Dag 753: Het Isolatiefenomeen in de Wereld van Vandaag

Dit is een verderzetting op Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben.

Ik ben dus in zekere zin dankbaar dat ik een aantal jaren hier op de Farm heb kunnen spenderen, samenwerkend en -levend met een groep van mensen omdat ik daardoor verschillende patronen in mijn geest en gedrag heb kunnen onder ogen komen zowel als veranderen die ik anders misschien nooit had kunnen ontdekken als ik alleen had blijven wonen. Het was immers pas vanaf het moment dat een bepaalde groepsdynamiek haar intrede doet in mijn leven dat er bepaalde patronen in mezelf geactiveerd werden.

En in feite is het maar vreemd dat het zelfs mogelijk is dat je als mens eigenlijk een heel leven alleen kunt blijven zonder veel contact te hebben met andere mensen en dat je daardoor ook nooit de dieperliggende patronen in jezelf die je ontwikkeld hebt tijdens je kindertijd in relatie tot andere kinderen, leerkrachten, familie, enzovoort (toen je je met andere woorden wel steeds in bepaalde groepen van mensen bevond) ziet, realiseert of ontdekt in jezelf.

Vreemd, omdat de aarde op zich een soort van 'groep' is, 'de mensheid' is een groep, 'het leven' is een groep, alle levende wezens op aarde is een groep. De samenleving waar we in bestaan is een groep en in feite bevinden we ons continu in de één of andere groep, maar het vreemde is dan dat we ons er niet van gewaar zijn omwille van iets dat je 'individualisme' kan noemen. Namelijk de keuze om 'op je eentje' te blijven. Niet dat er op zich iets mis is met alleen zijn, maar het gaat om het afzonderings en isolatie-fenomeen dat zich afspeelt in de levens van veel mensen in onze huidige samenleving.

In onze samenleving tegenwoordig is het niet echt meer nodig om samen te werken. Elk mens heeft de kans om voor een bedrijf te gaan werken, geld te verdienen, huis te huren/kopen en de rest van de tijd alleen of met een specifiek aantal mensen door te brengen. Dat is wat ik noem het isolatiefenomeen. Het is een fenomeen dat ervoor lijkt te hebben gezorgd dat we als individu niet meer zien wat de eigenlijke verbanden zijn tussen onszelf en de mensen om ons heen. We werken niet op direct vlak samen met de mensen/bedrijven in onze omgeving en er is geen interactie tussen de mensen die zich in onze wereld/realiteit bevinden. Weet je bijvoorbeeld hoe de winkel op de hoek opereert, hoe het geld vloeit van mens tot mens, wat de verbanden zijn tussen die winkel, jezelf en de boerderij op het eind van de straat? Wat is het verband tussen jezelf en de buren die je nooit hebt leren kennen?

Het is hier uiteraard ook niet een kwestie van het leren kennen van elk mens in je straat, maar het gaat eerder om de ingesteldheid waarin we lijken te vertoeven. Een ingesteldheid waarin we het niet belangrijk of waardevol vinden dat we verbanden kunnen zien tussen onszelf en de wereld om ons heen en het zelfs kan lijken alsof we werkelijk op een soort eiland of planeet alleen bestaan, met misschien de aantal mensen en dingen die wij persoonlijk waardevol vinden zoals onze partner en vriendenkring. Voor de rest kunnen we zeer gemakkelijk de illusie scheppen dat we 'alleen' bestaan in deze wereld en dus niet bestaan in 'groep' - ondanks het feit dat de realiteit ons laat zien dat er overal mensen om ons heen zijn, hetgeen in wezen onze 'groep' is.

Het lijkt hier dus haast alsof we een soort allergische reactie gevormd hebben in verband met het woord 'groep'. En wanneer ik terugkijk naar mijn kindertijd en hoe ik mezelf ervoer in veel van de 'groepen' waarin ik geplaatst werd door mijn omgeving, kan ik begrijpen waarom het is dat ik uiteindelijk ervoor gekozen heb om mezelf eerder niet met groepen te associeren en dat ik liever alleen was of met een klein aantal persoonlijke vrienden.

...Wordt vervolgd in Dag 754

Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen

In deze blog deel ik zelf-vergeving die in verband staat met het patroon van het onderdrukken en uit de weg gaan van communicatie met een ander als en wanneer je je gekwetst voelt. Dit om zodoende de weg vrij te maken om dit zelf-saboterende patroon te veranderen tot iets constructiefs.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  er consistent voor te kiezen om niet te communiceren met de mensen om mij heen over de dingen die er echt toe doen, namelijk wie we zijn vanbinnen, en er eerder steevast voor te kiezen om dingen persoonlijk op te nemen en in een gedachte of reactie of mening over een persoon te blijven steken door te denken dat ik het allemaal zelf wel kan oplossen - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dit eigenlijk een voorwindsel is dat ik gebruik om mijn eigen angsten in verband met communiceren met anderen en mezelf open stellen en te delen onder ogen te komen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de neiging om mijn reacties op anderen voor mezelf te houden en niet te communiceren met mensen - in de plaats van in te zien te beseffen en te begrijpen dat ik daarin eigenlijk mijn relaties met mijn omgeving zowel als mijn eigen vermogen om de realiteit te zien zoals het echt is aan het saboteren ben omdat, als en wanneer ik niet communiceer met mensen over wat ik zie en hoe ik mij voel, dan zal ik ook nooit te weten kunnen komen of kunnen zien en realiseren in welke mate mijn reacties en gedachten eigenlijk relevant zijn en betrekking hebben op de eigenlijke realiteit in tegenstelling in de plaats van hersenspinsels in mijn eigen geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de mensen in mijn omgeving door steevast niet te communiceren over mezelf en mezelf niet open te stellen of te delen door te denken en te geloven dat ik dat doe omdat ik het zelf wil oplossen en omdat mensen mij niet zullen begrijpen en mensen zullen mij wegduwen, en allerlei andere excuses en rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen communicatie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachte en het geloof dat mensen mij niet zullen begrijpen en dat mensen mij zullen wegduwen en afwijzen en aversief op mij zullen reageren als ik mezelf openlijk deel en als ik mezelf uitdruk in en als communicatie met mensen, in wezen excuses en rechtvaardigingen zijn die ik in mijn geest gefabriceerd heb om mijn ego te beschermen en te kunnen blijven vasthouden aan mijn eigen gevoelens en reacties en gedachten over andere mensen ook al zijn die dus mogelijks volledig gebaseerd op misvattingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik de illusie gecreëerd heb in mezelf dat ik 'alleen' besta door simpelweg niet te communiceren met anderen en door daarin mezelf ook de kans niet te geven om te zien en te beseffen dat mensen eigenlijk net als ik zijn en dat ik dus niet 'alleen' ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de stelling van 'ik los het alleen wel op' en 'ik heb niets te zeggen' en 'mensen zullen mij niet begrijpen' in wezen stellingen zijn van het ego waarin ik eigenlijk alleen maar wil blijven vasthouden aan mijn eigen persoonlijke geloofsystemen, percepties en ideëen die ik gevormd heb in mijn geest over mijn omgeving - omdat als en wanneer ik openlijk zou communiceren met andere mensen, dan zou ik onmiddellijk inzien en beseffen dat er zoveel meer is aan de realiteit dan ik op het eerste zicht zie in mijn geest

Wordt vervolgd in Dag Dag 737

Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 669: De Zelf-Limitaties die Liggen in Het Zoeken naar Vriendschap

In de voorgaande blog opende ik het onderwerp van 'vriendschap' en gebruikte ik daarin specifiek mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven waarin 'vriendschap' voor mij steeds de basis vormde van de relaties die ik trachtte te vormen met mensen. Ik bedoel daarmee dat 'vriendschap sluiten' steeds een groot thema was in mezelf wanneer ik iemand nieuw leerde kennen en dat ik in mijn gedrag en uitdrukking in relatie tot die persoon onmiddellijk en automatisch een vriendschapsrelatie met die individu probeerde te vormen.

Een vriendschapsrelatie in de zin van dat wat er telkens in mezelf naar boven kwam, bij wie ik ook ontmoette, was ten eerste dat die persoon mij leuk moet vinden, ten tweede we moeten goed overeenkomen, we moeten aangename gesprekken kunnen voeren samen en op het einde van het gesprek is het de bedoeling dat deze persoon mij nu aanziet als een goede vriendin of tenminste iemand die ze graag heeft.

Dit was zowat waar mijn omgang met mensen zich tot beperkte. En ik zeg 'beperkte', aangezien wat er door mij heen ging, wat ik zag en hoe ik mezelf ervoer in 'sociale situaties', was letterlijk enkel mijn eigen gedachten in verband met 'vindt deze persoon mij leuk?', 'wat denkt hij/zij over mij?', en dan twijfels, onzekerheden en angsten wanneer ik hun gedrag probeerde te interpreteren om erachter te komen wat hun mening was over mij, of ze mij aanvaardden als vriendschappelijk en fijn.

Deze interne correlatie die ik in mezelf had gevormd tussen iemand tegenkomen en leren kennen, en vriendschap sluiten, zorgde ervoor dat ik compleet geobsedeerd en geconsumeerd was door dit soort onzekerheden en twijfels en angsten in mezelf die alleen maar te maken hadden met mij en met hoe de ander persoon mij zag en wat hun mening zou zijn over mij.

Het zorgde ervoor dat wanneer ik de indruk kreeg dat iemand zich niet op zijn/haar gemak voelde bij mij of niet echt met mij leek te willen praten of wanneer er stilde viel in de conversatie, dat ik dat automatisch persoonlijk opnam en zag als een teken dat ik iets verkeerd aan het doen was en dat ik er op de één of andere manier voor aan het zorgen was dat deze persoon zich niet goed voelt over mij en geen verbinding voelt met mij.

Dit is uiteraard een enorm gelimiteerde visie op de realiteit omdat het zich beperkt tot enkel wat er binnenin mezelf gaande is aan gedachten, emoties en gevoelens, en mij opsluit in mijn eigen persoonlijke wereldje waar al wat er lijkt te bestaan of belangrijk en echt lijkt te zijn, is of ik al dan niet een vorm van vriendschap kan sluiten met de persoon/personen in mijn omgeving.

Om het maar over ego-centrisme en zelf-zuchtigheid te hebben. Er is immers een hele wereld die mij voorbijgaat en waar ik het bestaan niet eens van opmerk. Een wereld die ik zou zien en opmerken als ik mijn focus zou verleggen naar buiten mezelf in de plaats van zo gefixeerd te zijn binnenin mezelf. En als ik zou inzien en beseffen dat wat er binnenin mezelf gebeurt in termen van al die intense ervaringen van gedachten, emoties en gevoelens, dat is MIJN persoonlijke realiteit die enkel binnenin mezelf bestaat. Elk mens heeft zijn/haar eigen persoonlijke interne realiteit, en dat is wat ik zou kunnen zien en leren kennen als ik maar zou inzien dat het 'vrienden maken' dat mijn geest zo op een voetstuk geplaatst heeft, mij in feite aan het verblinden is en een gelimiteerd vals beeld aan het presenteren is van de eigenlijke realiteit.

Het benaderen van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn wens om vrienden te maken en vriendschap te sluiten, saboteert mij om die mensen te leren kennen, om mij in hun schoenen te kunnen verplaatsen en om te kunnen zien wat er in hen bestaat, wie zij zijn vanbinnen en wat hun wensen, verlangens en angsten zijn.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 646: Het Geschenk van Zelf-Vergeving in het Veranderen van de Emotionele Identiteit

In de voorgaande blog heb ik zelf-vergeving gedeeld in verband met het emotionele patroon dat steeds in mezelf naar boven kwam in groepen, waarin ik besefte dat het feit dat ik in mezelf zo makkelijk beïnvloedbaar ben simpelweg door het samenzijn met mensen in wezen aantoont dat ik mijn identiteit in de eerste plaats heb gebaseerd op oppervlakkigheid aangezien het zo 'fragiel' en kwetsbaar is dat het bijzijn van mensen het effect kan hebben dat ik in een emotionele ervaring op zoek ga naar een gevoel van identiteit.

De zelf-vergeving is wat assisteert in het stabiliseren van mezelf in relatie tot deze specifieke ervaring en dit welbepaalde 'programma' in mijn geest, en om dit programma te kunnen loslaten door in te zien dat het mij niet hoeft te bepalen. Door het toepassen van zelf-vergeving, kan ik een basis vormen in mezelf waarop ik kan staan in het besef dat ik bepaal wie ik ben en dat ik niet het slachtoffer ben van de emotionele ervaringen of al dan niet bewuste gedachten die in moment in mijn geest naar boven komen.

En dit doordat het toepassen van zelf-eerlijkheid in zelf-vergeving van cruciaal belang en waarde is om mezelf te erkennen als creator van datgene dat in mezelf bestaat en dat ik doorheen mijn leven automatisch aangezien en aanvaard heb als 'wie ik ben', maar waar ik mezelf vaak tegelijkertijd het slachtoffer van gevoeld heb.

Neem bijvoorbeeld dit emotionele patroon van zelf-onderdrukking, inferioriteit en eenzaamheid dat activeert wanneer ik in het bijzijn van mensen ben. Dit is iets dat niet het beste is voor mezelf, ik geniet niet van mijn bestaan of van mijn expressie wanneer ik in die ervaring ben en het is zeker niet iets dat ik 'wil' ervaren of waar ik bewust voor zou kiezen, maar tegelijkertijd is het iets dat ik ben gaan aanvaarden als een inherent deel van mezelf, enkel en alleen omdat het telkings in mezelf naar boven komt wanneer ik in zekere situaties ben.

En dit automatisch aanvaarden van dat patroon als een deel van mezelf is net omdat ik mezelf nooit heb gerealiseerd als de creator ervan. Ik heb nooit de verantwoordelijkheid op mij genomen om dat deel van mezelf te onderzoeken en ik heb zeker nooit voor mezelf onderzocht hoe en of het ook anders kan. Met zelf-vergeving maak ik dit echter wel mogelijk voor mezelf.

Zelf-vergeving is immers in de eerste plaats het verklaren dat ik verantwoordelijkheid neem voor wat het ook is waar ik mij voor vergeef. Wanneer ik zeg 'ik vergeef mij dat ik mezelf heb toegestaan hierin te participeren', dan zeg ik met andere woorden dat ik in de eerste plaats inzie dat ik het ben die dit gedrags-/emotionele patroon leven gegeven heb door erin mee te doen en dat het in mezelf bestaat, niet 'zomaar', maar omdat ik dat mogelijk gemaakt heb door mijn directe betrekking.

En interessant genoeg is het  deze verklaring van verantwoordelijkheid dat mij in een positie van macht plaatst. Omdat, als ik zeg 'dit heb ik gedaan' en 'dit heb ik gecreëerd. Hier ben ik voor verantwoordelijk', dan zeg ik eigenlijk tegelijkertijd ook dat ik het 'ongedaan' kan maken en dat ik mijn creatie kan veranderen, omdat dat nu eenmaal mijn macht is als creator van mezelf.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 612: Hoe Onzekerheid en Angst in een Relatie tot Misbruik kan Leiden

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

Dat is immers wat ik ervaren heb doorheen mijn leven - namelijk dat wanneer ik in een relatie was, dan kwamen mijn onzekerheden meer intens naar boven en veranderde ik daardoor zelfs drastisch in mijn persoonlijkheid en als persoon. Omwille van de emotionele ervaringen van angst en onzekerheid die opkwamen in mezelf op een veel intensere manier dan wanneer ik niet in een relatie was, begon ik haast automatisch mezelf ook te veranderen en aan te passen in mijn uitdrukking en in 'wie ik was' omdat dat is wat de onzekerheid mij als het ware aanspoorde om te doen.

Ik voelde mij bijvoorbeeld voornamelijk onzeker en angstig in verband met het 'verliezen' van mijn partner, ik voelde mij angstig om weer alleen te zijn en om verlaten te worden door mijn partner. Ik bedoel, zelfs al kon ik in mijn achterhoofd wel zien en ervaren dat door die onzekerheid en angst en het feit dat ik mezelf onderdrukte in en als die emotionele ervaringen, mijn ervaring van en in de relatie in feite gecompromitteerd was en uiterst onaangenaam was - toch plaatste ik de relatie op de eerste plaats in mijn leven en mijn wereld omwille van de angst om alleen te zijn die in mezelf naar boven kwam.

In mijn geval bevond ik mij zelfs in relaties waarvan ik kon zien dat ze niet goed waren voor mij vanuit het perspectief dat de persoon waar ik mee in een relatie was en de dynamiek die er ontstond tussen mezelf en mijn partner omwille van het verschil in persoonlijkheid tussen ons, een vorm van misbruik ondersteunde en kweekte. Waarin, ik bedoel, ik heb lange tijd gedacht dat ik de misbruikte was, het slachtoffer in de situatie. Maar wat ik nooit heb ingezien is dat ik in de relatie bleef omwille van de angst om alleen achter te blijven en de angst om verlaten te worden die ik macht gaf over mezelf.

Ik besefte dus nooit dat ik in en als die angst mezelf misbruikte en liet misbruiken, omdat ik geen respect genoeg had voor mezelf om op mijn eigen benen te staan en om mezelf te vertrouwen en om alleen te staan met en als mezelf. Ik bedoel, ik had in feite angst van mezelf en in die angst scheidde ik mezelf van mezelf af en gaf ik mijn macht weg aan andere mensen. Dat is het misbruik dat ik pleegde tegenover mezelf, dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor mezelf en voor mijn relatie met mezelf.

Ik liet de emotie van angst en onzekerheid mij overspoelen, zodanig dat ik mezelf volledig veranderde om toch maar mijn partner en mijn relatie niet te verliezen, en tot ik mezelf uiteindelijk niet meer herkende. Ik compromitteerde en misbruikte mijn relatie met mezelf omdat ik de angst en onzekerheid in mezelf vertrouwde en omdat ik niet besefte dat emotionele ervaringen niet echt zijn en geen echte macht hebben over mij.

Meer in de Volgende Blog

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering - De Eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering

De eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Wat ik dus merkte wanneer ik mijn beslissing deelde met mijn omgeving in het begin van mijn proces - mijn beslissing om een proces te bewandelen van het leren kennen van mijn eigen geest en mijn eigen bestaan in en als mezelf en mijn wereld - is dat de mensen in mijn leven deze beslissing niet zagen zoals ik het zag. Ik kreeg het begrip niet waar ik naar op zoek was en dat ik verwachtte.

Want, ik bedoel, wat fascinerend is, is dat ik het gewend was om in 'overeenkomst' te zijn met mijn omgeving wanneer het aankwam op hoe ik dingen zie, hoe ik dingen ervaar, hoe ik reageer op mijn omgeving, mijn meningen over de wereld, enzovoort. Ik was het gewend om 'vrienden' en 'familie' te hebben, in de zin van mensen die mij 'bijstaan' in 'wie ik ben', in hoe ik mezelf ervaar, in hoe ik de wereld ervaar en specifiek in mijn bestaan en leven en 'overleving' in deze wereld en realiteit. Dat is hoe mijn leven steeds verlopen is - ik ondervond altijd ondersteuning van mijn omgeving en confirmatie in relatie tot hoe mijn geest werkte en hoe ik mezelf ervoer in relatie tot mijn fysieke realiteit.

Maar nu plots was dat er niet, nu plots leek mijn omgeving mij niet te begrijpen wanneer ik vertelde dat ik mijn geest wil leren kennen. Plots kwamen er vragen mijn richting uit van 'maar waarom? Waarom wil je je geest leren kennen? Dat hoeft toch helemaal niet!'. En dat was ik niet gewoon, om niet min of meer dezelfde visie te hebben op de realiteit als de mensen in mijn leven. Ik verwachtte dat ze onmiddellijk zouden zien wat mijn startpunt was in mezelf, dat ze 'mij' zouden zien, als wie ik ben en hoe ik mezelf ervoer binnenin mezelf… maar dat was niet zo. In de plaats daarvan werd ik tegemoet gekomen met onbegrip in relatie tot het enige dat voor mij op dat moment gezond verstand leek te zijn --- onderzoek je bestaan, onderzoek jezelf, verander jezelf en je verandert het bestaan.

Dat was voor mij toen een zeer interessante en waardevolle ervaring, nu dat ik erop terugkijk - omdat het als het ware een 'test' was voor mij om te zien waar ik eigenlijk werkelijk sta in mezelf. Ik bedoel, de test was om te zien of ik 'echt' ben in wat ik zeg. En 'echt' vanuit het perspectief dat ik aan mezelf moest bewijzen dat ik, voor het eerst in mijn leven, 'alleen' kan staan in iets of zal ik eerder 'vallen' en akkoord gaan met mijn omgeving in de zin van dat ik zal stoppen met mijn proces, mijn beslissing zal verlaten en ermee akkoord gaan dat 'het leven' niet iets is dat bevraagd of onderzocht moet worden en dat er op zich niets mis is met hoe het leven op dit moment bestaat in en als deze fysieke realiteit en dat er ook niets veranderd moet worden.

Want, dit was het eerst in mijn leven dat ik iets ervoer in mezelf en dat ik in mijn bewustzijn ergens achter stond dat anders was dan waar mijn omgeving achter stond en dat mijn omgeving uitdrukte. Ik was ook een individu dat niet meteen een eigen mening had en die maar al te makkelijk zich plooide naar hoe andere mensen zich uitdrukte en zichzelf onderdrukte om 'erbij te kunnen horen' en meer te kunnen zijn zoals andere mensen. Daarom was dit specifieke punt zeer confronterend voor mij - ik moest nu als het ware alleen staan in wat ik zei en wat ik uitdrukte.

In het begin was dat dan ook niet makkelijk, omdat ik in mijn geest allerhande automatische voorgeprogrammeerde technieken en mechanismen gebruikte om toch nog de ondersteuning van mijn omgeving te kunnen verwerven zodat ik dat punt van 'alleen staan' niet zou moeten onder ogen komen…

Wordt Vervolgd in Dag 525

Dag 418: Samen maar toch Alleen - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 416: Waarom en Hoe bestaat de Groep in en als Mezelf?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten zie gaan om na te denken over mijn gedrag/expressie/handelingen/beslissingen, in termen van 'wat zal de rest over mij denken', 'wat als ik een foute beslissing maak', 'is dit wel de bedoeling', 'wat als ik iets anders zou moeten doen', 'wat als de andere mensen niet akkoord gaan met wat ik doe' - verbonden met de ervaring van twijfel en onzekerheid --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring een overlevings mechanisme is van/in de geest waarin ik mezelf in en als mijn expressie in het moment ondermijn door mezelf te toetsen aan en te vergelijken met de mensen in mijn omgeving door angst te hebben dat als ik dat niet doe, dat ik dan afgewezen zal worden en niet zal kunnen overleven --- als wat ik geleerd heb in mijn interactie met mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin de ondersteuning die ik kreeg van de 'groepen' waar ik bij hoorde, zoals mijn familie en vrienden, altijd voorwaardelijk was -- in de zin van dat ik enkel ondersteuning kreeg als en wanneer ik mezelf aanpaste en mijn expressie in lijn plaatste met wie zij waren en hun gevoelens en emoties en meningen en opinies

waarin ik zie, besef en begrijp dat dit zelfbeschermingsmechanisme van de geest als de ervaring van twijfel en onzekerheid gebaseerd is op en een gevolg is van hoe ik in mijn kindertijd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn gedrag/expressie consistent in de handen van de mensen om mij heen heb gelegd - door mezefl te definieren in en als 'zelfbehoud'/'overleving' --- en dat ik daarin/daardoor nooit beseft heb hoe ik het startpunt ben van mijn omgeving en dat dus, als ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mijn gedrag/expressie in en als mijn wereld en realiteit uit handen te geven - dat ik dan mijn wereld/realiteit uit handen geef en de toestemming geef voor de creatie en het bestaan van een wereld en realiteit waarin geen enkel wezen verantwoordelijkheid neemt en waarin er consequenties gecreëerd worden

ik zie besef en begrijp hierin dat 'de groep' waarin ik mezelf bevindt nooit meer zal of kan zijn dan wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, omdat ik het leven zelf ben als het startpunt van al wat HIER bestaat - en dat dus, ik beslis en bepaal wat 'het bestaan' is HIER in en als deze realiteit

hierin zie, besef en begrijp ik dat er niet werkelijk een 'groep' is in de zin van afgescheiden van mezelf --- omdat 'de groep' altijd begint bij mezelf, en mijn zelfbesturende principe waarin ik beslis en bepaal wie ik ben als de groep, als het leven, als al wat bestaat - en sta/besta als het sturende principe van de groep, in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik stel mezelf tot doel om in elk moment te verkennen voor mezelf wat het praktisch wil zeggen om mezelf uit te drukken, onvoorwaardelijk - en om mezelf niet te laten sturen door voorgeprogrammeerde ervaringen van angst van andere mensen en angst om afgewezen te worden door 'de groep'  - omdat ik zie, besef en begrijp dat als ik persoonlijke overleving aan het startpunt laat bestaan van mijn bestaan en leven/participatie/beweging in deze wereld en realiteit, dat ik dan persoonlijke overleving toesta te bestaan aan het startpunt van elk individu in de groep van het leven -- en dus een realiteit toesta te bestaan waarin elk wezen tegen elk ander wezen gekeerd is en het leven een gevecht/conflict is --- hetgeen dan weer zal bestaan als een validatie voor dat startpunt van persoonlijke overleving in mezelf

ik stel mezelf tot doel om op te staan als het levende voorbeeld van wat 'een groep' werkelijk is - waarin elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel - als de enige manier en de enige oplossing waarin 'de groep' werkelijk kan bestaan op een manier die het beste is voor elk individueel levend wezen -- en om daarin dus mijn expressie/bestaan in groep niet te laten sturen of bepalen door herinneringen als voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest in verband met 'hoe groepen bestaan' of 'wat het wil zeggen om in groep te bestaan' - omdat ik mezelf zie, erken en realiseer als het sturende/bepalende principe van het leven en de realiteit als mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om, in de plaats van mijn aandacht te plaatsen in 'wat andere mensen doen' en een vergelijking in mijn geest tussen wat ik doe en wat andere mensen doen - mijn aardacht eerder naar binnen in mezelf te richten in en als de 'alleenheid' in en van mezelf en daarin te bestaan in en als verantwoordelijkheid voor welke beslissing ik ook maak of welke handeling ik ook uitvoer --- en zo er zeker van te zijn dat, wat ik ook doe, ik sta als/bij mezelf, ik neem verantwoordelijkheid voor mijn expressie/gedrag/beweging in deze fysieke realiteit --- en daarin mezelf te realiseren als verantwoordelijk voor deze realiteit en te staan/bestaan als het sturende principe van deze realiteit om een wereld/realiteit te manifesteren die één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Dag 416: Waarom en Hoe bestaat De Groep In en Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 415: Samen maar toch alleen - jezelf blijven in een groep van mensen"



Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn beweging, handelingen en gedrag te laten beïnvloeden door mijn omgeving als de groep van mensen waarin ik mij bevindt en de ideëen die ik in mijn geest gecreëerd heb in verband met wat het wil zeggen en wat het betekent om in een groep te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in groep leven' te associeren en verbinden in mijn geest met 'overleving' en voorgeprogrammeerde gedachten en ideëen in verband met hoe de 'groepsdynamiek' moet bestaan tussen de verschillende individuen in de groep en hoe ik mezelf moet gedragen in de groep teneinde te 'overleven' in de groep en dus de groep te gebruiken in functie van mijn persoonlijke belangen van overleving --- en daarin dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor hoe de groep bestaat of wat er bestaat in en als de groep of hoe de individuen in de groep handelen en wat de consequenties/gevolgen zijn van die handelingen - door enkel te geven om en bezorgt te zijn om mijn overleving en of ik van de groep kan krijgen wat ik wil en geloof nodig te hebben

ik vergeef mezelf dat ik een ervaring van twijfel, onzekerheid en angst heb gecreëerd in mezelf in relatie tot mijn handelingen/gedrag/beweging in de groep van mensen waarin ik mij bevindt - door mijn handelingen/gedrag/beweging te baseren op het startpunt van de groep te willen gebruiken voor mijn persoonlijke belangen en doeleinden en daardoor de groep te willen manipuleren door middel van mijn handelingen/gedrag/beweging zodat ik krijg wat ik wil --- en daardoor dus een constante onzekerheid, angst en twijfel te ervaren in mezelf in en als gedachten van 'wat als de groep mij niet aanvaard', 'wat zal de groep van mij denken', 'wat als ze mij niet goed vinden', 'zullen ze mij wel aanvaarden', etcetera

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van twijfel en onzekerheid en angst in relatie tot mijn handelingen en gedrag, een gevolg is van het feit dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn expressie/handelingen/gedrag - door mijn expressie in het teken te stellen van overleving en dus mijn expressie te definieren in en als manipulatie van mijn omgeving als 'de groep' door bvb het gedrag van de mensen om mij heen te kopieren of mij te gedragen zoals ik denk dat de mensen om mij heen zullen goedkeuren

ik vergeef mezelf dat ik de idee in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan dat ik het gedrag van de mensen in de groep om mij heen moet kopieren en dat ik mezelf moet uitdrukken op een manier die zij goed vinden en aanvaarden - zodat ik kan overleven in de groep --- omdat dat is wat ik impliciet geleerd heb tijdens mijn kindertijd in deze wereld, in relatie tot de groepen waar ik mij in bevond zoals mijn familie - waarin ik heb geobserveerd en geleerd dat ik krijg wat ik wil in/van de groep als/wanneer ik een kameleon wordt in de groep en mezelf gedraag als een lid van de groep door hun gedrag te kopieren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het zelfsturende en zelfbepalende principe te zijn in en van de groep en zelf te bepalen wat een groep werkelijk is in de zin van wat het beste is voor al het leven als mezelf -- door mijn definitie en ervaring van/in een groep te laten definieren en bepalen door mijn omgeving als het geldsysteem in deze wereld waarin alle interactie tussen mensen draait rond en bepaald wordt door geld en waarin groepen van mensen functioneren op basis van en in functie van het proberen te functioneren in het huidige geld systeem en elkaar veilig houden in het huidige geld systeem --- in de plaats van in te zien dat het huidige geld systeem net hetgene is dat zou moeten bestaan en functioneren als de 'groep' die ondersteuning biedt aan elk lid van de groep als elk levend wezen op aarde --- en dat het dus eigenlijk geen steek houdt dat er aparte groepen gevormd worden en bestaan in de wereld die in functie staan van het beschermen van de individuen in de groep tegenover het geld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het concept van een 'groep' te definieren in en als een samenwerking tussen mensen die gebaseerd is op het nemen van verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in deze wereld en realiteit - als het hele economische systeem, de hele mensheid en de natuur --- en daarin bewegen op een manier die richting geeft aan al wat bestaat in deze wereld teneinde een wereld te creëren die bestaat als een organisme van ondersteuning voor elk lid/deel van de groep als elk levend wezen op aarde

ik vergeef mezelf dat ik afgescheiden groepen heb toegestaan te bestaan in en als deze wereld en realiteit, als mensen die elkaar ondersteunen om elkaar te beschermen tegen het geld systeem  - in de plaats van in te zien dat dat net de reden is waarom mensen zich bedreigd voelen door het geld systeem en waarom het geld systeem niet bestaat op een manier die het beste is voor elk wezen --- omdat de individuen in het geld systeem dat systeem niet zien als hun 'groep', omdat ze zichzelf hebben afgescheiden van deze wereld door zichzelf te definieren in en als hun persoonlijke 'groep' zoals familie, religie, cultuur, ras, leeftijd, geslacht, enzovoort en daarin enkel die specifieke wezens willen beschermen en de rest van de wereld links laten liggen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor hoe groepen bestaan in deze wereld en realtieit - door nooit te hebben ingezien dat dat is hoe ik groepen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze wereld en realiteit en dus hoe ik bijgevolg deze hele wereld en realiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als absolute afscheiding en conflict --- waarin ik bijgevolg verlang om bij een groep te horen teneinde bescherming te krijgen tegenover de rest van de wereld --- in de plaats van in te zien dat hoe ik groepen toesta te bestaan in en als mezelf als hoe ik groepen heb gedefinieerd in mijn geest, op basis van voorgeprogrammeerde ideëen, observaties en ervaringen, is hoe ik groepen toesta en accepteer te bestaan in en als deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als een verantwoordelijke factor in deze realiteit door mijn macht zomaar weg te geven aan mijn omgeving en aan hoe groepen bestaan in deze wereld en reaiteit, als de definitie van 'groepen' die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn familie, het schoolsysteem, de media, de samenleving en vrienden, als al de 'groepen' van mensen waar ik mezelf mee geassocieerd en gedefinieerd heb - en daarin nooit mijn positie als medeverantwoordelijke in die groep te hebben gezien, beseft of erkent door 'de groep' altijd te zien en te definieren als 'meer', 'groter', 'machtiger' en 'superieur' dan mezelf ---- in de plaats van in te zien dat een groep altijd gelijk is aan de som van de individuele delen, en dat als dus de individuele delen geen verantwoordelijkheid nemen en niet staan als een stabiel deel van verantwoordelijkheid in en als de groep, dan is de groep als geheel dus niet stabiel of verantwoordelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het mijn verantwoordelijkheid is als mens in deze wereld, als deel van de groep van de mensheid en van het economische en ecologische systeem op aarde - om te staan/bestaan als een levend voorbeeld van wat de groep als geheel zou moeten zijn, omdat de groep onmogelijk meer of anders kan zijn dan de individuele delen in en van de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan als een representatie van wat het beste 'model'/'structuur'/'bestaan' is van 'de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaringen van twijfel, onzekerheid en angst  als de ervaring van het weggeven van mijn verantwoordelijkheid voor/van wie ik ben als co-creator van deze realiteit en de groep van de mensheid en het leven op aarde --- in de plaats van in te zien dat ik de groep BEN, en dat, wat ik toesta te bestaan in en als mezelf is wat ik toesta te bestaan in en als de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan ALS de groep, als het levende voorbeeld van wat het beste is voor al het leven op aarde als elk lid van de groep van het LEVEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'bij de groep horen' niet wil zeggen 'hetzelfde doen als de groep' of 'er hetzelfde uitzien' of 'mij hetzelfde gedragen' of 'geaccepteerd worden door de groep' of 'erkenning krijgen van de groep --- het willen erkenning/aanvaarding krijgen van de groep is immers gebaseerd op het startpunt van mezelf niet zien/aanvaarden/ervaren als een volwaardig lid/deel van de groep en dus in feite het tegenovergestelde is van 'bij de groep horen --- en dat, werkelijk 'bij de groep horen' wil zeggen dat ik mezelf uitdruk vanuit het startpunt van het besef dat ik HIER besta, ALS een deel van de groep van het leven op aarde en dat ik daardoor/daarin inherent in mezelf de verantwoordelijkheid heb voor de gehele groep --- en dat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beinvloeden door de rest van de groep, dat ik dan die verantwoordelijkheid uit handen geef en mezelf verwerp uit de groep door mezelf af te scheiden van de groep, door niet in te zien dat 'deel uitmaken van de groep' wil zeggen dat ik besta ALS de groep in en als mezelf, en dat dus 'de groep' in wezen bestaat in en als 'alleenheid' in en als mezelf, waarin ik alleen sta/besta in en als verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen in mezelf om deel uit te maken van de groep in wezen is waar/waarin ik mezelf net afscheid van/verwerp uit de groep -- door 'de groep' te zien als iets dat bestaat buiten mezelf waar ik moet zien 'bij te horen', en niet in te zien dat 'bij de groep horen' impliceert dat ik verantwoordelijkheid neem voor de groep en sta/besta als een volwaardig deel van de groep en dat ik daarin sta/besta ALS de groep in en als mezelf --- waarin ik als de groep mezelf als individu aanvaard in en als de groep

Wordt Vervolgd in Dag 417

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/12/dag-415-samen-maar-toch-alleen-jezelf.html#sthash.eWVzAcGa.dpuf

Dag 415: Samen maar toch Alleen - Jezelf Blijven in een Groep van Mensen

Hier op de Desteni Farm, waar ik mij bevindt in een groep mensen - komen veel van mijn patronen naar boven, van hoe ik leef en besta in mijn geest, die anders, wanneer/toen ik alleen woonde, nooit aangesproken werden en dus ook niet zo zichtbaar aanwezig waren.

Het is het punt van mij bevinden in een 'groep', een 'gemeenschap' van mensen waarin we allemaal deel uitmaken van een specifiek 'organisme' en elkaar daarin nodig hebben om te overleven en om het geheel van 'de groep' te doen functioneren -- dat bepaalde specifieke 'overlevings-patronen' in mezelf naar boven brengt en die ik makkelijker kan opmerken/zien in mezelf dan wanneer ik alleen zou leven in het systeem/de samenleving.

Wat ik heb gemerkt in mezelf de laatste tijd, als iets dat naar boven is gekomen in hoe ik mezelf ervaar hier op de Farm - is een ervaring van 'vermoeidheid', van een 'niet weten wat te doen met mezelf' --- waarin, ik wel bepaalde specifieke taken heb om mezelf mee bezig te houden, maar tegelijkertijd is er een ervaring van twijfel en onzekerheid in verband met hoe ik die taken zou uitvoeren of wanneer en vaak heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben door zoveel te twijfelen --- alsof ik stagneer en vastzit in de ervaring van twijfel en onzekerheid, hetgeen een vorm van passiviteit creëert. En deze 'passiviteit' ervaar ik als een 'vermoeidheid' - waarin ik vaak tijdens de dag het gevoel heb dat ik gewoon in mijn bed wil gaan liggen en slapen -- omdat, het is immers makkelijker om te slapen en 'weg te dromen' dan mij zo verloren te voelen de hele tijd.

Wanneer ik deze ervaring nader onderzocht, door zelf-vergeving toe te passen in het moment waarin ik het opmerkte in mezelf - zag ik dat die twijfel en besluitloosheid in verband met mijn beslissingen en dus mijn zelf-beweging en zelf-sturing, verbonden is met een angst in mezelf om iets 'fout' te doen en om 'fouten' te maken, angst om niet de juiste beslissing te maken --- waarin, wat 'juist' is, bepaald wordt door 'de groep' -- en dus, angst dat, als ik niet de 'juiste' beslissing maak of iets 'fout' doe, dat de groep mij dan zal afwijzen en wegduwen en dat ik bijgevolg niet zal kunnen overleven als ik alleen in het systeem zou staan, zonder groep die mij ondersteuning biedt.

Dat is immers de idee die ik steeds heb gehad doorheen mijn leven in deze realiteit - is dat ik bepaalde groepen van mensen nodig heb, zoals mijn familie, en mijn vriendengroep en andere groepen zoals collega's enzovoort, om 'veiligheid' voor mij te creëren in deze wereld - en dat ik zonder die groepen 'verloren' zou zijn, omdat 'het systeem' in deze wereld in werkelijkheid medogenloos is voor de mens in het systeem, omdat, het systeem geeft niet om de mens, het systeem functioneert op basis van allerlei wetgevingen en regels die in veel situaties niet ondersteunend zijn voor individuen - waardoor elk mens dus ondersteuning nodig heeft van 'groepen', zoals familie en vrienden om elkaar te beschermen tegen/in 'het systeem'. Hetgeen eigenlijk heel absurd is omdat waarom bestaat het systeem in de eerste plaats niet als niet om een vorm van veiligheid en zekerheid te creëren voor elk mens?

En dus, de twijfel die ik in mezelf ervaar in verband met mijn dagelijkse taken en beweging in de groep - is in wezen een angst dat wat ik doe en de beslissingen die ik maak in de taken die ik uitvoer, niet in goede aarde zullen vallen in de groep en dat ik bijgevolg 'niet goed genoeg' bevonden zal worden door de groep en ik bijgevolg afgewezen en alleen achter gelaten zal worden, om alleen voor mezelf te staan en te zorgen in deze wereld/realiteit.

Dit is hoe ik als mens besta in deze wereld en hoe ik opgevoed ben - in en als de idee van 'dit systeem is een medogenloze realiteit en je hebt een groep van mensen nodig die voor je zorgen - dus je moet er alles aan doen opdat die groep jou goed en correct vindt en je aanvaard en accepteerd als een lid van de groep' - hetgeen vrij consequentieel is in de zin van dat deze houding ervoor zorgt dat ik niet werkelijk stil sta bij mijn daden en de echte effecten/gevolgen van mijn daden in/op mijn omgeving omdat ik te druk bezig ben met mijn daden/gedrag af te stemmen op het gedrag van de groep dat ik zie en oberserveer opdat ik aanvaard en gezien zal worden door de groep als een volwaardig deel van de groep omdat ik mij gedraag volgens de 'norm'.

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf.

Omdat, enkel op die manier kan ik mijn macht opnemen die in mezelf bestaat in relatie tot deze realiteit waarin ik besta - de macht die inherent in mij aanwezig is door het feit dat ik hier ben, ik ben een deel van deze realiteit, een mens in het systeem -- evenwaardig en gelijk aan elk ander mens en levend wezen hier op aarde. Want, het feit dat ik hier besta, impliceert dat ik de macht, het vermogen en de mogelijkheid heb om mijn omgeving te beïnvloeden, op dezelfde manier als hoe mijn omgeving mij heeft beïnvloedt doorheen mijn bestaan hier op aarde.

En dus is het door in elk van mijn handelingen, daden en bewegingen - absolute verantwoordelijkheid te nemen --- door mijn daden/handelingen/beweging in deze wereld/realiteit af te stemmen op wat een realiteit/werkelijkheid zal creëren en manifesteren die het beste is voor elk levend wezen op aarde en bijgevolg mezelf. Omdat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beïnvloeden en leiden in mijn gedrag/handelingen/beweging door een angst om niet te overleven, en daarin mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid te plaatsen in 'de groep' door mezelf blindelings aan te passen aan de mensen om mij heen --- dan sta ik, in en als hoe ik mezelf uitdruk en bijgevolg de impact die mijn handelingen hebben op de realiteit/wereld waarin ik besta, een wereld/realiteit toe te bestaan die in lijn staat met de overlevingsangst die aan het startpunt ligt van mijn uitdrukking en daarin/daardoor dus bestaat ter ondersteuning van die overlevingsangst.

Wordt Vervolgd in Dag 416

Dag 392: Ben je een Personage of een Levend Wezen?

Dit is een verderzetting van "Dag 391: The Paradise - Zijn we wel Echt het Hoofdpersonage in Ons Leven?.

En wat ik bedoel met deze vraag "zijn we wel echt het hoofdpersonage in ons leven?"- is dat, langs de ene kant, zijn we het 'hoofdpersonage' in ons leven en in onze wereld, vanuit het perspectief dat wij zelf HIER bestaan, in en als het fysieke lichaam. Ik bedoel, het is een eigenaardig punt om te onderzoeken: je ziet andere mensen om je heen, je kan ze aanraken, zien, horen en ruiken - het is allemaal een 3D, bewegend schouwspel - en dus lijkt het alsof we 'niet alleen zijn'. Maar, als je echter stilstaat bij de realiteit, de eigenlijke echte fysieke werkelijkheid - is dat, je bestaat alleen in en als jezelf, in en als het lichaam. De enige die werkelijk dingen voelt en ervaart en meemaakt, en denkt, en ziet, en hoort - dat ben je zelf. En, wat 'andere mensen' al dan niet voelen, horen, zien of denken - daar kan je maar naar gissen, maar je weet het nooit zeker - het enige waar je werkelijk zeker van kan zijn, dat is wat er omgaat in jezelf, dat is de Realiteit, de enige echte.

Ik bedoel dus, vanuit dat perspectief: het 'hoofdpersonage' zijn in je eigen leven, wil realistisch gezien zeggen dat je alleen bestaat, dat er niemand of niets bestaat buiten jezelf - jij bent hier, jij bestaat, want dat is het enige dat je met absolute zekerheid kan zeggen: Jij Bent Hier! Maar, de manier waarop het woord 'Hoofdpersonage' bestaat in onze woordenschat - impliceert dat er ook 'andere personages' zijn, en dat we geloven dat we niet alleen bestaan. Het 'hoofdpersonage' zijn wil in deze context zeggen dat wij, van alle 'personages' die bestaan, de 'beste' zijn, 'meer' dan de anderen, de meest 'Hoofdzakelijke'.

En dat is een consequentiele definitie van het woord en concept 'hoofdpersonage' dat wij hebben toegestaan te bestaan in onze geest en onszelf en bijgevolg onze samenleving --- waarin elk mens zichzelf wil profileren als het 'hoofdpersonage' in zijn/haar persoonlijke 'film', en bijgevolg elk ander mens ziet als een 'nevenpersonage' en bijgevolg 'niet zo belangrijk'. Hierdoor krijgen we een samenleving en interactie tussen mensen die gebaseerd is op eigenbelang, manipulatie, leugens en bedrog - omdat elk mens wil dat de wereld verloopt op zijn/haar manier, volgens zijn/haar wil - waardoor manipulatie nodig is om ervoor te zorgen dat we krijgen wat we zelf willen en dat onze omgeving verloopt volgens de 'film' en het 'verhaal' dat we in onze geest verzonnen en gecreëerd hebben waarin wij het hoofdpersonage kunnen spelen.

Zolang we onszelf definieren als het 'hoofdpersonage' in ons leven en onze realiteit - creëren we een wereld vol consequenties - vol conflict, misbruik en lijden - omdat, dit idee in contradictie staat met de realiteit. In de realiteit zijn we niet zomaar 'personages' - maar levende wezens. We zijn niet meer of minder dan een ander, we zijn één en gelijk. En deze eenheid en gelijkheid kan enkel gemanifesteerd en gerealiseerd worden in de 'alleenheid' van onszelf - in zelf-eerlijkheid, zelf-verantwoordelijkheid, zelf-respect, zelf-vertrouwen en zelf-ondersteuning kunnen we ook eerlijk, verantwoordelijkheid, respectvol, vertrouwend en ondersteunend zijn tegenover een ander.

Wordt vervolgd in Dag 393

Dag 127: Ik ben niet Alleen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik niet alleen ben omdat er een beeld van andere mensen in mijn geest zit, en omdat ik veronderstel dat zij vanalles denken en voelen, hetgeen ik kan afleiden uit hun gedrag/uiterlijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachten te projecteren in andere mensen als een beeld in mijn geest - hetgeen ik dan gebruik als excuus om mijn macht weg te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedachten -- door te geloven dat wat ik denk over 'wat andere mensen denken', met HEN te maken heeft, en dus niet gecreëerd is door mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van opwinding te verbinden met het denken aan wat andere mensen over mij denken, en wat andere mensen voelen over mij -- omdat ik hierin het gevoel heb dat ik niet alleen besta, dat er 'nog andere wezens zijn als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk NA TE DENKEN over andere mensen, over hoe zij zich zouden voelen en wat zij zouden denken - om de ervaring in mezelf te creëren dat ik niet alleen ben, en dat ik het slachtoffer ben van mijn omgeving, van 'andere mensen', omdat zij zogezegd 'vanalles denken/voelen' en dus 'ook echt zijn', 'net als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een 'zielsverwant', naar iemand die 'zoals ik is', zodat ik het gevoel kan hebben in mezelf dat ik niet alleen besta -- en daarom te participeren in gedachten waarin ik mij inbeeld wat andere mensen denken, gebaseerd op wat ik zie van hen als hun uiterlijk gedrag/uitdrukking, en op die manier de idee creëer dat 'zij zoals mij zijn', want 'ik ben ook een denkend, voelend mens', dus 'wij begrijpen elkaar' - in de plaats van te beseffen dat wij elkaar niet werkelijk begrijpen, omdat onze taal systeemtaal is, voorgeprogrammeerde manieren van spreken die afkomstig zijn uit angst - en dus het enige dat 'hetzelfde' is in ons is de ANGST, al de rest is een illusie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik VERLANG om na te denken, ik VERLANG om na te denken over wat andere mensen zouden denken en voelen - omdat ik verlang naar de energetische ervaring van opwinding, als het gevoel dat ik 'niet alleen ben', het gevoel dat 'andere mensen' mij zien, mij opmerken en dus vanalles over mij denken en voelen, waarin ik het gevoel kan hebben en kan geloven dat ik 'speciaal ben' want 'andere mensen denken over mij en geven mij dus speciale waarde'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat IK degene ben die speciale waarde hecht aan gedachten en gevoelens, door zelf na te denken over wat andere mensen denken en voelen, en er dus aandacht en waarde aan te geven - en aldus de idee creëren in en voor mezelf dat 'de gedachten en gevoelens van andere mensen over mij' echt zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat 'andere mensen' als beelden in mijn gedachten, karakters zijn in MIJN FILM als mijn geest -- waarin ik de beelden die ik zie met mijn ogen gebruik om een 'speciaal wereldje' te creëren waarin ik mij 'speciaal' kan voelen, en dat die beelden op zich niet echt zijn, niets te maken hebben met de fysieke realiteit, maar letterlijk enkel MIJN interpretatie van wat ik zag met mijn ogen, hetgeen compleet gebaseerd is op mijn persoonlijk verlangen om mij speciaal te voelen -- waardoor ik mezelf dus omring met karakters/personages
 in mijn geest, met mezelf als het hoofdpersonage

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat ik denk dat andere mensen denken, werkelijk enkel mijn gedachten zijn, die ik projecteer in het beeld dat ik van hen in mijn gedachten heb - en dat het dus IK ben die vanalles denkt over MEZELF, en dus andere mensen als beelden gebruikt om dat hele 'poppenspel' te kunnen spelen, zodat ik mij 'de ster' kan voelen in mijn hollywood film


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachtenwereld en mijn ervaring van afscheiding/opwinding in het denken aan andere mensen en het projecteren van mijn veronderstellingen over wat zij zouden denken en voelen gebaseerd op hoe ik hun uiterlijk gedrag interpreteer  te valideren door te denken 'maar het lijkt zo echt' , waarin ik geen verantwoordelijkheid neem voor het FEIT dat hoe ik andere mensen hun expressie/gedrag INTERPRETEER, enkel in mezelf bestaat en vanuit mezelf komt als mijn 'database' van kennis en informatie, waarin ik de realiteit altijd alleen maar interpreteer, zie en ervaar  op basis van wat IK persoonlijk belangrijk vindt, volgens MIJN verlangens en angsten - en dat ik dus letterlijk enkel mezelf zie in andere mensen

   
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te staan/bestaan in mezelf, met mezelf - en dus niet te willen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedachten over 'wat andere mensen denken en voelen' zodat ik mij niet alleen voel in mezelf -- zodat ik kan participeren in energetische opwinding als afscheiding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor mijn geest/gedachten, omdat ik niet wil beseffen dat ik werkelijk alleen besta in en als mezelf en dat er niemand 'anders' is, er is enkel ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van de ervaring van 'alleenheid', omdat ik geloof dat ik iets enorm zou missen in en als het alleen zijn in mezelf - ik zou zoveel ervaringen missen, ik zou de realiteit als RELATIES missen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties als het LICHT in en van deze realiteit hier op aarde - een illusie zijn, omdat mensen sterfelijk zijn, en relaties dus ook, dus elke relatie en dus elk gevoel, elke gedachte, is gedoemd om te eindigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten tegen mezelf in mezelf door niet alleen te willen staan in mezelf, met mezelf -- uit angst van mijn omgeving, uit angst om aangevallen te worden - en dus hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien dat het verlangen naar relaties als LIEFDE in mezelf, afkomstig is van de ANGST die ik werkelijk voel van 'andere mensen' -- en dat liefde dus in werkelijkheid angst is en dus een leugen is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat mensen zeggen, denken, voelen en doen enkel speciaal en waardevol LIJKT omdat ik erover nadenk, omdat ik er speciale waarde aan hecht in mijn gedachten, en dat dat het simplistische bewijs is dat ik werkelijk ALLEEN besta in mezelf, in mijn innerlijke realiteit van gedachten, gevoelens en emoties