Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?

Prioriteiten stellen. Het is eigenaardig hoe we continu leven alsof we iets aan het missen zijn en nog moeten bereiken, maar tegelijkertijd leven we alsof we al duizenden jaren hetzelfde doen en er dus gewoon mee verder doen 'omdat het altijd al zo geweest is'.

En het is net dit dat in de weg staat van de beslissing te maken om ons leven toe te wijden aan het leven als wat het beste is voor allen - omdat er steeds wel één of ander verlangen staat te schreeuwen 'En IK dan?!!', waarvan we geloven dat als we datgene waar we naar verlangen niet 'hebben' in 'ons leven', we iets enorms zullen missen.

Gedachten die deze manier van leven valideren/rechtvaardigen zijn bvb 'het is niet eerlijk, waarom zou ik mijn leven moeten opgeven, ik wil ook doen wat IK WIL DOEN', 'waarom andere mensen wel en ik niet?'. Hier zijn we weer uitgekomen bij het 'eerlijkheids'-principe dat we doorheen onze kinderjaren hebben leren gebruiken als rechtvaardiging voor het uitvoeren van onze verlangens, hetgeen op zich ook functioneert in het 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar'-principe, waarin we onszelf definieren in en als 'andere mensen' en de illusie/het beeld van 'de mensheid' waarin het LIJKT alsof we niet alleen zijn, maar met velen van 'eenzelfde soort' in een 'groep', en de verantwoordelijkheid voor het leven op aarde en de groep en onszelf dus gedeeld lijkt te zijn onder de leden van die groep, althans wij verdelen de verantwoordelijkheid en schuiven ze door naar 'andere mensen' omdat dat geoorloofd lijkt, omdat 'iedereen het doet'... precies.

Terwijl we onszelf hierin enkel in opzettelijke onwetendheid, blindheid en domheid vastzetten, blindheid voor de vormeloze leegte die eigenlijk IN ONSZELF bestaat, blind voor het besef dat we eigenlijk wel alleen zijn in onszelf, en dat 'de mensheid' als het beeld, een ILLUSIE is die wij zelf doorheen de tijd gemanifesteerd hebben met als doel om te fungeren als het punt van rechtvaardiging en validatie voor onze zelf-oneerlijkheid, ons onaanvaardbare gebrek aan zelf-gewaarzijn, onze onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan en onze daden.

En hoe hebben we het zover laten komen? VERLANGENS
Het zijn onze VERLANGENS die ons in elk leven zeggen dat er nog iets 'meer' te rapen valt, dat er nog iets onontgonnen is van/in 'het leven', dat er nog iets te ERVAREN valt en dat we dus onze zelf-oneerlijkheid niet zomaar kunnen stoppen, dat we dus niet zomaar alles kunnen loslaten en bestaan/staan als eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor allen.

Dus, het proces van zelf-realisatie heeft zeker en vast lef nodig, en je zal zeker en vast getest worden tot het uiterste, om aan jezelf te bewijzen wie je bent en wat je prioriteiten zijn - is het eigenbelang of het leven als het beste voor allen? Zal je ook dit leven verspillen aan het najagen van loze beloftes als de verlangens die beloven dat er nog 'meer' ligt achter de horizon, hetgeen uiteindelijk altijd zuur uitdraait, of zal je eindelijk de waanzin stoppen, de consequenties stoppen en beseffen dat er nooit 'meer' geweest is, en dat het net andersom was, 'meer' was altijd 'minder'. En nu zitten we op het 'minste', het 'laagste punt' van onze creatie als de Aarde - zullen we staan of zullen we naarstig voortzetten in onze onvermijdelijke zelf-vernietiging gewoon omdat we 'dat altijd al gedaan hebben' en omdat 'andere mensen het ook doen'?



Wordt vervolgd in Dag 152