Dag 784: Hoe de meest Simpele woorden zoals "Ik" gekaapt worden door de geest

In het herdefinieren van het woord "Ik" kijk je dus eerst naar hoe het woord in en door je geest tot zover doorheen je leven gedefinieerd is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het woord, dan zie ik dat het voornamelijk gedefinieerd is door het bewustzijn systeem. En dit wil zeggen dat het woord "ik" voornamelijk verwijst naar mijn 'identeit' en mijn 'persoonlijkheid' en de aspecten van mezelf die hoofdzakelijk in mijn geest bestaan in termen van 'wie ik ben' en hoe ik mezelf met andere woorden definieer in mijn geest.

"Ik" is dus verbonden met dingen zoals vergelijking, als in het vergelijken van mezelf met andere mensen teneinde mezelf te kunnen beoordelen en afmeten en daarin mezelf te kunnen afscheiden van andere mensen.  Het is verbonden met gedachten, gevoelens en emoties  als hoe ik mezelf gedefineerd heb in mijn geest. Het 'ik' van de geest draagt steeds al mijn herinneringen met zich mee, want mijn herinneringen is wat ik in mezelf meedraag als referentie voor wie ik ben in het huidige moment.

Het 'ik' in de geest is in feite al de dingen die ik in mezelf aanvaard en toegestaan heb in termen van de beoordelingen in mijn geest, de gedachten, de reacties, de herinneringen, de geloofsystemen, enzovoort. Dus je zou kunnen zeggen dat elke keer je 'ik' zegt, dat je dan in feite jezelf even eraan herinnert dat 'wie je bent' een bewustzijnssysteem is. Het houdt je vast in hetzelfde patroon en zorgt er op subtiele wijze voor dat jij niet van je 'pad' afwijkt en dat jij jezelf blijft definieren in en als je geest.

Eenmaal je dan hebt uiteengezet hoe het woord 'ik' op voorgeprogrammeerde wijze gedefinieerd is in je geest, is het een kwestie van te kijken naar wat de eigenlijke definitie van het woord is, in de zin van wat het woord op zich eigenlijk wil zeggen in z'n puurste staat, zonder al de persoonlijke associaties en verbindingen in onze geest.

Dit is hoe het woordenboek dit woord definieert:

• De uitdrukking waarmee de denkende mens de eenheid van lichaam, denken en voelen aanduidt en die aldus scheidt van zijn omgeving en andere subjecten

Hierin zien we duidelijk hoe het woord 'ik' verwijst naar de 'denkende mens', de geest en wie we denken dat we zijn en hoe we onszelf ervaren vanbinnen. Een andere definitie in het woordenboek is:

• noemt de persoon die aan het woord is, eerste persoon enkelvoud, subject

Deze definitie is al wat meer subjectief en praktisch, en gebaseerd op de fysieke werkelijkheid. Hier zie je dat op vlak van de fysieke werkelijkheid dingen niet zo complex moeten zijn. 'Ik' is in feite dus simpelweg een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de persoon die aan het woord is, kwestie van verwarring te vermijden in communicatie. Het is als het ware dus een 'werkend woord', een woord dat een praktische functie heeft.

Het woord 'ik' hoeft helemaal niet te impliceren dat je een geest hebt met gedachten en interne ervaringen, omdat dan het woord ik in feite een andere invulling zal krijgen voor elk individu. We spreken dan dezelfde taal niet werkelijk omdat 'ik' voor de ene persoon een heel andere lading zal hebben dan voor de ander - afhankelijk van hoe beiden zichzelf definieren in hun geest.

In de eerste definitie wordt dus in feite de realiteit van de geest, van het bewustzijn bekrachtigd en wordt onze werkelijkheid met andere woorden onnodig meer complex gemaakt omdat we nu elke keer we het woord 'ik' uitspreken in feite de hele lading van ons complete bewustzijn naar boven halen. Terwijl, de tweede definitie is al heel wat luchtiger, simplistischer en absoluut ongecompliceerd - om niet te zeggen duidelijker en rechttoe rechtaan. Deze definitie is zelfs toepasbaar voor elk levend wezen, het staat ons toe om te realizeren dat je niet een 'denkend wezen' hoeft te zijn om een 'ik' te zijn. Elk wezen is 'ik', een individu. En elk wezen heeft een stem die telt, of het nu een denkend wezen is of niet.

Dag 740: Schrijven vanuit Gevoel Vs Schrijven vanuit zelf-Eerljikheid

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken. Uit Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Ik had vroeger een dagboek waar ik in schreef.  En de dingen die ik schreef waren over het algemeen melodramatische poëzie en vreemde, chaotische en 'duistere' schrijfsels en als ik er nu op terugkijk dan zie ik hoe de dingen die ik schreef en de manier waarop ik schreef tegelijkertijd mijn identiteit en persoonlijkheid die ik in die periode had aangenomen als 'mezelf' versterkten en valideerden.

Ik gebruikte mijn schrijven om 'mezelf' en mijn zelf-gecreëerde melodramatische persoonlijkheid als het ware kracht bij te zetten. Door specifiek te schrijven op een manier die de emotionele ervaringen waar ik mezelf mee was gaan identificeren opzettelijk opwekte, kon ik mezelf als die emotionele persoonlijkheid 'vereeuwigen' en haast manifesteren op fysieke manier omdat ik 'mezelf' als hoe ik mezelf identificeerde op papier had neergezet. Ik kon het dus nu steeds herlezen om mezelf eraan te blijven herinneren dat 'dit is wie ik ben'.

Als je dus schrijft over jezelf, zoals in een dagboek, creër je tegelijkertijd jezelf. Daarom is het ook belangrijk dat je duidelijk en helder bent met jezelf over je startpunt in je schrijven. Met andere woorden: Waarom is het dat je schrijft? Schrijf je om bepaalde gevoelens, gedachten, ideëen en ervaringen die in jezelf bestaan kracht bij te zetten en als het ware te bevestigen door ze 'op papier te zetten' (waarbij het doel van het schrijven dus is om gevoelens en emoties op te wekken)? Of schrijf je om je eigen gevoelens en emoties en gedachten beter te kunnen begrijpen en om dus jezelf better te leren kennen?

Hier is dan zelf-eerlijkheid nodig om te kunnen onderscheiden en opmerken wanneer je vanuit het ene startpunt schrijft en wanneer vanuit het andere. Het is immers makkelijk om te schrijven vanuit 'gevoel', om met andere woorden een gevoel te volgen omdat het werkelijk aanvoelt als een golf, of een stroom die je zachtjes meevoert en al wat jij hoeft te doen is het gevoel of de emotie volgen en je erdoor laten meevoeren, en terwijl je dat doet creëer je meer van dat gevoel of de emotie. Het schrijven wordt dan uiteindelijk dus een soort van cirkelbeweging waarin het einde zo goed als hetzelfde is als het begin omdat je startpunt niet werkelijk zelf-beweging was. Je startpunt was om jezelf te laten bewegen door een gevoel/emotie.

Schrijven met zelf-eerlijkheid en dus vanuit het startpunt van het leren kennen van jezelf, is om aanvankelijk misschien te schrijven vanuit gevoel. Stel bijvoorbeeld dat er iets is gebeurt in je dag en je reageerde op het gebeurde met kwaadheid en terwijl je over de gebeurtenis schrijft voel je de kwaadheid weer opkomen. Voor even zal je dan misschien schrijven vanuit die emotionele ervaring, maar de zelf-eerlijkheid bestaat erin dat jij jezelf dan even tegenhoudt en zegt van 'wacht eens even, laat mij nu eens onderzoeken wat er achter die kwaadheid ligt'. Dan verschuift jouw focus en aandacht van de ervaring naar je eigen zelf-beweging om jezelf beter te leren kennen en om te kunnen zien wie jij eigenlijk bent achter je eigen gevoelens en emoties en interne ervaringen.

Wordt vervolgd in Dag 741

Dag 706: Bepaalt je Identiteit wie je bent of bepaal jij je Identiteit?

Ter verderzetting van Dag 705: De illusie van het zoeken naar aanvaarding deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen die tot doel hebben het patroon te corrigeren dat ik ontdekt had als verbonden aan de pijn in mijn linkerbovenarm. De zelf-correctieve stellingen is waarin ik ervoor zorg dat het patroon dat ik vergeven heb, ook verandert in de fysieke realiteit. Zelf-vergeving als het loslaten en het begrijpen van het patroon is immers niet genoeg om ware verandering teweeg te brengen. Ik moet mezelf ook richting geven en duidelijke stellingen makten voor mezelf in termen van wie ik wil zijn en hoe ik het patroon zal veranderen, want vanzelf zal er nooit iets veranderen.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf in mijn geest zie nadenken over wat de mensen in mijn omgeving van mij denken en hoe andere mensen mij zien, verbonden met een ervaring van spanning, stress en angst  - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat wat ik aan het doen ben is het mezelf een slaaf maken van mijn omgeving als 'andere mensen' en de 'meningen', 'opinies', 'beoordelingen' en 'gedachten' van die 'andere mensen' over mij, door op zoek te zijn naar aanvaarding voor mijn bestaan en mijn aanwezigheid in deze wereld

Ik zie, besef en realiseer mij dat ik het geloof heb toegestaan te bestaan in mijn geest dat ik in 'andere mensen' hun realiteit en omgeving besta en dat ik een soort van 'indringer' ben en dat ik daardoor er alles aan moet doen om ervoor te zorgen dat die 'andere mensen' om mij heen wiens wereld ik schijnbaar aan het 'indringen' ben mijn aanwezigheid en bestaan goedkeuren en aanvaarden --- door bijvoorbeeld de hele tijd op de achtergrond in mijn geest te denken aan wat mensen over mij denken, hoe mensen mij zien en hoe mensen gereageerd hebben op dingen die ik gedaan of gezegd heb en welke mening ze over mij gevormd hebben op basis van die reactie

Ik zie, besef, en begrijp dat dat geloof en de perceptie van mezelf als zijnde een 'indringer' in de wereld/omgeving van 'andere mensen' in wezen een illusie is, een gedachtenpatroon en -systeem dat ik  in mezelf heb gevormd door de indrukken en ervaringen die ik doorheen mijn leven heb opgedaan in reactie op mijn omgeving terwijl ik een 'identeit' aan het vormen was

Ik zie, besef en begrijp dat wie ik werkelijk ben geen 'identeit' is omdat die identeit een systeem van informatie en reacties is dat niet in mezelf bestond van op het moment dat ik geboren ben in deze wereld, en geen deel uitmaakte van wie ik ben in en als mijn natuurlijke toestand

Ik zie, besef en begrijp dat mijn 'identiteit' en de zelf-definitie van mezelf als zijnde een 'indringer' als deel van mijn 'identiteit' een systeem is van gedachten, gevoelens en emoties dat ik van mezelf heb afgescheiden door erin te participeren en mezelf ermee te identificeren alsof het macht heeft over mij en alsof het mij kan beïnvloeden en bepalen

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de 'identiteit' die ik in mezelf heb opgebouwd doorheen mijn leven hier op aarde, en om één en gelijk te staan met de identeit van informatie in en als de geest maar mezelf er niet mee te identificeren

Ik sta in en als het besef dat wie ik werkelijk ben is de oorsprong van de identiteit in en van de geest. Ik ben de creator van al de ervaringen en geloofsystemen en gedachten over 'wie ik ben' in deze wereld die in en als mijn geest bestaan. Dus ik stel mezelf tot doel om mezelf niet toe te staan mezelf te definieren als een 'indringer', en mezelf te laten besturen of beinvloeden door een angst van wat mensen over mij denken en een verlangen om aanvaard te worden door andere mensen.

Ik stel mezelf eerder tot doel om mijn 'identiteit' één en gelijk te stellen met wie ik werkelijk ben als wezen, als de authoriteit en het directieve principe van wie ik ben vanbinnen, en mijn 'indenteit' dus niet een schijnbaar afgescheiden 'entiteit' te laten zijn die bepaalt wie ik ben in deze wereld.

Ik zie, besef en begrijp immers dat zolang er een ervaring en een gedachte in mijn geest is die mij zegt wie ik ben, zoals een 'indringer', zonder dat ik zelf met gewaarzijn beslist heb om die 'identiteit' te zijn, dan is dat een teken dat ik mezelf heb afgescheiden van wie ik ben vanbinnen en dat ik geen verantwoordelijkheid aan het nemen ben voor wat er in mezelf bestaat omdat ik mezelf zomaar laat bepalen door een gedachte en een ervaring die niet het beste is voor mezelf

Dag 644: Welke zijn de Echte Existentiële Vragen die we Onszelf zouden moeten stellen?

Uit de voorgaande blog:

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als ik dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Het gevoel niet bij een groep te horen en je een buitenbeentje voelen, en zelfs de ervaring van eenzaamheid, depressie en minderwaardigheid die we soms ervaren wanneer we in het bijzijn zijn van andere mensen, heeft dus als kern-startpunt en -oorsprong een verlangen om dat in onszelf bestaat om onszelf te kunnen afscheiden van 'andere mensen'  en daarin een 'identiteit' te vormen voor onszelf zodat we het gevoel hebben een 'ik' te zijn, een 'ik' die anders is dan andere mensen en die daardoor een uniek 'individu' is.

En dit is eigenaardig omdat het verlangen naar het ervaren van een soort van individualiteit en uniekheid door middel van het afscheiden van onszelf in relatie tot de mensen die we zien in de wereld om ons heen voortvloeit vanuit een angst in onszelf om niet te bestaan, een angst om geen 'individu' te zijn en om niet speciaal of uniek te zijn. 'speciaal' en 'uniek', als zijnde de termen die omschrijven dat we een afgescheiden entiteit zijn in een wereld vol miljarden wezens.

Maar de angst om niet te bestaan is datgene wat in wezen het concept van het 'niet-bestaan' op zich creëert in de eerste plaats. Ik bedoel, als we geen angst zouden hebben om niet te bestaan, zou het voor ons dan nog uitmaken of we al dan niet 'bestaan', of we al dan niet een bewustzijn hebben of een individu zijn? … neen, dat zou het niet. We zouden gewoon zijn wie we zijn en ons niet bezig houden met wie we zijn in relatie tot 'andere mensen' of met hoe we bestaan, waarom we bestaan, of we al dan niet echt bestaan, enzovoort. We zouden bestaan als een levende aanvaarding en acceptatie dat we simpelweg 'hier' zijn. 'ik ben hier' als een observatie en vaststelling van wie, wat en hoe we zijn en bestaan zou onze 'identiteit' zijn en we zouden de neiging of het verlangen niet ervaren in onszelf om onszelf te gaan profileren, afscheiden of onderscheiden van andere wezens gewoon om een 'gevoel' te kunnen creëren in onszelf dat we bestaan.

Ik bedoel, is de ervaring dat we bestaan in en als een persoonlijkheid en identiteit in wezen niet meer of minder dan de angst om niet te bestaan vermomd in allerhande gevoelens en emotionele ervaringen, verbonden met gedachten over wie we zijn? En waarom is het dat we onszelf vragen stellen in verband met wie we zijn, waarom we zijn, wat en hoe we zijn, maar we stellen onszelf nooit de vraag waar deze vragen vandaan komen in de eerste plaats en waarom het is dat we zo geobsedeerd zijn met 'wie we zijn' en met ons bestaan als 'mens' en als 'bewustzijn'? Dat is immers de meest belangrijke vraag die licht zal schijnen op de echte oorsprong van hoe we bestaan en waarom en hoe het is dat we bestaan in en als onszelf.

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Vertrouw Je Reacties Niet!

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering 

Vertrouw Je Reacties Niet!

In het begin van mijn proces had ik dus nog geen begrip van wat 'nederigheid', 'nederig zijn' en 'nederigheid toepassen' eigenlijk wil zeggen - het enige wat ik kende was het Ego in en van de Geest, als hoe ik altijd had bestaan en hoe ik mezelf in en als mijn 'identiteit' had opgebouwd doorheen mijn leven. Het Ego als allerhande zelf-beschermings en zelf-verdedigingstechnieken, zoals bijvoorbeeld het beschuldigen van andere mensen vanaf het moment dat ik mij persoonlijk bedreigd voel of wanneer ik mij niet gevalideerd en ondersteund voel in mijn meningen en opinies.

En, het fascinerende is, wanneer ik terugkijk op wie ik toen was en hoe ik reageerde in mezelf op mijn omgeving en hoe ik mezelf ervoer, is dat ik werkelijk geloofde dat dat 'ego' is wie ik werkelijk ben en dat al die technieken en manipulaties om dat 'ego' als het geloof dat ik superieur en speciaal ben in hoe ik besta in en als mezelf is wie ik werkelijk ben - ik kende immers niets anders. Al wat ik was en al van wat ik had opgebouwd van mezelf in relatie tot mijn omgeving, was die reacties in mezelf als gedachten, gevoelens en emoties die allemaal draaiden rond het willen beschermen en verdedigen van een idee en een beeld dat ik had van 'wie ik ben' in en als mezelf.

Ik overwoog bijvoorbeeld nooit het punt van gezond verstand dat elk mens op die voorgeprogrammeerde en voorspelbare manier bestaat in zichzelf en dat als ik reageer in mezelf op de mensen om mij heen vanuit zelf-beschermings en -verdedigingsmechanismen, dan activeer ik dezelfde reacties in de mensen om mij heen - en op die manier creëer ik conflict in mezelf en andere mensen en mijn relaties met hen. Ik bedoel, in die zin ben ik eigenlijk gewoon aan het vechten met mezelf door niet te zien dat ik op dezelfde manier als hoe ik besta in mezelf, besta in andere mensen --- in en als precies hetzelfde 'ego-systeem/-structuur'. Vanuit dat perspectief had ik, als ik 'Nederigheid' had toegepast in mijn proces, kunnen zien en voorspellen hoe mijn omgeving op mij en mijn woorden en daden zou reageren.

'Nederigheid' in de zin van dat ik, in de plaats van onmiddellijk mijn interne reactie te vertrouwen en uit te drukken in mijn externe realiteit - even stop in mezelf, adem, en binnenin mezelf kijk om te onderzoeken waar die reactie vandaan komt en op gebaseerd is in de eerste plaats om er zeker van te zijn dat die reactie wel 'gerechtvaardigd' is, met andere woorden: weet ik eigenlijk wel waarom of hoe ik reageer - en hoe die reactie in mezelf bestaat en geactiveerd wordt? Weet ik wel hoe mijn eigen geest werkt? Want, als ik een moment had genomen wanneer ik de reacties zag opkomen in mezelf bijvoorbeeld wanneer ik in een reactie ging van het willen verdedigen van mijn standpunt in een moment waarin iemand in mijn omgeving een vraag stelde of een opmerking maakte in relatie tot het proces dat ik aan het bewandelen ben, om alvorens die reactie uit te drukken eerst in mezelf te kijken --- dan had ik misschien kunnen zien dat dat punt van 'het willen verdedigen van mijn standpunt' een 'energie' is die opkomt in mijn lichaam en mij aanspoort om mezelf op een specifieke manier uit te drukken in en als mijn fysieke lichaam.

En die energie is een reactie op gedachten die door mijn geest gaan, bijvoorbeeld 'deze persoon valt mij aan' - en deze gedachte is afkomstig uit een angst die ik in mijn geest geïntegreerd heb doorheen mijn leven, specifiek een angst om buitengesloten te worden en alleen te staan. Deze angst is dan weer verbonden met allerlei herinneringen in mijn geest van dingen die ik heb meegemaakt doorheen mijn leven als momenten waarin ik die welbepaalde emotionele ervaring ontwikkeld heb in mezelf -- zoals bijvoorbeeld momenten tijdens mijn schooltijd waarin ik zag hoe kinderen op de speelplaats specifieke woorden gebruikten tegenover andere kinderen om deze kinderen 'buiten te sluiten' en te marginaliseren omwille van bepaalde eigenschappen in hen die hen 'anders' maakten dan de rest, zodat die kinderen uiteindelijk alleen stonden en vaak gepest werden door de rest van de klas - momenten waarin ik bijvoorbeeld dacht van 'dit wil ik nooit zelf meemaken' en aldus een angst heb gevormd in mijn geest om 'gepest' en 'buitengesloten' te worden omdat ik 'anders' ben.

Ik wil maar aantonen dat Nederigheid in deze context een 'gereedschap' is  dat ik kan gebruiken om in te zien dat de reacties die ik in mijn bewuste geest ervaar niet werkelijk te vertrouwen zijn omdat ze niet zijn wat ze lijken - er is een heel universum dat er achter schuilt - en om ervoor te zorgen dat ik geen voorkombare consequenties creëer in mijn relaties met mensen door mezelf niet toe te staan automatisch de arrogante houding in en van het Ego van de Geest te vertrouwen - de Arrogantie van het Ego dat zegt/denkt 'dit is wie ik ben', 'ik weet het beter', 'ik ben juist/correct', 'ik en mijn mening is superieur aan de realiteit om mij heen'…

Wordt Vervolgd in Dag 529

Dag 498:De Macht om een Emotionele Ervaring van Depressie te Stoppen Ligt in Onszelf

In de voorgaande blog heb ik geschreven over hoe een emotionele reactie in een moment veranderd kan worden door de toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf waarin de emotie opkomt - en waarom het is dat die toepassing in het moment zelf noodzakelijk is in het daadwerkelijk veranderen van een specifiek mentaal/emotioneel patroon dat zichzelf blijft herhalen in de geest in en als mijn reacties op mijn omgeving, wereld en realiteit.

Wat ik merkte door deze praktische toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf, is dat ik de emotionele ervaring verminderde in dat moment en dat ik het ook makkelijker maakte voor mezelf om, in andere momenten waarin de ervaring van depressie opkomt in mezelf, mezelf ervan te weerhouden om erin te gaan, maar in dat moment eerder simpelweg te ademen en te zeggen van 'neen, ik sta mezelf niet toe om mezelf hierin te verliezen - ik blijf stabiel'.

Omdat, er was een moment waarin deze reactie nog eens opkwam in mezelf, omdat dat nu eenmaal is hoe ik mijn geest getraind heb om te reageren op specifieke situaties die zich afspelen in mijn wereld --- als hoe ik reageer op situaties die niet verlopen volgens mijn wil. En dus, in dit moment waarin er allerlei dingen gebeurden waardoor ik iets wat ik wilde doen maar niet gedaan kreeg, kwam er een ervaring in mezelf op waarin ik mij kwaad begon te voelen omdat ik dacht van 'waarom is het altijd hetzelfde - waarom krijg ik nooit wat ik wil', en van die reactie en gedachten begon ik langzaam maar zeker in een depressieve staat te zinken des te meer ik de ervaring van kwaadheid bleef vasthouden in mezelf.

De ervaring van kwaadheid transformeerde dus naar andere emotionele ervaringen zoals zelf-medelijden en depressie, waarin ik mezelf langzaamaan neerhaalde in mezelf in een onderbewuste poging om aandacht te krijgen van mijn omgeving en 'geholpen' te worden door mijn omgeving. 'Geholpen', omdat dat was hoe mijn familie en vrienden en omgeving reageerden op mijn gedrag wanneer ik tijdens mijn kindertijd in die specifieke emotionele ervaring ging - dan kon ik mijn omgeving in beweging krijgen om mij aandacht te geven en mij er dus van te verzekeren dat ik een vorm van controle heb over die omgeving en dan voelde ik mij bijgevolg 'veilig', verbonden met de gedachte en de idee dat mijn omgeving 'om mij geeft' omdat ze reageren met medelijden wanneer ik in een depressieve staat ga.

Dus, ik bedoel, wanneer ik deze specifieke emotionele ervaring zie opkomen, is het erg 'verleidelijk' voor mezelf om mezelf erin te laten meevoeren omdat het lijkt alsof ik die ervaring moet voelen en alsof ik moet in die depressie gaan om te krijgen wat ik wil, wat dat dan ook is. Omdat ik die idee gevormd heb in mijn geest van 'enkel als ik mij depressief voel zullen mensen aandacht hebben voor mij', als een causale redenering die ik gevormd heb in mijn geest op basis van een aantal ervaringen in mijn verleden.

Maar, wat ik echter nooit had ingezien zijn de ware gevolgen van dit mentale en emotionele systeem, zijnde dat als ik mezelf toesta steeds in die emotie van depressie te gaan, dan ben ik als de jongen die Wolf riep in de Bijbel, namelijk dat mensen mij gaan wegduwen en uiteindelijk net geen aandacht meer zullen willen geven aan mij omdat ik mij zo 'asociaal' gedraag - en, ik bedoel, wie wil er nu samen zijn met een depressief geval? Dat is nu eenmaal de realiteit van hoe de wereld werkt. Het was misschien zo dat in een aantal kleine situaties die hele depressie toestand werkte in relatie tot het kortstondig krijgen van aandacht van iemand die naar mij toe kwam en vroeg van 'gaat het wel' en 'ben je ok?', maar dat was het dan. Ik heb nooit beseft en ingezien dat dat niet is hoe de echte wereld werkt. In de echte wereld ben ik niet 'speciaal', en zal ik geen speciale aandacht krijgen van mijn omgeving gewoon omdat ik mij even slecht voel. Het zal eerder net anders om zijn.

Wat ik bijvoorbeeld in mijn relaties heb ondervonden doorheen mijn leven is dat mensen mij net wegduwen en zich niet meer aangetrokken voelen tot mij wanneer en als ik mezelf toesta in die emotionele toestand te gaan - en dat die ervaring van depressie dus eigenlijk net het tegenovergestelde creëert in mijn relaties met andere mensen dan wat eigenlijk aan het startpunt ervan ligt.

Dus, wat ik na mijn praktische toepassing van Zelf-Verandering in het toepassen van zelf-vergeving in een moment waarin ik de emotie van depressie zag opkomen in mezelf, heb vastgesteld dat als ik eenmaal mezelf een duwtje gegeven heb en heb doorgezet in mijn beslissing om te veranderen, dat het daarna veel makkelijker is om te blijven doorzetten in het stoppen van mezelf om in een specifieke reactie/emotie te gaan, omdat ik aan mezelf bewezen heb dat ik wel degelijk kan veranderen en dat ik mezelf wel degelijk kan stoppen. En dat ik met andere woorden niet machteloos ben tegenover emotionele ervaringen, maar dat ik de macht heb om te beslissen en te bepalen wie ik ben in relatie tot een emotionele ervaring en in relatie tot gedachten die opkomen in mijn geest.

http://www.desteni.org

Dag 483: Verbergen Mijn Gewoontes Wie ik Werkelijk ben Vanbinnen?

"...Dus, ik bedoel mijn startpunt in ‘het bewandelen van proces’ is helemaal omgekeerd – en dus is het nodig om dat startpunt te corrigeren en dust e herdefinieren wat het voor mezelf betekent om ‘proces te bewandelen’ – zodat ik kan beginnen aan mijn echte reis naar leven, een reis die ik voor mezelf bewandel en niemand anders." (Dag 482: Wat Wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?)

Dus, ik bedoel – ik merk dat ik de laatste tijd in mijn reis naar leven schrijf vanuit het startpunt van te willen schrijven over iets zomaar om te schrijven, waardoor ik in feite niet werkelijk aan mezelf werk of met mezelf werk. Ik schrijf alsof het ‘mijn job’ is, iets wat ik zomaar doe, en waarin ik mezelf niet werkelijk uitdaag, ik doe maar alsof – omdat het een gewoonte geworden is, iets waar ik de echte ik achter verberg. Iets dat ik gebruik om de rest van mezelf te houden zoals het is, mijn interne werkelijkheid als mijn verborgen verlangens en gedachten en gevoelens die ik eigenlijk niet wil loslaten en die ik hetzelfde wil houden.

Dus, wat wil het werkelijk zeggen om te schrijven naar vrijheid, om zelf-eerlijk te zijn in mijn schrijven en om te schrijven vanuit het startpunt om werkelijk mezelf te leren kennen en om werkelijk te wandelen in een process van zelf verandering --- en dus niet te schrijven op een manier waarin ik enkel het ego van de geest ondersteun en versterk? 

Het ego van de geest als zijnde de gedachten in mijn geest waarin ik eerder denk aan ‘andere mensen’ en wat andere mensen van mij zullen denken en dus mijn ‘zelf-beeld’, dan dat ik werkelijk kijk naar waar ik mee bezig ben, kijk naar mijn eigen woorden en mezelf in vraag stel en mezelf onderzoek vanuit het startpunt van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik besta binnenin mezelf en mezelf zodanig te veranderen en corrigeren in al wat ik ben, zodat ik uiteindelijk besta op een manier die een wereld en realiteit garandeert die het beste is voor mezelf in en als al het leven dat hier bestaat.

Het feit dus dat er ‘andere mensen’ en gedachten aan ‘andere mensen’ in mezelf bestaan, wil zeggen dat ik mezelf niet uitdruk voor mezelf en als mezelf, maar dat ik mezelf uitdruk voor ‘andere mensen’ en dat ik dus geen werkelijke rekenschap neem voor mijn woorden, dat ik geen werkelijke verantwoordelijkheid neem voor de woorden die ik spreek of hoe ik mezelf uitdruk, omdat ik van mening ben dat, zolang ‘andere mensen’ akkoord zijn met en aanvaarden wat ik te zeggen heb en wat ik doe, dan ben ik goed bezig en dan doe ik gewoon verder met waar ik mee bezig ben --- en zo creëer ik dan gewoontes en gedrags-patronen waarin ik mezelf niet meer in vraag stel maar gewoonweg hetzelfde blijf doen omdat ik ergens de idee gecreëerd heb dat ik ‘goed bezig’ ben.

Maar wat ik ondertussen niet besef of inzie is dat ik achter die gewoonten allerlei dingen van mezelf verberg, dat ik eigenlijk niet werkelijk zelf-eerlijk ben, maar dat ik het patroon en dus de herhaling van een specifieke handeling gebruik om andere dingen achter de scenes te doen in mezelf. Dat is immers hoe ik bijvoorbeeld in een fabriek ook werk of hoe mensen over het algemeen hun werk uitvoeren, in en als een gewoonte --- het constant herhalen van eenzelfde handeling, hetgeen plaats vrijmaakt om mij te kunnen bezighouden met gedachten en fantasie en allerhande geheime dingen in mijn geest, terwijl ik in de fysieke werkelijkheid schijnbaar weet waar ik mee bezig ben en al de ‘juiste’ dingen doe en zeg, omdat iedereen mij lijkt te aanvaarden en met mij akkoord lijkt te gaan.

Maar, in werkelijkheid ben ik totaal niet eens echt aanwezig in wat ik doe, in mijn eigen woorden en daden, omdat ik ergens diep in mijn eigen geest verborgen zit, in allerlei persoonlijke ervaringen en gedachten waar ik meer waarde aan hecht dan aan mijn woorden en daden in de fysieke werkelijkheid.

Ik bedoel, zoals ik in mijn process in het schrijven naar vrijheid heb gemerkt, is dat het heel makkelijk is om in zo een gewoontepatroon vast te geraken en om van een handeling een gewoonte te maken, ik heb immers nooit iets anders gedaan in mijn leven. Alles wordt uiteindelijk een gewoonte, en wat er dan gebeurt vanaf het moment dat een specifieke handeling een gewoonte wordt, is dat ik meer en meer in mijn geest wegzak, en wegdrijf van mijn gewaarzijn in elk moment dat ik hier in de fysieke werkelijkheid aanwezig ben – ik begin mij meer en meer te onttrekken in mijn geest-realiteit waarin ik gevoelens opwek en die gevoelens en gedachten dan verberg achter de gewoontes.

Omdat, het zijn de gewoontes die de indruk wekken tegenover mijn omgeving dat alles ‘in orde’ is met mij, dat ik hetzelfde blijf, dus mensen moeten zich geen vragen stellen over mij – ik blijf immers hetzelfde langs de buitenkant. Maar langs binnen is zich allerhande gedachten en gevoelens en emoties aan het opbouwen die ik zelf niet eens opmerk omdat ik enkel oog heb voor mijn buitenkant en denk van ‘ok, ik gedraag mij nog hetzelfde, dus andere mensen geloven en denken dat ik nog hetzelfde ben, dus alles is OK’ en ‘zolang andere mensen niets opmerken aan mij, is alles in orde en ben ik goed bezig’.

Maar, ik bedoel, dat lijkt maar zo -  omdat, als ik kijk in mezelf, in mijn eigen geest en wat zich daar allemaal afspeelt, dan sta ik helemaal niet één en gelijk met mijn externe werkelijkheid – wie ik ben vanbinnen is niet de simpliciteit en eenvoud van mijn fysieke handelingen, neen, daar speelt zich heel wat anders af..

Wordt Vervolgd in Dag484

Dag 481: Wie is de Echte "Ik" - Hoe ik Mij Gedraag langs Buiten of Hoe ik Mij Voel Vanbinnen?

Dit is een verderzetting van "Dag 480: Waarom Leven we niet Wie we Zijn Vanbinnen?" - waarin ik heb vastgesteld dat de reden waarom ik dingen opgeef wanneer ze niet onmiddellijk lukken is omdat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben in wat ik doe en waarom het is dat ik doe wat ik doe. Omdat, ik zou enkel opgeven als ik niet zeker ben van wat ik eigenlijk aan het doen ben en waarom ik het doe. Als ik toegewijd ben in iets, dan zou ik immers doorzetten wat er ook gebeurd, en ik zou, als er een obstakel in mijn weg komt, onderzoeken hoe ik met dat obstakel kan werken zodat ik mijn doel kan bereiken.

En dan stelde ik mezelf de vraag van 'waarom is het eigenlijk dat ik niet eerlijk ben met mezelf?', en hoe komt het dat ik niet honderd percent achter mijn beslissingen sta? Want, ik bedoel, als ik opgeef in wat ik doe, dan wil dat toch zeggen dat ik niet werkelijk duidelijk was met mezelf over wat het eigenlijk is dat ik wil -- of dat, wat ik aan het doen ben niet één en gelijk staat met wat ik wil binnenin mezelf. Dus, waarom  is het dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten?

Waarom zeg en doe ik het één en denk Ik het ander? Waarom is het dat ik dingen verborgen probeer te houden in mezelf, zoals specifieke gedachten en verlangens en gevoelens? Omdat, het is toch ik die hier besta en leef? Dus, waarom zou ik mezelf op die manier saboteren dat ik mijn interne realiteit zou onderdrukken en ontkennen en in de plaats daarvan dingen te doen en mezelf uit te drukken op en manier die niet in lijn staat met wie ik ben vanbinnen?

En, nog eigenaardiger is - hoe weet ik eigenlijk wie ik werkelijk ben, wanneer ik langs de ene kant denk en geloof en mezelf ervan heb overtuigd dat hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik doe en zeg 'mezelf' zijn en langs de andere kant geloof dat hoe ik mij voel en ervaar vanbinnen in en als mijn interne, geheime gedachten en verlangens ook is wie ik 'werkelijk ben'? Misschien zijn beide zijden, wie ik ben vanbinnen en wie ik ben vanbuiten, wel twee kanten van eenzelfde muntstuk en misschien is geen één van beiden wie ik echt ben --- of misschien ben ik wel allebei, maar waarom is het dan dat ik 'mezelf' heb onderverdeeld in een 'binnen' en een 'buiten' - in de plaats van dat ik besta als één geheel, één en gelijk vanbinnen en vanbuiten?

Hier begint dus mijn proces van het onderzoeken waar en hoe ik besta in en als deze tweestrijd en afscheiding, waarin ik mijn 'binnen' en 'buiten' heb afgescheiden van elkaar en dus mezelf heb afgescheiden van mezelf --- hoe is het met andere woorden dat ik niet eerlijk ben met mezelf, waarin ik bijvoorbeeld het één zeg maar het ander denk, en het één doe maar het ander wil en verlang? Dit proces zal ik bewandelen zodat ik mezelf kan leren kennen als wie ik eigenlijk werkelijk ben, en zodat ik een stevige basis kan vormen en creëren in mezelf van waaruit ik mezelf kan uitdrukken zonder ooit op te geven. Omdat, als ik één en gelijk sta met en als mezelf, als ik Sta en Besta als één geheel, als een levende statement van 'dit is wie ik ben', dan ondersteun ik mezelf in al wat ik doe en dan is er geen enkele twijfel die bestaat in mezelf en die mij kan ondermijnen in mijn toewijding en toepassing.

Wordt Vervolgd in Dag 482

Dag 480: Waarom Leven we Niet Wie we Zijn Vanbinnen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf" - waarin ik heb beseft dat als ik opgeef in iets waar ik mezelf in aan het toewijden was omdat ik emotioneel reageer wanneer ik zie of merk dat het mij 'niet lukt' zoals ik het had gewild, dan is dat niet een teken dat ik gefaald ben, maar eerder een teken dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wat ik eigenlijk doe of wie ik ben in wat ik doe.

Omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf in relatie tot wat ik doe, en ik maak de beslissing om iets te doen of ik maak een statement dat ik mezelf toewijdt aan het bewandelen van een specifiek proces - dan zou ik die statement naleven, ik zou doorzetten wat er ook gebeurt --- ik zou niet zomaar emotioneel reageren en ineenstorten en opgeven vanaf het moment dat er een obstakel op mijn pad komt, of vanaf het moment dat ik het gevoel krijg dat het 'mij niet lukt'.

Ik bedoel, OK, het is mogelijk dat het doel dat ik probeerde te bereiken in mijn geest niet realistisch was en dat de realiteit mij dit laat zien naarmate ik mijn proces bewandel in het uitvoeren en realiseren van dit doel - maar dat is nog steeds geen reden om 'op te geven' -- het is hoogstens een opportuniteit voor mezelf om mijn benadering in relatie tot het uitvoeren van mijn plannen/proces te herzien en herschetsen zodat wat ik doe of wat ik wil bereiken wel in lijn staat met wat realistisch en praktisch uitvoerbaar is. Simpel.

Dus, deze reactie van 'opgeven' waar ik mee geconfronteerd werd in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, liet mij zien dat ik mijn startpunt moet onderzoeken en veranderen in relatie tot waar ik eigenlijk mee bezig ben - en dat ik moet beginnen eerlijk zijn met mezelf over wie ik eigenlijk ben in relatie tot wat ik doe.

Dit 'eerlijk zijn met mezelf' houdt bijvoorbeeld in om te onderzoeken waar er een 'discrepantie' is tussen wie ik denk en geloof dat ik ben, als in het beeld en de idee dat ik van mezelf projecteer naar mezelf en andere mensen toe - en wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen, als de gedachten, reacties en verlangens die ik verberg in mezelf omdat ze niet overeenkomen met dat beeld/idee dat ik probeer te projecteren van mezelf. Want, zolang ik beweer dat ik bijvoorbeeld iets wil doen of iemand wil zijn of sta voor en als een bepaald principe, maar tegelijkertijd bestaan er gedachten en emotionele/gevoels reacties in mijn geest die in tegenstrijdigheid staan met mijn principes en beweringen, dan is er een probleem omdat dat wil zeggen dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten - en dat ik dus eigenlijk aan het liegen ben over wie ik ben zowel tegen mezelf als tegen andere mensen.

En, als ik lieg tegen mezelf over wie ik ben vanbinnen - waarom in godsnaam? Waarom zou ik mezelf saboteren op die manier? Omdat, dat is in essentie wat ik aan het doen ben, ik saboteer mezelf in mijn leven en in de dingen die ik doe, omdat - als ik niet 100% sta achter mijn daden, dan zal ik uiteindelijk weerstand beginnen ondervinden in de taken die ik uitvoer. Ik zal mijn aandacht bijvoorbeeld niet goed kunnen houden bij waar ik mee bezig ben omdat de waarheid van mezelf is dat ik eigenlijk niet zozeer geïnteresseerd ben in wat ik aan het doen ben -- want binnenin mezelf zijn er andere verlangens aan het spel.

En, als die verborgen verlangens mij eigenlijk saboteren in mijn leven, waar komen die verlangens dan in de eerste plaats vandaan? En waarom is het dat ik die verlangens verborgen probeer te houden in mezelf - als dat is wie ik ben vanbinnen, waarom leef ik dat dan niet gewoon?


Wordt Vervolgd in Dag 481

Dag 429: Kritiek Krijgen is de Realiteit van Wie Ik Ben Onder Ogen Zien

Dit is een verderzetting van "Wie of Wat is het dat zichzelf beschermt/verdedigd in het emotioneel reageren op kritiek?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als iemand in mijn omgeving mij aanspreekt over wat ik heb gedaan of aan het doen ben of zal doen, en mij advies, tips, commentaar of kritiek geeft  in verband met hoe ik het beter zou doen of waarom wat ik deed niet het beste was - en ik zie een emotionele ervaring van inferioriteit en angst opkomen in mezelf, verbonden met de gedachte dat 'ik iets fout gedaan heb' en dat ik nu 'minderwaardig ben' en dat ik 'niet goed genoeg ben' --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze automatische reactie van angst waarin ik mezelf in mijn gedachten een slachtoffer maak van de situatie door te denken dat ik 'minderwaardig' ben omdat ik kritiek gekregen heb van iemand en mij dan minderwaardig te voelen, een voorgeprogrammeerde reactie is van het ego van de geest als een gelimiteerd systeem van kennis en informatie dat zichzelf in dat moment probeert te beschermen --- omdat ik eigenlijk binnenin mezelf weet en begrijp dat als ik zou luisteren naar wat deze persoon te zeggen heeft tegen mij en zijn/haar woorden in overweging zou nemen, dat ik dan mezelf zou uitbreiden buiten de 'grenzen' van dat gelimiteerde systeem van kennis en inforatie als het ego en dat ik dus niet meer zal kunnen bestaan in en als het ego

en dus zie, besef en begrijp ik dat ik in en als het ego van de geest reageer met angst en kwaadheid wanneer iemand mij kritiek of advies geeft in verband met mijn expressie in deze fysieke werkelijkheid - omdat ik op die manier mijn aandacht onmiddellijk afleid en wegleid van wat die persoon tegen mij gezegd heeft, en er zo dus voor zorg dat ik de realiteit in de woorden van die persoon in verband met wie ik ben in mijn fysieke uitdrukking niet zal horen --- om mezelf in en als het ego van de geest te 'beschermen' tegen 'verandering' - omdat ik eigenlijk weet dat verandering noodgedwongen een gevolg zal zijn als ik mezelf openstel om te horen wat het perspectief is van andere mensen op wat ik doe en wie ik ben in en als de fysieke realiteit --- omdat ik dan zal inzien en beseffen dat wie ik denk dat ik ben in en als het ego van de geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als de gedachte/idee dat ik 'juist' ben en dat ik 'weet wat ik doe', in wezen een enorm gelimiteerde visie is op en idee is van mezelf dat niet de realiteit is van wie ik eigenlijk echt ben

hierin zie, besef en begrijp ik dat wat andere mensen te zeggen hebben over mij en mijn fysieke expressie/handelingen/daden/uitdrukking mij altijd een dimensie zal tonen van wie ik eigenlijk ben in en als de fysieke werkelijkheid --- en dat het ego daarom dit niet zal willen horen, omdat het ego van de geest bestaat in en als een eendimensioneel idee in verband met 'wie ik ben', en daarin in afscheiding bestaat van alle andere wezens in mijn omgeving --- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te horen wat het perspectief van een ander wezen is over mij, dan geef ik mezelf de kans om te leren over wie ik werkelijk ben in en als de fysieke werkelijkheid, door dit specifieke individu in kwestie te leren kennen, als een deel van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid, door mezelf in zijn/haar schoenen te verplaatsen en daarin te zien hoe deze persoon mij ziet en ervaart en bijgevolg te zien welke de consequenties van mijn expressie zijn op dit individu, zodat ik hierin mezelf kan ondersteunen om mijn expressie te veranderen en te corrigeren zodat hoe ik mezelf uitdruk steeds in lijn staat met een waarachtige overweging van en een geven om de levende wezens om mij heen

dus, als en wanneer ik die automatische emotionele reactie van angst en inferioriteit zie opkomen in mezelf wanneer iemand iets aan te merken heeft op hoe ik mezelf uitdruk, verbonden met gedachten waarin ik mezelf beoordeel en verminder - dan stop ik en ik adem, en ik zie, begrijp en besef dat ik mezelf in mijn geest opzettelijk in een inferieure positie aan het plaatsen ben tegenover deze persoon die een opmerking gemaakt heeft over mijn expressie/uitdrukking/handeling - zodat ik een excuus heb om mezelf af te scheiden van deze persoon en van de woorden die hij/zij heeft uitgedrukt tegenover mij --- en daarin dus, in de plaats van te horen wat er gezegd geweest is en één en gelijk te staan met de commentaar/kritiek/advies opdat ik de commentaar/kritiek/advies kan gebruiken op een ondersteunende en constructieve manier, eerder emotioneel kan blijven reageren op de commentaar/kritiek/advies en dus in de geest kan blijven bestaan zonder ooit mezelf te leren kennen als wie ik werkelijk ben als het zelf-directieve principe

ik sta mezelf dus niet toe van een voorgeprogrammeerde emotionele reactie van angst op kritiek/commentaar/advies dat ik krijg van andere mensen over mijn fysieke expressie, over te gaan in een reactie van kwaadheid en beschuldiging, verbonden met de gedachte dat deze persoon mij persoonlijk heeft aangevallen door mijn expressie in vraag te stellen of uit te dagen --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze persoon mij niet werkelijk persoonlijk aan het aanvallen is door mij kritiek/commentaar/advies te geven, maar dat ik het zo interpreteer omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest en de gedachte/idee dat ik 'juist' ben en dat ik 'weet wat ik doe' --- waardoor ik mij enkel aangevallen voel in en als het gelimiteerde, eendimensionele systeem dat ik mezelf heb toegestaan te worden in en als het ego van de geest

en dus, hierin stel ik mezelf tot doel om de mensen om mij heen te zien in eengheid en gelijkheid met mezelf - en dus, wanneer ik kritiek of commentaar of advies krijg in verband met mijn expressie - deze kritiek/commentaar/advies te zien en erkennen als een kans en een mogelijkheid om meer te weten te komen over mezelf als wie ik ben in en als deze fysieke werkelijkheid - omdat, iemand die mij commentaar/kritiek/advies geeft over wat ze van mij zien, is een directe fysieke feedback die ik krijg van mijn fysieke omgeving, in relatie tot wie ik werkelijk ben als een fysiek wezen

en dus hierin zie, besef en begrijp ik dat ik over het algemeen in mijn geest zit, in en als de idee dat ik 'juist' en 'correct' ben en 'gelijk' heb in al wat ik doe de hele tijd omdat er niemand of niets is die mij in vraag stelt, of mij wijst op mijn gedrag of daden - en dat dus, wanneer iemand mij kritiek/commentaar/advies geeft, dan is dat een directe confrontatie met wie ik eigenlijk ben en met de realiteit van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid - en in dat moment wordt ik even wakker geschud uit mijn illusie wereldje in mijn geest waarin ik geloof dat ik perfect ben en 'juist' ben

hierin stel ik mezelf dus tot doel om zulk een momenten te aanvaarden en erkennen en zien voor wat ze werkelijk zijn - als geschenken van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid die mij een 'reality-check' geeft in een moment en mij zegt van 'hey, ik zie jou, jij bent Hier, jij bestaat hier in deze fysieke realiteit, je bent niet alleen en je gedrag/daden hebben wel degelijk gevolgen en consequenties op je omgeving, dus let op!' --- en dus omarm ik deze momenten waarin ik de kans krijg om mijn perspectief op wie ik ben als HIER uit te breiden en te verrijken en mezelf te realiseren als wie ik werkelijk ben --- buiten de gelimiteerde grenzen van het ego om

ik stel mezelf tot doel om mezelf niet te laten bepalen of sturen door voorgeprogrammeerde automatische emotionele reacties in en als het ego - en neem verantwoordelijkheid voor deze automatische reacties in en als het gelimiteerde systeem van het ego dat ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mezelf --- door in het moment waarin ik geconfronteerd wordt met iemand die mij kritiek/commentaar/advies geeft in verband met wat ik heb gedaan of aan het doen ben of zal doen - te ademen en in en als ademhaling, stabiel te blijven staan in en als mezelf in en als de statement dat ik HIER ben, ik beslis wie ik ben als het leven zelf en ik ben geen systeem van voorgeprogrammeerde reacties van zelf-sabotage - ik ben niet zelf-limitatie, ik ben zelf-uitbreiding, zelf-verkenning, zelf-ontdekking en zelf-omarming - ik ben het leven in en als elk wezen dat Hier bestaat in eenheid en gelijkheid

Dag 327: Wie ben ik als Verkrachting? - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving"

ik besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van angst van het woord 'verkrachting' als een angst van sociale uitsluiting --- en dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als het systeem van de menselijke geest als angst van angst - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het bestaan van verkrachting in de wereld en de menselijke samenleving te negeren omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan het bestaan van verkrachting toe te staan te bestaan in deze wereld en realiteit door het probleem te negeren in de plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen

ik besef en realiseer mij dat elk individu in de samenleving bestaat in en als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem waarin mensen angst hebben van angst - en daardoor maatschappelijke problemen zoals verkrachting collectief negeren en bagataliseren omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze persoonlijke angst van sociale uitsluiting die we verbonden hebben met 'verkrachting' - als hoe 'de verkrachter' in onze samenleving behandeld wordt --- en dat we in deze houding het probleem enkel versterken en in stand houden door niet in te zien dat we zelf creëren waar we angst van hebben door niet direct te onderzoeken hoe en waarom verkrachting bestaat, en het individu te ondersteunen in een herstellings-proces tot een waardig bestaan en een proces van zelf verandering, maar door 'verkrachters' te stigmatiseren vanuit onze persoonlijke angst om zelf gestigmatiseerd te worden

wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf als reactie op het woord verkrachting - dan stop ik en ik adem --- en ik realiseer mij dat die angst een voorgeprogrammeerde ervaring is van persoonlijke overleving --- waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover deze wereld abdiceer door de problemen van mij weg te duwen en te negeren uit angst, in de plaats van de problemen te onderzoeken om te komen tot werkbare oplossingen en in te zien dat als elk mens zou bestaan op deze voorgeprogrammeerde manier in en als het negeren van problemen uit angst, dat de problemen in de samenleving enkel erger zullen worden omdat niemand werkelijk geinteresseerd is om te werken aan oplossingen omdat niemand werkelijk wil kijken naar de problemen

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen en bepalen door angst wanneer ik kijk naar deze wereld en naar problemen die bestaan in deze wereld - omdat ik besef dat angst altijd een persoonlijke ervaring is die in de weg staat van het begrijpen van mezelf en van de realiteit die hier bestaat als mezelf, en dat als ik mezelf laat sturen/bepalen door die angst, dat ik altijd consequenties zal creëren voor mezelf en voor de samenleving/wereld als geheel

ik stel mezelf tot doel om steeds door de angst te duwen wanneer ik kijk naar een bepaald probleem in de wereld - omdat ik besef en inzie dat het angst is dat er altijd voor gezorgd heeft dat mensen in de menselijke samenleving nooit werkelijk de problemen in de samenleving hebben onderzocht tot in de kern en dus nooit in staat zijn geweest om werkbare oplossingen te ontwikkelen die het beste zijn voor iedereen  --- en dat de wereld en realiteit die hier en nu bestaat een product en resultaat is van hoe de mens zichzelf doorheen het menselijk bestaan heeft laten besturen en leiden door de ervaring/reactie van ANGST

Dag 161: De Spiegel is niet Echt

Dit is een verderzetting van "Dag 159: Wie is daar in de spiegel?"
en van "Dag 160: Wees mijn Spiegel"


wanneer en als ik het verlangen om in de spiegel te kijken zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik enkel het beeld van mezelf als de illusie van energie wil bevestigen en versterken en voeden - in de plaats daarvan breng ik mezelf terug bij mezelf als ademhaling en sta ik mezelf niet toe energie op te zoeken door in de spiegel te kijken

 wanneer en als ik in de spiegel kijk, dan sta ik mezelf niet toe energie te genereren door mezelf te beoordelen, omdat ik inzie en besef dat ik in en als die beoordelingen mezelf enkel afscheid van mezelf als het leven, door mezelf te definieren als een beeld in en als vergelijking m-et 'andere mensen' als beelden -- in de plaats daarvan breng ik mezelf terug bij mezelf als ademhaling in en als het besef dat ik één en gelijk sta met alle levende wezens, met al wat bestaat, in en als mezelf als wie ik werkelijk ben als het lichaam - en ik besef dat beelden altijd het ego is en niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de opwinding zie opkomen in mezelf die ik ervaar wanneer ik in de spiegel kijk en wanneer ik denk aan het in de spiegel kijken, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik mezelf niet zal zien wanneer ik in de spiegel kijk vanuit opwinding, ik zal enkel een voorgeprogrammeerd programma van beoordelingen zien als kennis en informatie over 'wie ik ben' als een beeld -- in de plaats daarvan stel ik mij tot doel om steeds mezelf tot mezelf als ademhaling te brengen en in te zien dat al wat hier bestaat, mens, dier of plant, dat al wat ik zie met mijn ogen niet zomaar een beeld is, maar werkelijk bestaat als een levend wezen, één en gelijk mezelf

hierin stel ik mij tot doel om te bestaan in en als eenheid en gelijkheid met en als het lichaam, in het besef dat beelden enkel bestaan in en als gedachten, als een voorgeprogrammeerd programma van afscheiding in en als eigenbelang als het ego -- ik besef dat ik niet afgescheiden besta van wat ik zie met mijn ogen, en dat al wat bestaat, bestaat in en als mezelf als het leven zelf, en dat alle beelden daarom een illusie zijn

Dag 152: Het Leven of de Dood

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'eerlijkheid' als wat ik geleerd heb van mijn omgeving, in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken als validatie en rechtvaardiging en excuus voor het uitvoeren van mijn verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven, mijn bestaan, als mezelf, en dat 'de mensheid' als wat ik zie met mijn ogen als een beeld, de illusie is, als het systeem van rechtvaardiging en validatie voor eigenbelang -- maar dat het nog steeds ik is in mezelf die de beslissing maakt of ik al dan niet mezelf zal laten sturen en beïnvloeden door dat systeem of zal ik blijven staan, stabiel en zelfzeker in en als mezelf als het leven zelf als zelf-verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet duidelijk te zijn met mezelf over wat mijn prioriteiten zijn, waardoor ik een deur oplaat voor mezelf om mij te laten sturen door energie als verlangens, door te bestaan in en als twijfelachtigheid en onzekerheid - omdat ik eigenlijk niet wil loslaten van bepaalde verlangens en omdat ik weet dat als ik duidelijk en eerlijk zou zijn met mezelf over wie ik ben in mezelf, dat ik mezelf dan niet meer op die manier voor de gek zou kunnen houden, omdat ik dan werkelijk geconfronteerd zou worden/zijn met de waarheid van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-oneerlijk te zijn door niet duidelijk te zijn met mezelf in het geschreven en gesproken woord over wie ik ben als de BESLISSING die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling die bepaalt wie ik ben in deze wereld, in en als mezelf als levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat een gebrek aan duidelijkheid met mezelf in verband met wie ik ben als de beslissing die ik LEEF, in termen van of ik sta als wat het beste is voor allen of als eigenbelang en ego, in wezen zelf-oneerlijkheid is en dat ik daarin dus zowieso de beslissing heb gemaakt dat ik besta in en als ego - en dat het opstaan als het leven zelf als wat het beste is voor allen, een duidelijke beslissing is die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling, waarin ik in elk moment aan mezelf bewijs wie ik ben, en dat ik te betrouwen ben met het leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'het leven' van mezelf af te scheiden door te hopen en te geloven dat 'het leven' mij wel zal toelaten en aanvaarden en vergeven, waarin ik de statement heb gemaakt in en voor mezelf dat ik een 'nietige slaaf' ben van één of andere 'God'/'entiteit' en dus zelf niet eens besta omdat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als mijn bestaan -- in de plaats van te beseffen dat 'opstaan als het leven zelf' en 'zelf-realisatie' wil zeggen dat ik opsta als MEZELF als het leven dat ik ben, het bestaan dat ik ben, de wezenlijkheid die ik ben, niet als één of andere kracht/macht afgescheiden van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de mensheid de manifestatie is van mijn verlangen om iets te ervaren in afscheiding van mezelf, het verlangen om zelf-oneerlijk te zijn, als het excuus dat ik schijnbaar kan gebruiken om dat verlangen te valideren - door mezelf ervan te overtuigen dat ik 'niet alleen ben' en dat omdat 'andere mensen ook zo zijn/doen, ik dat ook mag' --- waarin ik mijn hele bestaan in de handen van een 'hogere macht'/'kracht' heb gelegd en totaal geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn bestaan en mijn daden in en als het bestaan

ik vergeef mezelf dat ik de stelling/het geloof dat 'het niet eerlijk is', in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken om mijn verlangens te valideren -- door mezelf te identificeren met het principe van 'eerlijkheid' als hoe het mij aangeleerd geweest is door mijn ouders/omgeving tijdens mijn kindertijd


wordt vervolgd in Dag 153

Dag 149: Het Systeem dat ben Ik

Dit is een verderzetting van "Dag 148: Ik beslis mijn Leven"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het systeem als wat ik zie met mijn ogen als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'mijn familie' - door mezelf te hebben toegestaan mezelf af te scheiden van het innerlijke systeem van ANGST, door mezelf te definieren en ervaren als het slachtoffer van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het systeem als beeld en geluid dat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'de samenleving' en 'mijn familie', buiten mezelf bestaat en mij dus kan beinvloeden en programmeren en besturen -- en nooit te hebben beseft dat het het innerlijke systeem is van gedachten, gevoelens en emoties die het zogezegde uiterlijke systeem van beeld en klank 'echt' doet lijken voor mezelf, en dat daarom 'het systeem' dus in mezelf bestaat en niet buiten mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen hoe ongelooflijk makkelijk ik mij heb laten misleiden door beeld en klank als 'smoke and mirrors', hetgeen op zich letterlijk maar zoals een televisie is en dus niet echt -- door mezelf te hebben toegestaan te reageren met ANGST op die beeld en klank, en dan te blijven vasthouden aan dat moment van angst als een 'herinnering' in mezelf, waardoor ik uiteindelijk alles wat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren ben gaan associeren met de herinnering aan ANGST --- waarin ik mij dus continu laat beïnvloeden, besturen en bewegen door 'het systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat er een systeem bestaat buiten mezelf dat macht heeft over mij, in de plaats van te beseffen dat 'het systeem' waar ik angst van heb, zijn in wezen enkel mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties waar ik nooit verantwoordelijkheid voor heb genomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd verloren te geraken in mezelf, in en als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, dat ik in mezelf heb laten 'loslopen' als een kip zonder kop en totale macht heb gegeven over mij, door te geloven dat dit innerlijke systeem van buiten mezelf afkomstig is en ik er dus niets mee te maken heb en er dus ook niet voor verantwoordelijk ben -- door het feit dat ik nooit werkelijk iets heb begrepen of ingezien van hoe, wat of waarom deze realiteit bestaat of waar alles en ikzelf vandaan komt, te hebben gebruikt als mijn excuus en rechtvaardiging om te geloven dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik in mezelf heb gereageerd op deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn onwetendheid in verband met waar alles in deze wereld vandaan komt, hetgeen ik ervoer tijdens mijn kindertijd, in de vorm van 'onschuld', te hebben gebruikt als rechtvaardiging, validatie en excuus voor mijn gebrek aan verantwoordelijkheid in mijn daden en wie ik ben in deze wereld, door te geloven dat al wat hier bestaat zogezegd 'niet mijn creatie is', want ik kan het mij niet herinneren en 'ik ben hier pas' als een 'pasgeboren kind', zogezegd 'de onschuld zelve', in de plaats van te beseffen dat het feit dat ik ook nooit de beslissing genomen heb om mezelf in en als deze realiteit te leren kennen zodat ik wel kan opstaan en deze wereld kan veranderen tot een wereld die het waard is voor elk levend wezen om in te bestaan, bepaalt wie ik ben als de statement die ik van/voor mezelf gemaakt heb --- omdat ik, als een levend wezen, mijn leven gewillig heb weggegeven, waarin het niet uitmaakt welke excuses en rechtvaardigingen er bestaan daarvoor

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd onwetendheid en onschuld te hebben gebruikt als een excuus en rechtvaardiging voor het geloof dat ik het slachtoffer ben van 'de wereld' als 'het systeem' -- waarin ik mezelf opzettelijk dom en blind heb gehouden voor de waarheid van mezelf, namelijk het feit dat 'het systeem' niet eens bestaat buiten mezelf en dat mijn complete ervaring van 'wie ik ben' hier in en als het bestaan altijd enkel in mezelf bestaan heeft in en als het energetische systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat ik, in mijn 'onwetendheid' en 'onschuld' zomaar heb ervaren, gezien en aanvaard als 'God'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de 'onschuld van het kind' dat zo hoog opgehemeld wordt alsof het iets 'heilig' is dat nooit in vraag gesteld mag worden, in wezen gebruikt wordt door de mensheid als een excuus om de aarde als het leven te misbruiken en 'misdaden' te begaan --- omdat we het zogezegd allemaal 'niet wisten', omdat we te naief waren, te dom, te blind, te onwetend - en zo is er altijd wel een excuus voor waarom wij mensen doen wat we doen --- terwijl het punt gemist wordt van onszelf als levend wezen, onszelf als het startpunt van het bestaan als onszelf, en het feit dat wij nu eenmaal compleet alleen bestaan in onszelf en dus volledig verantwoordelijk zijn voor de wereld in en als onszelf