Dag 783: Herdefinieren van woorden - De Val en het Potentieel van het woord IK

Hoe fascinerend is het niet dat we allemaal - gegeven dat we dezelfde taal spreken - dezelfde woorden gebruiken in ons dagelijkse bestaat maar dat we tegelijkertijd zo verschillend lijken en zo afgescheiden en ver verwijderd lijken van elkaar en elkaar's leven.

Kijk maar eens naar het meest gebruikte woordje, en ook het woord dat het meest betekenis heeft in elk van ons leven - het woordje "Ik". We zijn allemaal "Ik" en tegelijkertijd is er maar eentje "Ik" en kunnen we niet allemaal "Ik" zijn. Een van de meest verwarrende woorden die we dagelijks gebruiken om naar onszelf te verwijzen, niet te min.

Waarom is het dat ik in deze blog ervoor kies om zulk een schijnbaar onbeduidend en simpel woord te onderzoeken? Wat is er zo speciaal aan een woordje?

Het proces van zelf-creatie begint eigenlijk feitelijk met het onderzoeken en herdefinieren van woorden. En dit vanuit het oogpunt en gebaseerd op het begrip dat woorden de bouwblokken zijn van wie je bent - niet enkel van wie je bent maar van deze hele wereld en realiteit die jij in elk moment ervaart en gadeslaat. Je hele identiteit en begrip van 'wie jij bent', in termen van hoe jij over jezelf denkt, hoe je jezelf ziet en ervaart en hoe je naar jezelf verwijst in je eigen geest is gedefinieerd en bepaald door de woorden die in je geest bestaan.

Maar hebben we ons ooit echter afgevraagd waar die woorden vandaan komen. En nog, wie of wat is het die de definities van de woorden die ons bestaan opbouwen vastgelegd hebben. Een nog belangrijkere vraag is dan: Waarom is het dat we zelf nooit het belang geleerd hebben van het definieren van woorden - van het onderzoeken van wie wij zijn als individu in en als en in relatie tot de woorden die we gebruiken om ons bestaan richting en duiding te geven? En welk woord om beter mee te beginnen dan het woord "Ik"?

Het kan misschien onbeduidend lijken en vanzelfsprekend dat het woord "Ik" gewoonweg verwijst naar de 'eerste persoon', naar jezelf. Het woord "Ik" is de term die je gebruikt om naar jezelf mee te verwijzen en duidelijk te maken over wie het gaat als je over jezelf praat. Dit is echter een excuus en een redenering die de geest gebruikt om ervoor te zorgen dat jij je niet investeert in het daadwerkelijk binnenin jezelf kijken en het waarachtig onderzoeken van wat er schuilt in en  achter het woordje "Ik". In dit woord schuilt immers enerzijds de kern van het bewustzijn van de geest, namelijk je identiteit en al wat en wie je bent in je geest, en tegelijkertijd bevat dit woord het potentieel tot zelfempowerment en zelf-besturing.

Hiermee wil ik zeggen dat hoe het woord "Ik" steeds in je geest bestaan heeft is op een voorgeprogrammeerde manier, aangezien je het gebruikt zonder je gewaar te zijn van waar het vandaan komt, waar je werkelijk naar verwijst elke keer je "Ik" zegt en wie jij eigenlijk bent in relatie tot dit woord. Dit maakt dat het een functie heeft van zelfontmachtiging - aangezien je in feite steeds maar je eigen voorgevormde en aanvaardde identiteit en persoonlijkheden verbonden met het woord "Ik" blijft bevestigen elke keer je dit woord gebruikt. Dit wil echter niet zeggen dat ik wil voorstellen dat we het woord "Ik" helemaal niet meer gebruiken, absoluut niet.

Al wat nodig is, is dat we simpelweg het woord onderzoeken en herdefinieren, zodat we elke keer we "Ik" zeggen onszelf ondersteunen om de beste vorm te worden van onszelf en dus niet zomaar onze aanvaardde vorm blijven bevestigen. Dit klinkt misschien allemaal een beetje vreemd en niet bepaald praktisch. Maar het is in feite zo simpel als gewoon binnenin jezelf kijken om te zien welke betekenis het woord in je geest heeft, om dan te kijken welke betekenis het werkelijk kan hebben als ondersteuning voor jou potentieel. Dit wil echter ook niet zeggen dat je de betekenis van het woord compleet verandert! Je zorgt er enkel voor dat de woorden die jij dagelijks gebruikt en die jouw hele bestaan als wezen hier op aarde vormgeven ook ondersteunend zijn en het beste zijn voor jezelf.

Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid

Vandaag merkte ik een interessante reactie op bij mezelf. Interessant omdat het een specifiek reactiepatroon is dat zich blijft herhalen en dat steeds de kop blijft opsteken. En elke keer ik de reactie onderzoek, vindt ik een nieuwe laag van hoe de reactie binnenin mezelf bestaat.

Deze reactie is een ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid wanneer een bepaald persoon in mijn omgeving mij benadert. En elke keer die reactie in mezelf naar boven komt voel ik mij ook ongemakkelijk omdat ik mij uiteraard niet graag minderwaardig voel tegenover een persoon. Ik heb gemerkt dat de ervaring van minderwaardigheid aanvoelt als een soort van electrische schok doorheen mijn lichaam en specifiek in mijn solar plexus, en dat het een uiterst onaangename ervaring is.

Dus wanneer die ervaring dan in mezelf naar boven komt wanneer ik met deze specifieke persoon aan het praten ben, dan ga ik uiteindelijk ook kwaad worden op die persoon omdat die kwaadheid voortkomt uit het feit dat ik mij ongemakkelijk voel vanbinnen. De kwaadheid heeft dus in werkelijkheid niets te maken met de persoon in kwestie maar het komt wel in mezelf naar boven omdat het een soort uitlaatklep is als compensatie van de ongemakkelijkheid die ik aan het ervaren ben.

Ik besliste dus naar mijn schrijfblok terug te keren na dat moment waarin ik met haar praatte omdat ik merkte dat diezelfde ervaringen van spanning, minderwaardigheid, ongemakkelijkheid en kwaadheid nog steeds in mezelf naar boven komen en dat dit dus een teken is dat er iets is in mijn zelf-studie en zelf-toepassing dat ik gemist heb in mijn proces van het verandering van deze ervaringen binnenin mezelf.

Een interessante observatie en realisatie die dan naar het oppervlak dreef terwijl ik deze reacties aan het onderzoeken was, is dat ik opmerkte hoe deze reactie van minderwaardigheid en gespannenheid heel dicht verwant zijn met het feit dat zij een vrouw is net als ik. Ik keek immers naar mijn relatie met de mannen in mijn omgeving en ik merkte op dat ik die ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid en ongemakkelijkheid eerder ervaar in relatie tot vrouwen dan tot mannen.

Wanneer ik keek naar hoe ik mij ervaar rond de mannen, zag ik dat ik mij veeleer stabiel ervaar en dat ik mij nooit zo minderwaardig en ongemakkelijk voel dan wanneer ik mij rond vrouwen bevindt. Voor mij was dit een teken dat het dit specifieke fenomeen is dat ik grondiger moet gaan onderzoeken omdat het aan de oorsprong kan liggen van wat het precies is in mijn geest dat die ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid activeert in mijn geest.

Wordt vervolgd in Dag 720

Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Uit Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

Je zou immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in onszelf en in deze wereld.

 Zoals ik echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.

Zodra dus iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het beste zijn voor onszelf of niet.

En dit is ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld, zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel het beste is voor onszelf.

Is depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch...

Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is echter al wat moeilijker om op het eerste zicht te bevatten omdat we het niet gewoon zijn omwille van de afscheiding die we in onszelf hebben aanvaard tussen onszelf en 'andere mensen' -- waarin we de neiging hebben om dingen te 'veruiterlijken' en 'externaliseren' in en als bijvoorbeeld het 'eerlijk zijn tegen andere mensen', waarin we een bepaald beeld van onszelf portretteren als 'wie we zijn' als 'persoon', zodat dat beeld een idee kan worden in onze geest waar we ons positief over kunnen voelen. Maar dat beeld en dat idee is geen 'echte' eerlijkheid, omdat het een beeld en een idee is in de geest. Het is een impressie en een indruk die we willen achterlaten op de mensen in onze wereld en realiteit en op onszelf. Dus, wat is dan het verschil tussen de impressie van eerlijkheid en zelf-eerlijkheid?  Dag 604: Weten we Eigenlijk wel wat Eerlijk zijn wil Zeggen?

Ik heb het persoonlijk in mijn proces vrij moeilijk gehad met het ondervinden van wat zelf-eerlijkheid eigenlijk wil zeggen. Ik was het immers zo gewoon geworden doorheen mijn leven om een bepaald 'personage' te zijn in mijn externe expressie, waarin ik de mensen om mij heen impliciet bepaalde dingen wilde doen geloven over wie ik ben, omdat dat voor mij genoeg was om er zelf in te geloven en om dus mezelf beter te doen lijken dan wie ik eigenlijk was en hoe ik mij eigenlijk voelde vanbinnen.

Het is fascinerend dat dat vermogen bestaat in onszelf om onszelf af te scheiden van wie we eigenlijk echt zijn als wezen en om een simulatie te creëren als een 'valse ik' in onze geest die dan onze 'echte ik' dient te onderdrukken - en hoe goed we erin zijn om uiteindelijk onszelf daadwerkelijk zover te krijgen dat we die valse ik als waar beginnen aan te nemen en al lang vergeten zijn dat er een bepaalde waarheid van onszelf diep binnenin onszelf verborgen ligt -- onder al de gedachten en interne ervaringen die onze valse ik opmaken.

Ik bedoel dat is immers wat gedachten doen en waar gedachten toe instaat zijn en als het ware het 'doel' van gedachten - is om onszelf van specifieke dingen te overtuigen. Gedachten zijn toch immers een stem in ons hoofd waarin we onszelf vanalles vertellen en tegelijkertijd niet eens volledig beseffen dat dat is waar we mee bezig zijn, dat die stem in ons hoofd letterlijk onszelf is en dus niet zomaar een stem in onze hoofd.

Ik maak die stelling dat we ons niet gewaar zijn van het feit dat de stem in ons hoofd als zijnde onze gedachten onszelf is, omdat we die stem geloven, we volgen de stem en we laten ons overtuigen door de stem. We laten ons 'bewegen' en beïnvloeden door de stem door erop te gaan reageren met emoties of gevoelens, hetgeen dus indiceert dat er een deel in onszelf gelooft dat die stem in ons hoofd niet werkelijk onszelf is. Ook al zouden we het zo uiteraard niet verwoorden dat we 'stemmen in ons hoofd hebben die tegen ons praten' omdat dat geconstitueerd zou worden als een mentale stoornis, hoewel dat in feite is waar ons bestaan in en als onze geest op neerkomt.

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Ik bedoel maar, het komt allemaal ergens vandaan. En het is niet voldoende om gewoon de stelling te maken van 'het komt gewoon uit mezelf en dat is al', omdat we absoluut niet zouden kunnen zeggen hoe of waar in onszelf die gedachten, gevoelens en emoties geproduceerd worden - hetgeen ons in wezen een slachtoffer maakt van onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en ons een reden en excuus geeft om stiekem te geloven dat onze geest niet onszelf is en dat onze gedachten een 'stem in ons hoofd is die tegen ons praat'.

Dag 574: De Illusie van Onveiligheid Vervangen door een Illusie van Veiligheid - De Realiteit van Verslaving

 Dag 574: De Illusie van Onveiligheid Vervangen door een Illusie van Veiligheid - De Realiteit van Verslaving

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

Uit de Voorgaande blog:

En het probleem met dit punt van verslaving dat veel mensen ervaren is dat mensen zich over het algemeen gaan concentreren op het voedsel zelf en zichzelf allerlei regels en limitaties gaan opleggen in relatie tot wat ze eten en zichzelf bijvoorbeeld op dieet gaan zetten in een poging om die verslaving stop te zetten - zonder te kijken naar wat er binnenin zichzelf bestaat, als hun gevoelens als de eigenlijke echte bron van de verslavende relatie die ze in zichzelf gevormd hebben met voedsel. Zolang we onze eigen inbreng in onze verslaving niet onder ogen komen, namelijk de gevoels relaties die wij in onszelf gevormd hebben met specifieke substanties - zullen we nooit werkelijk onze verslavingen kunnen stoppen.

Zoals ik in mijn vorige blog had ontdekt, heb ik persoonlijk een relatie met voedsel gecreëerd gebaseerd op verlangen omdat de gevoelens die ik had verbonden in mezelf in relatie tot het eten van dat voedsel, gevoelens waren van comfort, veiligheid en zekerheid. De vraag die ik mezelf dan dien te stellen is: Waarom is het dat ik verlang om die gevoelens te ervaren in de eerste plaats? En waarom is het met andere woorden dat ik mij niet al veilig en zeker voel binnein mezelf en dat ik dus geloof dat ik een soort van fopspeen nodig heb in de vorm van het eten van voedsel om mij die schijnbare veiligheid en zekerheid te bieden?

Ik zeg 'schijnbare' veiligheid en zekerheid omdat het uiteindelijk maar een gevoel is dat ik genereer in mezelf, gebaseerd op een idee en een gedachte in mijn geest in verband met die 'fopspeen' op de één of andere manier een soort magisch gereedschap zijnd dat in staat is om 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren. Ik bedoel, ik moet me dan toch eigenlijk de vraag stellen van: als iets zoals een fopspeen en dus in mijn geval Voedsel en de 'speciale' relatie die ik in mijn geest gevormd heb met het eten van voedsel zo gemakkelijk een gevoel als een illusie van veiligheid en zekerheid kan creëren, als iets dat op zich eigenlijk totaal niet echt is omdat er niets werkelijk veranderd is in termen van mijn omgeving -- Wàt is Veiligheid en Zekerheid dan eigenlijk, realistisch gezien?

En, als mijn idee en definitie van wat zekerheid en veiligheid is, als schijnbaar niets dan een gevoel - wil dat dan ook niet zeggen dat de onzekerheid en onveiligheid die ik ervoer in mezelf en die mij aanspoorde om mij te gaan overeten in mijn zoektocht naar het gevoel van veiligheid en zekerheid, ook niets meer is dan een gevoel en met andere woorden ook niet eigenlijk echt is, aangezien het zo makkelijk onderdrukt en vervangen kan worden met een illusie van veiligheid en zekerheid?

Want, als veiligheid en zekerheid of onveiligheid en onzekerheid een eigenlijke realiteit zouden zijn, dan zou geen enkel gevoel zomaar de macht kunnen hebben om die realiteit te vervangen of onderdrukken - want die veiligheid/zekerheid of onveiligheid/onzekerheid zou HIER zijn, als de enige echte REALITEIT. Dit toont dus met andere woorden aan dat ik, net zoals ik van veiligheid en zekerheid een idee gecreëerd heb in mijn geest die te maken heeft het eten van voedsel, ook in gelijke mate een idee gecreëerd heb van onveiligheid en onzekerheid hetgeen dan in mijn geest speelt in de momenten waarin ik niet bezig ben met het eten van voedsel.

Het is dan dus aan mij om te onderzoeken en vast te stellen waar en hoe het is dat die idee van onveiligheid en onzekerheid in mezelf bestaat en om dan die idee te verlossen door middel van zelf-vergeving en mezelf te bevrijden van de illusies in de geest --- zodat ik in het punt van authoriteit sta in mezelf om voor mezelf te beslissen wat echte zekerheid en veiligheid is als zijnde niet zomaar een gevoel, ervaring of gedachte in mjn geest dat vervangbaar is door zijn gepolariseerde uiterste, maar als zijnde een creatie, expressie en uitdrukking van Mezelf.

Dag 353: Waarom Onderzoeken we Seksualiteit? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 352: Hoe hebben we Seksuele Stoornissen aanvaard als Normaal? - Seksuele Paranoia Series"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de stelling aan te nemen dat "hoe de seksuele beleving van de mens in de menselijke geest volledig 'normaal' en 'OK' is zolang het niet ervaren wordt als problematisch door het individu en/of de omgeving" - en daarin te aanvaarden dat we onszelf in en als de menselijke geest niet zouden moeten onderzoeken en dat we niet zouden moeten zien wie we eigenlijk zijn in en als onze eigen gedachten, fantasiëen en gevoelens ook al weten of begrijpen we niet waar onze interne ervaringen vandaan komen, waar onze seksuele fantasiëen, gedachten en gevoelens en impulsen vandaan komen of hoe ze bestaan of welke consequenties ze werkelijk creëren in onszelf als onze geest en ons lichaam en in onze omgeving als het wereld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te willen onderzoeken hoe seksualiteit bestaat in en als mezelf door angst te hebben dat ik mijn persoonlijke interne gevoelens en ervaringen die ik heb geassocieerd met mijn geheime interne fantasiëen en gedachten in verband met seks in mezelf, zou moeten opgeven als en wanneer ik mij zou realiseren welke de echte consequenties zijn van mijn participatie in 'seksueel verlangen' in en als de menseljike geest - en dat ik daarin een collectieve/globale 'blinde vlek' heb toegestaan in en als het menselijk bewustzijn en het leven op aarde in verband met seks en seksualiteit --- hetgeen zich dan uit in allerlei alternatieve realiteiten in en als de menselijke geest waarin mensen seks beleven, ervaren en uitleven op verschillende manieren die misbruik tot gevolg hebben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte en idee dat 'seks en seksualiteit natuurlijk is' te gebruiken als excuus en rechtvaardiging voor het feit dat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor hoe seksualiteit bestaat in en als mezelf in mijn geest en gedachten, ondanks het feit dat seksualiteit in en als de menselijke geest overduidelijk een 'programma' is van voorgeprogrammeerde verlangens, ervaringen, impulsen, gedachten, beelden en ideëen en dus niet werkelijk is 'wie ik ben', maar eerder een programma is dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf in afscheiding van mezelf en waar ik mijn macht aan heb weggegeven door mezelf ermee te identificeren en door nooit de verantwoordelijkheid te hebben genomen om te onderzoeken hoe die seksualiteit bestaat, wat het is en wie ik ben in en als de voorgeprogrammeerde seksualiteit in en als de menselijke geest - en of het al dan niet het beste is voor mezelf en alle levende wezens in en als dit bestaan --- en dat ik daardoor 'seksualiteit' heb toegestaan te bestaan in mezelf en bijgevolg in de mensheid en het leven op aarde als een 'systeem', een 'ervaring' die macht en controle heeft over de mens en die de 'vrije loop' krijgt om zich te ontwikkelen tot demonische bezetenheid en stoornissen in de mens zonder dat de mens weet hoe het te stoppen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het feit dat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn beleving van 'seksualiteit' in en als de menselijke geest in en als mezelf en dat ik dus mezelf nooit heb onderzocht in 'wie ik ben' in en als seksualiteit', is omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te laten programmeren in en als een geloof en vertrouwen in 'God'/'een hogere kracht', waarin ik geloof dat het geoorloofd is om mijn verantwoordelijkheid te abdiceren en te verwachten dat de ervaring van 'seksualiteit' een soort van 'God-gestuurde' ervaring is in mezelf, die zogezegd 'natuurlijk' en 'vanzelfsprekend' is omdat, 'God het heeft gecreëerd' - als een geloof dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te gebruiken in en als mezelf als een 'reden' om al de seksuele fantasiëen, gedachten, verlangens, gevoelens en reacties die ik kan observeren in en als mijn geest nooit in vraag te stellen --- ook al is het vaak duidelijk dat die fantasiëen, gedachten en reacties consequentieel zouden zijn als ik ze zou uitvoeren in de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien en beseft dat, omdat ik mijn interne ervaringen en realiteit van seksuele ervaringen/gevoelens/fantasiëen/verlangens nooit heb onderzocht, ik nooit heb ingezien  wat de echte consequenties zijn in de fysieke realiteit van mijn participatie in die interne gevoelswereld en dat er ook wel degelijk daadwerkelijk consequenties zijn aan hoe ik besta in en als mijn geest --- omwille van wat ik toesta te bestaan in en als de wereld en realiteit van elk mens op aarde, door wat ik toesta te bestaan in en als mijn gedachten-realiteit - waarin ik verantwoordelijk ben om mijn gedachten realiteit op één lijn te plaatsen met wat het beste is voor al het leven op aarde, waarin ik er zeker van kan zijn dat wat er bestaat in en als mijn geest/gedachten als mezelf, in elke situatie, op elke manier en op elk vlak altijd een resultaat zal produceren dat het beste is voor al het leven


Wordt vervolgd in Dag 354