Dag 762: Wat er Schuilt onder het Oppervlak van je Persoonlijkheid

Wat ik dus in mijn verlangen om diepgang te vinden en te creëren in mezelf en in mijn leven niet besefte dat ik eigenlijk de hele tijd enorm oppervlakkig bezig was en steeds oppervlakkiger aan het worden was en dan wel omdat ik 'diepgang' definieerde in bijvoorbeeld de dingen die ik zegde, hoe ik eruit zag of de vrienden die ik had en hoe ik mijn leven inschikte. Ik was dus met andere woorden de illusie en de externe presentatie aan het creëren van zogezegde 'diepgang' om mezelf er in feite van trachten te overtuigen dat ik geen oppervlakkig iemand was en dat ik diepgang had vanbinnen.

Uiteindelijk voelde ik mij vanbinnen, ondanks al de moeite die ik deed om 'niet oppervlakkig te zijn', toch steeds leeg en verlangde ik naar echtheid in mijn leven, naar het gevoel dat de dingen die ik doe op de één of andere manier zin hebben en niet zomaar een soort van toneelspel zijn waarin ik mij des te meer een soort clown voelde. Diep vanbinnen op een bepaald niveau in mezelf besefte ik immers wel waar ik mee bezig was; ik zag wel dat ik me op een bepaalde manier voordeed opdat ik een meerwaarde kon ervaren en de leegte en saaiheid die ik ervoer in mezelf kon verbergen. Ik begreep ergens wel dat de diepgang die ik trachtte te bereiken slechts een persoonlijkheid was waar ik instapte; een persoonlijkheid met bepaalde manieren van spreken, denken en mij gedragen als een soort personage in een film dat ik probeerde te belichamen.

Des te meer ik mezelf in die persoonlijkheid probeerde te verliezen, des te meer ervoer ik eigenlijk het sterke contrast tussen wie ik werkelijk was vanbinnen en hoe ik mij voordeed langs buiten, alsook de valsheid van mijn bestaan die ik aan het toestaan was in mezelf. Het was pas wanneer ik mijn proces begon te bewandelen om oprechtheid met mezelf te beoefenen en met andere woorden mezelf niet meer te verbergen achter persoonlijkheden, dat ik begon te beseffen dat ik pas echte diepgang kon ervaren en ook werkelijk kon belichamen als en wanneer ik die zelf-oprechtheid toepaste.

Het was pas wanneer ik oprecht was met mezelf over wat ik aan het doen was binnenin mezelf en over de tegenstrijdigheden en valsheden die ik had toegestaan in mezelf, dat ik dat gevoel van 'echtheid' kon ervaren waar ik al zo lang eigenlijk naar op zoek was geweest. Voor de eerste keer had ik het gevoel dat ik meer 'echt' was vanbinnen, net omdat ik ook meer opr-echt was met mezelf.

De diepgang die ik ervoer ontstond in het onder ogen komen van en het in de ogen kijken van mezelf, in de plaats van trachten weg te kijken of mezelf proberen te verstoppen achter personages van schijnbare en onoprechte diepgang. Ironisch genoeg was het aanvaarden van de simpele realiteit van wie ik ben vanbinnen hetgene dat mij ondersteunde om ware diepgang te creëren en te belichamen in en als mezelf; het was het aanvaarden van en het eerlijk zijn over mezelf als zijnde simpelweg wie ik ben en niet 'meer', niet 'beter' dan de meest simpele versie van mezelf als zijnde namelijk wie ik altijd geweest ben vanaf ik een kind was tot nu. Oprecht zijn met jezelf staat je toe in je diepste kern te kijken, en dat is wat het wil zeggen om diepgang te hebben. Het is niet iets dat echt gezien kan worden door andere mensen, het is geen persoonlijkheid en het is niets speciaals, maar het is écht.