Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 792: Wat onthult de gedachte 'Ik kan mezelf niet vergeven' over jezelf?

Een interessant patroon dat zeer prominent aanwezig is in de geest en ook zeer geniepig te werk gaat, is het patroon van angst hebben van verandering. In deze blog deel ik mijn recente ervaring met dit patroon en hoe het bij mij dingen op z'n kop zette gewoon omdat ik niet besefte en zag dat ik met dit patroon te maken had. Ik heb nu ondertussen immers al een jarenlang proces achter de rug waarin ik me ertoe aanzet om mezelf te veranderen, om mezelf onder ogen te komen en voorgeprogrammeerde patronen in mijn geest te onderzoeken en richting te geven en zodoende mijn potentieel te kunnen leven.

Ik zou dus niet meteen van mezelf denken dat ik angst heb van verandering en vooral ook omdat deze angst helemaal niet op de voorgrond in mezelf aanwezig was. Ik heb de laatste tijd echter wel meer te maken gehad met een bepaald emotioneel patroon van angst dat hardnekkig leek te zijn en steeds maar de kop opstak. Wanneer ik mezelf weer eens emotioneel zag worden omwille van bepaalde angsten (zoals de angst om mijn partner te verliezen), begon ik te kijken naar waarom het is dat ik ondanks al de moeite die ik gedaan heb om dit mezelf uit deze emotionele ervaring te halen het mij toch niet lijkt te lukken. Waarom al de zelf-vergeving en het schrijven dat ik gedaan heb de voorbije weken niet echt iets veranderd hebben.

En wat opkwam in mezelf toen ik mezelf deze vraag stelde is de gedachte dat 'ik mezelf niet kan vergeven'. Ik voelde een ervaring van spijt over mezelf komen wanneer ik keek naar al die momenten waarin ik mezelf zo liet overspoelen door emoties. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf niet werkelijk kan vergeven omdat dat ik als het ware mezelf zodanig onteerd heb door mijn macht weg te geven aan emoties en door niet gewoon stabiel te blijven in mezelf en soms zelfs in een staat te verkeren waarin ik het gevoel heb dat ik absoluut geen controle heb over mezelf, mijn emoties en zelfs mijn daden wanneer ik mij zo overspoeld voel.

Wanneer ik dan echter zelf-vergeving begon toe te passen op hoe ik zelf-vergeving van mezelf heb afgescheiden door als het ware te hopen op vergeving maar tegelijkertijd te geloven dat ik mezelf niet kan vergeven en hoe ik mijn eigen zelf-vergeving hier al die tijd door heb gesaboteerd, kwam ik tot een interessant inzicht.

Ik zag plots hoe die hele ervaring waarin ik schijnbaar mezelf absoluut niet kan vergeven en ervan overtuigd ben dat ik als het ware geen verandering verdien of dat ik niet in staat ben om dit patroon te overstijgen in mezelf, omwille van mijn beoordelingen tegenover mezelf, in feite een leugen is die ik mezelf was aan het vertellen. Ik besefte dat de echte reden waarom ik zo hard ben voor mezelf en waarom ik mezelf die dingen vertel, dat ik mezelf zogezegd niet kan vergeven, is niet omdat dat werkelijk zo is maar eerder omdat ik eigenlijk gewoon angst heb van verandering.

Die zelf-beoordeling is een truc van de geest waarin ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik niet kan veranderen, dat ik vast zit in een bepaald patroon of dat ik om de een of andere reden niet in staat ben om iets te veranderen aan mezelf. Het echte probleem ligt niet in het eigenlijke punt dat ik zogezegd niet kan veranderen, maar in het feit dat ik gewoon angst heb van verandering en angst van het onbekende.

Ik ben nooit werkelijk te zwak geweest of niet in staat geweest om mezelf te vergeven en mijn relatie met angst te veranderen, ik had gewoon angst van de verandering die plaats zou vinden als ik dat deel van mezelf zou veranderen. Want, ik wist immers dat ik zou veranderen, maar het feit dat ik niet kon zien hoe precies deed mij schrik aan. En die angst van verandering die zich afspeelde op de achtergrond van mijn geest creerde en fabriceerde dan allerlei 'redenen' die ik mezelf kon vertellen over waarom het was dat ik iets niet kan veranderen.

Het moraal van dit verhaal is dus dat het belangrijk is om steeds je eigen geest met een korreltje zout te nemen, ook al lijken sommige ervaringen nog zo echt of oprecht. De geest is immers een machien dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat jij vast blijft zitten in bepaalde voorgeprogrammeerde patronen die jij aanvaard in en als jezelf en ervoor te zorgen dat jij als wezen nooit verandert.

Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 371: Het Lichaam is de Sleutel tot wie we werkelijk Zijn

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?", "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?" en "Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest?"


Zelf-Correctie Dimensie


Wanneer en als ik merk en zie dat ik in 'onderdrukking' en 'verberging' ga als reactie op een gedachte/verlangen/woord in verband met 'Seks' en 'het lichaam', door mij schuldig of beschaamd te voelen en te denken dat ik 'daar niet over mag praten', dat het 'slecht' en 'negatief' is en dat ik 'er niet eerlijk over mag zijn' - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat het construct/programma van 'seksuele onderdrukking' een consequentiele creatie is die afkomstig is uit het collectieve bewustzijn in de mens, als een systeem van kennis en informatie dat zich doorheen de generaties opgebouwd heeft --- en dat als enige functie heeft, ervoor te zorgen dat de mens afgescheiden bestaat van wie hij werkelijk is in en als de macht, kracht en verantwoordelijkheid van het fysieke lichaam,  als 'God' en daardoor makkelijk bestuurbaar is

ik zie, besef en realiseer mij dat schaamte en schuldgevoel opzettelijke voorgeprogrammeerde 'constructen'/'systemen' zijn van gedachten en emoties die door middel van Religie in en als de Menselijke geest geconditioneerd geweest zijn, en geintegreerd zijn door van generatie op generatie doorgegeven te zijn geweest, die ik heb aanvaard en geaccepteerd in en als mezelf en waarin ik mezelf heb gedefinieerd --- en dat de 'menselijke geest' als wie/wat ik altijd heb geloofd dat ik ben, compleet gebaseerd en gefundeerd is op deze afscheiding als schuld- en schaamte gevoelens, in en als een 'verwerping' en 'onderdrukking' en 'beoordeling'/'veroordeling' van het fysieke lichaam als mezelf

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat ik, door het lichaam te hebben gedefinieerd en aanvaard in mezelf als 'zondig' en 'negatief', dat ik daarin het misbruik van het leven op aarde door de mensheid heb gerechtvaardigd, net zoals ik in mezelf in en als mijn geest het misbruik van mezelf als het lichaam heb aanvaard

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat 'zonde' niet bestaat in en als het fysieke lichaam, omdat, het lichaam in en als de fysieke werkelijkheid, altijd gewoon HIER geweest is sinds mijn geboorte --- en dat 'zonde', en bijgevolg schaamte en schuldgevoel, pas ontstaan is naarmate ik mezelf heb ontwikkeld en gedefinieerd in en als de geest

en dus stel ik mezelf tot doel om het proces te wandelen van mezelf realiseren in en als het fysieke lichaam en om de 'zonde' in en als mezelf als gedachten in en als de geest, los te laten en op te staan, te bestaan als het levende voorbeeld dat het fysieke lichaam de sleutel is tot het leven en dat de menselijke geest een leugen/illusie is

Dag 348: Hoe Programmeren we onze Kinderen om te Aanvaarden dat Leven=Lijden?

Dit is een verderzetting van "Dag 347: Is Schuld het Schild van het Ego? - Seksuele Paranoia Series", waarin ik vertrokken ben vanuit het startpunt van het onderzoeken van al de dimensies die meespelen in het bestaan van "Seksuele Fantasiëen", om te begrijpen 'wie ik ben' in en als 'Seks', 'Seksualiteit', 'Verlangen', 'Energie''Gevoelens', enzovoort - teneinde verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor deze realiteit en specifiek voor de consequenties die hier gemanifesteerd zijn in deze wereld die een gevolg zijn van de 'Menselijke Seksualiteit' en van de manier waarop 'De Mens' 'Seksualiteit' leeft, ervaart en uitdrukt in deze wereld als wat ik gedurende mijn leven/bestaan hier op aarde steeds passief en impliciet heb aanvaard en toegestaan als een Realiteit in deze wereld.

Dit voortkomende uit het besef dat hoe de mens bestaat in deze wereld en hoe ik mezelf als mens heb toegestaan te bestaan in deze wereld, vanbinnen en vanbuiten, niet het beste is voor al het leven op aarde - en de beslissing die ik voor/als mezelf gemaakt heb om mijn leven/bestaan hier op aarde toe te wijden aan het Onderzoeken van de Aanvaarde 'Patronen' van 'Leven' en het Corrigeren van die 'Levens-Patronen' teneinde op elk vlak een Wereld te Produceren die het beste is voor elke levensvorm.

In Dag 347 heb ik de relatie tussen 'Seksuele Fantasiëen'/Seksualiteit en Schuldgevoelens onderzocht, gebaseerd op een patroon dat ik had ontdekt in mezelf als een automatisch mechanisme van zelf-onderdrukking door mij schuldig te voelen wanneer en als ik mezelf toesta te participeren in seksuele fantasiëen, gedachten, gevoelens en verlangens - en wat we in Dag 347 al geobserveerd en begrepen hadden is hoe schuldgevoelens een voorgeprogrammeerde reactie zijn van sociale manipulatie die niet werkelijk is 'wie ik ben', maar die aangeleerd is  als een specifieke overlevings-techniek.

Deze ervaring van schuldgevoel is fascinerend in hoe het een groot deel van ons bestaan bepaalt - niet enkel intern maar ook extern, in de 'Schuld' waar ons economisch systeem op gebouwd is en onder gebukt gaat --- een 'schuld' die allesbepalend is voor al het leven op aarde omwille van hoe het de menselijke samenleving vormgeeft en die tegelijkertijd 'niet echt' is omdat het een 'doorgegeven' iets is, een relikwie, net zoals hoe de schuld in onszelf ook altijd een 'relikwie' is, in hoe het steeds in verband staat met een herinnering die we met ons meedragen uit het verleden. Herinneringen die niet eens werkelijk van onszelf zijn, maar eerder gebaseerd zijn op doorgegeven beoordelingen van onze ouders en grootouders, als hoe we geleerd hebben onszelf en onze daden/expressie te beoordelen, die we dan 'onze herinneringen' en 'ons verleden' noemen, maar dat is het niet echt, het is niet echt onszelf. Net zoals de schuld in het systeem niet echt onze schuld is, het zijn niet echt wij die in de schulden zitten, omdat wij nooit werkelijk de 'bewuste' keuze of beslissing gemaakt hebben die aan het startpunt lag van het ontstaan van 'schuld', we hebben de schuld van onze voorouders overgenomen en onszelf ermee geïdentificeerd en geloven nu dat we moeten 'boeten' voor 'onze schulden'. We geloven dat het leven op aarde, ons leven/bestaan, gebukt moet gaan onder slavernij aan een economisch systeem, om 'onze schulden' af te betalen -- gewoon omdat we nooit hebben ingezien, dat we nooit de berekening gemaakt hebben en beseft hebben dat die schuld niet echt 'van ons' is, het is niet echt. Het is ons 'begrip' van 'de realiteit' dat we hebben geleerd van onze voorouders, net zoals zij die schuld hadden aanvaard als 'echt', hebben ook wij dat gedaan. Het is dat hele punt in de bijbel van de 'schulden van de vaders die tot de zevende generatie doorgegeven zullen worden' dat we nog steeds in ere houden, zonder dat we het beseffen.

Dus, het lijkt me productief om eens een kijkje te nemen in/naar hoe schuldgevoel werkt en in elkaar zit, zodat we onszelf kunnen ondersteunen in het loslaten van patronen uit het verleden die simpelweg niet het beste zijn voor onszelf en voor onze omgeving als het leven op aarde.

Een belangrijke eerste vraag die we ons kunnen stellen in het beter begrijpen van wat schuldgevoel en 'schuld' eigenlijk is - is "Wie heeft er eigenlijk baat bij?". Wie is het die voordeel haalt uit onze schuldgevoelens? Met andere woorden: als wij de 'Schuldenaren' zijn, wie is dan de 'Schuldeiser'? Omdat, wij hebben alvast geen baat bij 'schuld' of 'schuldgevoelens' - 'wij' als in 'de meerderheid'. Het is immers de meerderheid van mensen in de wereld, de middenklasse, de arbeidersklasse, de bedienden, de economische slaven, de armen maar ook de elite in de wereld - die gevangen zitten en geketend zijn aan een 'schuld' die we moeten afbetalen via belastingen. Een schuld die ergens doorheen het verleden zich heeft opgestapeld ten gevolge van beslissingen die in onze naam gemaakt zijn.

Ik bedoel, als onze overheid beslissingen neemt in onze naam, beslissingen die zogezegd het beste zijn voor ons en die gericht zijn op het creëren en garanderen van een gezonde samenleving en een houdbare welvaart-standaard die het leven op aarde aangenaam maakt voor elk van ons -- waarom en hoe is het dan mogelijk dat die beslissingen ons in de 'schulden' werken? Omdat, dit wil dan impliciet zeggen dat het blijkbaar niet de bedoeling is dat ons bestaan hier op aarde aangenaam is -- aangezien hier het principe toegepast wordt van "als je geluk wil, dan moet je een tol/schuld/boete betalen", "als je een goed leven wil, dan zal je betalen met je leven en het leven van je kinderen".

Hetzelfde geldt in de relatie tussen ouders en kinderen, waarin hetzelfde principe wordt toegepast: "als je wil dat ik voor je zorg, als je een welvaardig en gelukkig leven wil, dan moet je daarvoor betalen met je loyaliteit, trouw, respect en gehoorzaamheid aan mij(de moeder/vader)", dan zit je ook 'in de schulden' --- waarin impliciet wordt aanvaard dat 'leven is lijden'. Omdat, ik bedoel, het is maar vanzelfsprekend dat een kind bepaalde dingen nodig heeft om te kunnen leven, en dat de ouder bijgevolg zichzelf moet 'opofferen' om te zorgen voor zijn kinderen - als de ouder dit niet doet, dan heeft het kind geen schijn van kans om te overleven/leven in deze wereld. Dus, het aspect van het 'iets in ruil vragen' voor die hulp, ondersteuning en zorg - dat is iets wat impliciet en automatisch door ouders toegepast wordt en als vanzelfsprekend aangenomen wordt -- waardoor het principe van 'schuld' al vanaf de geboorte ingeprent en geprogrammeerd wordt in het kind: het gelijkstellen van 'Leven' en 'Bestaan' aan 'Schuld' - Leven=Schuld. En dus, hebben we 'schuldgevoel' als een constante, continue innerlijke negatieve ervaring, aanvaard als 'wie we zijn' als levende wezens. Het is dus niet verwonderlijk dat wij mensen geobsedeerd zijn met het zoeken/verlangen naar een positief gevoel/ervaring - en dat de mens een 'Verslaafde' is die de Wereld leegplundert op zoek naar vlucht uit de innerlijke negatiefheid.

En zodus is ons 'wereld-systeem', ons economisch model, een reflectie, een manifestatie, van het innerlijk aanvaardde principe van 'leven=schuld' en is het haast onmogelijk voor het menselijk bewustzijn om te bevatten dat het ook anders kan - dat het mogelijk is om te geven zonder iets terug te verwachten/willen/verlangen/eisen --- om te 'Ver-Geven'. Zelfs met al de consequenties, de kinderen die massaal sterven door honger, kou, ziekte, de natuur die kreunt en bloedt - kunnen, of eerder 'willen', we niet loslaten van dat principe van 'leven=schuld' --- we willen niet loslaten van de Be-Schuldigingen, van de haat, de woede, de wrok en rancune en de gedachte dat 'als ik moet lijden, dan zal iedereen lijden', de Basisvoorwaarde van het bestaan van Schuld - ik Beschuldig en ik wordt Beschuldigd en zo is de cirkel rond.


 Wordt vervolgd in Dag 349




Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                       

Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                        - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-347-is-schuld-het-schild-van-het.html#sthash.76ebxsGw.dpuf

Dag 347: Is Schuld het Schild van het Ego? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Sorry, maar verdwijnen in Fantasie, dat is een Illusie! - Seksuele Paranoia Series", "Hoe toerekeningsvatbaar zijn we eigenlijk in onze Geest?" en "Hoe is schuldgevoel eigenlijk egoïsme?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik schuldgevoel zie opkomen in mijn geest, als reactie op gedachten, gevoelens en fantasiëen in verband met Seks, dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie deel uitmaakt van het systeem van overleving dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik heb gekopieerd van mijn omgeving, verbonden met voorgeprogrammeerde geloofsystemen, meningen en beoordelingen in verband met wat 'goed' en wat 'slecht' is --- en hierin besef ik dat de ervaring van schuldgevoel een sociale manipulatie methode is die ik heb gekopieerd van mijn primaire omgeving, die gebaseerd is op de gedachte en het geloof dat ik niet vaardig/kundig/ervaren genoeg ben om alleen te staan in deze wereld in en als zelf-ondersteuning

ik zie, besef en realiseer mij dat schuldgevoelens niet echt kunnen zijn wanneer het een emotionele reactie is op een gedachte en dus ego-centrisch is --- en dat 'schuld' enkel echt kan zijn wanneer en als het rekening houdt met en bestaat in en als wat het beste is voor allen

ik stel mezelf hierin tot doel om het woord 'schuld' te herdefinieren en onderzoeken om het woord 'schuld' te leven als een expressie van en in lijn met wat het beste is voor al het leven als mezelf --- en dus mezelf niet toestaan het woord 'schuld' uit te drukken en te aanvaarden en ervaren als een ego-centrische manipulatie techniek die in het teken staat van persoonlijke overleving

ik zie, besef en realiseer mij dat 'schuld' enkel echt kan zijn wanneer het praktisch is in en als de fysieke werkelijkheid, en wanneer ik het op een praktische manier kan toepassen om het beste resultaat te creëren voor allen hier in en als de fysieke werkelijkheid --- hetgeen wil zeggen dat 'schuld' geen emotionele ervaring kan zijn omdat emotionele ervaringen en reacties altijd gebaseerd zijn op het willen beschermen van eigenbelang en overlevingsangst door mezelf te verbergen en verschuilen achter de uiterlijke uitdrukking van 'goedheid', naargelang de oordelen en geloofsystemen over wat 'goed/slecht' is die ik mezelf heb toegestaan te kopiëren van mijn omgeving

en ik zie, besef en realiseer mij dat schuld als een emotionele reactie en ervaring, gebaseerd op het manipuleren van mijn omgeving voor persoonlijke overleving altijd een teken is van een gebrek aan integriteit en oprechtheid --- doordat schuldgevoelens geprogrammeerd zijn in relatie tot 'betrapt worden' en dus geen constante, stabiele en betrouwbare expressie is van wie ik ben, als een levende 'motivatie' die mij stuurt en motiveert om in elk moment te handelen vanuit en voor wat het beste is voor allen

en dus stel ik mezelf tot doel om 'schuld' niet meer te leven als het 'schild' van de geest, als een voorgeprogrammeerde reactie die functioneert ter bescherming van het ego, en gebruik maakt van manipulatie, leugens en bedrog, door te doen alsof ik 'een goed persoon ben' omdat ik mij zogezegd 'slecht voel' over fouten die ik begaan heb --- maar om in de plaats daarvan 'schuld' te leven als 'zie-gehuild', als het zien van het 'huilen' van alle wezens in deze wereld die lijden als een consequentie van hoe de mens en hoe ik mezelf als mens heb toegestaan te bestaan in en als afscheiding van het leven, en het onvoorwaardelijk opstaan in en als ver-Antwoord-elijkheid, als antwoord op het 'gehuil' van het leven op aarde waarin ik duidelijk mezelf uitdruk als een levende statement van wie ik werkelijk ben als het leven zelf in en als de toewijding om een wereld te creëren die het beste is voor alles en iedereen, en mezelf dus niet toestaan mezelf te verbergen achter een 'schild' van 'schuld-gevoel' --- maar eerder alle schilden af te werpen in en als het besef dat als ik een schild optrek, dan creëer ik afscheiding en sta ik eigenbelang en ego-centrisme toe te bestaan in het bestaan als mezelf

dus stel ik mezelf tot doel om HIER te staan en bestaan in en als de onvoorwaardelijkheid van ademhaling zonder 'schilden', zonder 'schulden', zonder reacties, gedachten of geheimen --- en om te staan in en als eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor allen --- en daarin dus in elk moment van ademhaling mijn 'schilden' als 'schulden' uit het verleden die ik mezelf heb toegestaan met mezelf mee te dragen in en als mijn geest als herinneringen in afscheiding met mezelf, te vergeven, en mezelf de vrijheid te geven om in elk moment onvoorwaardelijk te doen wat het beste is voor allen




Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                       

Dit is een verderzetting van "Dag 344: Sorry, maar 'Verdwijnen' in Fantasie, dat is een Illusie!" en "Dag 345: Hoe Toerekeningsvatbaar zijn we Eigenlijk in onze Geest? - Seksuele Paranoia Series" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.KiaEnRDZ.dpuf

Dit is een verderzetting van "Dag 344: Sorry, maar 'Verdwijnen' in Fantasie, dat is een Illusie!" en "Dag 345: Hoe Toerekeningsvatbaar zijn we Eigenlijk in onze Geest? - Seksuele Paranoia Series" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.KiaEnRDZ.dpuf

Dag 336: Is het God die het Leven op Aarde Beschermt van de Menselijke Geest?

Deze blogpost is een vervolg op "Dag 335: Een Holistisch Onderzoek naar Seksueel Misdrijf - De Paranoia Series" en van volgende statement:

We zullen immers geconfronteerd worden met hoe onze huidige samenlevingsstructuur de omgeving van het individu op een bepaalde manier geschikt heeft --- waarin we zullen inzien dat het niet enkel de primaire omgeving is die verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van het individu, maar de hele samenleving. Elk individu in de samenleving is onlosmakelijk verbonden met elk ander individu - en al wat wij doen op micro-niveau, heeft een directe invloed op macro-niveau. Ons onderzoek breidt zich op die manier dus uit naar het onderzoeken van de levensstijlen en mentale ingesteldheden van elk individu in de samenleving en hoe die specifieke levensstijl/ingesteldheid bijdraagt tot het in stand houden van het groter geheel en dus van een samenleving waarin Verkrachting en Seksuele Misdrijven een Dagelijkse werkelijkheid zijn. Geen enkel mens kan dus zijn handen schoonwassen van wat er in onze samenleving, op individueel niveau gebeurt.


Als we met andere woorden tot een oplossing willen komen  voor bijvoorbeeld seksuele misdrijven in onze samenleving, dan zullen we moeten overwegen dat we onszelf moeten veranderen, en hoe wij in onze geest en fantasie-wereld 'seks' en 'seksualiteit' en de relatie tussen man en vrouw hebben gedefinieerd. Dit zal uiteraard een hele uitdaging zijn omdat seks en vooral seksuele fantasiëen en de energetische ervaring van opwinding die het 'fantaseren over seks' produceert, een verslaving geworden zijn. Een verslaving die, net zoals elke andere verslaving, ontstaat door een herhaaldelijke handeling, een herhaaldelijke opwekking van een bepaald gevoel, een bepaalde energie in het lichaam door het afspelen van bepaalde specifieke seksuele fantasiëen in onze geest die we met die energie verbonden hebben.

Het probleem is niet zozeer dat we fantaseren over seks, er is op zich niets 'slecht' of 'fout' aan de geest, aan fantasie, gedachten of gevoelens --- het probleem is dat we niet beseffen of zien hoe/wanneer een bepaald verband tussen een gedachte/fantasie en een gevoel/emotie/ervaring ontstaan is en waarom het ontstaan is. We hebben nooit onderzocht hoe onze geest in elkaar zit, hoe en waarom het is dat bepaalde gedachten bepaalde gevoelens in ons opwekken - waarom, wanneer we bepaalde beelden zien met onze ogen of in onze verbeelding, we erop reageren met opwinding. En omwille van onze onwetendheid, ons gebrek aan inzicht in hoe onze eigen interne realiteit als onze Geest functioneert, hebben we bijgevolg ook geen zicht op/in de consequenties van onze manier van denken, voelen en reageren.

We denken en geloven dat, omdat het in onze 'geest' gebeurt, een schijnbaar verborgen ruimte in ons hoofd, dat niemand kan zien behalve wijzelf (en zelfs wij kunnen maar een klein deeltje zien van wat er werkelijk omgaat in onze geest, de 1% van de Bewuste Geest), dat het geen effect heeft of kan hebben op onze omgeving. We functioneren immers als een 'normaal' mens, we doen wat we moeten doen in deze wereld/samenleving, we gaan naar school of het werk, we praten met mensen, we zijn vriendelijk en beleefd en positief --- terwijl er in onze gedachten vaak heel wat anders omgaat. En we hebben altijd al op deze manier gefunctioneerd, ervan uitgaand dat, omdat het lijkt alsof we in de 'echte wereld' op een heel ander 'niveau' en een heel andere manier 'bestaan', dat we perfect in staat zijn om onze geest en gedachtenwereld af te scheiden van de 'echte' fysieke wereld als onze dagelijkse realiteit waarin we moeten leven/overleven. Zo lijkt het immers.... wij kunnen ons inbeelden dat de wereld vernietigd wordt, dat we iedereen vermoorden, dat er god weet wat gebeurt met onszelf, een ander en deze planeet - terwijl er nooit iets lijkt te veranderen in de fysieke realiteit, het leven gaat gewoon door zonder dat onze gedachten- en gevoelswereld daar enig vat op lijkt te hebben --- dus moet het wel 'onschuldig' zijn?! Niet?

En toch zou je je misschien kunnen afvragen hoe het dan precies is dat wij functioneren, welke 'kracht' doet ons dan bewegen, handelen, taken uitvoeren, praten, als wij het niet zijn --- omdat wij te druk bezig zijn in onze fantasie, verbeelding, gedachten- en gevoelswereld om werkelijk op te merken wat we echt aan het doen zijn in de 'echte wereld', wat namelijk de gevolgen zijn van onze daden en woorden, hoe onze daden en woorden impact hebben op de wereld om ons heen -- dat doen we absoluut niet, we laten ons leiden door één of andere 'kracht', en het gaat automatisch, we functioneren op automatische piloot in de echte fysieke wereld - dus: Wie of wat is die automatische piloot dan? En waarom is het dat we ons volledige vertrouwen hebben geplaatst in één of andere 'kracht', en dat we die 'kracht' de toestemming hebben gegeven om ons leven hier op aarde te besturen/leiden en beslissen?

Ik bedoel, de vraag is: Is het werkelijk mogelijk dat we twee volledig verschillende wezens kunnen zijn, die in twee volledig verschillende werelden bestaan - namelijk langs de ene kant in onze gedachten- en gevoelswereld als fantasie en verbeelding waarin alles kan en alles mag zonder consequenties en langs de andere kant in de fysieke dagelijkse realiteit waarin onze expressie beperkt en gelimiteerd is tot bepaalde wetmatigdheden zoals 'oorzaak-gevolg', waar alles wel een consequentie heeft? Want, als wij zelf niet de volledige belichaming zijn van ons fysieke lichaam en dus niet volledig verantwoordelijkheid nemen voor onze fysieke expressie in de fysieke werkelijkheid, rekening houdend met de fysieke consequenties die verbonden zijn met onze expressie --- wie of wat dan in godsnaam wel? Is het God?

Neen, het is niet God - het is ons geloof in God, als ons blind vertrouwen in de 'kracht' die op één of andere mysterieuze manier de  fysieke realiteit bestuurt als onze 'automatische piloot' die ons de toestemming geeft om onszelf te 'onttrekken' van onze verantwoordelijkheid tegenover deze fysieke realiteit. Maar die 'God', die 'kracht' die onze fysieke handelingen/beweging/expressie lijkt te sturen - die 'kracht' is in werkelijkheid al de patronen die doorheen de menselijke 'evolutie'/geschiedenis doorgegeven geweest zijn doorheen generaties, het is hoe we als kind geprogrammeerd worden tijdens onze kindertijd om onszelf volgens allerhande voorbepaalde en voorgeprogrammeerde 'gedrags-regels' en -codes uit te drukken. En het zijn die voorgeprogrammeerde gedrags-regels/-codes die geautomatiseerd worden in en als onze fysieke expressie in deze realiteit naarmate we opgroeien, die ons de 'vrijheid' geven om 'weg te drijven' naar/in een valse wereld van zelf-gecreëerde illusies als onze verbeelding/fantasie als gedachten, gevoelens en emoties. Want, de gedragsregels en -codes die ons aangeleerd werden geven ons immers de idee en verzekeren ons ervan dat we ons 'aan het programma houden', we gedragen ons zoals het hoort - dus, zijn we ervan overtuigd dat er niets kan mislopen, want: alles verloopt volgens God's Plan --- 'God' zijnde die mysterieuze 'kracht' als de patronen van het verleden die de automatische piloot is van onze fysieke expressie in deze fysieke werkelijkheid.

Het grote probleem hierin is dus dat: God niet bestaat, het is niet God die deze wereld in goede banen leidt en die ervoor zorgt dat de wereld van de chaos van en in de menselijke geest nooit tot uiting zal en kan komen en die dus het leven op aarde beschermt van de Menselijke Geest - dat is maar een idee dat we hebben. De realiteit is dat er een werkelijkheid hier aanwezig is op aarde die we niet zien en niet willen zien - en dat al wat we zien met en in ons 'bewuste gewaarzijn' is de oppervlakkige voorstelling van hoe we ons 'gedragen' aan de hand van al die codes, regels en voorschriften die we zo vertrouwen om 'Orde' te brengen in onze realiteit. Er gaat een fysieke realiteit schuil achter het programma van het 'Gedrag' die de directe consequentie is van onze participatie in de Geest, in Fantasie en Verbeelding --- de Consequenties van het feit dat onze Geest als Fantasie, Verbeelding, Gedachten, gevoelens en emoties geen rekening houden met de fysieke wetmatigdheden. Het feit dat we dingen willen die niet houdbaar zijn, die niet mogelijk of uitvoerbaar zijn voor iedereen en die niet 'realistisch' zijn -- hetgeen een Realiteit creëert van ongelijkheid, van extreme Rijkdom en Extreme Armoede, en van Slaven en Meesters.

In de Dag 337 gaan we verder op dit onderwerp door de Paranoia van Seksuele Fantasiëen te onderzoeken - en hoe deze Paranoia als onrealistische Verbeelding en Fantasie in de menselijke geest leidt tot een Fysieke realiteit van Consequenties.

Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!

Dit is een verderzetting van de serie over 'verkrachting' die ik al een tijdje aan het schrijven ben. In de vorige blogs heb ik mezelf de vraag gesteld 'wie ben ik als verkrachting?' omdat ik besef dat ik hier in deze wereld besta en dat het feit dat 'verkrachting' bestaat iets zegt over wie ik ben niet enkel als 'menswezen' maar als 'wezen', als 'bestaan' - en dat ik een verantwoordelijkheid heb in wat er bestaat in deze wereld, ook al lijkt het nog zo 'ver van mijn bed', en dat ik deze verantwoordelijkheid gewoon nooit heb ingezien omdat ik mezelf als 'menswezen' nooit heb onderzocht. Ik heb nooit onderzocht wie ik ben in relatie tot al wat bestaat, hoe ik bijdraag tot wat hier op dit moment bestaat als deze wereld --- en ik heb altijd verondersteld dat wat omgaat in mijn geest en dat 'wie ik ben' in en als mijn gedachten wereld een afgezonderde en geïsoleerde realiteit is, waarin ik schijnbaar niets te maken heb met de gruwel die ik zie plaatsvinden in deze wereld.

Maar, wat eigenaardig is, wanneer ik naar/in mijn geest en gedachten kijk, is dat wat ik zie om mij heen als 'de wereld', eigenlijk in mijn geest en gedachten bestaat --- in de vorm van allerlei angsten en verlangens --- waarin dat wat fysiek gemanifesteerd is in deze realiteit een weergave is van de gedachten die door mijn geest gaan waar ik een specifieke betekenis aan gegeven heb.

Bijvoorbeeld, ik kan zeggen dat ik 'niets te maken heb met verkrachting', met de fysieke manifestatie van 'verkrachting', omdat ik nooit iemand verkracht heb, ik heb nooit iemand geholpen met het verkrachten van een ander, en ik ben niet van plan om ooit iemand te verkrachten, het is zelfs zo goed als fysiek onmogelijk voor mij om verkrachting te plegen omdat ik een vrouw ben. Maar verkrachting is echter wel iets dat bestaat in mij, in mijn geest en mijn gedachten --- ik had al op zeer jonge leeftijd allerlei seksuele fantasiëen die opkwamen in mijn geest die vaak zeer gewelddadig en extreem waren. Ik kon me persoonlijk niet echt associëren of bewust identificeren met die beelden omdat ik 'een braaf meisje' was, hoe kan ik nu zo'n perverse geest hebben, neen, dat kan niet --- maar toch waren die beelden er, en er was een reactie op die beelden van seksuele opwinding. Dus, hoewel er op bewust vlak een absolute dissociatie, ontkenning en onderdrukking plaatsvond van die beelden van verkrachting en seksueel misbruik als de taferelen die zich afspeelden in mijn fantasie - omdat ze niet overeenkwamen met mijn bewuste 'identiteit' als dat van 'klein braaf meisje' --- maakte dat 'seksueel misbruik' wel deel uit van 'wie ik ben' in en als mijn geest en gedachten.

Dit wil zeggen dat, omdat die 'verkrachting'/'seksueel misbruik' wel degelijk deel uitmaakt van 'wie ik ben' als mijn innerlijke realiteit - maar nooit tot uitdrukking gebracht werd omdat ik een meisje/vrouw ben en omdat ik voldoende 'sociaal bewuste zelf-controlerende' gedachten heb --- dat als ik een jongen/man zou geweest zijn, en misschien een tikkeltje minder 'sociaal bewustzijn' en 'zelf-onderdrukking' zou ervaren (afhankelijk van het 'morele kompas' dat mij al dan niet hardleers aangeleerd werd door mijn ouders en omgeving) dat de mogelijkheid al heel wat substantiëler wordt dat ik wel degelijk die gedachten in verband met 'verkrachting' en seksueel misbruik zou gaan uitvoeren - en dat ik dan zelf de fysiek gemanifesteerde uitdrukking zou zijn/worden van 'verkrachting'.

In deze zin - is elk mens verantwoordelijk voor het bestaan van 'verkrachting', door hoe we collectief 'de geest' toestaan te bestaan als allerlei interne geheime misbruikende gedachten en fantasiëen. Ik bedoel, het feit dat de ene mens die gedachten/fantasiëen zal gaan uitvoeren in de fysieke werkelijkheid en de ander niet, hangt dan meer af van de specifieke situatie/context als al de factoren in het leven van dat individu die de 'drempel' verlagen om de fantasiëen om te zetten naar fysieke realiteit. Maar, 'verkrachting' bestaat in elk van ons of we het nu bewust willen of niet --- het maakt gewoon deel uit van het 'collectief bewustzijn'. (Lees mijn blog "Dag 314: Schuilt er een Ted Bundy in elk van Ons? Dossier Verkrachting in België"om te begrijpen hoe al wat bestaat in deze realiteit deel komt uit te maken van de interne realiteit van het kind door een onbewust proces van 'latent leren')

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.

 Zelf-Vergeving voor dit patroon van het niet realiseren en nemen van verantwoordelijkheid voor dingen zoals 'verkrachting' die bestaan in deze wereld door mijn fysiek voorgeprogrammeerde constitutie en situatie te gebruiken als excuus om mezelf achter te verschuilen als een schijnbaar 'onschuldig' wezen, volgt in de volgende Blog, Dag 329.
Veel vrouwen die de titel van mijn blog lazen, zullen vast gereageerd hebben met de gedachte dat wat ik bedoel met 'verantwoordelijk zijn voor verkrachting als vrouw', is dat de vrouw zogezegd 'zich maar niet zo sexy moet gedragen', of 'maar niet zo'n korte rokjes moet dragen', of 'zich maar niet zo 'vrouwelijk' moet gedragen' - lol - hetgeen zo'n eeuwenoud bijbels gegeven is, waarin Adam Eva al sinds mensheugnis beschuldigt van hem te hebben 'verleid' met haar 'vrouwelijkheid'. Laat ik even duidelijk zijn - Neen! Dit is niet wat ik met mijn titel bedoel, hetgeen je ook kan afleiden als je mijn blog hier gelezen hebt. Want, ik bedoel, die statement van 'het is haar schuld dat ik haar wil verkrachten want ze is zo sexy en vrouwelijk', waarin 'vrouwelijkheid' blijkbaar gelijk staat aan 'sexy' en 'verleidelijk' is een typisch voorbeeld van hoe mannen hun verantwoordelijkheid tegenover zichzelf als de verlangens en de reacties in zichzelf volledig van zich af hebben geschoven.

Want, ik bedoel, de vrouw IS niet 'verleidelijk' of 'sexy', ze wordt enkel zo ervaren door mannen --- mannen zien de vrouw niet als hun gelijke en geven daarin hun macht weg aan de vrouw om hem te kunnen beïnvloeden - zo gaat het immers met alles waar je jezelf boven wil plaatsen, waar je macht en controle over wil hebben, het heeft je zelf uiteindelijk in z'n macht. Dus, het is de man die zichzelf heeft 'misleid' door zichzelf in de eerste plaats boven de vrouw te willen plaatsen en macht te willen hebben over de vrouw. Want, what goes around, comes around  --- wat jij in je geest en gedachten doet tegenover een ander is wat je zelf zal ervaren want het is wat je in jezelf heb toegestaan te bestaan.

Dit is zo'n mooi voorbeeld van hoe alles in deze realiteit in werkelijkheid het tegenovergestelde is van wat het lijkt: De man gelooft graag van zichzelf dat hij de 'sterke' is, degene met het meest 'zelf-controle', degene die macht heeft over alles en die superieur is aan 'de vrouw' --- maar tegelijkertijd is hij machteloos wanneer het aankomt op zijn eigen verlangens, op zijn innerlijke reacties en ervaringen tegenover datgene waar hij zich superieur aan waant: De Vrouw. En dan is hij nog zo zelf-oneerlijk om de schuld op de vrouw te steken, komaan zeg!

Dag 304: Mensenrechten en Ouderschap - Hoe 'Schuld' geprogrammeerd wordt in het Kind door de Onschuld te willen Beschermen?

Deze blog is een verderzetting van "Dag 302: Mensenrechten en Ouderschap - Het Contrast tussen de 'Kindertijd' en de 'Realiteit'" en "Dag 303: Mensenrechten en Ouderschap - Staat 'Onschuld' gelijk aan 'Onwetendheid'?" maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten, deze kan je vinden in de Reis naar Leven van de Mensenrechten - in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.



Ik besef en realiseer mij dat het verlangen van ouders om de 'onschuld' van het kind als de onwetendheid tegenover en in verband met 'hoe de wereld echt werkt en bestaat' te 'beschermen' - in wezen enkel voortkomt uit de angst en de negatieve emotionele ervaringen die de ouder in zichzelf heeft geassocieerd met 'de realiteit' -- en dat het kind niet werkelijk 'beschermd' wil worden in zijn onwetendheid, het kind wil niet werkelijk onwetend blijven - het kind verwacht en wil dat de ouder hem op elk vlak en in detail alles leert over de realiteit waar hij zich in bevindt, zodat hij kan opgroeien tot zijn volste potentieel als een wezen dat de realiteit kan sturen en besturen in eenheid en gelijkheid met zichzelf, vanuit absoluut inzicht in en begrip van hoe alles werkt

ik besef en realiseer mij dat ouders de ervaring van angst en inferioriteit, en machteloosheid, verlorenheid en onbeduidendheid in het kind programmeren en creëren door 'onwetendheid' toe te staan in het kind, door te willen dat het kind onwetend blijft in verband met de aspecten in de realiteit die de ouder beoordeelt als 'negatief' --- en door niet in te zien en te beseffen dat de negatieve ervaringen in zichzelf tegenover de realiteit in wezen ook het product is van de onwetendheid die hun ouders in hun hebben toegestaan te bestaan en zogezegd hebben 'beschermd' --- en dat dit is, hoe die ervaring van inferioriteit en angst tegenover 'de realiteit' van generatie op generatie wordt doorgegeven - door ouders die het kind willen beschermen van hun eigen angsten van de wereld en het kind dus opzettelijk onwetend houden

ik besef en realiseer mij dat onwetendheid als de zogezegde 'onschuld' van het kind, angst van het onbekende creëert, waardoor het kind uiteindelijk, net zoals de ouder, werkelijk gaat geloven dat 'de realiteit' slecht en 'hard' en gemeen en eng is - omdat de ouder weigert om het kind te ondersteunen om de realiteit te begrijpen en te onderzoeken op elke manier --- en om zo tot het inzicht te komen dat er helemaal niets 'bedreigend' of 'eng' is en dat de geest alles altijd monsterachtiger en groter doet uitschijnen dan wat het eigenlijk is wanneer het geconfronteerd wordt met een punt dat het niet begrijpt

ik besef en realiseer mij dat ouders hun kind enkel onwetend willen houden zogezegd om hun onschuld te beschermen - om hun eigen onwetendheid te rechtvaardigen, die ook in hen door hun ouders zogezegd 'beschermd' geweest is -- omdat geen enkele ouder eerlijk wil zijn met zichzelf en wil inzien dat hij zichzelf heeft toegestaan een inferieur begrip te hebben van de realiteit en zelfs TOTAAL geen inzicht in en begrip te hebben van de realiteit --- waardoor hij er zich van verzekert dat de mensen in zijn omgeving die onwetendheid nooit zullen uitdagen door de mensen om zichzelf, zoals zijn kinderen, even onwetend en dus inferieur te houden

ik besef en realiseer mij dat het een schending is van de mensenrechten en een misdaad tegen de mensheid en het leven op aarde, om een kind onwetend te houden door bijvoorbeeld informatie achter te houden of te verdraaien in verband met de realiteit, enkel omwille van de persoonlijke meningen en emotionele reacties van de ouder/opvoeder tegenover die realiteit --- omdat een kind met een inferieur begrip van zijn omgeving/realiteit, ook op een inferieure manier zal omgaan met die omgeving/realiteit en daardoor noodgedwongen een realiteit/wereld zal creëren die inferieur is voor alle levensvormen en met andere woorden niet in staat zal zijn om de Mensenrechten te eren, respecteren en uitvoeren

ik stel mezelf tot doel om het woord 'onschuld' te herdefinieren om te staan als wat het beste is voor het kind - omdat ik besef dat hoe ouders 'onschuld' interpreteren in en als 'onwetendheid' enkel voortkomt uit hoe zij in zichzelf die 'onwetendheid' hebben geassocieerd met een positief gevoel van 'gelukzaligheid' - en daarom gaan geloven dat die gelukzaligheid ook in het kind bestaat, want het kind is zogezegd 'onschuldig' als 'onwetend' --- waarin ze niet inzien dat er nog niets bestaat in het kind, geen positieve en geen negatieve ervaringen of beoordelingen --- en dat het dus de verantwoordelijkheid van de ouder is om het kind te ondersteunen om de realiteit volledig te begrijpen zonder oordeel of emotionele reacties

ik besef en realiseer mij dat zolang 'onschuld' gedefinieerd wordt in een polariteit met 'schuld' - zullen ouders altijd geloven dat ze de zogezegde positieve 'onschuld' van het kind moeten beschermen tegen de zogezegde negatieve 'schuld' van de realiteit, waardoor ze het kind opzettelijk inferieur houden en in wezen de 'schuld' als gedachten, gevoelens en emoties, die het product zijn van een gebrek aan werkelijk inzicht in de REALITEIT, programmeren in het kind --- door niet in te zien dat de realiteit niet werkelijk 'schuldig' of 'slecht' is, maar het zijn de gedachten in de geest van de mens die de realiteit BEOORDELEN en dus de realiteit beSCHULDigen, en dat dus die polariteit tussen 'schuld' en 'onschuld' niet werkelijk bestaat





DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs

Dag 236: Cyprus en het einde van het BelastingsParadijs

Probleem

Cyprus dreigt bankroet te gaan. Ze zouden hulp kunnen krijgen van het IMF van 10 miljard euro maar enkel wanneer Cyprus zelf met 5 miljard euro op de proppen kan komen.

Cyprus is lang een belastingsparadijs geweest, waar rijke mensen hun geld parkeren om belasting te ontduiken op die rijkdom in hun eigen land - concreet wil dat zeggen dat bijvoorbeeld directeurs en leiders van bedrijven die winst halen uit de economie van het land waarin hun bedrijf gevestigd is, weigeren  om die winst te her-investeren in die economie.

Dit indiceert dat er een totaal gebrek aan inzicht bestaat in deze leiders en directeurs in verband met hoe een economie efficient werkt - een 'economie' die functioneert is namelijk een systeem van 'geven en nemen', dat is waar een 'samenleving' om draait - je ondersteunt elkaar door middel van geven en nemen. Bijvoorbeeld, mensen werken in een bedrijf, en het geld dat ze daar verdienen steken ze terug in dat bedrijf door de producten te kopen om te kunnen leven/overleven - dat is een 'symbiotisch' systeem/mechanisme dat op zichzelf kan bestaan.

Maar, uiteraard, zodra er een 'participant' in dat systeem vanuit persoonlijke belangen en winstbejag, 'zijn' geld uit dat symbiotisch economische systeem gaat halen om het ergens anders te gaan 'beleggen', 'opslaan' en 'verbergen' - wordt het hele systeem ontwricht.

Blijkbaar beseffen deze 'rijke mensen' niet meer dat er in een 'economie' in wezen geen sprake is van 'persoonlijke winst' - omdat een 'economie' per definitie een 'huishouden' is, zoals de 'economie' van de aarde - niets gaat verloren, alles wordt 'gerecycleerd', alles is een geven en nemen, continu. Het ene deel heeft het andere deel nodig om te bestaan en omgekeerd - maar die 'rijke' bedrijfsleiders en bankiers lijken het deel vergeten te zijn waarin het de werknemers waren, de arbeiders, de bedienden, de rest van de samenleving, die in het bedrijf geïnvesteerd hebben, die het bedrijf 'levende' gehouden hebben en dat ze dus zonder hen die winst niet hadden kunnen maken.

Dus de vraag is: waarom houden die bedrijfsleiders in een symbiotisch economisch systeem, de 'winst' die ze creëren door hun producten te verkopen, voor zichzelf in de plaats van in te zien dat die 'winst' niet werkelijk 'winst' is, omdat het weer terug moet vloeien naar de samenleving, zodat de 'cirkel des levens' verder gezet kan worden? - geven en nemen, en zo leven we allemaal weer wat langer.


Oplossing


In een Gelijk Geld Kapitalisme zal de winst die een bedrijf maakt, gelijk verdeeld worden onder de werknemers, met name alle mensen die welke bijdrage dan ook leveren aan/in het bedrijf. Zo wordt de zogezegde 'winst' weer in de economie gedistribueerd en kan het economische systeem bestaan als een symbiotisch organisme.

In een GGK zal dit ook het basisprincipe vormen - de economie is een organisme - en als we een gezonde economie willen die garant staat voor een 'gezond leven' voor elk individu in die economie - dan moeten we erop toezien dat alles 'gerecycleerd' wordt, dat het systeem met andere woorden er één is van geven en nemen. 'winst' is in die zin iets dat in functie staat van het gehele systeem - omdat elk individu die bestaat in het systeem nu eenmaal deel uitmaakt van het systeem en het systeem nodig heeft om te bestaan.

Het mechanisme van blind egoïsme, eigenbelang en persoonlijk winstbejag dat we nu aanschouwen in onze samenleving is als een parasiet die zijn 'gast' leegzuigt zonder te beseffen dat hij er zelf ook aan ten onder gaat, het is niet gebaseerd op gezond verstand - maar op één of ander IDEE/GELOOF dat de mens een eiland is of kan zijn --- hetgeen nu eenmaal niet zo is.


Beloning

Door het 'natuurlijk' systeem van geven en nemen toe te passen in onze economische samenlevingsstructuur - creëren we een veilige en stevige basis voor elk individu in de samenleving waar op vertrouwd kan worden. We weten immers dat het werk dat we leveren voor/in een bedrijf, in feite voor onszelf is omdat de 'winst' in functie staat van het ondersteunen van de samenleving, onszelf - en dus niet 'verspild' is aan een handjevol hebberige individuen die de vruchten van onze arbeid gebruiken/misbruiken om hun persoonlijke empirum van persoonlijke roem en glorie op te bouwen, waar niemand baat bij heeft behalve zij zelf.

Hierdoor zal het individu ook veel meer plezier halen uit zijn werk, wat dat werk ook is - omdat men beseft dat het werkelijk 'productief' is, het is ondersteunend voor het leven op aarde en niet enkel wijzelf maar ook onze 'buur'/medemens zal er wel bij varen.

Het 'leven op aarde' zal weer steek houden, omdat we zullen leven in een systeem dat werkt aan de hand van de wetten van de natuur, het principe van geven en nemen - hetgeen ons zal ondersteunen om op een harmonieuze manier in relatie te staan met onze omgeving door onszelf te zien als een 'ondersteunend' deel van de natuur en dus niet een verwoestende parasiet.