Dag 651: Hoe zit de Dadersmentaliteit verscholen in de Slachtoffersmentaliteit?

Uit Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Is depressie het beste voor onszelf? Zijn emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch…

Dit verlangen en de beslissing om onszelf in een slachtofferrol te plaatsen speelt zich op interessante wijze af in onszelf.  Ieder mens heeft wel zijn eigen interne strijd of probleem waar hij/zij zich tegen verzet. We hebben allemaal wel momenten in ons leven waarin we ons wanhopig of hopeloos voelen en er die 'waarom?!' vraag in ons opkomt, zoals 'waarom voel ik mij depressief?!', 'waarom kan ik niet zijn zoals hem/haar?!', 'waarom overkomt dit mij?!', of 'waarom voel ik mij zus of zo?!', waarin we onszelf aanvaarden als het slachtoffer van datgene waar onze waarom vraag naar gericht is.

En het fenomeen dat ik in deze blog naar voren wil brengen is een weinig begrepen realiteit die ligt achter onze 'slachtoffer' ervaring, en dat is namelijk dat deze slachtoffersmentaliteit tegelijkertijd verantwoordelijk is voor het bestaan van de 'dadersmentaliteit'. Daarmee wil ik zeggen dat we ons heel makkelijk en heel snel een slachtoffer wanen van een specifieke situatie en/of ervaring, en omdat we zo gewenteld zijn in die overtuiging dat wij het slachtoffer zijn, zien en bemerken we absoluut niet wat de gevolgen zijn van de handelingen die we uitvoeren vanuit dit zogezegde slachtoffers-standpunt.

De 'waarom' vragen die we ons stellen vanuit een ervaring van wanhoop, verlorenheid, verwarring, machteloosheid en angst dragen met zich mee een verborgen beschuldiging naar datgene waar onze 'waarom' naar gericht is. Een beschuldiging die zegt van "jij hebt mij dit aangedaan! Jij bent verantwoordelijk voor hoe ik mij nu voel en de situatie waarin ik mij bevindt!". En dit is waarom we heel makkelijk van die machteloosheid en verlorenheid overschakelen naar woede, kwaadheid en haat. Het zijn dan deze specifieke emotionele ervaringen van boosheid die de drijvende kracht vormen van de daders-mentaliteit.

Waarom worden mensen moordenaars of verkrachters? Waarom doen mensen andere wezens pijn en waarom vallen mensen andere wezens aan? Dat is omwille van de haat, woede en boosheid die we voelen tegenover een ander. En die boosheid is afkomstig van het geloof in onze geest dat we het slachtoffer zijn van anderen en dat het andere wezens zijn die ons dingen hebben aangedaan. De moordenaar voelt zich gerechtvaardigd in het vermoorden van een ander wezen omdat hij/zij ervan overtuigd is dat hij/zij het slachtoffer is in de situatie en dat de persoon die vermoord wordt op de één of andere manier verantwoordelijk is voor de situatie waar de moordenaar zich een slachtoffer van en in voelt en waant.

We kunnen ons ongetwijfeld wel één of meerdere situaties voor de geest halen waarin we ons verblind voelde van woede tegenover een ander omdat we er zo hartstochtelijk van overtuigd waren dat die individu ons iets had aangedaan en dat we het slachtoffer waren van de daden van een ander. En ongetwijfeld gingen er in dat moment van woede en haat tegenover die persoon allerhande gedachten door onze geest waarin we ons verbeeldden die persoon pijn te doen of zelfs te vermoordden. In dat moment bevonden wij ons in de slachtoffersmentaliteit en tegelijkertijd in de dadersmentaliteit binnenin onszelf. In dat moment waren we een moordenaar in onze eigen geest, en die drang om te moorden was volledig gebaseerd op de overtuiging dat wij het slachtoffer waren.

Het punt dat ik in deze blog via het bovenstaande wil overbrengen, is dat er gevolgen verbonden zijn aan ons gebrek aan inzicht in hoe we bestaan vanbinnen en in hoe onze geest en onze realiteit eigenlijk werkt en functioneert. Wanneer we bijvoorbeeld een ander beschuldigen en het geloof dat we het slachtoffer zijn in en van een situatie gebruiken om onze daden tegenover dit individu te rechtvaardigen, dan negeren we het feit dat wij zelf bezig zijn met het creëren van haat in deze wereld door te handelen vanuit haat binnenin onszelf terwijl we onszelf verschuilen achter een ervaring van machteloosheid en inferioriteit als de slachtoffers-positie.

In werkelijkheid hebben we zelf de macht om conflict, moord, oorlog, enzoverder - als de fysieke belichamingen en uitdrukkingen van haat - te stoppen door rekenschap te nemen van de haat die binnenin onszelf bestaat en te stoppen met onszelf voor te liegen dat we steeds het slachtoffer zijn in elke situatie. We moeten gaan beseffen dat dader en slachtoffer in de realiteit niet bestaat omdat het hand in hand gaat. We zijn dader zowel als slachtoffer en kort gezegt betekent dit dat we verantwoordelijk zijn voor al wat bestaat in deze wereld omdat niemand enkel dader is en niemand enkel slachtoffer is, we zijn allemaal evenveel verantwoordelijk voor hoe onze wereld en realiteit bestaat.

 Dit wil zeggen dat als wij een wereld willen zonder oorlog, moord en misbruik, dat wij dan als eerste een levend voorbeeld moeten zijn van ons vermogen als mens om deze dader-slachtoffer dynamiek stop te zetten en te transformeren tot Verantwoordelijkheid door middel van het onderzoeken van onszelf en onze realiteit  en het actief vormgeven van oplossingen voor de problemen die we detecteren.

Dag 407: Zijn we het Slachtoffer van het Gevecht dat we Zelf Creëren?

Dit is een verderzetting van "Dag 406: Het Interne Gevecht van het Imago vs de Realiteit"

Zelf-Correctie Dimensie

 Wanneer en als ik de ervaring van conflict zie opkomen in mezelf waarin ik weerstand biedt tegen specifieke gedachten en ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen wanneer ik rond mensen ben in een sociale context - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie van weerstand en angst in relatie tot de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, een deel is van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een positieve energetische ervaring in mijn geest, verbonden met een 'imago'/'ideaalbeeld' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest --- waarin, de angst van de emotionele ervaringen die eigenlijk bestaan in mezelf, is in wezen de angst dat ik niet kan bestaan/overleven als dat ideaal/imago en de positieve energie in mijn geest - omdat dat beeld van mezelf in mijn geest gebaseerd is op het manipuleren van andere mensen in mijn omgeving door mezelf te presenteren op een specifieke 'aanvaardbare' manier, en dus als andere mensen zouden zien die ik werkelijk ben vanbinnen als al die emotionele ervaringen die in tegenstrijdigheid bestaan met het positieve beeld dat ik van mezelf wil projecteren, dan zou ik meer kunnen bestaan in en als die positieve ervaring waarin ik mezelf had gedefinieerd

ik zie en besef dat intern conflict in mezelf altijd een teken is dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben - en dat ik aan het vechten ben tegen een deel van mezelf --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een beeld/idee in mijn geest dat niet is wie ik werkelijk ben HIER -- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren met de emotionele ervaring van zelf-medelijden op dat intern conflict, waarin ik zeg tegen mezelf van 'ocharme ik', 'ik ben het slachtoffer', dan keer ik mezelf in wezen de rug toe door geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb gecreëerd in mezelf als de ervaring van weerstand en conflict, omdat ik mezelf had toegestaan mezelf af te scheiden van de negatieve emotionele ervaringen in mezelf

wanneer en als ik de emotionele ervaring van zelf-medelijden zie opkomen als een reactie op de ervaring van conflict in mezelf - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring van zelf-medelijden een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te vechten tegen mezelf en daarin mezelf pijn te doen 

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten meevoeren in de emotionele ervaring van zelf medelijden - maar deze ervaring eerder te gebruiken als een kans om even stil te staan bij wat ik mezelf heb toegestaan te doen in mezelf, om mezelf in de ogen te kijken, mezelf te vergeven van/voor het conflict/gevecht dat ik heb laten bestaan in mezelf tegen mezelf - en een manier te vinden om mezelf te aanvaarden en daarin dus het conflict/gevecht stop te zetten --- en om daarin op te staan als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, als het eerlijk zijn over wie ik ben vanbinnen en vanbuiten, in eenheid en gelijkheid - en te staan/bestaan als het levende voorbeeld van zelf-aanvaarding, in en als het besef dat wie ik ben vanbinnen bepaalt en stuurt hoe mijn wereld/realiteit bestaat buiten mezelf omdat, als ik niet eerlijk kan zijn tegenover mezelf over wie ik ben, kan ik ook niet eerlijk zijn tegen andere wezens over wie ik ben

ik stel mezelf tot doel om de voorgeprogrammeerde ervaring van  angst van overleving niet te laten bepalen wie ik ben in relatie tot mezelf en in relatie tot anderen als mezelf --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze angst om niet te overleven/bestaan enkel in mezelf kan bestaan wanneer en als ik niet volledig, absoluut HIER besta als wie ik ben, constant en stabiel, in en als de eeuwigheid van mezelf als het leven in en als mezelf 

en dus stel ik mezelf tot doel om de angst om niet te bestaan/overleven, die opkomt in mezelf als reactie op de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, te gebruiken voor mezelf als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben en dus ook niet met andere mensen over wie ik werkelijk ben omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee/beeld/imago in mijn geest als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van mijn ouders en voorouders

ik stel mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het opstaan in deze wereld en realiteit als het levende bewijs dat het mogelijk is om als mens mezelf volledig te veranderen, van een zelf-oneerlijk wezen dat bestaat in en als eigenbelang en overlevings angst - tot een zelf-eerlijk en zelf-verantwoordelijk levend wezen dat bestaat en staat als absolute en onvoorwaardelijke zelf-eerlijkheid als een levende statement van wie ik ben als het leven zelf --- omdat ik besef, zie en begrijp dat, als ik besta in en als 'Overleving' van een beeld/idee in mijn geest, dan is het niet werkelijk 'ik' die 'overleeft', maar een systeem waar ik mijn macht/leven aan heb weggegeven

en dus stel ik mezelf tot doel om te onderzoeken en ontdekken wat het betekent om werkelijk te Overleven als wie ik werkelijk ben als het leven zelf - en dus het concept van 'overleving' één en gelijk te stellen met het Leven in en als mezelf - zodat ik in mijn 'overleving' mezelf niet moet compromitteren, veranderen, aanpassen of manipuleren in functie van die 'overleving'

en dus hierin zie, begrijp en besef ik dat echte 'overleving' HIER is/bestaat, ALS wie ik ben in elk moment van ademhaling - en dat wanneer ik angst ervaar voor/van 'mijn overleving', dat dat wil zeggen dat ik 'overleving' van mezelf heb afgescheiden en dus mezelf als overleving heb afgescheiden van mezelf en dat ik dus niet eens echt aan het leven/bestaan ben, en dus ook niet werkelijk kan 'overleven' als mezelf

Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!". Als referentiepunt voor deze blog nemen we volgende statement:

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verkrachting door 'mannen' te beschuldigen en mijn kwaad te voelen op mannen wanneer ik verhalen lees of hoor over vrouwen en meisjes die verkracht geweest zijn, door mezelf te identificeren met die verhalen en wat er gebeurt is met de vrouwen/meisjes in het verhaal persoonlijk op te nemen als een overlevings-reactie ---- waarin ik angst heb dat het mij ook zal overkomen -- en waarin ik dan reageer met gedachten/backchat waarin ik dingen denk zoals 'ik kan het niet begrijpen dat mannen zo slecht kunnen zijn' en 'mannen hebben helemaal geen respect voor de vouw' en 'zijn ze dan niet dat wij vrouwen altijd degene zijn die moeten lijden aan de handen van mannen in deze wereld' --- waarin ik mij kwaad voel op het 'ego' van de man, dat hij geen medelijden heeft met 'de vrouw' en dus met mij als 'vrouw'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op 'de man' in mijn gedachten wanneer ik lees of hoor over verkrachting, met de ervaring van machteloosheid, als de ervaring van angst dat ik ooit ook verkracht zal worden door mannen of een man, omdat ik eruit zie als en het lichaam heb van een vrouw - en dan vanuit die ervaring van angst en machteloosheid, als eigenbelang en zelf-preservatie, te reageren met woede en de man in mijn gedachten te beschuldigen van 'geen respect te hebben voor mij als vrouw' --- en daarin mijn rol in en als deze realiteit te ontkennen en negeren door mezelf te identificeren met beelden en woorden in deze realiteit, zoals het woord 'vrouw' en 'verkrachting' --- in de plaats van in te zien dat zolang ik reageer op deze beelden en woorden en op de verhoudingen en relaties die in deze wereld bestaan tussen mannen en vrouwen met eigenbelang als angst en woede, dan zal ik enkel bijdragen aan de problemen door erop te REAGEREN en door het probleem te beoordelen als 'slecht' - zonder zelfs de oorsprong of het startpunt van het probleem te vatten of begrijpen --- waarin ik dus in feite het probleem niet echt wil stoppen omdat ik niet doe aan preventie als het verrichten van onderzoek naar hoe de realiteit werkt, en hoe en waarom 'verkrachting' bestaat, als een deel van het 'programma' van 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'de mensheid' als de schijnbare afscheiding tussen 'man' en 'vrouw' op basis van beelden en woorden en definities en geloofsystemen, een programma/systeem is dat doorheen de geschiedenis opgebouwd is - en dat 'verkrachting' een consequenctie is van een dysfunctionele ontwikkeling van 'de mens' en 'de menselijke samenleving' -- en dat, wanneer ik mezelf toesta te reageren op het woord 'verkrachting' of op verhalen van vrouwen/meisjes die verkracht worden, met angst en woede/verontwaardiging, dan identificeer ik mezelf met het dysfunctionele programma/systeem van de mensheid en 'de menselijke geest' en sta ik het toe te bestaan --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de problemen die bestaan in en als de menselijke samenleving ten gevolge van een dysfunctie in de ontwikkeling van de menselijke geest, door de menselijke geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als 'de realiteit' als hoe ik ze aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als mijn ervaring van mezelf als HIER, te onderzoeken - en mezelf op die manier in staat stellen om die realiteit te sturen en vorm te geven in en als inzicht en begrip van hoe het werkt zodat het bestaat op een manier die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik verkrachting heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in de menselijke samenleving als mezelf, door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de fantasiëen en gedachten, gevoelens en emoties in en als de menselijke geest  - en door nooit te hebben ingezien dat ik HIER besta, als een co-creator en medeverantwoordelijke van de menselijke samenleving en van de wereld als geheel, en dat wat ik toesta te bestaan in mezelf als wie ik mezelf toesta te zijn in en als deze wereld, is wat ik ondersteun, aanvaard en accepteer te bestaan in en als de fysieke realiteit, als een reflectie en 'evenbeeld' van 'wie ik ben' vanbinnen in en als de menselijke geest --- waarin 'verkrachting', een fysieke manifestatie is van allerlei impliciete of expliciete misbruikende gedachten en fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en waar ik mezelf mee heb geïdentificeerd door erop te reageren met gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat waar ik op reageer in mezelf, als woorden en beelden in en als mijn gedachten, is waar ik mijn macht aan weggeef en wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de realiteit --- door mezelf af te scheiden van datgene waar ik op reageer in mijn geest --- en daardoor, in en als die afscheiding, geen verantwoordelijkheid te nemen voor dat specifieke 'probleem' waar ik op reageer, en zo het probleem dus te laten verder bestaan --- in de plaats van de realiteit te onderzoeken op elk vlak en verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat op elke manier, door de reacties van eigen-belang en zelf-preservatie in en als de menselijke geest in mezelf te stoppen en op te staan als 'God', als 'Creator', als 'Verantwoordelijke' voor al wat HIER bestaat - als de enige echte oplossing om een wereld en realiteit te creëeren die waarlijk een hemel op aarde is


Wordt verdergezet in Dag 330

Dag 321: Zijn we allemaal verantwoordelijk voor Verkrachting? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 320: Het probleem van Intellectuele Eigendomsrechten op Maatschappelijke Problemen - Dossier Verkrachting in België" en we gaan verder op volgende paragraaf:

Om dit in de context van het maatschappelijke probleem van 'verkrachting' te plaatsen en waarom er maar geen werkbare oplossingen gevonden worden of zelfs praktisch toepasbare verklaringen gevonden worden voor het bestaan van 'verkrachting' --- is omdat er naar het probleem gekeken wordt vanuit het ego als persoonlijke reacties en meningen, waarin elk individu een 'intellectueel eigendom' heeft in en van het probleem. Dit 'intellectueel eigendom' als de gepersonaliseerde mening en reactie van het individu op het probleem en hun persoonlijke belangen in relatie tot het probleem, maakt mensen blind voor de realiteit van het probleem --- en zorgt er enkel voor dat mensen alleen maar geïnteresseerd zijn in het oplossen van problemen waar zij persoonlijke belangen bij hebben, en zelfs daarin enkel aspecten van die problemen zullen overwegen waar zij zich persoonlijk betrokken bij voelen.


Wat wil ik nu eigenlijk zeggen met 'intellectueel eigendom' wanneer ik zeg dat wanneer mensen in de samenleving kijken naar problemen of bepaalde problemen willen oplossen, die problemen benaderen vanuit een 'intellectueel eigendomsrecht'? Is dat, elk persoon wel een persoonlijke reactie, gevoel, emotie en mening zal hebben over het probleem, een 'persoonlijk perspectief' en 'persoonlijke visie' op het probleem. Bij het maatschappelijk probleem van verkrachting is dat bijvoorbeeld het slachtoffer die zich angstig/kwaad/... voelt in relatie tot wat er gebeurt is en tot verschillende aspecten die meespeelden in de situatie, zoals beschuldiging tegenover de dader, gepaard met allerhande gedachten in verband met 'wie hij is' en 'waarom hij het deed' en 'wat er met hem zou moeten gebeuren', die altijd emotioneel getint zijn. Dan heb je de dokters/psychologen die hun persoonlijke visie vormen over de situatie, die getint is door hun persoonlijk verlangen om iets te zeggen te kunnen hebben over zo'n dingen die gebeuren in de samenleving zodat ze zich speciaal en belangrijk kunnen voelen. Dan heb je de ouders van het slachtoffer die hun eigen reacties en meningen hebben over de verschillende aspecten die bijdroegen tot wat er gebeurt is met hun dochter. En dan heb je nog de samenleving waarin elk mens die een bericht over verkrachting leest in de krant of hoort op het nieuws, zijn eigen persoonlijke mening en reactie heeft op de situatie. Dan is er ook nog de dader die op zijn manier kijkt naar het slachtoffer, naar wat er gebeurt is en naar zichzelf.

Zo 'eigent' elk individu zich het probleem toe in en als persoonlijk 'intellectueel eigendomsrecht' --- waarin elk individu zichzelf gelijk geeft in 'MIJN mening/visie' en 'MIJN reactie'. En dit is een gevolg van het feit dat geen enkel mens geeft om wat het beste is voor IEDEREEN, voor de hele samenleving. Geen enkel mens bekijkt zichzelf en de situatie als een deel van een groter geheel, als een consequentie van een groter achterliggende problematiek - waarin iedereen van het slachtoffer tot de dader, de psychologen, dokters, ouders, het gerecht, de media, de politiek, de economie, de advocaten en ieder ander individu in de samenleving en de wereld deel uitmaakt van die grotere problematiek die de 'voedingsbodem' is van het fenomeen 'verkrachting' (om maar een voorbeeld te geven van de problemen die in onze samenleving bestaan). Ieder mens draagt zijn steentje bij tot al wat er bestaat in onze wereld, door wat wij elk individueel toestaan te bestaan op kleine en grote schaal.

Het probleem hierin is dat geen van ons zich daarvan bewust is, we beseffen niet hoe we zelf als individu bijdragen tot het grotere geheel en tot elk klein probleem dat de kop opsteekt in dat geheel - omdat we allemaal kijken naar de wereld om ons heen vanuit ons persoonlijk 'intellectueel eigendomsrecht', en daarin enkel zien wat we willen zien als onze eigen reacties, gevoelens, gedachten, meningen, opinies en geloofsovertuigingen. En, omdat we ons niet bewust zijn van onze impliciete en expliciete invloed op het groter geheel van 'de wereld' en 'de samenleving', kunnen we zogezegd onze handen schoon wassen en onze verantwoordelijkheid ontkennen tegenover wat we zien in de wereld --- hetgeen ons dan weer een excuus biedt om te geloven dat we 'gelijk hebben' in onze persoonlijke mening over wat we zien in die wereld/samenleving, terwijl we als het ware langs de zijlijn staan te kijken naar al wat er gebeurt als een passieve aanwezige, alsof we niet werkelijk aanwezig of betrokken zijn bij wat we zien als 'het leven op aarde' - alsof we niet werkelijk HIER zijn en bestaan.

Hierin vormt zich fascinerend genoeg een 'vicieuze cyclus', waarin het net onze meningen zijn, en dus onze 'passieve aanwezigheid' en 'onbetrokken houding' tegenover wat we zien in onze wereld, die de oorzaak vormt van de consequenties die plaatsvinden, van de conflicten die de kop opsteken. Ik bedoel, waarom is het dat geweld, oorlog, mishandeling en misbruik bestaat als al de vormen van conflict die in onze wereld bestaan? Omdat elk mens zijn eigen mening heeft, zijn eigen persoonlijke levensstijl, overtuigingen, ideëen, moralistische principes, gedachten en reacties - en dan gaat dat natuurlijk beginnen botsen.

We kunnen hieruit dus al concluderen dat 'verkrachting' een vorm van 'conflict' is die een consequentie is van de 'verschillen' die mensen zich opzettelijk toeëigenen en van hoe mensen zich opzettelijk afscheiden van een ander in en als hun persoonlijk 'intellectueel eigendomsrecht', met andere woorden 'de Geest', de Gedachten, de 'Min(e)-d'. En dat, de reden waarom dingen zoals verkrachting, dat toch wel een indicator is van een ongezonde ingesteldheid en een zeer zware afwijking in de interne realiteit van de mens in relatie tot zijn omgeving, niet aangepakt worden en opgelost worden, is omdat mensen hun 'intellectueel eigendomsrecht' niet willen opgeven, mensen verkiezen het ego boven gezond verstand en wat het beste is voor Allen. Mensen verkiezen oorlog boven vrede omdat het is in het conflict met onze omgeving dat wij ons de 'winnaar' kunnen voelen, dat we ons speciaal en belangrijk en 'beter dan' kunnen voelen. En dat geld niet enkel voor de dader, ook het slachtoffer en elke andere betrokken partijen gebruiken hun persoonlijke reacties als gedachten, gevoelens en emoties als een excuus om zich belangrijk te voelen en om niet te kijken naar de situatie op een manier die gericht is op waarachtig oplossingsgericht redeneren/handelen.

Doen wat het beste is voor allen vereist immers dat we onze persoonlijke belangen aan de kant schuiven en de wereld op de eerste plaats zetten in onszelf.

Onderzoek de Equal Life Foundation die de mens uitdaagt om op te staan als een wezen van integriteit die kan bewijzen dat hij in staat is om te geven om een ander in eenheid en gelijkheid met zichzelf - en Onderzoek een Basis Inkomen Garantie  als een systeem van Economische Stabiliteit voor elk individu, dat de oplossing is om vele conflicten tussen mensen de wereld uit te helpen.

Dag 313: Verkrachting in België - Wist je dat...?

In de voorgaande blogs zijn we een serie begonnen over 'Groepsverkrachting', die specifiek gebaseerd was op een artikel in Humo, waarin een meisje haar verhaal deelt over hoe ze verdoofd en verkracht geweest is door een groep jongens op een 'feestje'.

Probleem: 

Even wat statistieken over 'verkrachting' in België:

• "Er gebeuren dagelijks zeven verkrachtingen in België. Dat blijkt uit cijfers van SOS Viol, een organisatie die hulp biedt aan slachtoffers van seksuele agressie" (Gazet van Antwerpen)
• "België behoort tot de top 10 van landen wereldwijd waar de meeste vrouwen worden verkracht. Dat blijft uit een infographic van Emergency Preparedness, een Canadese organisatie die burgers wil tips en voorlichting wil geven bij noodsituaties." (http://bit.ly/13YKc2j)
• "Samen met Schotland, Ierland en Engeland hebben wij verhoudingsgewijs het minst aantal veroordelingen in verkrachtingsdossiers. In 2006 ging het bijvoorbeeld maar om dertien procent. Het overgrote deel van de klachten bereikt de rechtbank nooit, omdat de dader niet gevonden is of bij gebrek aan voldoende bewijsmateriaal." (Humo)
• "Vorig jaar zijn in ons land 232 mensen het slachtoffer geworden van een groepsverkrachting, dat zijn er bijna vijf per week. Dat blijkt uit cijfers van Binnenlandse Zaken. Het echte cijfer ligt eigenlijk nog veel hoger, zeggen onthaalcentra voor slachtoffers, want de meeste slachtoffers durven zich gewoon niet melden. Ook opvallend, een kwart van de daders is minderjarig." (VTM Nieuws)
• Volgens de statistieken van Kind en Gezin zijn er dagelijks 4 meldingen van seksueel misbruik bij kinderen in Vlaanderen (het echte aantal ligt dus hoger, aangezien het hier enkel om gemelde gevallen gaat) (Sensoa)
• meldingen geregistreerd door de politie tonen dat er jaarlijks meer dan 2000 misdrijven zijn tegen de seksuele moraal en rond de 3000 misdrijven tegen de lichamelijke integriteit van seksuele aard (verkrachting en aanranding van de eerbaarheid) in het Vlaams Gewest (Sensoa)

 Wanneer we kijken naar het fenomeen 'verkrachting', kunnen we vaststellen dat dit toch een prominent probleem is in en van onze samenleving.

Een bijkomstig aspect van dit probleem, is dat er in België, ondanks 3000 seksuele misdrijven per jaar, maar 451 daarvan tot een veroordeling voor verkrachting en 540 voor aanranding van de eerbaarheid zullen leiden (Gazet van Antwerpen). Dat zijn drie veroordelingen per dag, tegenover vijf feiten per dag. Dat wil zeggen dat 40% van de verkrachtingen die plaatsvinden in België ongestraft gaan, om nog niet te spreken over de talloze gevallen die niet gemeld worden.

In de blogs die volgen zullen we de verschillende dimensies van het probleem 'verkrachting' in onze samenleving onderzoeken, bekijken en uitdiepen.


Wordt vervolgd in Dag 314