Dag 802: "Ik heb niets te zeggen..."

In het lezen van de blog Day 513: Nothing to Say alsook de daarop volgende blogs realiseerde ik me dat hetzelfde patroon als waar de auteur over schrijft ook in mezelf bestaat. Namelijk het patroon van vaak het gevoel te hebben in conversaties dat ik 'niets te zeggen heb' en over het algemeen de neiging te hebben om stilzwijgend te zijn en eerder te observeren of te wachten op wat anderen te vertellen hebben dan me zelf uit te drukken.

En de dimensie die voor mij specifiek naar voren kwam in dit patroon is de gewoonte om, in een conversatie met iemand terwijl de ander aan het praten is, in mijn geest te gedachten te entertainen in verband met wat ik zal zeggen als antwoord op de persoon. Dit is meestal wat ik doe binnenin mezelf wanneer ik in een gesprek ben met een ander, is namelijk dat ik mij zorgen ga maken over wat ik zal zeggen, vanuit een angst dat het gesprek zal stilvallen, angst dat ik niets te zeggen zal hebben en angst dat het 'vreemd' zal aanvoelen als/wanneer ik niets te vertellen heb.

Wat ik echter beseft heb is dat ik zo in een vicieuze cyclus terecht geraak aangezien ik door mij zorgen te maken over wat ik zelf zal zeggen, vergeet te luisteren naar wat de persoon in feite aan het vertellen is hetgeen dan op zich weer die angst voedt van zelf niet te weten hoe ik zal antwoorden eenmaal hij/zij gestopt is met praten.

Wat ik in dit patroon ook zie is dat het een enorm oppervlakkige manier is om conversatie te hebben met mensen. Ik bekommer me immers enkel om die oppervlakkige 'sociale manieren' en gebruiken en denk enkel aan mezelf, aan wat de ander over mij zal denken, hoe ik mij zal uitdrukken en gedragen en wie/hoe ik ben in het gesprek. Zo leer ik de ander echter niet kennen, noch sta ik hen toe mij te leren kennen aangezien ik mezelf alsook het gesprek zelf en de ander persoon verschuil achter dat 'sociale gedrag' en die 'sociale codes' die ik belangrijker schijn te vinden dan de eigenlijke inhoud van het gesprek zelf.

Wat het beste zou zijn voor mezelf alsook de ander is om onvoorwaardelijk te luisteren, zonder dat er gedachten op de achtergrond van mijn geest bewegen en zonder dat ik door allerlei zorgen en angsten in mezelf gepreoccupeerd ben. Het gaat erom dat ik luister en aanwezig ben in en als een oprecht geven om de ander, zodat ik niet enkel luister maar vooral ook HOOR wie de persoon eigenlijk is vanbinnen. Willen we immers niet allemaal een luisterend oor. Niet enkel in de zin van iemand waar we onze problemen aan kunnen vertellen maar vooral iemand die werkelijk om ons geeft. Iemand die ons ziet voor wie we zijn. Dit is wat ik voor mezelf wil dus is het vanzelfsprekend dat het dan ook mijn verantwoordelijkheid is om te geven aan anderen wat ik wil voor mezelf.

Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen

In deze blog deel ik zelf-vergeving die in verband staat met het patroon van het onderdrukken en uit de weg gaan van communicatie met een ander als en wanneer je je gekwetst voelt. Dit om zodoende de weg vrij te maken om dit zelf-saboterende patroon te veranderen tot iets constructiefs.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  er consistent voor te kiezen om niet te communiceren met de mensen om mij heen over de dingen die er echt toe doen, namelijk wie we zijn vanbinnen, en er eerder steevast voor te kiezen om dingen persoonlijk op te nemen en in een gedachte of reactie of mening over een persoon te blijven steken door te denken dat ik het allemaal zelf wel kan oplossen - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dit eigenlijk een voorwindsel is dat ik gebruik om mijn eigen angsten in verband met communiceren met anderen en mezelf open stellen en te delen onder ogen te komen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de neiging om mijn reacties op anderen voor mezelf te houden en niet te communiceren met mensen - in de plaats van in te zien te beseffen en te begrijpen dat ik daarin eigenlijk mijn relaties met mijn omgeving zowel als mijn eigen vermogen om de realiteit te zien zoals het echt is aan het saboteren ben omdat, als en wanneer ik niet communiceer met mensen over wat ik zie en hoe ik mij voel, dan zal ik ook nooit te weten kunnen komen of kunnen zien en realiseren in welke mate mijn reacties en gedachten eigenlijk relevant zijn en betrekking hebben op de eigenlijke realiteit in tegenstelling in de plaats van hersenspinsels in mijn eigen geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de mensen in mijn omgeving door steevast niet te communiceren over mezelf en mezelf niet open te stellen of te delen door te denken en te geloven dat ik dat doe omdat ik het zelf wil oplossen en omdat mensen mij niet zullen begrijpen en mensen zullen mij wegduwen, en allerlei andere excuses en rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen communicatie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachte en het geloof dat mensen mij niet zullen begrijpen en dat mensen mij zullen wegduwen en afwijzen en aversief op mij zullen reageren als ik mezelf openlijk deel en als ik mezelf uitdruk in en als communicatie met mensen, in wezen excuses en rechtvaardigingen zijn die ik in mijn geest gefabriceerd heb om mijn ego te beschermen en te kunnen blijven vasthouden aan mijn eigen gevoelens en reacties en gedachten over andere mensen ook al zijn die dus mogelijks volledig gebaseerd op misvattingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik de illusie gecreëerd heb in mezelf dat ik 'alleen' besta door simpelweg niet te communiceren met anderen en door daarin mezelf ook de kans niet te geven om te zien en te beseffen dat mensen eigenlijk net als ik zijn en dat ik dus niet 'alleen' ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de stelling van 'ik los het alleen wel op' en 'ik heb niets te zeggen' en 'mensen zullen mij niet begrijpen' in wezen stellingen zijn van het ego waarin ik eigenlijk alleen maar wil blijven vasthouden aan mijn eigen persoonlijke geloofsystemen, percepties en ideëen die ik gevormd heb in mijn geest over mijn omgeving - omdat als en wanneer ik openlijk zou communiceren met andere mensen, dan zou ik onmiddellijk inzien en beseffen dat er zoveel meer is aan de realiteit dan ik op het eerste zicht zie in mijn geest

Wordt vervolgd in Dag Dag 737