Dag 784: Hoe de meest Simpele woorden zoals "Ik" gekaapt worden door de geest

In het herdefinieren van het woord "Ik" kijk je dus eerst naar hoe het woord in en door je geest tot zover doorheen je leven gedefinieerd is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het woord, dan zie ik dat het voornamelijk gedefinieerd is door het bewustzijn systeem. En dit wil zeggen dat het woord "ik" voornamelijk verwijst naar mijn 'identeit' en mijn 'persoonlijkheid' en de aspecten van mezelf die hoofdzakelijk in mijn geest bestaan in termen van 'wie ik ben' en hoe ik mezelf met andere woorden definieer in mijn geest.

"Ik" is dus verbonden met dingen zoals vergelijking, als in het vergelijken van mezelf met andere mensen teneinde mezelf te kunnen beoordelen en afmeten en daarin mezelf te kunnen afscheiden van andere mensen.  Het is verbonden met gedachten, gevoelens en emoties  als hoe ik mezelf gedefineerd heb in mijn geest. Het 'ik' van de geest draagt steeds al mijn herinneringen met zich mee, want mijn herinneringen is wat ik in mezelf meedraag als referentie voor wie ik ben in het huidige moment.

Het 'ik' in de geest is in feite al de dingen die ik in mezelf aanvaard en toegestaan heb in termen van de beoordelingen in mijn geest, de gedachten, de reacties, de herinneringen, de geloofsystemen, enzovoort. Dus je zou kunnen zeggen dat elke keer je 'ik' zegt, dat je dan in feite jezelf even eraan herinnert dat 'wie je bent' een bewustzijnssysteem is. Het houdt je vast in hetzelfde patroon en zorgt er op subtiele wijze voor dat jij niet van je 'pad' afwijkt en dat jij jezelf blijft definieren in en als je geest.

Eenmaal je dan hebt uiteengezet hoe het woord 'ik' op voorgeprogrammeerde wijze gedefinieerd is in je geest, is het een kwestie van te kijken naar wat de eigenlijke definitie van het woord is, in de zin van wat het woord op zich eigenlijk wil zeggen in z'n puurste staat, zonder al de persoonlijke associaties en verbindingen in onze geest.

Dit is hoe het woordenboek dit woord definieert:

• De uitdrukking waarmee de denkende mens de eenheid van lichaam, denken en voelen aanduidt en die aldus scheidt van zijn omgeving en andere subjecten

Hierin zien we duidelijk hoe het woord 'ik' verwijst naar de 'denkende mens', de geest en wie we denken dat we zijn en hoe we onszelf ervaren vanbinnen. Een andere definitie in het woordenboek is:

• noemt de persoon die aan het woord is, eerste persoon enkelvoud, subject

Deze definitie is al wat meer subjectief en praktisch, en gebaseerd op de fysieke werkelijkheid. Hier zie je dat op vlak van de fysieke werkelijkheid dingen niet zo complex moeten zijn. 'Ik' is in feite dus simpelweg een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de persoon die aan het woord is, kwestie van verwarring te vermijden in communicatie. Het is als het ware dus een 'werkend woord', een woord dat een praktische functie heeft.

Het woord 'ik' hoeft helemaal niet te impliceren dat je een geest hebt met gedachten en interne ervaringen, omdat dan het woord ik in feite een andere invulling zal krijgen voor elk individu. We spreken dan dezelfde taal niet werkelijk omdat 'ik' voor de ene persoon een heel andere lading zal hebben dan voor de ander - afhankelijk van hoe beiden zichzelf definieren in hun geest.

In de eerste definitie wordt dus in feite de realiteit van de geest, van het bewustzijn bekrachtigd en wordt onze werkelijkheid met andere woorden onnodig meer complex gemaakt omdat we nu elke keer we het woord 'ik' uitspreken in feite de hele lading van ons complete bewustzijn naar boven halen. Terwijl, de tweede definitie is al heel wat luchtiger, simplistischer en absoluut ongecompliceerd - om niet te zeggen duidelijker en rechttoe rechtaan. Deze definitie is zelfs toepasbaar voor elk levend wezen, het staat ons toe om te realizeren dat je niet een 'denkend wezen' hoeft te zijn om een 'ik' te zijn. Elk wezen is 'ik', een individu. En elk wezen heeft een stem die telt, of het nu een denkend wezen is of niet.

Dag 638: Zelf-Beoordelingen en het Belang van het Herdefiniëren van Woorden

In de voorgaande blog hebben we ons gerealiseerd hoe het ontwikkelen van een persoonlijkheid rond het woord 'luiheid', als gedefinieerd in en als negatief geladen emotionele ervaringen, ontstaat tijdens de kindertijd en specifiek in interactie met onze omgeving en hoe we de uitdrukkingen van de mensen in onze omgeving kopiëren.

Daarin hebben we beseft hoe de neiging bestaat in onszelf om  specifiek gedrag dat we zien in onszelf en anderen te belabelen en bestempelen met emotioneel of gevoelsmatig geladen woorden, in de plaats van dat we dat gedrag onderzoeken en aldoende onszelf ondersteunen en begeleiden om te begrijpen wat de oorsprong van het gedrag is, welke er de gevolgen van zijn en hoe we bijgevolg aan preventie kunnen doen en het gedrag alsook de gevolgen ervan kunnen veranderen.

Als er iets is dat ik in mijn proces van zelf-verandering tot dusver immers geleerd heb, is dat zolang er beoordelingen en reacties bestaan omtrent een specifiek fenomeen, al is het een interne persoonlijkheidsstructuur of gedragspatroon of een externe gebeurtenis,  wordt ons vermogen om dat fenomeen te veranderen gesaboteerd doordat we onszelf de kans niet geven dieper en verder te kunnen zien dan de beoordelingen en reacties in onze geest die ervoor zorgen dat onze perceptie en begrip van dat wat we beoordelen en waar we op reageren zeer oppervlakkig blijft.

Het woord 'lui' werd door mezelf en de mensen in mijn omgeving tijdens mijn kindertijd steeds gebruikt als een beoordeling, namelijk een woord dat een specifieke emotionele lading droeg wanneer het uitgesproken werd, hetgeen echter niet wil zeggen dat het woord 'lui' op zich een beoordeling IS en dus die emotionele lading met zich meedraagt. Hoe we woorden interpreteren, ervaren en gebruiken kan vaak heel anders zijn dan wat de woorden eigenlijk werkelijk zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld.

Hier is het bewandelen van een herdefiniëringsprocess van de woorden die we gebruiken in onze geest en onze spreektaal zeer nuttig, om jezelf ervan te kunnen verzekeren dat de manier waarop je een woord verstaat en gebruikt niet een persoonlijke interpretatie is, gebaseerd op hoe je het woord persoonlijk ervaren hebt in reactie op hoe het gebruikt werd door je omgeving tijdens je leven, en zodat je met andere woorden geen persoonlijke relaties gaat vormen met specifieke woorden, gebaseerd op je eigen herinneringen.

Omdat, het gevaar in het creëren van persoonlijke relaties met woorden, zonder die woorden te onderzoeken en te leren kennen als wat ze in wezen zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld, is dat je jezelf blindelings gaat definiëren en identificeren met de emotionele of gevoelsmatige lading die je omgeving gebruikte in het uitspreken van bepaalde woorden omdat jij die woorden in jezelf hebt geleerd en hebt leren kennen tijdens het proces van sociale adaptatie.

Zo worden we uiteindelijk een product en kopie van onze omgeving en ouders, door middel van het proces van sociale adaptatie waarin we de emotioneel en gevoelsmatig geladen definities van woorden als hoe die uitgesproken en gebruikt worden door onze omgeving kopiëren. Terwijl, wanneer we de beslissing maken om die woorden zelf te gaan onderzoeken en ons begrip, ervaring en gebruik van woorden gelijk te stellen aan hun eigenlijke fysieke betekenis, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf en worden we het directieve, sturende en bepalende principe van onszelf waarin we in staat zijn om meer te worden dan het product van onze omgeving.