Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Uit Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

Je zou immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in onszelf en in deze wereld.

 Zoals ik echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.

Zodra dus iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het beste zijn voor onszelf of niet.

En dit is ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld, zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel het beste is voor onszelf.

Is depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch...

Dag 148: Ik beslis Mijn Leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mijn omgeving beslist wie ik ben in mezelf door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn innerlijke reacties op de gedachten als beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf over mijn omgeving die IK zie met MIJN ogen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de gedachten als beoordelingen die IK vorm over wat IK zie met MIJN ogen, waar ik dan op reageer met gevoelens en emoties in mezelf - als hoe ik mijn leven/wereld/zelf compleet zelf creëer en bepaal

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarmee ik mijn wereld zie en interpreteer in termen van 'goed' en 'slecht' en positief en negatief, als de instigators van de gevoelens en emoties in mezelf waarmee ik mijn wereld ervaar - door mij het slachtoffer te wanen van die gedachten, gevoelens en emoties en dus mijn omgeving te beschuldigen van hoe ik mij voel, door nooit mijn innerlijke wereld te hebben onderzocht en nooit te hebben beseft dat ik werkelijk de creator ben van mezelf in en als mijn wereld door middel van gedachten, gevoelens en emoties waarin en waarmee ik ERVAAR wat ik ZIE met mijn ogen, en dat het nooit wat ik zie met mijn ogen geweest is dat verantwoordelijk was voor hoe ik mezelf ervoer omdat ELKE ervaring steeds ofwel positief ofwel negatief is hetgeen zowieso afkomstig is van en bepaald is door beoordelingen die in mijn geest bestaan die ik vel over de realiteit die ik zie met mijn ogen, waarin ik alles opdeel in hokjes van goed en slecht, juist en fout en positief en negatief aan de hand van wat ik heb geleerd en gekopieerd van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij angstig te voelen van al de 'slechte/negatieve dingen' die mij zogezegd 'kunnen overkomen' aan de hand van mijn persoonlijke herinneringen, ervaringen en geloofsystemen in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'negatief' en 'positief' is, door te geloven dat die 'negatieve ervaringen' buiten mezelf bestaan, in mijn omgeving, als wat mij zogezegd 'kan overkomen', waar ik dan zogezegd 'het slachtoffer' van ben --- in de plaats van te beseffend at ik alleen besta in mezelf als het startpunt van mijn wereld, van mezelf, van mijn ervaring en dat ik op elke manier mijn ervaring in mijn wereld bepaal en creëer aan de hand van wat ik toesta te bestaan in mezelf --- hetgeen betekent dat als ik angst toesta te bestaan in mezelf, dat ik in wezen creëer waar ik angst van heb, door het toe te staan te bestaan in mezelf in de vorm van angst als een gedachte en een emotionele reactie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit het heft van mijn leven in eigen handen te nemen en te beseffen dat ik in elk moment de macht heb om te beslissen wie ik ben in die situatie, dat ik in elk moment de macht heb om te stoppen met mijn leven uit handen te geven en mij te laten sturen en bepalen door het energetisch systeem van gedachten, gevoelens en emoties en in de plaats daarvan te beslissen wie ik ben als een levend wezen, in het besef dat ik zowieso alleen ben in mijn ervaring in mezelf in elk moment, waar ik ook ben en wat ik ook doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creëren met mensen waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf uit handen geef, door te geloven dat die persoon mij 'een gevoel geeft' en 'mij doet reageren', door totaal geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het startpunt van mijn interpretatie en ervaring van mijn wereld en mezelf in en als het besef dat al wat ik zie en ervaar in mezlef bestaat en er letterlijk niets buiten mezelf bestaat, want IK ben degene die ziet, hoort, voelt, interpreteert, begrijpt en ervaart, niemand of niets anders, er heeft nooit niets of niemand anders bestaan dan ikzelf in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de ervaring van angst een excuus is dat ik gecreëerd en gebruikt heb om het geloof dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn wereld en mezelf als de ervaring van mezelf te valideren en rechtvaardigen - door te ontkennen dat die angst ook in mezelf bestaat en dus onmogelijk 'macht' kan hebben over mij en dat ik dus gewoon aan het liegen ben tegen mezelf door mezelf te laten sturen/bewegen door die ervaring van angst alsof het een monster is dat buiten mezelf bestaat



wordt vervolgd in Dag 149