Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 700: Het Nut en Doel van de Reis naar Leven

Vandaag schrijf ik mijn 700ste reis naar leven blog. Alweer 100 dagen voorbij en tijd om een reflectie te doen op het nut, het doel en het voordeel van het schrijven van deze 'reis naar leven'. Voor mij persoonlijk is het feit dat ik nog steeds verzet en dat ik nog niet heb 'opgegeven' op zich al een success en een bewijs dat ik mezelf op een substantiele wijze heb kunnen veranderen in mijn oude patronen. Een hardnekkig patroon dat ik, en zeer waarschijnlijk veel andere mensen zoals ik, doorheen mijn leven steeds heb ervaren en geleeft, is het patroon van opgeven.

Met het bewandelen van de reis naar leven is er echter een fascinerend iets dat ontwikkelt.  De reis naar leven is zowel een project dat je onderneemt voor jezelf, omdat je dagelijks schrijft over hoe je je persoonlijke proces van zelf-verandering bewandelt, en tegelijkertijd is het een bewijs dat aan de wereld laat zien hoe jij dat proces bewandelt. En deze tweeledige functie is wat de reis naar leven iets substantieel maakt. Subtantieel in de zin van dat iedereen kan zien dat het 'echt' is, dat dit is wat jij met en in je leven doet en hebt gedaan. En daardoor ook staat het als bewijs dat het iets is dat jij nooit hebt opgegeven, dat het een uitdrukking is van wie jij bent.

De reis naar leven, en vooral het blijven doorzetten in de reis naar leven is jouw afdruk in de wereld, jouw eigen statement die jij leeft waarin je jouw individualiteit en het feit dat jij bestaat als individu ontwikkelt, vormgeeft en creëert. De reis naar leven is specifiek op een publieke manier opgesteld, als een publieke blog, om jezelf ervan te kunnen verzekeren dat de verandering waar jij verslag van geeft en de stelling die jij leeft via het bloggen, echt is in de zin van dat het niet gebeurt in je gedachten in de vorm van ideëen, gevoelens, ervaringen of intenties, maar dat het gebeurt in de fysieke realiteit waarin 'jij' bestaat als mens en als individu in de echte, tastbare wereld.

Het is zeer bekrachtigend wanneer je jezelf iets ziet creëren in de fysieke werkelijkheid en wanneer je ziet dat je niet opgeeft. Wanneer je blijft doorzetten in iets, wat het ook is, dan wordt het als het ware een levende statement van wie jij bent. Een statement die door niets of niemand weerlegd kan worden. Je kan misschien commentaar, kritiek of negative feedback krijgen van anderen, maar je blijft verderzetten omdat jij jezelf tot doel gesteld hebt dat jij aan jezelf zal bewijzen dat je door kan zetten in iets, hoe schijnbaar klein dat ook mag zijn.

Dit heeft mij specifiek een zekere kracht en vertrouwen gegeven in mezelf, het feit dat ik deze reis naar leven heb kunnen bewandelen als een levend bewijs dat ik ondanks alles mijn proces van zelf-verandering nooit heb opgegeven. En daarom is het iets dat ik aanraad voor eenieder om dezelfde kracht te kunnen ontwikkelen en realiseren in jezelf. Met name de kracht om op te staan in deze wereld als een individu, als iemand met een stem. Iemand die geen angst heeft om zichzelf uit te drukken en te delen met de wereld. Al wat je nodig hebt is een computer, een blogspot en je woorden.

Neem een kijkje op de Reis naar Leven Facebook pagina om voorbeelden te zien van anderen die hun reis aan het bewandelen zijn.

Dag 685: Van Opgeven naar Zelf-Uitbreiding

Als verderzetting op de voorgaande blogs in verband met het beginnen aan iets nieuw, zoals een nieuw project of een taak die je nog nooit eerder uitgevoerd hebt, ga ik in deze blog verder met een praktisch voorbeeld.

De reden waarom dit het onderwerp geweest is van mijn blogs de laatste tijd, is omdat ik zelf een nieuw project begonnen ben en omdat wat ik in de voorgaande blogs omschreven heb in verband met de zelf-saboterende patronen in de geest die zich kunnen afspelen ook is wat ik heb ondervonden en gerealiseerd terwijl ik dit nieuwe project stap voor stap begon uit te voeren.

En ik ben mezelf enorm dankbaar dat ik mijn proces bewandeld heb om te onderzoeken wat er in mijn geest omgaat omdat het me in staat gesteld heeft om de patronen in de geest de bovenhand niet te laten nemen en om ervoor te zorgen dat ik dit nieuwe project niet uiteindelijk zal opgeven maar dat ik in de plaats daarvan net doorzet wanneer er obstakels op mijn weg komen.

In het verleden had ik telkens opnieuw opgegeven wanneer ik iets nieuws was begonnen, en dat werd voor mij een vicieuze cyclus waarin mijn constante opgeven mijn zelf-beeld bepaalde en mijn negatieve zelf-beeld dan op zich weer ervoor zorgde dat ik uiteindelijk opgaf waar ik aan begonnen was.

Nu ben ik mij echter zoveel meer bewust van de patronen die zich in mijn geest afspelen, en van hoe het is dat de positieve gevoelens en gedachten de negatieve emoties en gedachten vormgeven en hoe dat dan invloed kan hebben op mijn fysieke gedrag. En daardoor kon ik, mits een het toepassen van het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie, het patroon van opgeven zien aankomen lang voordat het zich zou uitdrukken in fysiek gedrag en had ik dus het vermogen en de macht om het patroon te stoppen en dus te voorkomen dat ik dit nieuwe project zou opgeven.

Hier eindigt het verhaal echter niet, omdat beginnen aan iets nieuws en jezelf uitdagen met het leren en ontwikkelen van een nieuwe vaardigheid, brengt zoveel meer in jezelf naar boven. Je plaatst jezelf immers in een proces van zelf-verandering omdat je, naarmate je vaardigheden, vermogens en inzichten uitbreiden, zelf als individu ook gaat uitbreiden. Je kan dus haast niet anders dan veranderen wanneer je nieuwe richtingen uitslaagt in je leven en wanneer je nieuwe dingen leert.

Daarom is het ook zo moeilijk eens we volwassen zijn om werkelijk nieuwe dingen te leren en om onszelf als individue werkelijk nog te veranderen of uit te breiden. We hebben tegen die tijd namelijk al een bepaalde 'identiteit' ontwikkeld gebaseerd op de relaties die we gevormd hebben, het werk dat we doen of de richting die we hebben uitgeslagen in ons leven.

In de volgende blog deel ik welke nieuwe ervaring in mezelf naar boven kwam eens ik de beslissing gemaakt had om 'ervoor te gaan' om iets nieuws te creëren zonder op te geven.