Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?

Prioriteiten stellen. Het is eigenaardig hoe we continu leven alsof we iets aan het missen zijn en nog moeten bereiken, maar tegelijkertijd leven we alsof we al duizenden jaren hetzelfde doen en er dus gewoon mee verder doen 'omdat het altijd al zo geweest is'.

En het is net dit dat in de weg staat van de beslissing te maken om ons leven toe te wijden aan het leven als wat het beste is voor allen - omdat er steeds wel één of ander verlangen staat te schreeuwen 'En IK dan?!!', waarvan we geloven dat als we datgene waar we naar verlangen niet 'hebben' in 'ons leven', we iets enorms zullen missen.

Gedachten die deze manier van leven valideren/rechtvaardigen zijn bvb 'het is niet eerlijk, waarom zou ik mijn leven moeten opgeven, ik wil ook doen wat IK WIL DOEN', 'waarom andere mensen wel en ik niet?'. Hier zijn we weer uitgekomen bij het 'eerlijkheids'-principe dat we doorheen onze kinderjaren hebben leren gebruiken als rechtvaardiging voor het uitvoeren van onze verlangens, hetgeen op zich ook functioneert in het 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar'-principe, waarin we onszelf definieren in en als 'andere mensen' en de illusie/het beeld van 'de mensheid' waarin het LIJKT alsof we niet alleen zijn, maar met velen van 'eenzelfde soort' in een 'groep', en de verantwoordelijkheid voor het leven op aarde en de groep en onszelf dus gedeeld lijkt te zijn onder de leden van die groep, althans wij verdelen de verantwoordelijkheid en schuiven ze door naar 'andere mensen' omdat dat geoorloofd lijkt, omdat 'iedereen het doet'... precies.

Terwijl we onszelf hierin enkel in opzettelijke onwetendheid, blindheid en domheid vastzetten, blindheid voor de vormeloze leegte die eigenlijk IN ONSZELF bestaat, blind voor het besef dat we eigenlijk wel alleen zijn in onszelf, en dat 'de mensheid' als het beeld, een ILLUSIE is die wij zelf doorheen de tijd gemanifesteerd hebben met als doel om te fungeren als het punt van rechtvaardiging en validatie voor onze zelf-oneerlijkheid, ons onaanvaardbare gebrek aan zelf-gewaarzijn, onze onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan en onze daden.

En hoe hebben we het zover laten komen? VERLANGENS
Het zijn onze VERLANGENS die ons in elk leven zeggen dat er nog iets 'meer' te rapen valt, dat er nog iets onontgonnen is van/in 'het leven', dat er nog iets te ERVAREN valt en dat we dus onze zelf-oneerlijkheid niet zomaar kunnen stoppen, dat we dus niet zomaar alles kunnen loslaten en bestaan/staan als eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor allen.

Dus, het proces van zelf-realisatie heeft zeker en vast lef nodig, en je zal zeker en vast getest worden tot het uiterste, om aan jezelf te bewijzen wie je bent en wat je prioriteiten zijn - is het eigenbelang of het leven als het beste voor allen? Zal je ook dit leven verspillen aan het najagen van loze beloftes als de verlangens die beloven dat er nog 'meer' ligt achter de horizon, hetgeen uiteindelijk altijd zuur uitdraait, of zal je eindelijk de waanzin stoppen, de consequenties stoppen en beseffen dat er nooit 'meer' geweest is, en dat het net andersom was, 'meer' was altijd 'minder'. En nu zitten we op het 'minste', het 'laagste punt' van onze creatie als de Aarde - zullen we staan of zullen we naarstig voortzetten in onze onvermijdelijke zelf-vernietiging gewoon omdat we 'dat altijd al gedaan hebben' en omdat 'andere mensen het ook doen'?



Wordt vervolgd in Dag 152

Dag 149: Het Systeem dat ben Ik

Dit is een verderzetting van "Dag 148: Ik beslis mijn Leven"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het systeem als wat ik zie met mijn ogen als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'mijn familie' - door mezelf te hebben toegestaan mezelf af te scheiden van het innerlijke systeem van ANGST, door mezelf te definieren en ervaren als het slachtoffer van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het systeem als beeld en geluid dat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'de samenleving' en 'mijn familie', buiten mezelf bestaat en mij dus kan beinvloeden en programmeren en besturen -- en nooit te hebben beseft dat het het innerlijke systeem is van gedachten, gevoelens en emoties die het zogezegde uiterlijke systeem van beeld en klank 'echt' doet lijken voor mezelf, en dat daarom 'het systeem' dus in mezelf bestaat en niet buiten mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen hoe ongelooflijk makkelijk ik mij heb laten misleiden door beeld en klank als 'smoke and mirrors', hetgeen op zich letterlijk maar zoals een televisie is en dus niet echt -- door mezelf te hebben toegestaan te reageren met ANGST op die beeld en klank, en dan te blijven vasthouden aan dat moment van angst als een 'herinnering' in mezelf, waardoor ik uiteindelijk alles wat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren ben gaan associeren met de herinnering aan ANGST --- waarin ik mij dus continu laat beïnvloeden, besturen en bewegen door 'het systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat er een systeem bestaat buiten mezelf dat macht heeft over mij, in de plaats van te beseffen dat 'het systeem' waar ik angst van heb, zijn in wezen enkel mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties waar ik nooit verantwoordelijkheid voor heb genomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd verloren te geraken in mezelf, in en als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, dat ik in mezelf heb laten 'loslopen' als een kip zonder kop en totale macht heb gegeven over mij, door te geloven dat dit innerlijke systeem van buiten mezelf afkomstig is en ik er dus niets mee te maken heb en er dus ook niet voor verantwoordelijk ben -- door het feit dat ik nooit werkelijk iets heb begrepen of ingezien van hoe, wat of waarom deze realiteit bestaat of waar alles en ikzelf vandaan komt, te hebben gebruikt als mijn excuus en rechtvaardiging om te geloven dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik in mezelf heb gereageerd op deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn onwetendheid in verband met waar alles in deze wereld vandaan komt, hetgeen ik ervoer tijdens mijn kindertijd, in de vorm van 'onschuld', te hebben gebruikt als rechtvaardiging, validatie en excuus voor mijn gebrek aan verantwoordelijkheid in mijn daden en wie ik ben in deze wereld, door te geloven dat al wat hier bestaat zogezegd 'niet mijn creatie is', want ik kan het mij niet herinneren en 'ik ben hier pas' als een 'pasgeboren kind', zogezegd 'de onschuld zelve', in de plaats van te beseffen dat het feit dat ik ook nooit de beslissing genomen heb om mezelf in en als deze realiteit te leren kennen zodat ik wel kan opstaan en deze wereld kan veranderen tot een wereld die het waard is voor elk levend wezen om in te bestaan, bepaalt wie ik ben als de statement die ik van/voor mezelf gemaakt heb --- omdat ik, als een levend wezen, mijn leven gewillig heb weggegeven, waarin het niet uitmaakt welke excuses en rechtvaardigingen er bestaan daarvoor

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd onwetendheid en onschuld te hebben gebruikt als een excuus en rechtvaardiging voor het geloof dat ik het slachtoffer ben van 'de wereld' als 'het systeem' -- waarin ik mezelf opzettelijk dom en blind heb gehouden voor de waarheid van mezelf, namelijk het feit dat 'het systeem' niet eens bestaat buiten mezelf en dat mijn complete ervaring van 'wie ik ben' hier in en als het bestaan altijd enkel in mezelf bestaan heeft in en als het energetische systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat ik, in mijn 'onwetendheid' en 'onschuld' zomaar heb ervaren, gezien en aanvaard als 'God'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de 'onschuld van het kind' dat zo hoog opgehemeld wordt alsof het iets 'heilig' is dat nooit in vraag gesteld mag worden, in wezen gebruikt wordt door de mensheid als een excuus om de aarde als het leven te misbruiken en 'misdaden' te begaan --- omdat we het zogezegd allemaal 'niet wisten', omdat we te naief waren, te dom, te blind, te onwetend - en zo is er altijd wel een excuus voor waarom wij mensen doen wat we doen --- terwijl het punt gemist wordt van onszelf als levend wezen, onszelf als het startpunt van het bestaan als onszelf, en het feit dat wij nu eenmaal compleet alleen bestaan in onszelf en dus volledig verantwoordelijk zijn voor de wereld in en als onszelf