding komt aan het oppervlak wanneer iemand bijvoorbeeld een fout maakt of
wanneer iemand aan je spullen komt of op de één of andere manier tussen jou en
je plannen komt. Het is een houding waarin je in zulk 'n momenten heel snel en
scherp reageert met een ervaring van kwaadheid, frustratie of irritatie
tegenover de persoon in kwestie. Het is het automatisch en onmiddellijk
veronderstellen dat die persoon kwade bedoelingen gehad moest hebben of dat ze
je opzettelijk probeerden te kwetsen ofzo.
Die
houding van het zien van de ander als vijand is wat er steeds onder het
oppervlak lijkt te drijven in relatie tot de mensen om ons heen. We zullen
uiteraard wel zo vriendelijk en begrippelijk mogelijk zijn, maar dan vanaf het
moment dat iets in je wereld en omgeving misloopt of moeilijk gaat omwille van
wat een ander gedaan heeft komt die onderliggende reactie van zelf-bescherming
naar boven in de vorm van gedachten waarin je de ander beschuldigt en
ervaringen van irritatie, frustratie en kwaadheid. En het is in die
automatische reactie dat duidelijk wordt dat onder al de vriendelijkheid in
wezen een vijandigheid schuilt in relatie tot de mensen in je omgeving. Maar
die verscholen en onderdrukte vijandigheid komt enkel naar het oppervlak in
momenten waarin er dingen 'mislopen'.
Ik ben
mij zelf pas onlangs gewaar geworden van deze automatische reactie op de mensen
om mij heen waarin ik er bijvoorbeeld steeds vanuit ga dat mensen opzettelijk
kwade bedoelingen hebben of opzettelijk niet attent zijn of niet genoeg
opletten elke keer wanneer er iets gebeurt dat mij in de weg staat op de één of
andere manier.
Een
voorbeeld is bijvoorbeeld in het delen van een wasmachine waarbij ieder persoon
zijn/haar dag heeft om de machine te gebruiken, maar wanneer ik mijn was wil
doen merk ik dat er was van iemand anders in de machine steekt. Mijn eerste
reactie is er in dat moment één van frustratie op de persoon wiens was in de
machine steekt omdat het 'hun dag niet is'. In mijn geest komen dan
beschuldigende gedachten naarboven waarin ik hen er bijvoorbeeld van beschuldig
dat ze 'om niets geven', dat ze 'achteloos zijn' en 'geen moeite doen om attent
te zijn voor een ander'. Wat ik in die gedachten en reacties dus aan het doen
ben, is het vormen van een bepaald beeld van de persoon als zijnde een soort
van booswicht, namelijk iemand die kwaad doet, een 'slecht persoon'/'slecht
karakter'.
Maar in
de werkelijkheid is geen enkel mens zomaar 'slecht' of 'kwaadaardig'. Er kunnen
zoveel redenen zijn waarom mensen doen wat ze doen, en geen enkele van die
redenen is ooit werkelijk 'van slechte aard'. Ik voelde me dus verbaasd wanneer
ik zag hoe snel en hoe vaak ik echter ok die manier reageerde waarin ik in
momenten een beeld schilderde in mijn geest van een ander persoon als zijnde
'slecht', gewoon omdat ze iets gedaan hadden dat mij persoonlijk in de weg
stond en waarvan ik persoonlijk dacht dat ze 'het niet hadden mogen doen'.
Sinds ik
mij gewaar ben geworden van deze perceptie in mijn geest waarin ik de mensen om
mij heen zie als mijn 'vijanden' en in feite zeer snel en zeer makkelijk het
ergste denk van hen. En het eigenaardige hierin is dat ik mezelf dus niet
herken in anderen. Ik zal dus makkelijk denken dat andere mensen kwade
bedoelingen hebben of 'om niets geven', maar ikzelf ben in mijn ogen steeds
'goed' en heb steeds zogezegd 'goede bedoelingen'. Dus vroeg ik mezelf af van
'waarom is dat eigenlijk, dat ik niet zie, besef of begrijp dat andere mensen
net als ik zijn? Waarom is het dat ik zo een gelimiteerd perspectief heb op
mijn realiteit dat ik ervan overtuigd ben dat ik de enige ben die 'goed' is en
iedereen die 'ik' niet is, is 'slecht' of op de één of andere manier niet zo
'goed' als ik ben?
En, hoe
komt het dat ik nooit gezond verstand heb toegepast en heb beseft dat ik ook
maar gewoon een mens ben in deze wereld en dat mensen eigenlijk allemaal min of
meer hetzelfde in elkaar zitten en dat hoe ik besta in mezelf en hoe ik in
elkaar zit in mijn geest, is eigenlijk precies hetzelfde als wie andere mensen
zijn vanbinnen? Dit houdt dus in dat andere mensen mijn 'vijanden' niet zijn,
net zoals ik de vijand van anderen niet ben. En dat ik dat dus ook enkel zo zal
kunnen zien en ervaren als en wanneer ik mijn eigen reacties van vijandigheid -
namelijk de irritatie, frustratie, kwaadheid en beschuldigingen - binnenin
mezelf laat vallen.
No comments:
Post a Comment