Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Uit Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

Je zou immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in onszelf en in deze wereld.

 Zoals ik echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.

Zodra dus iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het beste zijn voor onszelf of niet.

En dit is ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld, zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel het beste is voor onszelf.

Is depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch...

Dag 247: Is Afzijdigheid werkelijk Zelf-Controle?

Dit is een verderzetting van "Dag 245: Pest of Wordt Gepest"
en "Dag 246: Hoe programmeert het Schoolsysteem 'Afzijdige' Kinderen"


ik besef en realiseer mij dat ik mijn macht heb weggegeven aan het systeem in en als de realiteit door mezelf te definieren in en als de ervaring en houding van afzijdigheid als de ervaring van 'zelf-controle' - en ik besef dat die 'zelf-controle' niet echt is omdat het in wezen een reactie is van ANGST om 'gepest' te worden

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de 'pesterijen' die ik heb toegestaan te bestaan in deze realiteit en waar ik mijn macht aan heb weggegeven door mij 'afzijdig' op te stellen - omdat ik inzie en besef dat zowel 'de pester' als 'de gepeste' bestaat in en als een energetische relatie/polariteit en enkel bestaat in en als de menselijke geest omdat het beide een ego-reactie is op de ervaring van angst/inferioriteit tegenover het systeem in en als de realiteit

ik besef en realiseer mij dat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor de ervaring van inferioriteit in mezelf -- door leerkrachten te beschuldigen en te beoordelen als 'de pesters'  --- en daarin de ervaring van 'afzijdigheid' in mezelf heb gerechtvaardigd

ik stel mezelf tot doel om mezelf te verplaatsen in de schoenen van leerkrachten en alle wezens die ik heb beschudigd en beoordeeld als 'pesters' in deze realiteit - om mezelf te ondersteunen in het ontwikkelen van inzicht in hoe de realiteit werkelijk functionneert in en als het besef dat niemand 'de schuldige' is --- omdat zowel 'pest-gedrag' als de houding van 'afzijdigheid' gelijkmatig bijdraagt tot hoe het systeem functioneert, en dat het daarin en daardoor ieders verantwoordelijkheid is om op te staan en betrokken te zijn bij het actief veranderen van het systeem tot een systeem dat het beste is voor allen

ik besef en realiseer mij dat de houding van 'afzijdigheid' een illusie is van 'zelf-controle' omdat het een beeld/imago is dat ik presenteer van mezelf, waar ik mijn angsten en onzekerheden achter verberg --- en dus geen ware zelf controle is

ik stel mezelf tot doel om zelf-controle te leven als het eerlijk zijn met mezelf over de angsten en onzekerheden die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en verantwoordelijkheid te nemen voor die angsten en onzekerheden door te stoppen met het beschuldigen van andere mensen als de zogezegde 'pestkoppen' -- en op te staan in en als deze realiteit en actief betrokken te zijn bij hoe het systeem werkt zodat ik het systeem kan veranderen tot wat het beste is voor allen