Dag 352: Hoe hebben we Seksuele Stoornissen aanvaard als Normaal? - Seksuele Paranoia Series

In de Seksuele Paranoia series die ik nu een tijdje aan het doorlopen ben, waarin ik onderzoek hoe 'menselijke seksualiteit' in elkaar zit door aan zelf-onderzoek in zelf-eerlijkheid te doen - en dan zelf-vergeving en zelf-correctie toepas om 'seksualiteit' te herdefinieren en veranderen vanuit een starpunt van wat gezond verstand is in hoe seksualiteit het best beleeft wordt in en als mezelf en het 'menselijk bewustzijn' opdat seksualiteit en de seksuele beleving in en als de mens geen consequenties creëert in onze realiteit.

In dit 'onderzoek' is het dus belangrijk om na te gaan hoe onze seksualiteit en seksuele ervaringen en belevingen consequenties creëren in en als onze fysieke wereld en realiteit - consequenties zoals verkrachtingen, pedofilie, porno, impotentie, seksuele ziektes, seksuele stoornissen en allerhande vormen van seksueel misbruik.

Hier is een interessante statement, gevonden op PsycheCentral:

"Houdt in gedachten dat seksualiteit bestaat als een continuum. Er is enkel sprake van een probleem en een "seksuele stoornis" als het voor ongemak zorgt in het leven van het individu, en het individu het gedrag of probleem wil veranderen. Sommige van de onderstaande stoornissen worden gezien als gezonde delen van de normale menselijke seksualiteit. Bijvoorbeeld, als een persoon een fetish heeft en hij of zij is er OK mee (en het zorgt niet voor problemen in het leven van een ander), dan wordt het niet gezien/bestempeld als een stoornis."


Deze statement toont aan dat:

1. ons begrip van en inzicht in hoe onze interne realiteit, zoals onze gedachten, gevoelens en emoties, bijvoorbeeld in onze 'seksuele beleving' in fantasiëen, gedachten en verlangens, onszelf, ons gedrag en bijgevolg onze omgeving en de wereld impliciet beïnvloeden --- omwille van hoe er pas sprake lijkt te zijn van een 'stoornis' wanneer de innerlijke realiteit van gedachten, fantasiëen, verlangens en gevoelens zich heeft ontwikkeld tot het punt waarop het individu het zelf niet meer onder controle heeft en hij/zij lijdt onder de eigen 'seksualiteit'
2. we impliciet 'seksualiteit' hebben aanvaard als een innerlijke 'demon', een 'ervaring' die zich kan opbouwen tot een 'stoornis' die controle heeft over ons - omwille van het feit dat we de mogelijkheid in onszelf aanvaarden dat onze 'seksuele ervaring' zich zomaar zou kunnen 'ontwikkelen' en 'opbouwen' op zichzelf, zonder dat wij het zelf richting geven op een bewuste manier, en uiteindelijk kan uitgroeien tot een ervaring, een 'iets' dat macht en controle heeft over onszelf, alsof het in volledige afscheiding bestaat met onszelf - hetgeen impliceert dat het eigenlijk al een 'stoornis' was om mee te beginnen.
3. Er geen echte interesse bestaat om verantwoordelijkheid te nemen voor hoe onze geest bestaat en functioneert, omdat we niet willen loslaten van hoe we 'seksualiteit' en 'seksuele beleving' hebben aanvaard in onze geest, als een 'demon' in onszelf die het potentieel heeft om uit te groeien tot een ware stoornis die volledige controle en macht heeft over onszelf - waardoor onze wetenschap in verband met hoe seksualiteit werkt in en als de menselijke geest, en wie wij zijn en hoe wij bestaan in en als seksualiteit in onszelf, heel gelimiteerd is --- omdat, onze wetenschappelijke instituten en wetenschappelijk onderzoek afhankelijk is van geld en daardoor werken in functie van bedrijven die enkel hun producten willen verkopen en daardoor niet werkelijk geïnteresseerd zijn in het uitvoeren van onderzoek vanuit het startpunt van wat het beste is voor iedereen, maar dat onderzoek willen gebruiken om te weten hoe ze de mens in en als de menselijke geest het best kunnen besturen.

Ik bedoel, het is zelfs ten voordele van bedrijven dat mensen een seksuele stoornis ontwikkelen in zichzelf, omwille van hoe Seks de mens opsluit en consumeert in en als geheime interne verlangens - omdat, niemand durft werkelijk open zijn over wat er omgaat in onze gedachten wanneer het aankomt op seks. Het is dus in het voordeel van bedrijven die ons hun producten willen verkopen om het verlangen naar seks in de menselijke geest te gebruiken en uit te buiten teneinde daar te kunnen op inspelen in het verkopen van hun producten - en, aangezien de wetenschap gesponsord worden door geld en al het geld in de handen van de bedrijven ligt, kunnen we aannemen dat die wetenschappelijke onderzoeken en resultaten niet gebruikt worden ten voordele van iedereen.

Want, als en wanneer 'seks' en 'seksualiteit' een punt is in onszelf dat zomaar kan 'uitgroeien' tot een groot probleem voor onszelf en onze omgeving, zonder dat we zelf inzicht hebben in het hoe en waarom, dan wil dat toch zeggen dat er sprake is van een 'stoornis', van een ongezonde mentale ingesteldheid. En dus, omdat we allemaal impliciet hebben aanvaard dat seksualiteit een potentiele stoornis en problematische ervaring is, zijn we allemaal verantwoordelijkheid voor alle seksuele misdrijven en misbruiken die bestaan en uitgevoerd worden door mensen in deze wereld. Omdat, dit is wat wij als ouders en leerkrachten onze kinderen aanleren. Wij willen onze persoonlijke geheime innerlijke seksuele verlangens niet opgeven en dus zijn niet geïnteresseerd in het onderzoeken van hoe seksualiteit werkelijk in elkaar zit in en als de menselijke geest - en leren bijgevolg onze kinderen ook niet aan om verantwoordelijkheid te nemen voor yhun interne ervaringen zoals seksuele verlangens en fantasiëen, waardoor we hen toestaan open te staan voor allerlei invloeden door bijvoorbeeld de media, films, muziek, leeftijdsgroepen, familie, enzovoort -- die het potentieel hebben om hen te ondersteunen in het ontwikkelen van een seksuele stoornis in zichzelf.


Wordt vervolgd in Dag 353

Dag 341: Hoe Saboteren Seksuele Fantasiëen fatsoenlijk ouderschap? De Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 340: Is Fantaseren over Seks een Mentale Stoornis?"- waarin we al besproken hebben hoe Seksuele Fantasiëen in de Menselijke geest geen 'natuurlijk' of 'normaal' fenomeen is, maar eerder het resultaat van opzettelijke conditionering door onze omgeving als een economisch systeem dat gebruik maakt van de verlangens in de mens om de 'perfecte consument' te creëren die handelt op basis van Gevoelens als onbewuste verlangens en niet op basis van gezond verstand.

En het is deze eigenschap van Seksuele Fantasiëen en de obsessie met Seksueel Verlangen in de mens dat problematisch is in het functioneren van een gezonde samenleving - omdat, 'Fantasie' een 'alternatieve realiteit' is die in de geest bestaat en die de mens onttrekt aan de wereld om zich heen. Nu, er bestaat ook zoiets als 'praktische fantasie/verbeelding', waarin je bijvoorbeeld je Geest gebruikt om dingen uit te dokteren, om één en één bij elkaar te zetten en te komen tot praktische oplossingen, hetgeen wel ten voordele is van de samenleving - maar wat 'Seksuele Fantasiëen' hiervan onderscheidt, is dat er in Seksuele fantasiëen geen sprake is van een bewust gestuurde 'wil' - er is enkel de Ervaring van het Verlangen naar Seks waar het individu zich in laat meevoeren en dan allerlei beelden oproept in zijn geest die deze ervaring van verlangen en opwinding opdrijven tot een hoogtepunt. Dit is een proces dat haast automatisch gebeurt en dat zogezegd 'sterker is dan de mens' - eigen aan verlangens is dat mensen bijvoorbeeld zulk'n statements zullen maken zoals "het was sterker dan mezelf" en "ik kon het niet helpen".

En in dit soort fantasiëen is het alsof de mens even 'weg van de wereld' is, even helemaal onttrokken van de realiteit en weggezogen in een 'tijdloos vacüum' van interne Ervaringen. Dit is NIET normaal, omdat wij als mens, en vooral als ouders, leerkrachten en leiders in deze wereld, een verantwoordelijkheid hebben om richting te geven aan en zorg te dragen voor onze omgeving, voor onze kinderen, voor de dieren en de natuur en al wat hier leeft en ademt. En, wanneer we 'weg zijn van de wereld', opgeslorpt door onze persoonlijke interne ervaringen, zijn we niet in staat om te handelen met begrip en inzicht in de consequenties van onze handelingen --- omdat we in 'halfhalf-modus' staan, we zitten half in onze fantasie en gevoelens en half in de fysieke werkelijkheid - en dan schakelen we over op 'automatische piloot' om te doen wat er gedaan moet worden in de realiteit. Geen wonder dat er dan allerlei zaken mislopen waar we ons nadien gefrustreerd over voelen wanneer we wakker geschud worden uit onze fantasiewereld van positieve gevoelens omdat er problemen de kop opsteken in onze omgeving. Problemen die er niet geweest zouden zijn in de eerste plaats, hadden we beter opgelet.

Ik bedoel, ouders en leerkrachten (lees: volwassenen) hebben dan de neiging om hun frustratie te uiten op de kinderen, zij waren zogezegd de oorzaak van de 'problemen' --- terwijl die reactie van frustratie niet een gevolg was van de 'problemen', maar net een gevolg was van de 'schok' die de ouder/leerkracht ervoer wanneer bleek dat de fysieke werkelijkheid zich niet hield aan het 'plan' waar de automatische piloot naar handelde, en de aandacht van de ouder/leerkracht bruusk en plotsklaps uit het positieve fantasiewereldje getrokken werd om te kunnen omgaan met de 'onverwachte gebeurtenis' - die vaak niet eens echt een 'probleem' is, maar echter wel bestempeld wordt als 'probleem' omdat de ouder/leerkracht zich gefrustreerd voelt. Wat een omgekeerde wereld.

Dus, waarom is het dat we zijn gaan aanvaarden dat deze manier van bestaan, deze manier van opvoeden, van 'zorg dragen' voor onze wereld, 'normaal' is -- wanneer het duidelijk consequenties produceert? Het is toch overduidelijk dat ALLE problemen in deze wereld een gevolg zijn van onoplettendheid, van het feit dat al de volwassenen in deze wereld 'ergens anders' zitten dan HIER in de fysieke realiteit --- ze zitten allemaal in hun Geest, in hun fantasie en verbeelding, hun persoonlijke wereldje van persoonlijke verlangens en gevoelens - waardoor niemand de toewijding aan de dag kan brengen om werkelijk zorg te dragen voor deze realiteit, zonder een oog dicht te knijpen of een steek te laten vallen, maar voor honderd procent in elk moment van ademhaling.

Dat lijkt misschien onmogelijk gezien de mate waarin we onszelf hebben toegestaan onszelf te 'verliezen' in de geest en alle contact met de fysieke realiteit verloren lijken te hebben - maar de realiteit is dat we onszelf met tijd en boterhammen geconditioneerd hebben, weliswaar onbewust, om onszelf op die manier te 'verliezen', dat we op dezelfde manier onszelf ook weer kunnen conditioneren om onszelf 'terug te vinden' en terug te brengen naar de echte wereld. Onderzoek Desteni en de Reis naar Leven en geef jezelf de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf en deze Realiteit en jezelf te veranderen tot een Levend Wezen dat in staat is om leiding te geven aan deze Wereld en Realiteit.


Wordt vervolgd in Dag 342

Dag 335: Een Holistisch Onderzoek naar Seksueel Misdrijf - De Paranoia Series

Sinds "Dag 308: Paranoia en Groepsverkrachting" is het onderwerp van mijn Reis naar Leven Blogs de Paranoia van Seksuele Fantasiëen geweest. Ik had een artikel in de Humo gelezen over een meisje dat het slachtoffer was van groepsverkrachting en ik had daar mijn beslissing op gebaseerd om mijn onderzoek in de Paranoia van Seksuele Fantasiëen te beginnen met het onderzoeken van de Consequenties - zoals bijvoorbeeld verkrachting en 'Groepsverkrachting', die duidelijk de consequenties zijn van een bepaalde 'Seksuele Stoornis' in een individu.

Dit is echter niet zo vanzelfsprekend gebleken, omdat er zoveel factoren bijdragen tot waarom iemand zich gemotiveerd voelt om Verkrachting te plegen of te participeren in groepsverkrachting - maar wat wel duidelijk geworden is, is dat de Samenleving en al de instanties/instituties die instaan voor een bepaalde 'orde-handhaving' in de samenleving, zoals het schoolsysteem, het rechtssysteem en de Media, op geen enkele manier werkelijk diepgaand onderzoek verrichten naar al de factoren die bijdragen tot de tot-standkoming van 'verkrachting'/groepsverkrachting. Wat niet begrepen wordt is hoe de geest van de mens werkt, hoe de persoonlijkheid van de Verkrachter/groepsverkrachter tot stand komt - maar desondanks worden beslissingen genomen door ons rechtssysteem en worden meningen gevormd via de meningen die de levens van de dader, het slachtoffer en de hele samenleving beïnvloeden, maar die niet het beste zijn voor eender wie --- hoe zou dat ook kunnen wanneer die beslissingen gebaseerd zijn op emotionele reacties op het probleem en niet op inzicht in hoe en waarom het probleem tot stand is kunnen komen?

Er bestaan verder echter nog vele andere vormen van 'Seksuele Misdrijven' die stuk voor stuk het gevolg zijn van een 'Seksuele Stoornis' in de menselijke geest, een vorm van 'Paranoia' die zich heeft gevormd in de geest van de Mens in de vorm van specifieke gedachten, gevoelens en emoties die schadelijk zijn voor het Individu en voor de Samenleving als geheel als de Omgeving van het Individu. De belangrijkste vraag die we ons hierin kunnen stellen, om een meer diepgaand inzicht te verwerven in het probleem, is dus: Hoe zijn die gedachten, gevoelens en emoties tot stand kunnen komen?

Wat we al weten door het Desteni Onderzoek (Beluister de Eqafe Interviews, lees de Artikels op het Forum en volg de Reis naar Leven Blogs van de 'Destonians' om zicht te krijgen op de Omgang van het Onderzoek van en in de Menselijke geest dat door vele Individuen al verricht geweest is), maar ook door 'officieel erkend' onderzoek in de Wetenschap van de Psychologie, is dat gedachten, gevoelens en emoties een systeem/programma zijn dat ontstaat in interactie met de omgeving en dat dus niet zomaar plots 'aanwezig' is in het kind. De gedachten, gevoelens en emoties van een individu zeggen dus niet zozeer iets over het individu zelf, maar meer over de samenleving/cultuur/groep/omgeving waar het individu zich in bevindt als de 'bron'/'voedingsbodem' van die specifieke gedachten, gevoelens en emoties.

In termen van bijvoorbeeld een 'Seksuele Stoornis' als 'geperverteerde'/gestoorde Seksuele Fantasiëen en gedachten die hun uitdrukking vinden in bijvoorbeeld verkrachting, groepsverkrachting, pedofilie, molestatie, en andere vormen van Seksueel Misbruik en/of pathologisch gedrag --- is het de moeite waard om de invloeden en eventuele traumatische gebeurtenissen waar het individu mee in contact gekomen is tijdens zijn/haar leven, te onderzoeken, en dan vooral in de zin van het voorspellen van de specifieke gedachtengang op basis van specifieke voorspelbare emotionele reacties die zich zal vormen in een individu dat in contact gekomen is met die welbepaalde invloeden en gebeurtenissen. Door deze weg te volgen, zullen we noodgedwongen verder dan het individu en de familie/primaire omgeving van het individu moeten kijken.

We zullen immers geconfronteerd worden met hoe onze huidige samenlevingsstructuur de omgeving van het individu op een bepaalde manier geschikt heeft --- waarin we zullen inzien dat het niet enkel de primaire omgeving is die verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van het individu, maar de hele samenleving. Elk individu in de samenleving is onlosmakelijk verbonden met elk ander individu - en al wat wij doen op micro-niveau, heeft een directe invloed op macro-niveau. Ons onderzoek breidt zich op die manier dus uit naar het onderzoeken van de levensstijlen en mentale ingesteldheden van elk individu in de samenleving en hoe die specifieke levensstijl/ingesteldheid bijdraagt tot het in stand houden van het groter geheel en dus van een samenleving waarin Verkrachting en Seksuele Misdrijven een Dagelijkse werkelijkheid zijn. Geen enkel mens kan dus zijn handen schoonwassen van wat er in onze samenleving, op individueel niveau gebeurt.

En DAT is een onderzoek dat nog NOOIT uitgevoerd of toegepast geweest is in onze huidige Wetenschappelijke Instellingen -- onze wetenschap werd, doelbewust of niet, opgedeeld in fracties, die elk een klein onderdeeltje van de samenleving onderzoeken alsof het in totale afscheiding bestaat van de rest van de samenleving --- politiek, economie, psychologie, rechten, biologie, enzovoort --- maar in de realiteit is het allemaal één, maakt het allemaal deel uit van één organisme: Het leven op Aarde, waarin de dingen niet zomaar van elkaar losgekoppeld kunnen worden. Maar wij mensen hebben die loskoppeling/afscheiding opzettelijk gecreëerd zodat we nooit zouden inzien hoe wij onszelf ook niet zomaar kunnen loskoppelen/afscheiden van de rest van de samenleving en van onze omgeving en hoe wij in wezen op elke manier onlosmakelijk verbonden zijn met het geheel als Het Leven op aarde, en dat we bijgevolg verantwoordelijk zijn voor deze wereld op elk vlak.



Wordt vervolgd in Dag 336

Dag 331: Wie zijn hier de Echte Criminelen? Dossier Verkrachting in België

Deze blog-post staat in lijn met de voorgaande blog-posts die handelden over 'Verkrachting' - en maakt deel uit van een doorlopend onderzoek naar en in het hoe en waarom van het fenomeen 'verkrachting' in de menselijke samenleving.

Er zijn veel factoren die bijdragen tot het bestaan van 'verkrachting' in onze samenleving - maar het grootste probleem, de grootste, alles-overkoepelende factor is toch wel die van de menselijke onwetendheid.


Al is onwetendheid niet meteen het juiste woord  -- het is het totale gebrek aan inzicht, begrip en 'gewaarzijn' van hoe de wereld functioneert. Ik bedoel, de mens is een levend wezen hier op aarde, en deze aarde, het leven op aarde, is een magnifiek bio-systeem met micro- en macro-systemen die werken als een constant dynamisch feedback-systeem. De mens maakt daar deel van uit, hetgeen eerder vreemd aandoet als je kijkt naar hoe de mens bestaat, naar hoe de mens totaal 'onwetend' is. Ik gebruik het woord 'onwetend' omdat het de directe vertaling van het engelse woord 'ignorance' is - maar naar mijn smaak geeft het woord 'ignorance' de juiste 'lading' weer die op de meest correcte manier de staat van de mens overbrengt.

'ignorance': de mens die zichzelf Opzettelijk onwetend houdt om niet te zien/beseffen/begrijpen hoe de reaiteit werkelijk in elkaar zit, om die realiteit te kunnen negeren en vooral het feit te kunnen negeren dat wij als levende wezens hier op aarde verantwoordelijk zijn voor al wat hier bestaat -- en dat we met andere woorden niet zomaar die 'onwetendheid' (ignorance') kunnen gebruiken als een excuus voor waarom het is dat we die verantwoordelijkheid NOOIT genomen hebben en waarom het is dat er dingen bestaan zoals verkrachting, oorlog, kinderporno, misbruik, corruptie, moord, oorlog, enzovoort. Ik bedoel, dat is een opzettelijke zelf-bekrachtigende cyclus die we gevormd hebben: We nemen geen verantwoordelijkheid voor het leven op aarde omdat we 'ignorant' zijn en we zijn en blijven 'ignorant' omdat we geen verantwoordelijkheid nemen.

De mens gaat dan wel verschillende excuses aanbrengen om die onwetendheid (lees: 'ignorance') 'goed te praten'. Zoals het geloof dat God, of de natuur, of welke cosmische kracht je ook ziet als 'de verantwoordelijke' voor het feit dat wij hier bestaan, ons op deze manier geschapen heeft, namelijk volledig stupide, ontdaan van enig inzicht, gezond verstand of de capaciteit om op een verantwoordelijke manier om te gaan met onze omgeving - en dat we onszelf daarom maar zo zouden moeten houden, uit respect voor 'God's Creatie', het is dus 'ok' dat we zo achterlijk zijn en dat we ons verschuilen achter onze eigen domheid als de zogezegde reden en rechtvaardiging voor waarom we kinderen blijven produceren, generatie na generatie, die steeds minder en minder in staat lijken te zijn om te weten waar ze eigenlijk mee bezig zijn wanneer ze hun verlangens najagen om alles goedkoop te krijgen, spullen kopen en wegsmijten alleen maar om de 'trends' te volgen en zeggen dat ze 'tegen communisme' zijn en dus 'tegen samenwerking' terwijl hun glorieuze 'kapitalistische'/'individualistische' levensstijl zienderogen tenonder gaat --- ondanks het feit dat we wel degelijk in staat zijn om onderzoek te verrichten en om de moeite te doen om even stil te staan bij onszelf, bij de realiteit, als een teken dat we geven om onszelf, onze kinderen en de wereld.

Het feit dat we een rechtssysteem toestaan te bestaan dat alles en iedereen over dezelfde kam scheert en dat niet geïnteresseerd is in het stellen van vragen zoals 'waarom?' en 'hoe?' 'criminaliteit' bestaat - bewijst dat de mens niets geeft om zichzelf, de kinderen en de wereld --- dat de mens de kleine moeite er niet wil voor opbrengen om aan zelf-bevraging te doen, om even het ego als persoonlijke meningen en geloofsystemen aan de kant te schuiven in het besef dat de oude 'oplossingen', 'technieken' en manieren van omgaan met onze realiteit niet werken en dat we dus onze hele 'levensstijl' en onze samenleving en wie wij zijn als 'participanten' in die samenleving moeten herdefinieren om te komen tot ECHTE oplossingen.

Bijvoorbeeld: Verkrachting. We weten nog steeds niet wat de specifieke oorzaak is van 'verkrachting', waarom iemand met andere woorden overgaat tot de fysieke daad van een ander verkrachten. Maar we zullen 'verkrachters' wel straffen, beboeten en de vinger wijzen - hetgeen impliceert dat we blijkbaar wel geloven dat we weten hoe om te gaan met dit fenomeen en met mensen die de neiging hebben om een ander seksueel te misbruiken. En daar zit dan het probleem genaamd het 'menselijk EGO', in dat, we niets weten over de eigenlijke realiteit, over het hoe en waarom als de functionele processen en dynamiek van deze realiteit, maar dat we wel ons oordeel erover zullen vellen en die realiteit zullen benaderen vanuit dat oordeel dat gebaseerd is op onze 'ignorance', op onze 'onwetendheid', op ons gebrek aan inzicht --- het is dus geen wonder dat onze 'oplossingen' als aangeboden door ons rechtssysteem enkel zorgen voor meer problemen. Hoe veel 'criminelen' er ook worden opgesloten of beboet, het stopt criminaliteit niet, het verandert niets aan de samenleving, aan de mens, aan de oorzaak die aan de grondslag ligt van 'criminaliteit'.

Ik bedoel, als je goed kijkt, merk je dat ons rechtssysteem, dat toch zou moeten bestaan als een reflectie/representatie van een 'beschaafde' en 'intelligente' samenleving, en die in lijn zou moeten staan met de wetenschap, die wij in onze samenleving thans als basis gebruiken van de stelling dat wij 'geëvolueerd zijn' als Mens -- eigenlijk nog steeds gebouwd is op en functioneert aan de hand van de idee en het geloof dat 'criminaliteit' in de aard/natuur van de mens ligt en dat de enige 'oplossing' aldus is om die mensen die zich gekwijt hebben aan criminele daden te verwijderen uit de samenleving, als onkruid - zonder op welke manier ook werkelijk te kijken naar de eigenlijke samenleving/leefomgeving waarin dat individu opgegroeid is, en niet enkel de familie, maar de hele samenleving en de economische structuur --- in het besef dat dat 'onkruid' ergens ontsproten is, ergens een voedingsbodem gevonden heeft en is kunnen uitgroeien tot een 'pest', het was er niet zomaar 'plots', al is dat wel hoe wij in en als onze samenleving omgaan met criminaliteit, we merken het pas op wanneer het al in volle 'uitgroei'/uitzaaiing is en we reageren er dan op met angst en beschuldiging waarna we er alles aan doen om het weg te krijgen --- maar nooit kijken we naar het proces dat geleid heeft tot het ontstaan van 'de crimineel'.

Nooit lijken we te zien dat 'de crimineel' niet zomaar plots ontstaat, maar in wezen een mens/individu is die is kunnen opgroeien tot een 'crimineel' door en omwille van onze samenleving --- omdat wij als samenleving duidelijk geen verantwoordelijkheid nemen voor het ontwikkelingsproces van onze kinderen -- anders zouden we 'criminaliteit' in de kiem kunnen smoren door te detecteren waar en hoe het misloopt in de ontwikkeling van het kind in relatie tot zijn omgeving. Maar het probleem is dat we 'ignorant' zijn - geen ouder die weet wat er omgaat in de geest van zijn kind, omdat men niet weet wat er in de eigen geest omgaat, omdat men zichzelf niet onderzoekt -- en "Zelf-Kennis is het Begin van Alle Wijsheid". Waarom pakt het rechtssysteem de mens in de samenleving niet aan - zij die weigeren om aan zelf-onderzoek en zelf-kennis te doen en dus weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor de samenleving en leefomgeving waar ze deel van uitmaken? Want DAT is de oorzaak van criminaliteit, niet de crimineel zelf -- het is elk van ons, het is hoe wij bestaan in onze geest, en het soort samenleving die wij toestaan te bestaan omwille van hoe wij zelf bestaan in onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 332

Dag 330: Ben ik verantwoordelijk voor Verkrachting? Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving"


ik besef en realiseer mij dat zolang ik 'wie ik ben' in en als deze realiteit limiteer tot de definitie van 'vrouw', door mezelf te identificeren met gedachten van beschuldiging tegenover 'mannen' en de reactie van kwaadheid op de gedachte dat 'mannen vrouwen verkrachten' en de ervaring van angst die ik daarmee heb geassocieerd --- dat ik de realiteit nooit zal zien als het systeem/programma dat het werkelijk is, en dat ik dus ook nooit oplossingen zal kunnen vinden/bieden die het beste zijn voor allen

ik besef en realiseer mij dat de reactie van woede en beschuldiging tegenover mannen omwille van 'verkrachting' een voorgeprogrammeerde reactie is van het ego - die gebaseerd is op ANGST --- en dat die reactie dus afkomstig is vanuit eigenbelang waarin ik enkel geef om en rekening houdt met 'mijn standpunt' en 'mijn overleving' --- en dus geen rekenschap houdt met alle wezens in de samenleving, waarin ik dus precies hetzelfde doe als wat een 'verkrachter' doet, namelijk zich laten sturen door zijn persoonlijke ervaringen/gedachten/reacties zonder zich in de schoenen te verplaatsen van een ander en dus zonder verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties van zijn daden in het leven van een ander

ik besef en realiseer mij dat ik door te reageren vanuit het ego met angst en woede op het woord 'verkrachting' --- dat ik daarin mijn visie op de realiteit en mijn inzicht in de problemen in deze samenleving, limiteer - omdat ik enkel mijn persoonlijke mening gereflecteerd zie, die gebaseerd is op mijn persoonlijke overlevingsreactie --- en dat ik daardoor nooit in staat geweest ben om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit waarin ik mij bevindt, door niet één en gelijk te staan met die realiteit in en als mezelf


ik stel mezelf tot doel om steeds de realiteit te onderzoeken door los te laten van mijn persoonlijke reacties van gedachten, gevoelens en emoties op situaties en gebeurtenissen die ik zie of hoor --- en mezelf op die manier in staat stellen om werkelijk op te staan in deze realiteit en mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor allen, om te handelen vanuit werkelijk inzicht in en begrip van hoe de problemen in elkaar zitten en wat er moet veranderen om consequenties te voorkomen

ik stel mezelf tot doel om steeds verantwoordelijkheid te nemen voor wat bestaat in deze realiteit door steeds te onderzoeken wie ik ben in relatie tot deze realiteit en tot al wat hier bestaat, en verantwoordelijkheid te nemen voor wie/hoe ik mezelf heb toegestaan te zijn als een voorgeprogrammeerd systeem van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik altijd al wat bestaat in deze realiteit heb toegestaan en aanvaard te bestaan door erop te reageren en door er meningen over te vormen --- in en als het besef dat waar ik op reageer met gedachten, gevoelens en emoties is wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de werkelijkheid als mezelf doordat ik mezelf ermee identificeer in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties als de 'waarde' die ik eraan hecht in mezelf

Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!". Als referentiepunt voor deze blog nemen we volgende statement:

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verkrachting door 'mannen' te beschuldigen en mijn kwaad te voelen op mannen wanneer ik verhalen lees of hoor over vrouwen en meisjes die verkracht geweest zijn, door mezelf te identificeren met die verhalen en wat er gebeurt is met de vrouwen/meisjes in het verhaal persoonlijk op te nemen als een overlevings-reactie ---- waarin ik angst heb dat het mij ook zal overkomen -- en waarin ik dan reageer met gedachten/backchat waarin ik dingen denk zoals 'ik kan het niet begrijpen dat mannen zo slecht kunnen zijn' en 'mannen hebben helemaal geen respect voor de vouw' en 'zijn ze dan niet dat wij vrouwen altijd degene zijn die moeten lijden aan de handen van mannen in deze wereld' --- waarin ik mij kwaad voel op het 'ego' van de man, dat hij geen medelijden heeft met 'de vrouw' en dus met mij als 'vrouw'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op 'de man' in mijn gedachten wanneer ik lees of hoor over verkrachting, met de ervaring van machteloosheid, als de ervaring van angst dat ik ooit ook verkracht zal worden door mannen of een man, omdat ik eruit zie als en het lichaam heb van een vrouw - en dan vanuit die ervaring van angst en machteloosheid, als eigenbelang en zelf-preservatie, te reageren met woede en de man in mijn gedachten te beschuldigen van 'geen respect te hebben voor mij als vrouw' --- en daarin mijn rol in en als deze realiteit te ontkennen en negeren door mezelf te identificeren met beelden en woorden in deze realiteit, zoals het woord 'vrouw' en 'verkrachting' --- in de plaats van in te zien dat zolang ik reageer op deze beelden en woorden en op de verhoudingen en relaties die in deze wereld bestaan tussen mannen en vrouwen met eigenbelang als angst en woede, dan zal ik enkel bijdragen aan de problemen door erop te REAGEREN en door het probleem te beoordelen als 'slecht' - zonder zelfs de oorsprong of het startpunt van het probleem te vatten of begrijpen --- waarin ik dus in feite het probleem niet echt wil stoppen omdat ik niet doe aan preventie als het verrichten van onderzoek naar hoe de realiteit werkt, en hoe en waarom 'verkrachting' bestaat, als een deel van het 'programma' van 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'de mensheid' als de schijnbare afscheiding tussen 'man' en 'vrouw' op basis van beelden en woorden en definities en geloofsystemen, een programma/systeem is dat doorheen de geschiedenis opgebouwd is - en dat 'verkrachting' een consequenctie is van een dysfunctionele ontwikkeling van 'de mens' en 'de menselijke samenleving' -- en dat, wanneer ik mezelf toesta te reageren op het woord 'verkrachting' of op verhalen van vrouwen/meisjes die verkracht worden, met angst en woede/verontwaardiging, dan identificeer ik mezelf met het dysfunctionele programma/systeem van de mensheid en 'de menselijke geest' en sta ik het toe te bestaan --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de problemen die bestaan in en als de menselijke samenleving ten gevolge van een dysfunctie in de ontwikkeling van de menselijke geest, door de menselijke geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als 'de realiteit' als hoe ik ze aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als mijn ervaring van mezelf als HIER, te onderzoeken - en mezelf op die manier in staat stellen om die realiteit te sturen en vorm te geven in en als inzicht en begrip van hoe het werkt zodat het bestaat op een manier die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik verkrachting heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in de menselijke samenleving als mezelf, door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de fantasiëen en gedachten, gevoelens en emoties in en als de menselijke geest  - en door nooit te hebben ingezien dat ik HIER besta, als een co-creator en medeverantwoordelijke van de menselijke samenleving en van de wereld als geheel, en dat wat ik toesta te bestaan in mezelf als wie ik mezelf toesta te zijn in en als deze wereld, is wat ik ondersteun, aanvaard en accepteer te bestaan in en als de fysieke realiteit, als een reflectie en 'evenbeeld' van 'wie ik ben' vanbinnen in en als de menselijke geest --- waarin 'verkrachting', een fysieke manifestatie is van allerlei impliciete of expliciete misbruikende gedachten en fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en waar ik mezelf mee heb geïdentificeerd door erop te reageren met gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat waar ik op reageer in mezelf, als woorden en beelden in en als mijn gedachten, is waar ik mijn macht aan weggeef en wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de realiteit --- door mezelf af te scheiden van datgene waar ik op reageer in mijn geest --- en daardoor, in en als die afscheiding, geen verantwoordelijkheid te nemen voor dat specifieke 'probleem' waar ik op reageer, en zo het probleem dus te laten verder bestaan --- in de plaats van de realiteit te onderzoeken op elk vlak en verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat op elke manier, door de reacties van eigen-belang en zelf-preservatie in en als de menselijke geest in mezelf te stoppen en op te staan als 'God', als 'Creator', als 'Verantwoordelijke' voor al wat HIER bestaat - als de enige echte oplossing om een wereld en realiteit te creëeren die waarlijk een hemel op aarde is


Wordt verdergezet in Dag 330

Dag 327: Wie ben ik als Verkrachting? - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving"

ik besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van angst van het woord 'verkrachting' als een angst van sociale uitsluiting --- en dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als het systeem van de menselijke geest als angst van angst - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het bestaan van verkrachting in de wereld en de menselijke samenleving te negeren omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan het bestaan van verkrachting toe te staan te bestaan in deze wereld en realiteit door het probleem te negeren in de plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen

ik besef en realiseer mij dat elk individu in de samenleving bestaat in en als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem waarin mensen angst hebben van angst - en daardoor maatschappelijke problemen zoals verkrachting collectief negeren en bagataliseren omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze persoonlijke angst van sociale uitsluiting die we verbonden hebben met 'verkrachting' - als hoe 'de verkrachter' in onze samenleving behandeld wordt --- en dat we in deze houding het probleem enkel versterken en in stand houden door niet in te zien dat we zelf creëren waar we angst van hebben door niet direct te onderzoeken hoe en waarom verkrachting bestaat, en het individu te ondersteunen in een herstellings-proces tot een waardig bestaan en een proces van zelf verandering, maar door 'verkrachters' te stigmatiseren vanuit onze persoonlijke angst om zelf gestigmatiseerd te worden

wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf als reactie op het woord verkrachting - dan stop ik en ik adem --- en ik realiseer mij dat die angst een voorgeprogrammeerde ervaring is van persoonlijke overleving --- waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover deze wereld abdiceer door de problemen van mij weg te duwen en te negeren uit angst, in de plaats van de problemen te onderzoeken om te komen tot werkbare oplossingen en in te zien dat als elk mens zou bestaan op deze voorgeprogrammeerde manier in en als het negeren van problemen uit angst, dat de problemen in de samenleving enkel erger zullen worden omdat niemand werkelijk geinteresseerd is om te werken aan oplossingen omdat niemand werkelijk wil kijken naar de problemen

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen en bepalen door angst wanneer ik kijk naar deze wereld en naar problemen die bestaan in deze wereld - omdat ik besef dat angst altijd een persoonlijke ervaring is die in de weg staat van het begrijpen van mezelf en van de realiteit die hier bestaat als mezelf, en dat als ik mezelf laat sturen/bepalen door die angst, dat ik altijd consequenties zal creëren voor mezelf en voor de samenleving/wereld als geheel

ik stel mezelf tot doel om steeds door de angst te duwen wanneer ik kijk naar een bepaald probleem in de wereld - omdat ik besef en inzie dat het angst is dat er altijd voor gezorgd heeft dat mensen in de menselijke samenleving nooit werkelijk de problemen in de samenleving hebben onderzocht tot in de kern en dus nooit in staat zijn geweest om werkbare oplossingen te ontwikkelen die het beste zijn voor iedereen  --- en dat de wereld en realiteit die hier en nu bestaat een product en resultaat is van hoe de mens zichzelf doorheen het menselijk bestaan heeft laten besturen en leiden door de ervaring/reactie van ANGST

Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?" - en specifiek van de volgende statement:

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...


In deze blog-post zal ik, middels zelf-vergeving, mijn relatie met het woord 'verkrachting' en daarin mijn participatie in het in stand houden van de fysieke consequentie van 'verkrachting' in onze samenleving, onderzoeken en uiteenhalen --- en, middels zelf-corrigerende statements, veranderen om te bestaan  op een manier die een samenleving verzekert waarin verkrachting niet bestaat.


Een eerste reactie die ik zie in mezelf wanneer ik naar het woord 'verkrachting' kijk, is dat ik het van mezelf wil wegduwen, ik wil er niet mee geassocieerd worden - en ik heb er eigenlijk angst van omdat ik angst heb van de consequenties, de 'straffen' die geassocieerd zijn met het woord 'verkrachting' -- namelijk:

1. sociaal stigma
2. sociale uitsluiting
3. gevangenisstraf

Maar voor mij, zelfs het woord 'gevangenisstraf', en de angst die ik ervaar in relatie tot het woord 'gevangenisstraf', staat gelijk met 'sociale uitsluiting' --- dat is waar ik eigenlijk angst van heb en dat is de basis van mijn angst van 'verkrachting', met name angst om zelf een 'verkrachter' te zijn. In dit opzicht heb ik 'geluk' dat ik een vrouw ben, en dat ik fysiek niet of minder in staat ben om daadwerkelijk iemand te 'verkrachten' - althans op de manier die in de samenleving algemeen erkend/gekend is als wat 'verkrachting' inhoudt en betekent.

 En dus, spreek ik het woord 'verkrachting' liever zelfs niet uit, ik dissocieer mezelf liefst volledig met het woord 'verkrachting', omdat ik de angst die ik met dat woord heb geassocieerd niet onder ogen wil komen.

In deze houding tegenover het woord 'verkrachting', waarin ik dus niets te maken wil hebben met het begrip en dus met het fenomeen - en dus liever mijn ogen sluit en doe alsof het niet besta --- draag ik zelf bij tot hoe de samenleving zich een houding van stilzwijgen en het negeren van de problemen heeft aangemeten in relatie tot 'verkrachting' --- de consequenties daarvan zijnde dat de onderliggende problematiek als de reden en motivatie van 'de verkrachter' om zich te vergrijpen aan 'verkrachting' niet of heel minimaal worden onderzocht, de problematiek wordt niet opengetrokken en dus niet begrepen, waardoor er geen werkelijke oplossingen kunnen worden gevonden als eventuele maatschappelijke herstructureringen of heropvoeding die noodzakelijk zijn om ervoor te zorgen dat mensen niet meer willen verkrachten.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te willen dissocieren van het woord 'verkrachting' door mezelf te hebben toegestaan de emotionele ervaring van angst te associeren met het woord 'verkrachting' en door mezelf te hebben toegestaan angst te hebben van angst --- en daarin mezelf de kans en de mogelijkheid te hebben ontkend om het woord en bestaan van 'verkrachting' te onderzoeken en te begrijpen en daarin mezelf als menselijk wezen en als deel van de menselijke samenleving te begrijpen, en verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor de samenleving als geheel in en als inzicht en begrip van hoe alles functionneert en hoe en waarom bepaalde fenomenen bestaan en plaatsvinden in deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor het bestaan van verkrachting - en mijn angst van het woord 'verkrachting' en mijn passieve, onbetrokken en negerende houding tegenover het maatschappelijk probleem van 'verkrachting' te rechtvaardigen met de gedachte dat ik nooit iemand zal verkrachen omdat ik een vrouw ben en dat ik daarom het slachtoffer ben en dus zogezegd niet verantwoordelijk ben of kan zijn voor 'verkrachting' - en daarin mezelf opzettelijk blind te houden voor de werkelijke dieperliggende problemen en oorzaken die in de menselijke geest bestaan en in hoe de mens opgevoed wordt door zijn omgeving die aan de grondslag liggen van waarom en hoe verkrachting bestaat - waarin ik wel degelijk verantwoordelijk ben als een deel van de samenleving en dus de 'leefomgeving' en 'voedingsbodem' van de kinderen die in deze samenleving en wereld geboren worden en opgroeien, en dat ik, door nooit mijn verantwoordelijkheid te hebben genomen als 'opvoeder' en 'co-creator' van de samenleving als geheel, medeplichtig ben aan het bestaan van verkrachting

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'verkrachting' enkel kan bestaan door een collectieve apathie tegenover wat er gebeurt in de geest van de mens en van kinderen die opgroeien in deze wereld en samenleving, waarin de mensen in de samenleving collectief beslissen om problemen zoals verkrachting te negeren omwille van het 'sociaal stigma' dat we in ons collectief bewustzijn hebben geplaatst op 'seksualiteit' en 'seksuele misdrijven', waarin we in onze geest de emotionele ervaring van angst hebben verbonden met het woord 'verkrachting' - en, omwille van onze angst van angst, doen alsof 'verkrachting' niet bestaat als een overlevingsstrategie ---- zonder in te zien en te beseffen dat verkrachting een symptoom is die het resultaat en het product is van een zieke samenleving, en dat, zolang we die samenleving niet in al haar facetten onderzoeken en begrijpen hoe en waarom de ziekte is kunnen ontstaan en bestaat, zullen de symptomen enkel erger worden totdat de samenleving 'sterft', als wat met elk ziek organisme uiteindelijk gebeurt wanneer de ziekte niet genezen wordt.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden en sturen door de voorgeprogrammeerde emotionele reactie/ervaring van angst op het woord 'verkrachting' - en dus vanuit eigenbelang en persoonlijke overlevingsstrategiëen geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat er bestaat in deze wereld, door het probleem te negeren en onderdrukken - en te veronderstellen dat andere mensen, of God verantwoordelijkheid zullen nemen voor het probleem, in de plaats van in te zien dat de mens in en als de menselijke geest niet in staat is om verantwoordelijkheid te nemen voor maatschappelijke problemen zoals verkrachting, omdat elk mens in en als de menselijke geest voorgeprogrammeerd is om altijd te handelen op basis van primaire onderbewuste overlevings-instincten, en zich dus altijd zal laten sturen door persoonlijke angsten in het benaderen van problemen, en dus niet in staat is om een probleem aan te pakken en sturen op een manier die het beste resultaat produceert voor de gehele samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst van sociale uitsluiting en afwijzing te verbinden met het woord 'verkrachting' --- en daarin angst te hebben van het woord verkrachting, en dus weerstand te hebben om te kijken naar het probleem van verkrachting, te praten of schrijven over verkrachting --- uit angst dat ik buitengesloten en afgewezen zal worden door de samenleving --- in de veronderstelleing dat alle mensen in de samenleving diezelfde angst hebben dus vanuit die angst mij zullen wegduwen als ik durf praten of open zijn over verkrachting, net zoals ik mezelf heb toegestaan te reageren met weerstand op de emotionele ervaring van angst --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem van overlevings-reacties, en op te staan als het levende voorbeeld van een samenleving die het beste is voor allen --- door onvoorwaardelijk elk aspect van de samenleving en het bestaan te onderzoeken op elk vlak zodat er op de best mogelijke manier oplossingen gevonden kunnen worden voor al de problemen


Wordt vervolgd in Dag 327                      

Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?

Dit is een onderbreking in de Paranoia Series die ik was begonnen in verband met de Paranoia van Seksuele Fantasiëen en de Consequenties daarvan die ik bekeek door het fenomeen 'verkrachting', als een gemanifesteerde fysieke consequentiele uitdrukking van de participatie van een individu in Seksuele Fantasiëen, te onderzoeken.

De 'Reis naar Leven' is namelijk niet enkel dingen onderzoeken, maar vooral verantwoordelijkheid nemen voor al wat bestaat door de relatie te onderzoeken die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan met al wat bestaat --- en daarin te onderzoeken en in te zien hoe ik het startpunt ben van 'het bestaan' in en als bijvoorbeeld 'de menselijke samenleving' en al de consequenties die zich voordoen in de samenleving, zoals 'verkrachting'. Dit is de enige manier waarop die consequenties gestopt kunnen worden - is wanneer ik er verantwoordelijkheid neem, wanneer ik de 'grenzen' van mijn 'bewustzijn' en van wat ik ervaar als 'mijn leven' en 'mezelf' doorbreek en alles wat in deze wereld gebeurt en bestaat zie en erken als een deel van mezelf, een deel van 'wie ik ben' als 'het bestaan'. Enkel dan kan ik als 'het bestaan' de delen van mezelf die consequentieel en dysfunctioneel zijn, zoals bvb 'verkrachting', voor eens en voor altijd stoppen -- gegeven dat ik eerst en vooral zie en begrijp precies hoe ik besta in en als 'verkrachting' en hoe en waarom 'verkrachting' een deel geworden is van 'wie ik ben' als 'het bestaan'.

En dat is het doel geweest van de 'Paranoia-blogs' over 'verkrachting' - is mezelf de vraag stellen 'Hoe draag ik bij tot het bestaan van verkrachting?'. Ik heb tot op dit punt 'verkrachting' steeds onderzocht en benaderd vanuit de maatschappelijke patronen die er bestaan als al de instituties in onze samenleving die het individu reguleren, controleren en vormgeven - en die uiteindelijk bijdragen tot het ontstaan en voortbestaan van 'verkrachting' - en heb daarin even mezelf in de rol van de 'onderzoeker'/'wetenschapper' geplaatst.

Wat de 'Reis naar Leven' blogs echter onderscheidt van andere wetenschappelijke blogs die maatschappelijke problemen onderzoeken, is het aspect van zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - het aspect van 'mezelf', het inzicht dat ik hier besta in en als deze realiteit, en dus is al wat hier bestaat bepaald door hoe ik het zie en ervaar, door mijn bestaan --- en is het gezond verstand dat al wat hier bestaat, bestaat omwille van hoe ik besta in en als mezelf - waarin het dus essentieel is om te onderzoeken hoe mijn bestaan en de manier waarop ik mezelf altijd heb aanvaard in en als mijn 'bestaan' heeft bijgedragen tot hoe de mensheid en 'het leven op aarde' bestaat in haar huidige vorm.

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...