Dag 152: Het Leven of de Dood

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'eerlijkheid' als wat ik geleerd heb van mijn omgeving, in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken als validatie en rechtvaardiging en excuus voor het uitvoeren van mijn verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven, mijn bestaan, als mezelf, en dat 'de mensheid' als wat ik zie met mijn ogen als een beeld, de illusie is, als het systeem van rechtvaardiging en validatie voor eigenbelang -- maar dat het nog steeds ik is in mezelf die de beslissing maakt of ik al dan niet mezelf zal laten sturen en beïnvloeden door dat systeem of zal ik blijven staan, stabiel en zelfzeker in en als mezelf als het leven zelf als zelf-verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet duidelijk te zijn met mezelf over wat mijn prioriteiten zijn, waardoor ik een deur oplaat voor mezelf om mij te laten sturen door energie als verlangens, door te bestaan in en als twijfelachtigheid en onzekerheid - omdat ik eigenlijk niet wil loslaten van bepaalde verlangens en omdat ik weet dat als ik duidelijk en eerlijk zou zijn met mezelf over wie ik ben in mezelf, dat ik mezelf dan niet meer op die manier voor de gek zou kunnen houden, omdat ik dan werkelijk geconfronteerd zou worden/zijn met de waarheid van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-oneerlijk te zijn door niet duidelijk te zijn met mezelf in het geschreven en gesproken woord over wie ik ben als de BESLISSING die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling die bepaalt wie ik ben in deze wereld, in en als mezelf als levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat een gebrek aan duidelijkheid met mezelf in verband met wie ik ben als de beslissing die ik LEEF, in termen van of ik sta als wat het beste is voor allen of als eigenbelang en ego, in wezen zelf-oneerlijkheid is en dat ik daarin dus zowieso de beslissing heb gemaakt dat ik besta in en als ego - en dat het opstaan als het leven zelf als wat het beste is voor allen, een duidelijke beslissing is die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling, waarin ik in elk moment aan mezelf bewijs wie ik ben, en dat ik te betrouwen ben met het leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'het leven' van mezelf af te scheiden door te hopen en te geloven dat 'het leven' mij wel zal toelaten en aanvaarden en vergeven, waarin ik de statement heb gemaakt in en voor mezelf dat ik een 'nietige slaaf' ben van één of andere 'God'/'entiteit' en dus zelf niet eens besta omdat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als mijn bestaan -- in de plaats van te beseffen dat 'opstaan als het leven zelf' en 'zelf-realisatie' wil zeggen dat ik opsta als MEZELF als het leven dat ik ben, het bestaan dat ik ben, de wezenlijkheid die ik ben, niet als één of andere kracht/macht afgescheiden van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de mensheid de manifestatie is van mijn verlangen om iets te ervaren in afscheiding van mezelf, het verlangen om zelf-oneerlijk te zijn, als het excuus dat ik schijnbaar kan gebruiken om dat verlangen te valideren - door mezelf ervan te overtuigen dat ik 'niet alleen ben' en dat omdat 'andere mensen ook zo zijn/doen, ik dat ook mag' --- waarin ik mijn hele bestaan in de handen van een 'hogere macht'/'kracht' heb gelegd en totaal geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn bestaan en mijn daden in en als het bestaan

ik vergeef mezelf dat ik de stelling/het geloof dat 'het niet eerlijk is', in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken om mijn verlangens te valideren -- door mezelf te identificeren met het principe van 'eerlijkheid' als hoe het mij aangeleerd geweest is door mijn ouders/omgeving tijdens mijn kindertijd


wordt vervolgd in Dag 153

Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?

Prioriteiten stellen. Het is eigenaardig hoe we continu leven alsof we iets aan het missen zijn en nog moeten bereiken, maar tegelijkertijd leven we alsof we al duizenden jaren hetzelfde doen en er dus gewoon mee verder doen 'omdat het altijd al zo geweest is'.

En het is net dit dat in de weg staat van de beslissing te maken om ons leven toe te wijden aan het leven als wat het beste is voor allen - omdat er steeds wel één of ander verlangen staat te schreeuwen 'En IK dan?!!', waarvan we geloven dat als we datgene waar we naar verlangen niet 'hebben' in 'ons leven', we iets enorms zullen missen.

Gedachten die deze manier van leven valideren/rechtvaardigen zijn bvb 'het is niet eerlijk, waarom zou ik mijn leven moeten opgeven, ik wil ook doen wat IK WIL DOEN', 'waarom andere mensen wel en ik niet?'. Hier zijn we weer uitgekomen bij het 'eerlijkheids'-principe dat we doorheen onze kinderjaren hebben leren gebruiken als rechtvaardiging voor het uitvoeren van onze verlangens, hetgeen op zich ook functioneert in het 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar'-principe, waarin we onszelf definieren in en als 'andere mensen' en de illusie/het beeld van 'de mensheid' waarin het LIJKT alsof we niet alleen zijn, maar met velen van 'eenzelfde soort' in een 'groep', en de verantwoordelijkheid voor het leven op aarde en de groep en onszelf dus gedeeld lijkt te zijn onder de leden van die groep, althans wij verdelen de verantwoordelijkheid en schuiven ze door naar 'andere mensen' omdat dat geoorloofd lijkt, omdat 'iedereen het doet'... precies.

Terwijl we onszelf hierin enkel in opzettelijke onwetendheid, blindheid en domheid vastzetten, blindheid voor de vormeloze leegte die eigenlijk IN ONSZELF bestaat, blind voor het besef dat we eigenlijk wel alleen zijn in onszelf, en dat 'de mensheid' als het beeld, een ILLUSIE is die wij zelf doorheen de tijd gemanifesteerd hebben met als doel om te fungeren als het punt van rechtvaardiging en validatie voor onze zelf-oneerlijkheid, ons onaanvaardbare gebrek aan zelf-gewaarzijn, onze onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan en onze daden.

En hoe hebben we het zover laten komen? VERLANGENS
Het zijn onze VERLANGENS die ons in elk leven zeggen dat er nog iets 'meer' te rapen valt, dat er nog iets onontgonnen is van/in 'het leven', dat er nog iets te ERVAREN valt en dat we dus onze zelf-oneerlijkheid niet zomaar kunnen stoppen, dat we dus niet zomaar alles kunnen loslaten en bestaan/staan als eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor allen.

Dus, het proces van zelf-realisatie heeft zeker en vast lef nodig, en je zal zeker en vast getest worden tot het uiterste, om aan jezelf te bewijzen wie je bent en wat je prioriteiten zijn - is het eigenbelang of het leven als het beste voor allen? Zal je ook dit leven verspillen aan het najagen van loze beloftes als de verlangens die beloven dat er nog 'meer' ligt achter de horizon, hetgeen uiteindelijk altijd zuur uitdraait, of zal je eindelijk de waanzin stoppen, de consequenties stoppen en beseffen dat er nooit 'meer' geweest is, en dat het net andersom was, 'meer' was altijd 'minder'. En nu zitten we op het 'minste', het 'laagste punt' van onze creatie als de Aarde - zullen we staan of zullen we naarstig voortzetten in onze onvermijdelijke zelf-vernietiging gewoon omdat we 'dat altijd al gedaan hebben' en omdat 'andere mensen het ook doen'?



Wordt vervolgd in Dag 152