Emotionele ervaringen zijn dus, in
tegenstelling tot wat de meesten onder ons geloven, een keuze en een
persoonlijke beslissing, al is het een onbewuste/onderbewuste beslissing. Het
feit dat we ons niet gewaar zijn van de keuzes en beslissingen die we maken op
diepere lagen in onszelf is echter geen excuus om te beweren dat het geen echte
keuzes of beslissingen zijn. Onwetendheid is geen excuus omdat we altijd de
mogelijkheid, de kans en het vermogen hebben om onszelf wijzer te maken door
onszelf en onze realiteit te onderzoeken en leren kennen, het feit dat we er
over het algemeen voor kiezen dit niet te doen fungeert zeker niet als een
rechtvaardiging voor de keuzes en beslissingen die we maken ten gevolge van dit
gebrek aan inzicht en begrip dat we in onszelf hebben toegestaan te bestaan.
En wat ik
tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen
ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot deze
voorgaande bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke
beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste
mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van
een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je
voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze
net beledigt geweest zijn.
'hoe durf
je te beweren dat ik niet volledig onderhevig ben aan wat het ook is dat mijn
eigen geest oproept aan gedachten, gevoelens en emoties?!', en 'hoe durf je
maar te suggereren dat ik ook maar een beetje de hand heb in wat er in mezelf
omgaat?!'. Deze zijn het soort gedachten die lijken om te gaan in het merendeel
van mensen die te horen krijgen dat je als mens in wezen zelf je eigen interne
ervaringen creëert.
En, ik
bedoel, als je kijkt naar het soort industriëen die bestaan in onze wereld, de
medische industrie en de voedsel industrie voornamelijk, dan kan je bemerken
dat deze industriëen gebaseerd zijn op 'afhankelijkheid'. Deze twee
industrietakken die functioneren volgens het neoliberale kapitalistische
stelsel dat onze moderne maatschappij handhaaft hebben een afhankelijke houding
van de 'consument' nodig om winst te kunnen maken.
De
voedingsindustrie maakt niet voor niets overvloeiend gebruik van allerhande
suikers en vetstoffen om de ervaring van verslaving te kunnen bezweren en
bewerkstelligen in mensen en zodoende die afhankelijkheid te produceren die
bedrijven verzekert van terugkerende klanten. Op dezelfde manier speelt de
medische industrie in op de plooibaarheid en goedgelovigheid van de menselijke
geest om een zeker weerkerend klantenbestand en inkomsten te genereren en dit
door bijvoorbeeld specifiek gedrag of interne gedachten en ervaringen te gaan
benoemen als een mentale of psychische stoornis die dan zogezegd het best
behandeld wordt met die of deze medicatie. Wist je trouwens dat selfies nemen
onlangs werd erkend als een psychische aandoening? (zie artikel ‘Maken van selfies is psychische aandoening’)
Er is
niemand of niets in deze wereld dat ons ooit werkelijk geholpen heeft om
onszelf te vertrouwen en onze eigen oplossingen te vormen voor problemen die we
tegenkomen binnen of buiten onszelf. Ik bedoel, zelfs vriendschap, familie en
liefdesrelaties, als je het goed bekijkt, zijn gebaseerd op een zekere
wederzijdse afhankelijkheid en die afhankelijkheid is wat we allemaal onbewust
in onze relaties met elkaar versterken en ondersteunen. Dus, vanuit dat opzicht is het wel
begrijpelijk dat we reageren met een absolute schok wanneer we te horen krijgen
dat we wel degelijk instaan voor onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en
bijgevolg voor ons gedrag en dat het aanzien van iets als een 'stoornis' en
niet als een persoonlijke keuze, een keuze is op zich die we zelf gemaakt
hebben om onze eigen aanvaarde afhankelijkheid te bevestigen, versterken en
ondersteunen.
Wat ik
daarenboven ondervonden heb in mijn reis naar leven , als het proces van het
leren instaan voor de keuzes die ik maak op bewust, onbewust en onderbewust
niveau en dus het leren kennen van wie ik ben op al die niveaus en verder, is dat enkel
die mensen die de keuze maken om de aangeleerde en geconditioneerde
afhankelijkheid niet meer te aanvaarden in en als zichzelf deze reis naar leven
zullen bewandelen - en dat is tot dusver spijtig genoeg niet de meerderheid van
mensen in deze wereld.
Spijtig
genoeg omdat, zolang de meerderheid van individuen in deze wereld de keuze
blijft maken om een afhankelijkheids- en slachtofferrelatie aan te nemen in
relatie tot de interne en externe realiteit, zal de infrastructuur van onze
wereld die afhankelijkheidsrelatie blijven ondersteunen en belichamen. Zodoende
zullen bedrijven beslissingen blijven nemen die niet het beste zijn voor ons
als individu en enkel inspelen op onze bereidheid om onszelf te laten
bewegen door externe en interne invloeden. Er is immers een specifieke
onafhankelijkheid nodig in onze ingesteldheid om te kunnen kijken naar onze
realiteit en naar onszelf, te kunnen onderscheiden wat niet het beste is voor onszelf en
elkaar, en om 'Neen' te kunnen zeggen tegen datgene wat niet het beste met ons
voorheeft.
No comments:
Post a Comment